Spotkaliśmy się! Opowieść o sile dobrego słowa i o tym jak uratowałem podcast Pata Flynna

Ktoś powiedział, że historia mojej korespondencyjnej znajomości z Patem nadaje się na film. To opowieść o zagubieniu i porażce jako drodze do sukcesu.

To historia o tym, że traumatyczne wydarzenia w życiu mogą być źródłem wielkiej siły i zmiany na lepsze, że nieprawdą jest, że „wszystko co najlepsze już się wydarzyło” i że ”już jest za późno”. To także przykład na to, że warto być cierpliwym i systematycznie robić swoje. Ale także na to, że wszyscy jesteśmy ludźmi mającymi swoje dobre i złe momenty, własne emocje i demony – nawet, jeśli patrząc z boku wydaje się, że jesteśmy „chodzącym sukcesem”. I na koniec – to także opowieść o sile dobrego słowa doskonale pokazująca, że nic tak nie potrafi poprawić naszego samopoczucia, jak wsparcie innych osób – zarówno tych najbliższych, jak i takich, które są po prostu dobrymi nieznajomymi.

Kiedy 5 lat temu opisałem Wam moje trudne zmagania z samym sobą i ponowną naukę chodzenia, to nie spodziewałem się jak niesamowitą kontynuację będzie mieć moja maratońska opowieść. Przez wszystkie te lata czekałem na osobiste spotkanie z moim „wirtualnym mentorem” – amerykańskim blogerem Patem Flynnem. Myślałem, że to ja jestem jedynym beneficjentem naszej korespondencyjnej znajomości. Okazało się, że bardzo się myliłem.

Pat na scenie konferencji Youpreneur Summit przyznał się, że mój długi email z 2012 r. pomógł uratować „SPI Podcast”, który w tamtym czasie nie przynosił mu oczekiwanych rezultatów.

Jak to możliwe? Zapraszam do lektury. 🙂

10 lat mojego życia w pigułce

Muszę się cofnąć w czasie żeby wyjaśnić, jak trafiłem na Pata Flynna.

Równo 10 lat temu – w grudniu 2007 r. – miałem wypadek na snowboardzie, po którym znalazłem się w najgorszym okresie mojego życia. Przez własną głupotę w paskudny sposób złamałem obydwie nogi jednocześnie. Rokowania były słabe. Wiadomo było, że niezbędne są operacje, ale lekarze nie chcieli dać żadnej gwarancji, że będę mógł chodzić. O powrocie do biegania i pełnej sprawności mogłem w tamtym momencie jedynie pomarzyć. To było jak wyrok. Prawie uwierzyłem w to, że wszystko co najlepsze w moim życiu, już się wydarzyło. Że od tego momentu wszystko toczyć się będzie tylko gorzej. Ogólnie załamka.

To zdjęcie przedstawia moje piszczele i stawy skokowe zaraz po udanej operacji. To właśnie wtedy – tuż przed Bożym Narodzeniem 2007 r. – kurczowo uczepiłem się myśli, że… kiedyś przebiegnę maraton. W tamtym czasie ten pomysł był kompletnie nierealny. Bardziej niż dzisiaj pomyślenie, że jeszcze zdążę polecieć w kosmos.

Szczegółowo o tej obsesji napisałem w artykule „Z wózka inwalidzkiego do mety maratonu, czyli jak pokonałem siebie”. Dzisiaj przedstawię szerzej te wątki, których tam nie rozwinąłem. Opowiem Wam także ciąg dalszy tej historii, która ma daleko lepszy finał niż samo przebiegnięcie przeze mnie maratonu.

Czytaj także: Pat Flynn o tym jak blogować, przetrwać trudne chwile i zarabiać duże pieniądze

Czy z bezsensu może urodzić się coś sensownego?

Mój wypadek miał kolosalne znaczenie. Półroczne wyłączenie z normalnej pracy zmusiło mnie do przemyśleń. Uświadomiłem sobie wtedy na jak olbrzymie ryzyko narażałem moją Rodzinę przez całe lata.

