Refleksje po „Blog Roku 2013” na temat walki o lepsze jutro

Co czuje zdobywca nagród przed, w trakcie i po wygranej? Dzisiaj już wiem i Ci o tym opowiem.

To miał być radosny artykuł. O tym, że wygrałem w Blog Roku 2013 i jak świetnie się czuję. Ale gdy go już pisałem, to moje myśli skręciły zupełnie niespodziewanie w inną stronę. I z lekkiego i przyjemnego artykułu, zrobił się wpis moralizatorski. Nie chciałem oceniać i sądzić. Unikam tego. Szczególnie publicznie. Dzisiaj czuję jednak, że mam mandat do tego, by powiedzieć trochę więcej zdań niż te, które wypowiedziałem na gali. Zwłaszcza, że tamte były mocno chaotyczne i wypowiedziane w dużych emocjach.

Dałem sobie czas, ale emocje nadal są. Oprócz radości odczuwam też dzisiaj smutek i bezsilność widząc postawę niektórych osób. Nie mam ambicji “prostowania” nikogo. Nie piszę tego blogu dla tych, którzy nie chcą słuchać i, pomimo demonstrowanego poczucia beznadziei, nie są otwarci na propozycje innych. Nie piszę dla tych, którzy sieją ferment i przekonują, że “jest do kitu i nic się nie da zrobić” albo próbują rzucać mi irracjonalne wyzwania “przeżyj cwaniaczku za 1500 zł miesięcznie”. Ale ten artykuł wyjątkowo jest właśnie dla Was. Nie chciałem by tak było. To wyszło mimochodem…

Bo w gruncie rzeczy w życiu masz dwie opcje: możesz walczyć i czynić wielkie rzeczy, albo poddać się i umrzeć.

Wtorek, środa…

Patrzę na dwie szklane statuetki stojące na moim biurku i wiem, że chcę napisać ten tekst, ale nie wiem od czego zacząć. I tak sobie myślę, że raz wyjdę z konwencji, którą sam sobie narzuciłem. Pozwolę myślom płynąć i po prostu je zapiszę. Bez planu, bez przemyśliwania tematu, bez skrupulatności, która towarzyszy mi na co dzień.

Są takie chwile kiedy trzeba świętować. Bo kurcze one nie będą trwały wiecznie. A jednocześnie nie ma co ukrywać, że są chwilami olbrzymiej dumy, szczęścia, emocji. Nie wstydzę się tego powiedzieć – jestem pioruńsko dumny ze wszystkiego co dotychczas udało mi się osiągnąć. Myślę, że może to być źle odebrane. Że duma może się kojarzyć z wywyższaniem się. Ale ja tak nie patrzę. Ja nie oceniam siebie w porównaniu z innymi. Ja po prostu “robię swoje”. Dumny jestem z tego, że to jak to robię, znalazło jednocześnie uznanie Czytelników, jury konkursu “Blog Roku 2013” i innych blogerów, że wszystko odbyło się “czysto” i że się z tym dobrze czuję.

Miałem eksplozję mieszanych uczuć w czwartek. A w piątek falę euforii, która utrzymywała się przez cały dzień. Teraz jest 21:13 w sobotę i dopiero dochodzę do siebie. Zaczynam pisać ten wpis.

Z jednej strony nie podejrzewałem, że będę się tak denerwował. Myślałem: “Co ma być to będzie. Za stary na to jestem, bym się miał jakimś tam konkursem przejmować”. Niejedno już przeżyłem.

We wtorek wieczorem byłem w “Czwórce” i występowałem na żywo. Nie byłem do końca zadowolony z mojego występu. Podobało mi się, ale ja zawsze wymagam od siebie więcej. Chciałbym przekazać coś jeszcze, coś ważniejszego. Cieszyłem się, że dziewczyny z radia nie zapytały na antenie o “zarobki blogerów”. Rzeczywiście można się zmęczyć tym tematem, a ja uważam, że jako bloger i “ten od oszczędzania” mam dużo ważniejsze rzeczy do powiedzenia. I wkurzam się na siebie, gdy wychodzę ze studia i od razu do głowy przychodzi mi coś jeszcze i coś jeszcze i coś jeszcze…

Wracam, włączam nagranie w domu, oglądam wystąpienie w radio… i dochodzę do wniosku, że za dużo od siebie czasami wymagam. Wystarczy przekazanie jednej dobrej myśli, zamiast gadać przez godzinę bez sensu. A ja wiem, że jestem paplą. Tak mam. Jak już przełamię opór wewnętrznego introwertyka, to nawijam.

