Opowieść o prawdziwej sile blogów, czyli historia Pawła

Dzisiejszy wpis jest wyjątkowy. To magiczny przykład wpływu, jaki mamy na inne osoby. Piętna, jakie odciskamy. Ten wpis dedykuję Wam – Czytelnikom mojego bloga. Dziękuję za to, że jesteście. 

Dzisiaj jest Światowy Dzień Oszczędzania i wiem, że wszystkie media będą trąbić na ten temat. Na temat, który dla mnie i dla wielu z Was jest po prostu codziennością. Robię woltę. Nie będę dzisiaj pisał o oszczędzaniu! Napiszę o czymś dużo ważniejszym. O takiej prozaicznej rzeczy, jak rozdawanie dobra. O poprawianiu tego świata metodą zaczynania od siebie samego. I nie oczekiwaniu niczego w zamian. I nagrodzie, która może i wcale nie musi, ale może Cię czekać, gdy konsekwentnie robisz to w co wierzysz.

Są takie chwile w życiu, kiedy coś ściska za gardło i ciśnie do oczu łzy. I to się nie dzieje w chwili gniewu czy smutku. Mnie najmocniej ściska w chwili wzruszenia. W takiej magicznej chwili, w której wracają moje wspomnienia i mieszają się z tu i teraz. I przypomina mi się ból, radość, wątpliwości i pewność, oraz nadzieja. Nadzieja na to, że ktoś, gdzieś, kiedyś nada głębszy sens temu co robię. Że dopisze dalszy ciąg do historii, która u mnie wycisnęła już trochę łez. Że udowodni mi też, że warto robić to co robię tu – na tym blogu.

Ja dzisiaj czuję się spełniony. Z mojego misternie układanego puzzle życia, zaczyna się wyłaniać całkiem nowy obraz. To już nie są pojedyncze łączące się elementy. Zaczyna być widać pewien obraz. I cholernie mi się on podoba.

O blogach, blogowaniu, blogerach i blogosferze mówi się coraz więcej. Często mówi się też źle. Że gwiazdorzą, mają wybujałe ego itd. Niech i tak będzie. Sam się często zastanawiam, czy przypadkiem nie jestem innym mną tu na blogu. Wczoraj przeczytałem prześwietny tekst Michała Góreckiego “5 blogerskich pułapek”. Jakby mi z głowy wyjął niektóre z przemyśleń.

Ale dzisiaj chcę Wam pokazać pozytywny przykład, jak – dzięki blogom – jeden człowiek może wpływać na innego człowieka. Wielu innych ludzi! I to moim zdaniem stanowi o prawdziwej sile blogów i sensie ich istnienia. Przynajmniej ja tak to widzę. Przeczytaj proszę i nie pozwól mi być jedyną ryczącą osobą…

Czytaj także: Pat Flynn o tym jak blogować, przetrwać trudne chwile i zarabiać duże pieniądze

Dlaczego ryczę?!!

Myślałem, że dam radę normalnie napisać ten wpis. Ale nie mogę. Siedzę i ryczę. Jest 6:23 rano. Zbudziłem się o 4:10. Jakoś tak samoistnie. Dużo dobrych rzeczy wydarzyło się od przebudzenia, ale ja nie chcę o tym. Dzisiaj mam dużo ważniejszy temat..

Pamiętacie, jak niecały rok temu opisywałem moje zmagania z samym sobą, ponowną naukę chodzenia, wewnętrzne rozterki i w końcu finisz na mecie maratonu? Kiedy wbiegałem na metę byłem szczęśliwy. To było inne szczęście niż to, które czuję teraz. Wtedy bardziej odczuwałem ulgę, że to już “po”. Że udało mi się grubą kreską wykreślić traumę z przeszłości. Zrealizować marzenie i pięknie podziękować najważniejszym dla mnie osobom.

Moją historią podzieliłem się ze wszystkimi. Z Wami i z Patem Flynnem, który w nieuświadomiony dla niego sposób pomagał mi w przygotowaniach do maratonu (jeśli jeszcze nie czytałaś / czytałeś historii “Z wózka inwalidzkiego do mety maratonu”, to teraz jest najlepszy moment żebyś to uczyniła / uczynił – przeczytaj i wróć tutaj).