Przed wypadkiem uważałem się za kuloodpornego. Brałem na siebie dużo, zasuwałem, duchem byłem cały czas w pracy. Pomimo, że pracowałem bardzo dużo, zarabiałem sporo i systematycznie odkładaliśmy pieniądze, to wcale nie było tak, że zgromadziliśmy jakieś kolosalne oszczędności. Wcześniej nie uważałem tego za problem – po prostu zakładałem, że będę na bieżąco zarabiał pieniądze i jakoś to będzie.

Wypadek zmienił wszystko. Często zastanawiałem się po nim ”co by było, gdybym wtedy skręcił kark?”. Jak wtedy poradziłaby sobie Gabi? Jaka przyszłość czekałaby dzieci? Uświadomiłem sobie także, że te pytania są ważne nie tylko w kontekście tego jednorazowego zdarzenia, jakim był wypadek, ale ogólnie dotyczą całego mojego życia. W tamtym czasie byłem jedynym żywicielem rodziny. Z jednej strony to super mieć poczucie sprawczości, że jako facet dbam o to, by najbliżsi mieli super, ale z drugiej – ta świadomość pioruńsko ciążyła mi na psychice po 2007 r. Uświadomiłem sobie, że przekonanie o tym, że będę pracował aż do śmierci (autentycznie tak myślałem), może się okazać niewystarczające do zabezpieczenia rodziny… bo wypadek lub śmierć może przyjść znacznie wcześniej niż bym sobie tego życzył.

Wiedząc dokładnie, ile kosztuje nasze życie, uświadomiłem sobie, że oszczędności nie wystarczą rodzinie na długo. Widziałem także, że dotychczasowy model mojej pracy – na etacie – nie daje szansy na szybsze budowanie oszczędności. Intensywnie myślałem więc, jak zmienić sposób zarabiania. Szukałem informacji na ten temat oraz pomysłu na to, co mógłbym robić poza branżą IT (którą byłem już zmęczony). Kluło się to wszystko powoli. Przemyślenia zajęły mi kilka lat.

Niestety z moją psychiką było średnio. Powracającą powoli wiarę w siebie, ponownie zrujnowało nieudane podejście do maratonu w 2009 r. Pomimo, że byłem do niego solidnie przygotowany, to nie udało mi się go ukończyć. Zszedłem z trasy i przez kolejne pół roku ponownie przechodziłem rehabilitacje (problemy z pasmem biodrowo-piszczelowym). Byłem przybity. Porzuciłem treningi. Bałem się podejmować kolejne próby w obawie przed kolejną porażką. Uciekałem w pracę, która także nie dawała mi już tej satysfakcji co kiedyś. Dopadła mnie rutyna, zmęczenie, poczucie bezcelowości i systematyczne kwestionowanie wszystkich pomysłów, które pojawiały się na horyzoncie.

Sprawdź również: Pat Flynn o tym jak blogować, przetrwać trudne chwile i zarabiać duże pieniądze

Pat Flynn – mój internetowy nauczyciel i mentor

Pod koniec 2011 roku, szukając inspiracji w sieci, trafiłem na Pata Flynna prowadzącego blog „Smart Passive Income” (SPI). Dość powiedzieć, że sposób jego blogowania był dla mnie jak objawienie. Oto gość dzieli się swoją wiedzą za darmo, pisze bardzo obszerne artykuły, jest transparentny i jednocześnie świetnie na tym zarabia (wtedy było to astronomiczne 50 tys. USD miesięcznie, a teraz jest to jeszcze bardziej astronomiczne 150 tys. USD miesięcznie). Do tego zarabiał głównie w afiliacji, czyli w modelu, którego blogerzy w Polsce nie stosowali i który wtedy był dla mnie całkowitą nowością. Sprzedawał też swojego ebooka oraz aplikacje, które tworzył dla iPhone-ów. Po prostu człowiek-orkiestra i biznesmen pełną gębą. Do tego 10 lat młodszy ode mnie!

