WNOP 110: Nauka angielskiego z Arleną Witt, czyli o ewolucji od nauczycielki do gwiazdy YouTube

Hej Michał!
Jak to było ze mną? Mówią, że potrzeba matką… przełamania strachu w mówieniu po angielsku. Jeżdżąc trochę na stopa, to tu, to tam angielski z domieszkami przeróżnych języków zjednywał mi ludzi i dawał wiele radości z poznawania! Chciało się coś przekazać? To trzeba było buzię otworzyć! 😉
Pozdrawiam i z niecierpliwością oczekuję wyników!
Ola

Odpowiedz

A ja dla odmiany napiszę, że nadal się boję. Ale mówię. Im częściej, tym lepiej mi idzie. Mój strach to właśnie ‚zacięcie’ się, czy to co mówię jest poprawnie gramatycznie. Ale widzę że Ci, którzy mnie otaczają też błędy robią 😉 i nadal mówią. Więc nie ma co się peszyć, tylko mówić na okrągło. Później nie zauważam już, kiedy mówię płynnie i bez kłopotów.

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku, kiedy będąc w Ziemi Świętej „zgubiłam się” spacerując po obrzeżach Jerozolimy. Nagle rozpętała się ulewa – nie miałam ze sobą parasola, tylko błękitny szal, którym owinęłam głowę. Szukałam drogi na skróty, ale takiej nie było, więc jedyną opcją był powrót krok w krok tą samą trasą, gdzie nijak nie można się schować. W pewnej chwili usłyszałam, że obok w jakimś dziwnym języku 2 kobiety pytają kogoś, jak dojść do Jaffa Gate – czyli miejsca, gdzie musiałam również dotrzeć. A one miały parasole 😀 długo nie zastanawiając się, wystartowałam do nich i zaproponowałam, że je zaprowadzę. Zaczęłam mówić do nich po angielsku, z pewną tremą, a one patrzyły na mnie dobrotliwie, ale bez zrozumienia. Przeraziłam się – „ojej, pewnie strasznie kaleczę ten język, i nie rozumieją mnie kompletnie”. Po czym po chwili jedna z nich na migi i coś trzeszcząc i szeleszcząc zgodziła się na moją propozycję. Co się okazało? Moja znajomość angielskiego była w porządku, po prostu kobiety znały tylko pojedyncze słowa 😀 podsumowując, trema poszła się bujać, a my idąc pod parasolami w słabnącej już ulewie, próbowałyśmy prowadzić small talk za pomocą angielsko-portugalsko-polsko-francuskiej mieszaniny wyrazów. Stopień zrozumienia – dyskusyjny, bo zostałam wzięta (z racji zawiniętego na głowie szala) za jakąś ekscentryczną misjonarkę 😀

Odpowiedz

Wyjazd zagraniczny do Irlandii Północnej i pierwsza praca tam, gdzie rodowici mieszkańcy, którzy często sami siebie nie rozumieli ( mówią dość szybko i niewyraźnie) 🙂 Większość osób po prostu mówiła nie zwracając uwagę na poprawność gramatyczną.
Najbardziej utkwiła mi rozmowa wstępna, gdzie kierownik zadał tak pytanie, że rekruterka nie dała mi nawet dojść do słowa i przeprosiła pytając jednocześnie tego kierownika o co pyta bo ona sama nie rozumie ( chyba było widać po mnie, że nie rozumiem pytania :)).
Po powrocie do kraju decydując się na pracę – dostałam ją bo nie miałam oporów przed rozmową w j. angielskim.

Odpowiedz

Cześć! ?

To super, że dajecie możliwość wygrania tej książki! Skoro Michał wspomaga promocję to wierzę, że również musi być świetna tak jak „Finansowy ninja”! ? ? Zatem i ja spróbuję szczęścia. ?

Jak przestałem bać się mówić po angielsku?

Sytuacja miała miejsce w restauracji, w której wówczas pracowałem jako kelner. Była to moja pierwsza praca i miałem obsłużyć swojego pierwszego gościa. Byłem tym bardzo zestresowany, a jakby tego było mało po przywitaniu go okazało się, mój gość jest obcokrajowcem. Zatkało mnie… na szczęście ten starszy Pan sam nie posługiwał się idealnym angielskim. Gdy zauważył, że nie mogę się wysłowić, uspokoił mnie i zaczął prowadzić ze mną luźną rozmowę z uśmiechem na ustach. Rozmawialiśmy w stylu „Kali być, Kali umieć”. Jakoś poszło i nawet było bardzo przyjemnie.