Zastanawiałem się rok temu, co musiał czuć Pat, gdy otrzymał ode mnie maila z tak osobistymi podziękowaniami, moim zdjęciem oraz moją historią. Czy przeczytał tak jak każdy e-mail? Czy może jednak emocje, które mną szargały, gdy go pisałem, udzieliły się także jemu? Nie wiedziałem… do momentu, aż do mnie nie odpisał. Był wzruszony i szczęśliwy. A potem opublikował mój list na swoim blogu.

Cieszyłem się, że dane mi było podziękować mu w tak szczególny sposób, za to co on zrobił dla mnie. Cieszyłem się, że tak go to ruszyło. Zależało mi, by zobaczył, jak wiele dobrego robi swoim  blogowaniem i podcast’owaniem. Myślałem, że to już finał tej historii. Ale bardzo się myliłem. BARDZO! To co się dzieje w wyniku mojego aktu, przechodzi moje najśmielsze oczekiwania. Śmieję się teraz przez łzy… w mordę! Stop! Chcę to napisać!

Sprawdź również: Spotkaliśmy się! Opowieść o sile dobrego słowa i o tym jak uratowałem podcast Pata Flynna

Drugie życie mojej historii

W lutym uczestniczyłem w kursie na temat podcast’owania. I wtedy Cliff Ravenscraft, prowadzący ten kurs, powiedział mi któregoś dnia “A to ty jesteś ten Michał, który miał wypadek na desce…”. Oniemiałem. Skąd facet z USA, topowy podcaster, wie o moim istnieniu? Zapytałem go o to. Odpowiedział mi przesyłając to zdjęcie.

Później napisała do mnie dziewczyna, Ariadna z Gdańska, która wygrała udział w workshopie blogowym w Seattle w ramach „uniwersytetu” CreativeLIVE. Napisała, bo… powiedział jej o mnie Pat Flynn. Osobiście! Ten gość nie przestaje o mnie mówić 🙂 Od słowa do słowa i w końcu z Ariadną udało mi się spotkać. Nagraliśmy wspólny odcinek podcastu. A potem pomogła mi przygotować nowy wygląd bloga (tak, tak – to ona jest autorką tego co widzisz i zdecydowanie ją polecam).

Rozmawiając z Patem przez e-mail czułem się jak gówniarz w liceum, który korespondował listownie z nieznajomymi osobami z Nowej Zelandii. Ale teraz to było coś innego. Poczucie silnej więzi. Przyjaźń (piszę to świadomie, chociaż jestem bardzo oszczędny w używaniu tego słowa).

Bez jego bloga, nigdy nie poznałbym Pata. Jestem tego pewien. Pat miał coś dobrego, czym postanowił się dzielić z innymi. Pozwolił sobie być inspiracją dla innych. Gdyby nie On – nie byłoby mojego bloga. A jednocześnie ja mogłem stać się dla niego źródłem inspiracji. Dzisiaj już wiem, że warto dawać sobie szansę na inspirowanie innych. Nie bać się tego. Efekty mogą być niewyobrażalne. I są niewyobrażalne…

Trzecie życie mojej historii

Niby nie zrobiłem nic specjalnego. Po prostu przebiegłem maraton – setki tysięcy, jeśli nie miliony ludzi rocznie robi to samo. Po prostu wbiegłem na metę trzymając baner. Po prostu o tym napisałem. Po prostu to czytaliście i czytacie…

I nagle dzieje się coś takiego, co nadaje kolejne życie tej historii. A może po prostu rozpoczyna nowy, kolejny rozdział? Może to jeszcze nie koniec? Znowu mokro mi w oczach.

Pisałem, że nie wiem co czuł Pat Flynn, gdy dostał mój e-mail. Teraz już wiem! W ubiegłym tygodniu dostałem e-mail od Czytelnika mojego bloga. Paweł Krzos napisał mi, że wywarłem ogromny wpływ na jego życie… kurde! Znowu ryczę…

Jak ogromny? Taki, że zrobił dla mnie to co ja zrobiłem dla Boga, mojej Rodziny, bliskich i Pata. Wbiegł na metę z transparentem, na którym było podziękowanie dla mnie! Człowiek, którego nie znałem. Anonimowy dla mnie, a jednak znalazł w tej mojej pisaninie coś takiego, co pozwoliło mu w dwa miesiące (!!!) przygotować się do maratonu i go przebiec! I to w absolutnie świetnym czasie 4:11:56.