To twórczość Pata przekonała mnie, że blog będzie najlepszym sposobem dzielenia się moją wiedzą z zakresu finansów osobistych. Nie miałem pojęcia, czy w Polsce uda się na tym zarabiać tak jak w USA (początkowo w ogóle w to nie wierzyłem), ale i tak chciałem wiedzieć wszystko o tym, skąd biorą się rezultaty Pata Flynna. Na szczęście tą wiedzą otwarcie dzielił się z swoim podcaście „Smart Passive Income Podcast”. Autentycznie wsiąkłem w jego słuchanie. Aby nie marnować czasu zdecydowałem się wznowić biegowe treningi. Słuchałem biegając. Rok 2012 był ostatnim przed moją czterdziestką i powiedziałem sobie „teraz albo nigdy”. W sumie i tak nie miałem nic do stracenia… Nawet jeśli nie udałoby mi się ukończyć maratonu, to przynajmniej nauczyłbym się jak blogować zgodnie ze wskazówkami mojego internetowego, amerykańskiego nauczyciela.

Blog „Jak oszczędzać pieniądze” zaistniał publicznie w pierwszym dniu moich wakacji w 2012 r. Platforma WordPress, szablon bloga, hosting, zapisy na newsletter od pierwszego dnia, aktywność na Facebooku – to wszystko zawdzięczam Patowi. Świadomie uruchomiłem mój blog podczas urlopu, bo bałem się reakcji moich współpracowników. Chociaż wiedzieli nad czym pracuję, to nie chciałem, by sądzili, że odbywa się to kosztem pracy zawodowej.

Blog dał mi ponownie poczucie sensu. Treningi biegowe pozytywnie ładowały endorfinami i dawały energię do działania. Wracał optymizm. A Pat nadal nie wiedział, jak wiele dla mnie zrobił… Po prostu po cichu konsumowałem jego twórczość, która dodawała mi skrzydeł. Wiedziałem, że chcę mu za to podziękować.

Czytaj także: Z wózka inwalidzkiego do mety maratonu, czyli jak pokonałem siebie

Maraton, który zwiększył moją wiarę w siebie

Pod koniec września 2012 r., po pięciu latach po moim wypadku i trzech latach od maratońskiego niepowodzenia, ponownie stanąłem na starcie. W tym roku meta maratonu znajdowała się na odbudowanym Stadionie Narodowym. Wiedziałem, że muszę dobiec, ale nauczony doświadczeniem nie szarżowałem. Chciałem w szczególny sposób podziękować wszystkim, którzy byli dla mnie ważni i pomogli mi dotrzeć do mety i zrobiłem to najlepiej jak potrafiłem. Wpadłem na metę trzymając w rękach ten baner:

Gdy emocje opadły, napisałem długi list do Pata. Odpisał wiele ciepłych słów i zapytał, czy może opublikować go na blogu. Do dzisiaj jest dostępny w tym wpisie na blogu SPI.

To było więcej niż się spodziewałem. Skoro Pat uznał, że warto upublicznić tę historię, to ja także zdecydowałem się ją opisać. Wierzyłem, że przykład naszej internetowej znajomości może być inspirujący dla innych. Niemniej jednak rzeczywistość przekroczyła absolutnie wszelkie wyobrażenia… Zresztą nie oszukujmy się: wtedy myślałem, że to już finał tej historii. Byłem w błędzie.

Nowe cele po maratonie

Powiedzieć, że maraton 2012 dał mi pewność siebie, to jak nic nie powiedzieć. Ponownie uwierzyłem, że warto stawiać sobie cele tak duże, że aż niewyobrażalne. Ich osiągnięcie przesuwa poprzeczkę. Pomaga wierzyć, że nie ma przeszkód nie do pokonania. Że może nie uda się w pierwszym podejściu czy drugim, ale przy systematycznym wysiłku, efekty w końcu przyjdą.