W środę zacząłem chorować. Byłem na spotkaniu. Wysiadłem stację metra wcześniej (tak – i mi się zdarzają takie pomyłki), poszedłem na piechotę i mnie przewiało. Dołożyły się do tego nerwy przed “Blog Roku”. W czwartek usiadałem żeby dokończyć artykuł, ale nic z tego nie wyszło. Zdołałem tylko przypomnieć o wieczornej gali i zachęcić Was do kibicowania.

Czytaj także: Misja blogera i #najlepsiczytelnicy, czyli wszyscy jesteśmy blogerami

Czwartek przed galą

Na wieczorną galę jechałem w nerwach. Kuba z Podróżniccy.com był pierwszą znajomą twarzą, którą zobaczyłem – jeszcze przed wejściem do Muzeum Żydowskiego, w którym to odbywał się tegoroczny finał “Blog Roku”.

Jakoś tak z Kubą mamy, że na siebie wpadamy. Od razu przypomniało mi się, że był także pierwszą znaną mi twarzą, którą zobaczyłem jadąc na pamiętny dla mnie Blog Forum Gdańsk w listopadzie ubiegłego roku. Jego “Spoko, wygrasz” zarówno mnie pokrzepiło, jak i dodatkowo zdenerwowało. Tyle osób ile mi kibicuje, tyle samo mogę zawieść…

Od razu od wejścia wiedziałem, że coś jest na rzeczy. Dziewczyny z Onetu otoczyły mnie troskliwą opieką (dziękuję Agato i Olu). Nie wiedziałem jeszcze czy tak po prostu przyjmowały wszystkich finalistów, czy może był to znak, że jestem jednym z laureatów. To wcale mnie nie uspokoiło… Pomimo precyzyjnej instrukcji co mam robić, gdzie się udać, komu dać się sfotografować – całkowicie pominąłem ten ostatni punkt (czego żałuję). Zostałem “porwany” przez kilka osób jeszcze zanim gala się rozpoczęła. Odruchowo przykleiłem się do tych osób, które znałem i przy których czułem się bezpiecznie (dziękuję Ilona, Bazylia, Maciek, Michał, Agnieszka, Jacek). Zadzwoniłem jeszcze do Gabi, ale się nie dodzwoniłem. Coś z zasięgiem na sali nie tak. Ręce mi dygotały. Usiadłem i zacząłem czytać na telefonie moje notatki…

Marzyłem żeby wyjść na scenę, ale oczekiwanie było fatalne. Wiedziałem, że jeśli uda mi się coś wygrać, to będę musiał coś powiedzieć. Pioruńsko mnie to stresowało. To się nazywa mieszane uczucia. Był taki moment, że pomyślałem, że nie chcę nic wygrać…

Zawsze się tak denerwuję. Wiem, że tego nie widać, gdy już występuję, ale zawsze się denerwuję! I to pomimo, że mam już za sobą setki wystąpień. Myślę, że tak ma każdy, komu naprawdę zależy na tym, żeby przekazać coś z sensem i się nie zbłaźnić. Klucz to pokonać swój strach.

Na szczęście i nieszczęście dla mnie (znowu mieszane uczucia) kategoria “Profesjonalne i firmowe” była pierwszą, w której rozdawane były nagrody. Słysząc uzasadnienie Jacka Kotarbińskiego, który był tegorocznym jurorem w tej kategorii, wstrzymałem oddech. Serce biło normalnie. Ale gdy usłyszałem “… ten człowiek…” to wiedziałem już, że to o mnie a nie o Meritum Banku, w którym upatrywałem swojego największego konkurenta do nagrody. Serce zaczęło walić. Równie łysy co ja Michał Kędziora, siedzący obok mnie, puknął ręką w moje kolano i powiedział “Idź…”.