Paweł – jesteś moim bohaterem! Jestem Ci mega-wdzięczny za to co zrobiłeś. Bo zrobiłeś dużo więcej niż Ci się wydaje. Ty nie wbiegłeś tylko na metę z banerem. Ty jesteś żywym i chodzącym dowodem, że czyjś blog może zmienić życie kogoś innego (ja to znam z autopsji, ale jakoś tak naiwnie sądziłem, że mój przypadek jest odosobniony i że jestem nietypowy). Pokazałeś realny wpływ, jaki nieświadomie wywieramy jako blogerzy na innych. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że ja nie uważam, że zrobiłem coś specjalnego. Byłem być może katalizatorem, ale to Ty sam osiągnąłeś to wszystko.

Dziękuję Ci Pawle! Nadajesz kolejny sens mojemu blogowaniu. Wszyscy go nadajecie, ale mało kto tak jak Paweł zmusił mnie do płaczu!

Za zgodą Pawła publikuję Wam jego list. Przeczytajcie o jego przemianie i nie mówcie mi, że blogowanie nie ma sensu. Ma! A to co zrobił Paweł jest najlepszą możliwą nagrodą dla autora bloga. Teraz to wiem. Wiem co czuję i jak bardzo czuję się spełniony, w tym co robię. Przeczytaj list Pawła (formatowanie oryginalne), a na koniec podzielę się z Tobą jeszcze innymi radosnymi informacjami.

Zobacz także: Z wózka inwalidzkiego do mety maratonu, czyli jak pokonałem siebie

List Pawła

Drogi Michale!

Piszę z wielu względów, ale najważniejsze, co mam do przekazania, to podziękowania za to, że wywarłeś ogromny pozytywny wpływ na moje życie :). Pewnie treść tego listu będzie długa i wypełniona konkretami (podobnie jak Twoje artykuły na blogu), jednak niezmiernie chciałbym się podzielić moją historią i mam nadzieję, że dalsze czytanie sprawi Ci dużo radości. Postanowiłem nawet zrobić mini spis treści, gdyby szczególnie zainteresowały Cię wyłącznie niektóre aspekty.

1. Kilka słów o mnie.

2. Jak trafiłem na Twojego bloga?

3. Co mnie szczególnie zainspirowało i zmotywowało do działania?

4. Podziękowania „w wielkim stylu” :).

5. Jakie realne zmiany wprowadziłem w moim życiu?

6. Co dalej?

Kilka słów o mnie

Mam 23 lata i jestem studentem IV roku informatyki na Politechnice Wrocławskiej. Niebawem uzyskam tytuł inżyniera. Aplikuję o pracę do dużej firmy z branży gier komputerowych i otwierają się przede mną świetne perspektywy na przyszłość. Jak do tej pory moje życie to też niemalże pasmo samych sukcesów, które kosztowały mnie wiele pracy i poświęcenia, ale są zdecydowanie powodem do dumy. Wygrywałem liczne konkursy, dostawałem stypendia naukowe, miałem wiele różnych zainteresowań (m.in. narty od dwóch sezonów ;)), dbałem o rozwój osobisty i „nie pozwalałem, by życie popychało mnie to tu, to tam”. Kiedy przeprowadziłem się z rodzinnego miasta na studia, przyszedł czas, by zmierzyć się z nową rzeczywistością, do której bardzo szybko się zaaklimatyzowałem. Zawsze rozsądnie gospodarowałem pieniędzmi i miałem ich odłożoną sporą sumę, jednakże bez wyznaczonego konkretnego celu jej przeznaczenia. Przez ostatnie lata nieźle radziłem sobie żyjąc z kieszonkowego, korepetycji i innych dorywczych prac. Bez stałej pracy i tak z miesiąca na miesiąc moje oszczędności się powiększały. Nadszedł jednak moment, w którym zacząłem sobie zadawać pytanie: Dlaczego te pieniądze leżą na lokacie za śmieszny procent i dlaczego nie mam planu ich wydatkowania (wcale niekoniecznie w celach konsumpcyjnych ale zdecydowanie bardziej inwestycyjnych)?

Jak trafiłem na Twojego bloga?