Uwierzyłem też, że potrafię wymyślić, jak żyć z bloga. To dlatego 4 miesiące po maratonie powiedziałem mojemu szefowi, że odchodzę z pracy. Chociaż na blogu jeszcze nie zarabiałem, to mentalnie byłem gotowy podjąć ryzyko. Bardzo pomogło mi wsparcie Gabi – mojej Żony, która zapewniała, że wierzy we mnie i jest przekonana, że dam radę. Do dzisiaj uważam, że wtedy wierzyła we mnie bardziej niż ja sam w siebie.

Dwa miesiące później rozpocząłem nagrywanie podcastu „Więcej niż oszczędzanie pieniędzy”. Gościem szóstego odcinka był Pat Flynn, który opowiadał wtedy o swojej książce „Let Go” i drodze od bezrobotnego architekta do blogera żyjącego ze swojej pasji. W kolejnym odcinku, na pierwsze urodziny bloga, ujawniłem publicznie, że rzucam moją pracę dla blogowania.

Reszta jest już historią… Dość powiedzieć, że decyzja o odejściu z etatu i założeniu własnej blogowej firmy, była zdecydowanie najlepszą decyzją zawodową w moim życiu – pod każdym względem.

Korespondencyjna znajomość z Patem (z przygodami)

W 2012 r. obiecałem sobie, że kiedyś spotkam się z Patem Flynnem osobiście. Obaj tego chcieliśmy. Był tylko jeden zasadniczy problem: Pat generalnie nie bywa w Europie, a ja generalnie nie bywam w USA. Nie chcę niepotrzebnie narażać na stres rodziny i siebie (nie lubię latać), więc podróż do USA w ogóle nie wchodziła w rachubę. Musiałem poczekać aż Pat zdecyduje się przyjechać do Europy.

W międzyczasie co jakiś czas donosiłem Patowi co się u mnie dzieje. Przez długi czas byliśmy korespondencyjnymi znajomymi. W 2013 r. wysłałem mu zdjęcie Pawła, który, zainspirowany moim maratońskim wyczynem, przekroczył metę maratonu z podziękowaniami dla mnie!

W 2014 r. informowałem Pata o pierwszych sukcesach afiliacyjnych. Później pokazywałem efekty kursu „Pokonaj swoje długi”, a niedawno chwaliłem się sukcesami samodzielnie wydanej książki „Finansowy ninja”.

Cały czas starałem się pokazywać Patowi, że pełnymi garściami korzystam z wiedzy, którą dzieli się na blogu. Że efekty, które osiągam, to także wynik nauki na jego wpisach i podcastach. Utwierdzałem go w przekonaniu, że warto, by robił to dalej.

Żebyście nie myśleli, że nasza znajomość toczyła się bezproblemowo, to przyznam się do pewnej wtopy. Nikt z Was o tym nie wie, ale w lipcu 2014 r. Pat zaprosił mnie do swojego podcastu. Poczułem się jakbym znalazł się w podcastowym raju! 🙂 Niestety, chociaż dobrze przygotowałem się do tej rozmowy, to nie byłem zadowolony z jej przebiegu. Pat miał chyba podobne odczucia. Gdy przesłuchałem nagranie, to stwierdziłem, że brzmię jak jakiś zajarany fan, który angielszczyzną z dziwnym akcentem próbuje coś przekazać na temat tego, że strategia „Be everywhere” działa również w Polsce. Jakościowo odstawało to jednak od innych, nasączonych wiedzą odcinków SPI. Wspólnie z Patem uznaliśmy, że ten odcinek po prostu nie zostanie opublikowany… Gorzka pigułka, ale absolutnie nie miałem mu tego za złe. Drugiej szansy już nie dostałem i sam o nią też nie prosiłem. Wspominam o tym, żebyście nie mieli takiego błędnego wyobrażenia, że wszystko co robię kończy się sukcesem. Tak nie jest, ale też nie rozpamiętuję porażek. Staram się z nich wyciągać wnioski.