Wystrzeliłem z fotela i poleciałem do Jacka na scenę. Mimo, że 10 sekund wcześniej przeglądałem notatki na telefonie, to przez chwilę zabrakło mi śliny. Ratowałem się rozpaczliwymi zaczepkami w stronę Oliviera prowadzącego całą galę…

Zobacz również: WNOP 093: Jak się motywować? – czyli jak skłaniam się do pracy nawet, gdy nie chce mi się nic robić

Scena raz, dwa, trzy…

Bycie na scenie ma jedną wielką zaletę – stajesz w świetle i… nie widzisz publiczności. Naprawdę. Zacząłem mówić i jakoś poszło…

Po odebraniu pierwszej nagrody ktoś zabrał mnie z sali. Byłem w szoku, byłem bardzo szczęśliwy. Pamiętam tylko, że zaczął się maraton nagrań telewizyjnych. Ktoś spierał się o zepsuty mikrofon. Ja czułem się spełniony. Fragmenty moich wypowiedzi możecie obejrzeć tutaj:

• Ogólna relacja z gali
• Moja szersza wypowiedź

Udzieliłem także szybkiego wywiadu, który został spisany i możecie go przeczytać tutaj. Chyba nie było ze mną źle, bo widzę, że mówiłem całkiem składnie 🙂

Podbiegli też do mnie chłopacy z bloga “Are You Watching Closely”, którzy także wygrali nagrodę i którzy wprost powiedzieli “To dzięki tobie Michał!”. Jak to? “Ano tak to, że się od Ciebie uczymy, słuchamy wszystkich Twoich podcastów i pokazujesz nam jak blogować! Dzięki temu nasz blog “fruwa””.

Ale czad! Stałem się dla kogoś tym, kim Pat Flynn jest dla mnie. I to całkowicie nieświadomie! Byłem wniebowzięty. Nawet, jeśli miałaby to być ściema, to i tak miło jest coś takiego usłyszeć… Zresztą chłopaki dzisiaj potwierdzili to także mailowo:

“Co prawda bloga tworzymy od kilku lat, ale prawdziwy boom i profesjonalizacja nastąpiła w ostatnich 6 miesiącach. Nie kryjemy się z tym, że duża w tym Twoja zasługa. Twoje podcasty były dla nas prawdziwą kopalnią wiedzy i pomysłów. Inspirująco i bez pustych słów pokazałeś, że nawet w Polsce blogowanie może być dobrym sposobem na życie. Wskazujesz konkretne przykłady na to, jak zmaterializować virtual w real”.

“Michał – wracaj na salę!” – rzuciła mi któraś z dziewczyn z Onetu. Posłusznie wróciłem. Włączyłem telefon i zacząłem pisać do Gabi, odpowiadać na SMS-y i… słyszę “Michał Szafrański!”.

O w mordę! Nie wiedziałem o co chodzi! Druga nagroda! Ale za co?! Dopiero po zejściu ze sceny uświadomiłem sobie, że to nagroda dla “Najbardziej inspirującego bloga 2013”! Inspirującego! I to od redakcji magazynu “Brief” – jednego z nielicznych magazynów (obok “Press”), który niezmiennie szanuję od nie-pamiętam-kiedy.

Czy ja jestem inspirujący? Po wyznaniu, które chwilę wcześniej usłyszałem od Dominika, Maćka i Tomka z “Are You Watching Closely”, nie miałem co do tego żadnych wątpliwości 🙂 Ale co innego to usłyszeć raz, drugi czy trzeci, a co innego otrzymać nagrodę i być uznanym za “najbardziej…”. Szok! Powiem szczerze, że dzisiaj najbardziej cieszę się właśnie z tego wyróżnienia. I to ono będzie mnie zmuszało do podnoszenia poprzeczki.

No więc wyszedłem na scenę i nie miałem już przygotowanego przemówienia…

A potem zostałem wyczytany po raz trzeci – tym razem, by odebrać Wyróżnienie główne Blog Roku 2013 – czyli de facto drugie miejsce. Schodząc ze sceny dostałem SMS “Ale miazga!” i dokładnie tak to czułem.

Chwilę po tym jak usiadłem, zaczęły mnie ogarniać wątpliwości. Słuchałem koncertu Dawida Podsiadło i myślałem o tym, czy przypadkiem nie za dużo tych nagród. Czułem się trochę jak złodziej, który rozbił bank i okradł innych. Zacząłem się zastanawiać, czy nie powinienem za to przeprosić. Nawet o tym z kimś rozmawiałem. Kazał mi się puknąć w czoło 🙂

Moje przemowy – jeszcze raz…

Moje przemowy ze sceny są publiczne. Można je odsłuchać w tych pierwszej i trzeciej części filmów relacjonujących galę:

• Blog Roku 2013 – część 1
• Blog Roku 2013 – część 2
• Blog Roku 2013 – część 3

Nie będę ich ponownie przytaczał 🙂

Piątek i sobota

Piątek był dla mnie dniem euforii. Wstałem po 4-ech godzinach snu, bo nie mogłem spać. Słuchałem siebie i słuchałem innych. Przyjmowałem gratulacje i obiecałem sobie, że odpowiem na każdy z kilkuset otrzymanych maili i wiadomości na Facebooku. Celebrowałem. Cieszyłem się chwilą. Miałem zaplanowaną pracę, ale doszedłem do wniosku, że to święto mi się należy. Bo warto celebrować sukcesy 🙂 A sukces był niebywały.