Tak właśnie zacząłem szukać informacji o potencjalnych możliwościach… Przewertowałem masę artykułów i poradników, pytałem znajomych, byłem kilka razy na spotkaniach z doradcą finansowym, grałem w CashFlow, aż przypadkiem natknąłem się na Twój wpis dotyczący kupna mieszkania pod wynajem. To było 24.06.2013 akurat w imieniny mojej mamy. Twój sposób pisania zaintrygował mnie na tyle, że bardzo szybko postanowiłem przeczytać wszystkie pozostałe wpisy. Czytałem coraz więcej i z podziwem odnajdowałem wspólne mianowniki w podejściu do różnych spraw (od zwracania uwagi na finanse osobiste, przez bycie szczerym i transparentnym, docenianie wagi emocji po chęć edukacji i dzielenia się). Nie zdecydowałem się jeszcze podjąć żadnej inwestycji i chciałbym prosić Cię o poradę, ale o tym nieco później.

Co mnie szczególnie zainspirowało i zmotywowało do działania?

Twoje „lekcje” dały mi też do myślenia. Zadałem sobie pytanie: „Dlaczego chcę inwestować tysiące złotych, jeżeli nie kontroluję dostatecznie szczegółowo swoich wydatków i nie prowadzę budżetu domowego?” Przecież fakt, że nie wydaję pieniędzy na prawo i lewo i udaje mi się co nieco odkładać, nie świadczy wprost o tym, że mam ogląd na całą sytuację, co się z kasą dzieje, prawda? Dlatego 16 lipca zaprzyjaźniłem się z MS Money. O dziwo gromadziłem rachunki od początku studiów, ale traktowałem je bardziej jako makulaturę i archiwum wydarzeń związanych z ich pojawianiem się nie bacząc na zapisane na nich sumy. Teraz każdy wydatek ląduje co tydzień w mojej prywatnej księgowości i mogę wyciągnąć już pierwsze wnioski.

Ponadto udało Ci się wypromować w artykułach wiele pozytywnych zachowań wcale nie związanych bezpośrednio z tematem finansów. Byłem pod wielkim wrażeniem tego, jak potężną siłę woli posiadasz. Po przeczytaniu „Z wózka inwalidzkiego do mety maratonu, czyli jak pokonałem siebie” powiedziałem sobie „Do it!” i postanowiłem odpowiedzieć na Twój apel o „ruszenie tyłka i wyniesienie śmieci” w nieco nietypowy sposób. Wyszedłem ze swojej strefy komfortu nie po raz pierwszy i zapewne nie po raz ostatni. Postanowiłem, że zmierzę się z faktem, że jestem śpiochem i zacznę biegać tak jak Ty. Będę wstawał rano i mając cel w postaci biegania nie będę miał wymówki, by przewrócić się na drugi bok i spać dalej. 20 lipca wystartowałem po raz pierwszy na 15 minut. Odtąd codziennie chciałem więcej, bo taką radość mi to sprawiało. Tylko ja, biegnący czas, chwila na refleksję i podziwianie piękna przyrody, które normalnie po prostu nam umyka. Niesamowite! Szybko stało się to moim nawykiem i nie wyobrażałem sobie dnia bez treningu, niezależnie od pogody czy ilości zajęć do wykonania. „Czas to priorytety”, a moim było zdecydowanie bieganie. Wiedząc, że mogę bez problemowo przebiec 10 km zacząłem rozważać udział w maratonie. Podkreślę, że nigdy wcześniej nie biegałem ani nie uprawiałem regularnie żadnego sportu – ot, od czasu do czasu rower, pływanie, taniec towarzyski, ścianka wspinaczkowa, zimą narty, latem nurkowanie etc. Zbiegiem okoliczności dowiedziałem się, że w Wałbrzychu (stąd pochodzę) 25 sierpnia jest organizowany półmaraton. 21 km nie wydawało się być czymś ponad moje siły i zdecydowałem, że pobiegnę – razem z moim wujkiem. Traktowałem to jako jeden z testów przed prawdziwym maratonem.