Wtedy zrozumiałem, że rozmowa w innym języku to dobra zabawa i sprawia wiele radości. Od tamtej pory nie widzę problemu w rozmawianiu po angielsku, a raczej traktuję to jako wyzwanie. ?

Odpowiedz

Przełamałem swoj strach w sytuacji kiedy zrozumiałem , że każdy z nas stawia swoje pierwsze kroki w języku obcym i nie musimy mowic odrazu czysto gramatycznie. Najwazniejszym jest ogromna chęć przekazania informacji! Mój pierwszy rozmówca byl niezwykle wyrozumialy i docenił odwagę i podjęcie próby komunikacji za wszelką cenę. Strach, który był spowodowany bariera kulturową/językową był niewątpliwie niepotrzebny, gdyż satysfakcja z osiągniętego celu w obcym jezyku była ogromna. Taki pierwszy krok buduje lawinę językową, chcesz poznawac wiecej i każda kolejna rozmowa napedza do rozwoju słownictwa. Podsumowując naukę jezyka obcwgo traktuję jak naukę pływania – nikt przed pierwszym wejsciem do wody nie jest bezbłędnym pływakiem. Podobnie w języku obcym, przełamujac bariery uczymy się „pływać” i odsłuchiwać nowych słów i zwrotów.

Odpowiedz

Najlepszym sposobem na przełamanie się w mówieniu są wyjazdy zagraniczne! Kiedy w gimnazjum miałem pierwszą okazję wyjechać do Włoch na wymianę uczniowską, tak się wkręciłem, że w liceum zgłaszałem gdzie się dało i zaliczyłem jeszcze Francję, Finlandię i Austrię. Nie dość ze musiałem mówić po angielsku to jeszcze były to rozmowy z rówieśnikami z różnych krajów, więc dochodzą ciekawostki kulturowe i znajomości na przyszłość 😉 na studiach Erasmus lub jakieś organizacje studenckie, da się i polecam 😀

Odpowiedz

U mnie komunikowanie się w języku angielskim znacząco poprawił wyjazd do pracy do kraju, gdzie wielu ludzi posługuje się tym językiem, czyli do… Holandii 😀 (pamiętam, że nazwisko Arleny pochodzi z tego państwa – info z wywiadu z panem Kuźniarem). Nabyta wiedza w czasach szkolnych nie pozwalała mi na w 100% swobodną rozmowę po angielsku, a po wyjeździe do kraju wiatraków oraz pójściu do pracy, sklepu, fryzjera oprócz nauki niderlandzkiego mam również zapewnioną naukę angielskiego 🙂

Odpowiedz

A ja po prostu musiałam, będąc za granicą wśród tylko obcokrajowców no nie ma siły – trzeba coś powiedzieć ? ale że to były wyjazdy studenckie to było łatwiej bo inni też mówili czasem nieprawnie gramatycznie i z innym akcentem, ale grunt to się dogadać ?

Odpowiedz

Ja przestałem się bać mówić po angielsku na … spotkaniu z anglojęzycznych klientem. Na, którym okazało się, źe kolega z firmy, który umówił spotkanie i miał je poprowadzić po angielsku, nie specjalnie potrafił wydobyć z siebie chociażby jednegoslowa. Pani sekretarka, mówiąca perfekt po angielsku, nie potrafiła zrozumieć o czym mamy rozmawiać a miał to być system informatyczny. Czeski film. Po 2-3 minutach szczerzenia się i próby wyjaśnienia sekretarce co ma przetłumaczyć szefowi. W końcu przemogłem się i zacząłem mówić. Pomagałem sobie rysując schematy. Miałem potem kaca przez 2 dni, ale teraz codziennie się uczę. Zapisałem się na kurs i mam nadzieję, że nie będę musiał się już więcej wsadzić w sytuacje jak opisałem. Sytuacja bolała, bo co innego pogadać przy piwie, na ulicy po angielsku. A co innego iść na spotkanie biznesowe gdzie ktos oczekuje sprawnego przedstawienia oferty. Uczę się dalej, bo myślałem, że dożyje translatorów sprawnie tłumaczących z polskiego na inne języki, na wysokich poziomie tłumaczenia. Teraz już wiem jak tłumaczy Google Translator i chyba jednak trzeba się dalej uczyć 🙂 Ale jest też światełko w tunelu – słuchawki Google Pixel Buds 🙂 Jak się nie sprawdzą. To przynajmniej nadadzą się do dalszego słuchania Arletty 🙂