Sprawdź również: WNOP 124: Przesłuchany przez Arlenę Witt, czyli duże spotkanie autorskie na infoShare w Gdańsku

Onet publikował w piątek kolejne materiały z gali. Spokojnie je sobie oglądałem. Prawie się zadławiłem kawą, gdy rutynowo spojrzałem w statystyki mojego bloga. Przez większą część dnia na blogu było równolegle 800–900 Czytelników! I do tego ruch przyprowadzany przez Onet był bardzo wartościowy. Średnia czasu trwania wizyty tego dnia wyniosła blisko 7 minut! To bardzo dużo.

Dość powiedzieć, że tego dnia mój blog odwiedziło blisko 33 000 osób. To 1/3 mojego miesięcznego ruchu! I musiało im się podobać skoro aż 1800 osób zapisało się na mój newsletter 🙂

Ruch powoli spadał w miarę, jak artykuły dotyczące gali “Blog Roku” znikały z głównej strony Onetu. Niemniej jednak i tak miałem do czynienia z rekordowym weekendem 🙂

Moje dzisiejsze przesłanie

Kilkunastu z Czytelników doniosło mi, że w komentarzach pod moim wywiadem dla Onetu rozpętała się dyskusja dotycząca i mnie, i sensowności oszczędzania.

Zajrzałem, przeczytałem kilkadziesiąt tych komentarzy (zarówno negatywnych, jak i pozytywnych) i posmutniałem. Nie z tego powodu, że czytam o sobie jakieś totalne “banialuki” – bo tym już się od jakiegoś czasu nie przejmuję – tylko ze względu na to, jak duży jest wśród komentujących na Onecie odsetek osób, które żalą się na wszystko wokół i mają pretensję do innych odnośnie swojej sytuacji.

Dla dobrego wyczucia klimatu, przedstawiam poniżej kilka wypowiedzi spod tego artykułu (pisownia oryginalna):

Jaki,ś kretyn pisał ten tekst. Nawet nie chce mi się komentować

ble ble panie mądraliński…1200 na trzy osoby ciekawe na czym mam zaoszczędzić

kolejny bloger oderwany od rzeczywistości ,wręcz nawet bym napisał ala “warszawski” typ DZIEŃ DOBRY TVN gdzie pani blondynka papla z gwiadami o paznokciach i kapelusiku na glowie bo to przecież ważne rzeczy tam w warszawie ! Ale cala reszte motłochu ch… obchodzi i tak samo teg blog ! jest oderwany od realiów ! i jeszcze nagradzany … pojedz chłopie do np. Bartoszyc i chwal się jak oszczędzać !!!

Jesteś taki mądry to przeżyj za 800zł renty/ czynsz, lekarstwa, dojazd do lekarzy/ . Wylicz ile zaoszczędzisz miesięcznie.

weź na rękę 1200 zł palancie i zacznij oszczędzać… , powodzenia

Zanim zacznę przedstawiać moje zalecenia dla tych “krytykantów”, to dla jasności napiszę wstęp: zdaję sobie sprawę, że jestem bardzo szczęśliwym człowiekiem. Robię to co kocham. Uwielbiam pracować. Mam wspaniałą Żonę i dzieci. Mam dwie ręce, dwie nogi, głowę na karku, wystarczające oszczędności, niewielkie potrzeby (choćby nie wiem co się komu wydawało). Mogę sobie pozwolić na to i owo. Bez szaleństw, ale niczego mi nie brakuje.

Jak czytam powyższe komentarze, to od razu pojawia mi się w głowie wielki napis “WYMÓWKA”:

• “nie mam z czego zaoszczędzić”
• “oszczędzać mogą tylko bogaci”
• “Ty to masz kasę i łatwo Ci mówić”
• “spróbuj przeżyć za 1200 zł”
• “jestem niepełnosprawny”
• “życie mnie nie oszczędza”

Zgadzam się, że są różne sytuacje życiowe. Niektórzy tkwią w większym bagnie, inni w mniejszym. No i co teraz? Nikt nie chce Ci pomóc wydostać się z bagna? A dlaczego miałby Ci pomagać skoro tylko “ciskasz się” i “ujadasz”? Ty byś takiemu pomógł?