Emocje były wielkie, kiedy prawie 1000 osób czekało na „3. 2. 1. START!”. Wspólny bieg motywował do kolejnych kroków po trudnym górzystym terenie i wytrwale dobiegłem do mety, bez marszu i bez postojów. 1:53:00. Pięć dni później chciałem zapisać się na wrocławski maraton, jednak w ten sam dzień okazało się, że jest niepowtarzalna okazja wyjazdu z rodzicami do Włoch i terminy nakładają się. I powstał dylemat: „Maraton czy Włochy?” Zaradność wzięła jednak górę i złapałem dwie sroki za ogon.

Do Włoch pojechałem i była to jedna z najpiękniejszych wycieczek w moim życiu, a maraton z 15 września przeniosłem do Warszawy na 29 września. Nie zaprzestawałem codziennych treningów. 5 września zrobiłem próbę generalną przebiegając 39 km ulicami Wrocławia. Tu była już odczuwalna różnica i spory wysiłek. Do tego złapałem jeszcze wtedy przeziębienie, co uniemożliwiło mi skutecznie dalsze bieganie aż do wyjazdu do Włoch. Od 13 do 20 września zwiedzałem Italię i po tym został mi tydzień z hakiem do maratonu w Warszawie. Odnowiłem biegi i 28 pojechałem z moją dziewczyną Gosią i przyjacielem Adamem do stolicy. Miałem kibiców i miałem cel…

Podziękowania „w wielkim stylu” 🙂

…Podziękować „w wielkim stylu” :). Pisałeś, że Twoim „trenerem” był Pat Flynn. Takim samym trenerem byłeś Ty dla mnie. Chciałem, żebyś poczuł tę magię… Że piszesz tak naprawdę bez adresata, ale ktoś, gdzieś faktycznie „szuka odrobiny stabilizacji finansowej i emocjonalnej”, a Twoje słowa realnie motywują go do „odważnego realizowania swoich pasji i marzeń”. Zrobiłeś wielki gest finiszując swój maraton z wypisanymi na bannerze podziękowaniami. Moje wyrazy wdzięczności ująłem w tę samą formę (patrz załącznik :)). Przy okazji udało mi się tym sposobem uciszyć różne rodzinne spory, udowodnić, że nie ma rzeczy niemożliwych, jeżeli tylko myślisz i działasz rozsądnie, wywołałem łzy wzruszenia w oczach babć, dziadków i także Gosi, zaimponowałem znajomym, którzy nigdy by się tego po mnie nie spodziewali, uzyskałem cenny wpis do CV, całą masę nowych doświadczeń i przemyśleń i w końcu pokonałem siebie kończąc maraton z czasem 4:11:56 :)! To wszystko jednak ma drugorzędne znaczenie w porównaniu z tym, jak biło mi serce podczas biegu i po jego ukończeniu, kiedy myślałem o wszystkich osobach, które tak znacząco sprawiły, że jestem dziś tym, kim jestem. Jeszcze raz DZIĘKUJĘ! Piszę dopiero dzisiaj, bo właśnie dostałem zdjęcia z fotomaraton.pl i mogę się nimi podzielić.

Jakie realne zmiany wprowadziłem w moim życiu?

Co do realnych zmian to tak jak pisałem wcześniej: dzięki Tobie zacząłem regularnie biegać, prowadzę spisywanie rachunków, przeczytałem książkę „Bogaty Ojciec Biedny Ojciec” i zacząłem ogólnie szerzej postrzegać świat. Może nie bezpośrednio, ale uważam, że też przyczyniłeś się do tego, że po dwóch latach rozstania z Gosią, ponownie wróciliśmy do siebie i jesteśmy naprawdę szczęśliwi. Często zdarza się, że z uśmiechem czytam, że polecasz coś, co ja już robię. I tak na przykład 14 października minęło osiem miesięcy od porannych treningów pompek, a 15 października równo rok od tego, jak postanowiłem prowadzić dzienniko-pamiętnik i planować możliwie dokładnie kolejny dzień. Stałem się też dużo bardziej otwartą i towarzyską osobą – mam przecież o czym opowiadać i kogo polecać ;). Gdy tylko mam okazję, to promuję Twojego bloga, bo wiem jak wiele można na nim skorzystać. Sam również staram się pomagać innym, jak tylko mogę. Najbardziej liczy się dla mnie, że te wszystkie zmiany faktycznie się dzieją, a nie tylko siedzą w głowie, albo co najwyżej przejawiają się w pustych słowach. Ponadto nie tylko ja widzę, że dokonuję zmian w dobrym kierunku, ale dostrzegają je też moi znajomi. To jest naprawdę coś!