Wtedy zdecydowałem się trochę „wstrzymać konie”. Nie chciałem żeby Pat uznawał mnie za psycho-fana. Wolałem, aby do naszego spotkania doszło dopiero wtedy, gdy będę w stanie rozmawiać z nim jak równy z równym. Bez patrzenia jak w obrazek. Uznałem, że poczekam aż Pat przyjedzie do Europy – a nie zapowiadało się, że nastąpi to szybko.

W międzyczasie odwiedzałem konferencje blogowe w niedalekich krajach. Byłem dwukrotnie na ALIVE w Berlinie i na New Media Europe w Manchesterze i Londynie. Tam przekonałem się, że nie wszyscy światowi blogerzy są w rzeczywistości tak otwartymi ludźmi, na jakich wyglądają w internecie. To zaczęło rodzić we mnie pytanie, jaki naprawdę jest Pat? Czy przypadkiem nasze osobiste spotkanie nie zburzy ideału, który sobie zbudowałem na podstawie korespondencyjnej znajomości? Delikatnie mówiąc byłoby mi przykro…

Pierwsze osobiste spotkanie z Patem

W międzyczasie docierały do mnie sygnały, że Pat mówi o moim maratońskim wyczynie na przeróżnych konferencjach na całym świecie. Tłumaczył, że jako podcasterzy często nie mamy świadomości kto konsumuje nasze treści i jak olbrzymi wpływ mogą mieć one na życie tych osób.

Gdy dowiedziałem się, że Pat będzie występował na organizowanym po raz pierwszy Youpreneur Summit w Londynie, to nie zwlekałem ani chwili. Po szybkiej konsultacji z Gabi kupiłem bilet na konferencję. W listopadzie wsiadłem w samolot i poleciałem do Londynu.

BUM! Spotkaliśmy się po raz pierwszy w sobotę 11 listopada 2017 r. Dla obu z nas było to spore przeżycie. Dałem Patowi specjalny prezent: egzemplarz książki „Finansowy ninja” oraz baner, z którym wbiegłem 5 lat wcześniej na metę maratonu w Warszawie. To był strzał w dziesiątkę uwzględniając to, co wydarzyło się później.

Pat prowadził tzw. closing keynote, czyli prezentację zamykającą całą konferencję. Podczas niej zrobił coś, czego kompletnie się nie spodziewałem. Pozwolę Wam to najpierw zobaczyć na wideo Pata…

 

Pat przyznał się publicznie, że mój email z 2012 roku przyszedł do niego dosłownie w przededniu zaprzestania nagrywania jego podcastu. Nie widział już w tym sensu, nie wiedział kto go słucha i nie był przekonany, że podcast komukolwiek się przydaje. Na blogu już świetnie zarabiał a podcast był wtedy taką „sztuką dla sztuki”. Czuł się wypalony a presja nagrywania co tydzień nowego odcinka była dla niego coraz większą męczarnią. Chciał to przeciąć.

Powiedział wprost, że tak jak ja sądzę, że on pomógł mi przebiec maraton i stać się lepszym blogerem, tak on uważa, że mój mail uratował jego podcast. Uświadomił mu, że są ludzie, którzy polegają w dużym stopniu na jego pracy. Twierdzi, że zainspirowałem go moim uporem do kontynuowania nagrywania podcastu i stawiania sobie ambitniejszych celów. Wow! Znowu ściska mnie w gardle… Także dlatego, że czasami sam miewam chwile zwątpienia i doskonale teraz rozumiem, co wtedy czuł Pat.

Cieszę się i jestem dumny jednocześnie. Gdy Pat zaprosił mnie na scenę w Londynie, to wychodziłem tam z mokrymi oczami. Niesamowicie jest dowiedzieć się po latach, że ja także pomogłem w jakiś sposób mojemu mentorowi. Pisząc brakuje mi słów, aby opisać jakie to uczucie i jak bardzo spełniony się czuję.