Odpowiedz

Strach strachowi nierówny! Przestaliśmy się bać mówić po angielsku pierwszego dnia pracy za granicą. Strach przed wyduszeniem czegokolwiek do nowego szefa po niemiecku skutecznie przypomniał nam jak dogadać się w języku angielskim. Korzystamy z niego codziennie od 3 miesięcy, więc chyba się udało. Life is brutal 😉

Odpowiedz

Ja to się chyba wciąż tak do końca nie przełamałam. Paradoksalnie, łatwiej mi się odezwać do obcokrajowców – zawsze wygrywa ciekawość ludzi i świata. :-)) Ale przy Polakach to już inna bajka. Akurat rozmyślałam nad tym co by tu zrobić z tym swoim angielskim i jaki może serial obejrzeć po angielsku, a tu mail o Pani Arlenie. Przypadek? 😀

P.s. 7 grudnia mam urodziny. Tak tylko mówię. 😉

Odpowiedz

Kiedyś postanowiłem sobie że wyjadę na wymianę studencką. Padło na Włochy i z przerażeniem odkryłem że nie znam ani trochę włoskiego 🙂
Oczywiście jechałem w przeświadczeniu że na zachodzie europy się tak wspaniale mówi przecież po angielsku a jedynie kraje byłego bloku wschodniego mają problem z tym językiem. Po włosku potrafiłem powiedzieć 3 zdania który miały mi zapewnić przeżycie w ekstremalnych warunkach („nie mówię po włosku”, „jestem głodny”, „chcę pić”), a resztę miałem się dogadać po angielsku i może mi się uda.
Okazało się że wyjechałem w przeświadczeniu że raczej się dogadam, ale szybko zacząłem uczyć włochów jak mówić po angielsku – pytali mnie nawet skąd mam tak dobry akcent (a daleko mojemu akcentowi do brytyjskiego 😉 )

Odpowiedz

Ja rzuciłam się na głęboką wodę. Spędzając czas z osobami, z którymi mogłam mówić tylko po angielsku lub na migi – mając do wyboru w ogóle się nie odzywać albo powiedzieć coś nie do końca porawnie. Chęć komunikacji zwyciężyła. Oczywiście trochę czasu zajęło mi zebranie się w sobie. Jednak gorąco polecam wszystkim zacząć mówić. Jeśli ktoś nie zrozumie to dopyta. Z czasem nabędziemy więcej pewności i swobody wypowiedzi.

Odpowiedz

Przestałam bać się mówić po angielsku kiedy niespodziewanie spotkałam tak niesamowitych ludzi ze od razu chciałam się z nimi zaprzyjaźnic, lecz oni nie mówili po polsku. Im więcej próbowałam coś z siebie powiedzieć, tym więcej popełnialam błędów, ale bardzo mnie to motywowało aby jeszcze więcej zgłębiać język, aby otaczać się nim najbardziej jak się da i aby ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć. Ponieważ chciałam z nimi rozmawiać i chciałam słuchać co oni mają do powiedzenia.
Pomocny bardzo był fakt, że osoby z którymi rozmawiałam po angielsku były zawsze cierpliwe, zabawne, mile i serdeczne i nie wytykały moich błędów, tylko naprowadzaly na prawidłową wymowę.
To nie stało się z dnia na dzień, wręcz przeciwnie, wymagało mnóstwo pracy i czasu, który ciągle musze poświęcać aby zrozumieć angielski. Ale swobodne porozumiewanie się w obcym języku otwiera tak wiele drzwi i możliwości, że życie staje sie o wiele wiele ciekawsze.

Odpowiedz

Przestałam bać się mówić po angielsku gdy usłyszałam jak inni mówią 😀 uznałam, że skoro oni się nie wstydzą, to czemu ja bym miała.

Odpowiedz

To bardzo dobre pytanie. Momentem przełomowym dla mnie, w którym musiałam przestać się bać mówić po angielsku była moja obecna praca, a tak naprawdę mój szef, z którym wypadało rozmawiać podczas spotkań, ( bo w końcu jest moim szefem :)) i niestety w żadnym innym języku nie było możliwe z nim porozmawiać, a nawet wybronić się z pewnych zadań mnie przydzielonych 🙂 sytuacja bez wyjścia, jednak w moim przypadku był to trafny faktor mobilizacyjny.