Co dalej?

Po ostatnim Twoim wpisie rozważam na poważnie zostanie Honorowym Dawcą Krwi :). A wracając jeszcze na chwilę do tematów finansowych, to założę przez link afiliacyjny Konto Godne Polecenia w BZ WBK, bo widzę w tym konkretny zysk dla siebie i kolejną możliwość odwdzięczenia się Tobie (potrzebuję jedynie zapoznać się z regulaminem, czego jeszcze nie zdążyłem zrobić). Jesteś dla mnie inspiracją i nie zawiodłem się żadnym Twoim artykułem – każdy z nich jest dla mnie bardzo wartościowy. Chyba jest trochę tak, że, posługując się przykładem Kiyosaki’ego, jesteś dla mnie tym „Bogatym Ojcem” :). Imponują mi Twoje życiowe decyzje i styl bycia, dlatego chciałbym prosić Cię o radę. Mam jedno ogólne i dwa konkretne pytania:

[CIACH… Wyciąłem pytania, na które odpowiem Pawłowi osobiście … KONIEC CIACH]

Twoja opinia bardzo się dla mnie liczy i mam nadzieję, że nie masz mi za złe tak bezpośredniej formy niniejszego listu :). Jeżeli mógłbym się jakoś przysłużyć, to z chęcią się zaangażuję, bo to prawdziwy zaszczyt współpracować z osobą taką jak Ty. Wspominałeś, że przydałaby Ci się pomoc w prowadzeniu bloga. Może udało by się wykorzystać moje multimedialne zainteresowania :)? Dziękuję za poświęcony czas i czekam z niecierpliwością na kolejne dawki pozytywnej energii, jaka płynie z bloga jakoszczedzacpieniadze.pl

Z wyrazami szacunku

Paweł Krzos

Pawle – jeszcze raz bardzo dziękuję i jestem bardzo dumny, że mam takich świetnych Czytelników!

Dzień Czytelnika

I teraz nie chciałbym, abyście odnieśli mylne wrażenie, że Paweł jest jedyną osobą, której jestem wdzięczny. Absolutnie nie! Każdy Wasz wspierający mnie e-mail jest dla mnie jak zastrzyk dobrego paliwa dla silnika samochodu. Nie spodziewam się, by kiedykolwiek miało mi to spowszednieć.

Chcę też dzisiaj docenić wielu, wielu z Was, którzy nie mają w sobie tyle chęci lub odwagi, by komentować moje wpisy, ale którzy przysyłacie mi e-maile. Wiedzcie, że każda forma kontaktu jest dobra :), ale najlepiej moim zdaniem można skorzystać nie tyle na rozmowie ze mną, co wymianie poglądów także z innymi Czytelnikami. Dla zachęty publikuję kilka nieredagowanych fragmentów bardzo motywujących mnie listów. I bardzo Wam dziękuję 🙂

Łukasz: Na początek warto powiedzieć że to co robisz jest absolutnie obłędne! Dzięki tobie zaoszczędziłem już sporo pieniędzy i nawet samo oszczędzanie weszło mi w nawyk. :).

Agnieszka: Przepraszam, że zaśmiecam Tobie skrzynkę taką nic nie wnoszącą wiadomością, ale pomyślałam, że skoro nie odważyłam się jeszcze skomentować Twoich wpisów na blogu ( a czytam i słucham wszystko)  to chociaż w ten sposób podziękuję Ci za to co robisz, bo Twoje zaangażowanie w pracę i  sposób w jaki to wszystko przekazujesz naprawdę do mnie trafia. Ba! nawet mój mąż, bardzo oporny na jakiekolwiek zmiany, po przeczytaniu Twojego wpisu postanowił ograniczać palenie, a zaoszczędzone pieniądze odkłada do słoika z napisem „na Ferrari”;) Żadne moje argumenty do tej pory nie przyniosły takiego efektu, także dziękuję.