Zaraz powiesz, że chrześcijanin powinien pomagać. Pewnie. Ale najpierw powiedz co Ty robisz żeby sobie pomóc? Działasz? Próbujesz coś zmienić? Czy tylko siedzisz w Internecie i narzekasz na to, jak jest źle? Czy od tego biadolenia poprawia się Twoja sytuacja? Czy to jest najlepsze wykorzystanie Twojego czasu i Twoich umiejętności? Ktoś kiedyś mądrze powiedział, że tylko głupiec oczekuje innych efektów niż dotychczas, jeśli nadal robi to, co robił do tej pory.

Ja staram się kierować w życiu prostą zasadą i ona mi się doskonale sprawdza: jeśli chcę coś zrobić, to nie gadam o tym, tylko to robię. A jeśli tego nie zrobiłem, to znaczy, że albo nie było to dostatecznie ważne, albo tak naprawdę nie chciałem. I oczywiście mógłbym szukać wymówek, że nie miałem czasu, że nie wiedziałem od czego zacząć, że nie miałem pieniędzy, że było za zimno albo za ciepło, albo źli ludzie wokół, zły rząd itp.

Życie jest prostsze niż się wydaje:

1. Nie oglądaj się na innych –> rób swoje
2. Nie wiesz jak –> dowiedz się
3. Nie umiesz –> naucz się albo znajdź kogoś kto umie i za przysługę z Twojej strony zrobi to dla Ciebie
4. Nie masz pieniędzy –> zarób
5. Nie wiesz jak zarobić –> przejdź do punktu 2

Owszem – trzeba schować ego do kieszeni i trzeba podjąć bardzo, ale to bardzo trudną decyzję, że to my sami odpowiadamy za swój los. I że w gruncie rzeczy sprowadza się to za każdym razem do uczciwej odpowiedzi na pytanie: “Co zrobiłem dzisiaj, by poprawić swój los?” Nie narzekaj i nie usprawiedliwiaj się.

Wszystkim internetowym “mędrcom” mówię wprost: DA SIĘ! Da się zrobić bardzo dużo z niczego! Ale skoro już mówimy o moim aktualnym obszarze działalności: da się zrobić blog z niczego i za darmo, da się dzielić swoją wiedzą za darmo, da się znaleźć osoby, które będą tym zainteresowane, da się znaleźć też takie, które będą chciały za tą wiedzę zapłacić. Da się, tylko trzeba zasuwać, a nie pitolić, że się nie da.

Jon Morrow – ucz się od niego!

I pewnie “mędrcy” powiedzą zaraz, że ja jestem w lepszej sytuacji bo jestem taki, owaki i z Warszawy. I nie pomylą się. Długo na to pracowałem najlepiej jak potrafiłem. “Internetowi mędrcy” widzą zazwyczaj przez chwilę efekt i mówią “udało Ci się, zamień się cwaniaczku ze mną i udowodnij…”.

Ja nie mam zamiaru zamieniać się z Wami miejscami. Nie mam zamiaru nic Wam udowadniać. Po co? Czemu miałoby to służyć? Zamiast wdawać się w takie próby udowodnienia mi, że “się nie da”, wolę pokazywać Wam pozytywne przykłady osób, które są w dużo, dużo gorszej kondycji niż 99,9% z Was i potrafią wyciągać z życia to co najlepsze. Może dlatego, że rozumieją, jaka jest jego wartość.

Poznajcie Jona Morrow – autora bloga „Boost Blog Traffic„. Osobę, która tworzy blog pomimo, że cierpi na rdzeniowy zanik mięśni. Choroba jest nieuleczalna i prowadzi po prostu do śmierci. Ej Wy ”internetowi mędrcy” – chyba jesteście w lepszym stanie niż Jon, prawda?

Jon – pomimo swojego stanu – jest osobą, która zarabia w Internecie. I wymagało to od niego dużych wyrzeczeń – włącznie z wyprowadzeniem się z USA do Meksyku, gdzie jest taniej i gdzie był w stanie zarobić na opiekę medyczną. Wszystkim nieprzekonanym polecam obejrzeć wywiad z Jonem. W 14-ej minucie mówi coś takiego:

„Kiedy leżysz w łóżku i umierasz z powodu swojej choroby – bo wszyscy inni z jej powodu umierają – to sytuacja jest krystalicznie jasna. Masz dwie opcje: możesz walczyć lub możesz umrzeć. I dużo ludzi wybiera śmierć. Męczy ich to i się poddają. Nie mają wystarczającego wsparcia, wpadają w depresję itp.