Faktem jest, że spotkanie z Patem było pewną klamrą definitywnie zamykającą pewien rozdział w moim życiu. Niespodziewanie piękną klamrą (chociaż nie mam z tego zdarzenia ani jednego zdjęcia w sensownej jakości). Jak się okazało, był to także całkiem udany początek kolejnego rozdziału… o czym już wkrótce będę informował na blogu. 🙂

A gdybyście chcieli zobaczyć dłuższy fragment wystąpienia z moim udziałem, to zapraszam do obejrzenia nagrania Marka Jankowskiego z podcastu „Mała Wielka Firma”. Wielkie dzięki Marek! Pozdrowienia również dla Ariadny Wiczling z „Po Nitce Ariadny” oraz Marty Krasnodębskiej, które również uczestniczyły w konferencji w Londynie.

Jaka nauka płynie z tej historii?

Na koniec zebrałem kilka wniosków, które przyszły mi do głowy w trakcie powolnej ewolucji mojej pięcioletniej, korespondencyjnej znajomości z Patem:

1) Nie warto roztrząsać złych wydarzeń. Lepiej uznać, że są kosztem na drodze do tych dobrych. Gdybym przebiegł maraton w pierwszym podejściu w 2009 roku, to być może zupełnie inaczej potoczyłoby się moje życie i nigdy nie wpadłbym w sieci na Pata i… nie uruchomiłbym mojego bloga. Gdyby Pat opublikował słaby podcast z moim udziałem, albo gdybym to ja obraził się za to, że nie chce opublikować nagranego ze mną podcastu, to pewnie inaczej potoczyłyby się losy naszej znajomości. W boju hartuje się stal i warto szukać we wszystkim plusów.

2) Nie warto chodzić na skróty ani rodzić podejrzeń, że się chodzi na skróty. Pozwoliłem mojej znajomości z Patem dojrzeć i okrzepnąć. Nie chciałem przedwczesnego spotkania w relacji fan-mistrz. Chciałem mieć pewność, że obaj spotykamy się jako internetowi znajomi – bez interesowności. Pamiętam, że kiedyś miałem podobnie ze Zbyszkiem Papińskim z bloga App Funds. Do spotkania doszło dopiero wtedy, gdy byłem już wystarczająco „duży” i miałem przekonanie, że Zbyszek nie będzie miał podejrzeń, że próbuję przewieźć się na jego plecach. Wzajemne zaufanie zaowocowało potem udaną współpracą przy cyklu „Elementarz Inwestora”. Nie byłoby go, gdybym zbyt wcześnie „spalił kontakt” próbując coś ugrać.

3) Czasami warto doczekać do bycia równorzędnym partnerem. Ten punkt okazał się bardzo ważny z punktu widzenia mojej psychiki. Spotykałem się z Patem bez kompleksu niższości i bez takiego poczucia, że mam do czynienia z kimś z innej planety. Już wiedziałem, że jesteśmy z tej samej planety – chociaż żyjemy na jej dwóch końcach. To pozwoliło mi być totalnie szczerym. Po prostu otwarcie rozmawialiśmy o swoich projektach i przedsięwzięciach. 🙂

4) Na niektóre efekty warto cierpliwie czekać bez nerwowego pospieszania. To trochę wbrew powszechnemu teraz pędowi. Obecnie mało kto chce odraczać nagrodę. Ludzie chcą wszystko „tu i teraz”. Gdy kogoś poznają, to od razu spotkanie, interes, selfie i kolejny punkt na „liście celów” (bucket list) odhaczony. Czasami mnie mierzi takie instrumentalne podejście. Wolę wierzyć, że do wszystkiego lepiej dochodzić w sposób naturalny, czasem przypadkowy, niczego nadmiernie nie przyspieszając. Wtedy satysfakcja z osiągnięcia celu jest większa. Prawdziwej radości i wzruszenia nie da się kupić. Trzeba sobie na nie zapracować. I jakoś tak mi się przytrafia, że rezultaty w takich przypadkach przekraczają najśmielsze oczekiwania.