Eliza: Witam nie kryje radości , że istnieje Taki Pan Michał i zajmuje się pisaniem takiego bloga, piękne jest to , że stało się to Pana pasją i praca zarazem. Rozpoczęłam pracę w [CENZURA], zajmuje się sprzedażą funduszy  tak powolutku nabywam wiedzę z dziedziny finansów, jednak było to dla mnie  zbyt mało. Pana blog sprowadzi  mnie na ziemię i będę potrafiła  zadbać o własny ogródek a potem będę wiedziała co mówię, mam nadzieję ,że z taką jak Pan czyni to satysfakcją. 

Renata: Hej Michał, to już kolejny mail od Ciebie i  chociaż wpis o kredytach studenckich nie dotyczy mnie w najmniejszym nawet stopniu tak mnie naszło ze muszę do Ciebie napisać 🙂 Chcę Ci baaaardzo podziękować za Twojego bloga. Trafiłam na niego , ponieważ trochę się finansowo zakręciłam i w sieci szukałam informacji jak sobie poradzić. To było już jakiś czas temu i mogę z pełnym przekonaniem  napisać że Twoje rady są super i dzięki nim odzyskałam kontrolę nad swoimi finansami. Swoim blogiem odwalasz naprawdę kawał dobrej roboty. 

Gosia: Dzięki za opis sposobu w jaki zdobyła u Ciebie pracę osoba, która spisuje Twoje podcasty w poprzednim odcinku. Świetnie, że zdecydowales sie tym z nami podzielic. Zmienilam swoją taktykę w poszukiwaniu nowych zleceń (piszę artykuły). Zaczynam od: mam w ręku numer Waszego/Państwa magazynu, potem nawiązuję do tego co mnie zainteresowało, co wartościowe. Potem dopiero piszę coś o sobie i propozycji współpracy. Mam wzrost liczby odpowiedzi na moje maile o jakieś…  200%. 

Mateusz: Cześć Michał 🙂 Pierwszy raz do Ciebie piszę choć już około 6 miesięcy śledzę Twojego bloga. Uważam, że jest on genialny – tyle porad wskazówek, po prostu konkretów. Wiele wprowadziłem w swoje życie tak jak pewnie wielu czytelników.  

Twoje podejście do sprawy w pełni profesjonalne i co dla mnie najważniejsze pozytywne spojrzenie na świat i ludzi:) Super trzymaj tak dalej. Z niecierpliwością czekam na Twoje płatne szkolenia czy też poradniki – w ten sposób chciałbym się odwdzięczyć za dotychczasową wiedzę przekazywaną przez Ciebie. POZDRAWIAM i  życzę dużo uśmiechu 🙂 

Beata: Pana artykuł to jak osobista sesja z terapeutą:) Bardzo mi pomógł, choć jak sam Pan pisze nie jest to magiczna różdżka:) Przez ostatnich kilka lat żyłam może nie w biedzie, ale na pewno bardzo oszczędnie. Znalezienie pracy z możliwością „dorobienia’ na nadgodzinach doprowadziło mnie do kompletnego zagubienia.:( Zaczęłam wydawać pieniądze w tempie szybszym niż je zarabiałam:( Efekt? DŁUUUGI:(( Teraz wiem, że wystarczy wrócić do oszczędniejszego życia, i to co dziś doprowadziło mnie do leczonej depresji:(( uda mi się wyprostować. Przecież nie jest ważne w co jesteśmy ubrani albo jakim samochodem jeździmy, ale to jakim jesteśmy człowiekiem i co możemy dać z siebie innym:)) DZIĘKUJĘ za pomoc:))

Halina: zacznę standardowo: czytuję tego bloga od dłuższego czasu 😉 Za każdym razem mam wrażenie, że coś, czego powinniśmy się dowiedzieć już dawno temu – w szkole, np. podczas podstawowych zajęć z tzw. podstaw przedsiębiorczości, stanowi wiedzę tajemną, której wyszukujemy w Internecie, wśród wielu, wielu informacji, które często wcale nie są tak trafne, jak te, które są na tym blogu. Dziękuję, że Pan się tym zajmuje i to w taki sposób – z szacunkiem i życzliwością.

Magda: Witaj Michale! Jesteś nieprawdopodobny! Odkryłam Twojego bloga wczoraj i jestem w szoku. W końcu ktoś tłumaczy w tak przystępny, zrozumiały dla takiego laika i anty – matematyka jak ja- teorię oszczędzania, gospodarowania budżetem, przede wszystkim zaś uczysz  świadomości tego co się posiada co można z tym zrobić, czego lepiej nie 😉 

Właśnie przerobiłam  „Budżet domowy” i zrozumiałam  , po latach (!) co i dlaczego się dzieje, że ciągle mi brakuje funduszy,  na wszystko.