Ale to, z czego nikt nie zdaje sobie sprawy, to fakt, że nawet jeśli nie leżysz w łóżku i nie umierasz z powodu tej choroby, to nadal rzeczywistość sprowadza się do tych dwóch alternatywnych opcji: możesz walczyć i robić duże rzeczy, albo możesz sobie leżeć i czekać na śmierć.”

Ja wiem, jakim szczęściarzem jestem. Bardzo często zastanawiam się, czy nie zbyt dużym i czy dobrze wykorzystuję swoje talenty i umiejętności na rzecz innych. I wiem, że nie. Wiem, że za mało. Jestem świadomy wielu swoich wad i staram się cały czas zmieniać na lepsze. Raz już byłem w takim miejscu, w którym nie widziałem światła w tunelu (pisałem o tym tutaj) i wiem, że w każdym momencie moja dobra passa może się zakończyć. I chcę wiedzieć, że dałem z siebie tyle, ile mogłem w tym czasie, który jest mi dany. Na tyle na ile potrafię. Czasami lepiej, czasami gorzej, a czasami wprost fatalnie.

Mam masę wad, ale jeśli kogoś obwiniam – to tylko siebie. Jeśli zawalę gdzieś jakiś deal, to wiem, że po prostu za słabo się starałem. Nawet jeśli dostanę “łupnia” na ulicy, to także jest moja wina – mogłem albo uniknąć konfrontacji, albo lepiej się na nią przygotować, np. zdobywając przez lata ćwiczeń umiejętność skutecznej samoobrony (nie praktykowałem tego).

I przy wszystkich moich ograniczeniach i małej wierze we własne możliwości (tak, jak mówiłem na gali, Gabi wierzy we mnie bardziej niż ja sam), obydwoma rękami podpisuję się pod projektem “Badass”, który definiuje jego uczestników w ten sposób:

1. Osoba, która żyje życiem wolnym od wszelkich wymówek, bez względu na to, jak bardzo mogłyby być one uzasadnione.
2. Osoba, która nie mówi “nie mogę / nie potrafię” nawet, jeśli każdy inny to mówi.
3. Osoba, która definiuje siebie według swoich osiągnięć, a nie ograniczeń.
4. Osoba, która wie, że zawsze istnieje alternatywne rozwiązanie i że prawie wszystko jest możliwe.

Moje gratulacje i podziękowania

Na koniec chcę pogratulować wszystkim, którzy każdego dnia biorą swój los w swoje ręce. Nie oglądają się na innych, nie szukają wymówek, potrafią dawać dużo od siebie i być otwartymi na to, co do nich wraca.

Gratuluję jury, że wybrało blog Konrada – Halo Ziemia – na zwycięski w tegorocznym “Blog Roku”. Trzeba odwagi, by promować dzisiaj takie postawy.

Gratuluję autorom wszystkich blogów, że im się chce dzielić cząstką siebie ze światem, który nie zawsze odpłaca pięknym za nadobne. Gratuluję tym, którzy dostali się do finałowych 10-ek konkursu, bo samo to jest już dużym osiągnięciem i pokazuje, że macie za sobą wiernych Czytelników, i to co robicie zasługuje na docenienie. Żałuję tylko tego, że na tegorocznej gali Blog Roku byłem tak “zakręcony”, że nie udało mi się porozmawiać z większą liczbą z Was.

Dziękuję po raz kolejny mojej Żonie Gabi – za jej wiarę we mnie i moje możliwości. Dziękuję Szymonowi i Idzie, za to, że rozumieją, że tata pracuje. Kocham Was. Dziękuję naszym Rodzicom.

Dziękuję Jackowi Kotarbińskiemu i wszystkim jurorom, którzy zdecydowali się wyróżnić akurat mój blog 🙂

Dziękuję Wam wszystkim – Czytelnikom – za to, że mi kibicowaliście. Fajnie jest Was mieć 🙂 Dziękuję za kilkaset gratulacji przekazanych na wszelkie możliwe sposoby. Kłaniam się Wam wszystkim w pas i po długotrwałym szoku powracam do pisania. Mam nadzieję, że wybaczycie mi tą dzisiejszą odchyłkę od głównej tematyki bloga 🙂

A no i na koniec: pamiętajcie, że dobro powraca. Czasami bardzo okrężnymi drogami…

Zdjęcia: większość zdjęć w artykule dzięki uprzejmości Onet.pl