5) Tworzone przez nas treści mogą pomagać konkretnym, nieznanym nam osobom. Tak jak powiedział Pat – „zastanawiajcie się, ile takich „Michałów” jest w sieci i codziennie przyswaja to, co tworzycie, z korzyścią dla siebie i bez Waszej wiedzy, że to się naprawdę dzieje”.

6) Każdy – bez względu na jego „kaliber” – ma chwile zwątpienia i potrzebuje realnego wsparcia. Wszyscy jesteśmy ludźmi. Targają nami te same emocje. Często tylko pozornie jesteśmy odporni. Dlatego tak ważne jest szczere wsparcie, np. w postaci dobrych słów otuchy.

I tu mój serdeczny apel do Was wszystkich: jeśli korzystacie z owoców pracy jakichś twórców, to proszę – dawajcie im co jakiś czas znać, że ich praca po prostu się Wam przydaje. Podzielcie się od czasu do czasu informacją, jakie zmiany udaje Wam się wprowadzać w życie, przy nieświadomym współudziale takiego twórcy.

Dlaczego to takie ważne? Bo każdy ma chwile zwątpienia. Myślę, że w szczególności dotyczy to twórców internetowych – zwłaszcza, jeśli pracują w samotności i nie mają bezpośredniego, codziennego kontaktu ze swoją społecznością. Czasami wystarczy kilka krytycznych komentarzy (nawet uzasadnionych), aby podjąć decyzję „zamykam bloga” czy „kończę nagrywać podcast”. Nasza psychika działa tak, że wyolbrzymia znaczenie głosów krytycznych. Gdy brakuje przeciwwagi – łatwo jest zwątpić i uwierzyć, że krytycy stanowią większość (wierzcie mi – byłem tam). Z kolei przy jakimkolwiek braku głosów – łatwo uwierzyć, że audytorium po prostu nie zależy na tym co robimy.

Nawet takie osoby jak Pat Flynn czy ja borykamy się z takimi dylematami. Tak jak pisałem, kiedyś – pomimo wysokich zarobków – byłem dalece niezadowolony z sytuacji, w której się znajdowałem, bo demony w mojej głowie mówiły mi, że i tak nie jestem w stanie należycie zabezpieczyć Rodziny pracując na etacie. Z kolei dzisiaj coraz częściej zastanawiam się, w którym kierunku powinienem skręcić z moją blogową twórczością. Zmieniacie się Wy i zmieniam się ja. W coraz mniejszej liczbie tematów, którymi aktualnie się zajmuję, widzę realną wartość dla Was (chociaż moje postrzeganie wcale nie musi być prawidłowe). To również jeden z powodów, że coraz mniej piszę na blogu. O tym jakie figle potrafi płatać moja głowa mówiłem szczegółowo we „WNOP 098: Destrukcyjne skutki niespodziewanego sukcesu, czyli jak zepsułem siebie i moją pracę”.

Dla jasności – radzę sobie. 🙂 Wkrótce znowu zapytam Was w ankiecie o to kim jesteście i o czym chcecie tutaj czytać. Na przełomie roku podzielę się z Wami moimi przemyśleniami i poproszę o odpowiedzi na konkretne pytania.

A tymczasem życzę Wam dobrej reszty tygodnia i tego byście także potrafili znajdować sobie takich mistrzów, jakim dla mnie jest Pat, oraz by okazywało się, że także wnosicie wiele w ich życie.

I nie zapomnijcie wysłać retweeta w ramach akcji #GivingTuesday dla PAH! Wystarczy mieć konto na Twitterze i kliknąć ikonkę z dwoma strzałeczkami. 🙂 Powodzenia!

#Poland join Cisco’s #GivingTuesday RT challenge. Every RT today = $1 to @PAH_org https://t.co/UsqO42jDvs #bethebridge #wearecisco

— Community Relations (@CiscoCitizen) November 28, 2017