Póki co jestem zdruzgotana, bo wyszłam na potężny minus, bez żadnej koncepcji żyjąc dotychczas. Wydatek pochodzący ze stałej pozycji pt. „Fundusz wydatków nieregularnych”…BINGO! strzał w dyche! – tego właśnie zawsze mi brakuje. Mam 35 lat i wstyd mi, że dziś  zaczynam rozumieć funkcjonowanie pieniądza, organizację wydatków…i to za sprawą tego co piszesz, wiesz i najważniejsze: dzielisz się tym. Chociaż na chwilę obecną jestem oszołomiona i nie mam pomysłu co dalej począć z tym minusem ( w głowie zalążki planowania, żeby pomniejszyć na ten moment pewne wydatki i wyśrubować się w górę by sięgnąć po premię 😉 )- Dziękuję ogromnie! na pewno będę już czytelnikiem tego bloga na stałe 🙂 Pozdrawiam serdecznie.

Justyna: Michale! na Twoje artykuły czekam z taką samą niecierpliwością jak na świeże plotki na Pudelku 😀 chyba właśnie się zachęciłam do spisywania swoich wydatków 😀

Paweł: Na Twojego bloga trafiłem niedawno , ożeniłem się i przyszedł czas na poważniejsze podejście do finansów , budżetu i całej reszty spraw z tym związanych . Świetny język, luz ale zarazem rzetelność informacji i bije pewnością wiedzy którą posiadasz.

Jestem i będę stałym fanem ! Dziękuję za wkładany trud !

Wiola: Pierwszy raz komentuję, ale często czyta 🙂 Dziękuję!!! Twój blog uratował mi życie 😉

Marek: Trafiłem na podcasta i tam wspominałeś o swoim blogu, postanowiłem zajrzeć i nie żałuje, od dłuższego czasu chciałem zmienić swoje życie, skończyć z nałogami i z rzeczami które mnie odciągają od spraw które powinny być priorytetami, chcę zmienić się na lepsze jak i swoje życie. Wspomniałeś też o minimalizmie i prostym życiu, dłuży czas szukałem takiego artykułu który pomógł by mi nakierować na dobre tory, pokazuje prawde czego tak naprawdę potrzebujemy, jak media potrafią manipulować człowiekiem. PROSTOTA jest piękna.

Dzieki Tobie czuję że mogę stać sie innym człowiekiem, lepszym. A nie zapętlić się w całym zgiełku. Pozdrawienie dla Ciebie i całej rodziny.

Kilka słów na koniec

Po co ten wpis? Po to żeby Cię zainspirować. Pokazać, że jeśli masz wiedzę i/lub doświadczenie, którymi możesz się dzielić z innymi, to warto to robić. Efekty “uboczne” takiej działalności mogą być wspaniałe. Takie lub wspanialsze od tych, którymi się dzisiaj z Wami dzielę.

Sceptycy powiedzą pewnie, że gwiazdorzę. Mówcie co chcecie. Dawno nie byłem tak wzruszony, jak w tej chwili. Patrzcie pozytywniej na świat, to świat więcej Wam tego odda. Dobro powraca 🙂

Wczoraj zasypiałem patrząc, jak mój artykuł robi furorę na Wykopie. Dzisiaj rano otworzyłem oczy i pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem, gdy spojrzałem na telefon, było zaproszenie na Blog Forum Gdańsk. Dla mnie to super wyróżnienie i okazja do spotkania ze 199 innymi blogerami (limit 200 miejsc). I dowiedziałem się jeszcze jednego. Organizatorzy Blog Forum nominowali mnie do nagrody “Społecznie odpowiedzialny bloger”. Już sama nominacja jest dla mnie dużym sukcesem.

Dziękuję! To jest wspaniały dzień! Dla mnie to nie jest Światowy Dzień Oszczędzania. Dla mnie to I Ogólnoświatowy Dzień Czytelnika “Jak oszczędzać pieniądze”. Miłego świętowania 🙂

Zdjęcie: jchapiewsky, FlickR.