Odpowiedz

Mnie do przełamania się jeśli chodzi o język angielski zmusiła MIŁOŚĆ :)! Pamiętam moje pierwsze randki z chłopakiem ze studiów gdy szukałam pojedynczych słów w słowniku i nawet chodziłam w miejsca publiczne z tym pokaźnych rozmiarów niebieskim słownikiem- na ulicy i w kawiarniach robiłam furrorę, ale przynajmniej przestałam się bać mówić :). Angielski przydaje mi się praktycznie każdego dnia i aż strach pomyśleć co by to było gdyby nie tamto zauroczenie :). Pozdrawiam serdecznie :).

Odpowiedz

Cześć, nadal ma z tym problem, choć cały czas walczę i próbuję :-). Pomaga codzienna poranna kawa i rozmowa z żoną, (nasza krótka 15 minutowa poranna tradycja). Wprowadzenie rytuału oglądanie bajek tylko po angielsku z córką Marysią i późniejsze rozmowy oczywiście również po angielsku.

Odpowiedz

Moje obawy przed mówieniem po angielsku były ogromne do momentu gdy musiałam zająć się gośćmi hotelowymi w wakacyjnej pracy. Szybko okazało się, że nie oceniają moich błędów językowych ale wręcz pomagają w dogadaniu się 🙂 bardzo pomaga otwartość na innych ludzi i przeświadczenie że nikt nie jest idealny; )

Odpowiedz

Ja po prostu miałam cudowną nauczycielkę angielskiego, która na lekcjach ciągnęła nas za język. 🙂 Na początku zwykłe pytania: co robiłeś/aś w weekend, jakie filmy lubisz itp. a potem, w miarę upływu lat, coraz bardziej złożone rozmowy. Dodatkowo sama zaczęłam rozmawiać z obcokrajowcami po angielsku na portalach do tego przeznaczonych, jednak tylko w formie pisanej.
Ostatecznie kiedy faktycznie pierwszy raz musiałam rozmawiać po angielsku za granicą nie miałam problemu, bo już to robiłam w trochę innym środowisku. Nie bałam się, bo nie było czego. Do tej pory w końcu zawsze udawało mi się dogadać w tym języku 😉

Odpowiedz

W klasie licealnej zaszłam w ciążę, miałam indywidualne nauczanie, lekcje z angielskiego były 3 razy w tygodniu podczas nich skupialiśmy się tylko na rozmowach po angielsku. Byłam sama z nauczycielem, który był dość specyficzny, pytał o różne głupie i czasem żenujące rzeczy. Dzięki temu przestałam się bać mówić po angielsku 🙂

Odpowiedz

Ja przestałem bać się mówić po angielsku właściwie w dwóch momentach.

Pierwszy to gdy przeczytałem całego Harrego Pottera w wersji angielskiej. I po setnej stronie zacząłem rozumieć więcej niż połowę każdej strony (bez słownika). Pomyślałem WOW! Przecież nie muszę zrozumieć wszystkiego. Jeśli skumam 50% tego, co miała na myśli pani Rowling to też wystarczy. (pod koniec rozumiałem już wszystko)

A drugi moment był wtedy, gdy Kanadyjka, która przyjechała na praktyki do Polski i z którą się zaprzyjaźniłem , nigdy, ani jednusieńkiego razu nie poprawiła mnie. Pomyślałem, huh, jestem mistrzem angielskiego!

Oczywiście robiłem i nadal robię błędy. I ona to też słyszała. Ale te dwa wydarzenia zbudowały we mnie niezwykłą pewność siebie w mówieniu. No bo przeczytałem książkę po angielsku i gadałem „płynnie” z Kanadyjką, a ona nie znalazła żadnego błędu. Przecież na pewno by mnie poprawiła. 😉

Odpowiedz

Hej, przestałam się bać mówić po angielsku po tym jak kumpelka mi mówi: Słuchaj, zapytaj pierwszego lepszego Hiszpana co ani me ani be po angielsku „Do you speak English?” to odpowie: „Yes, ok, of course”. A zapytaj Polaka o to samo to powie: „I am extremely sorry, but I don’t speak English very well, I wish I could help you” itd. Cały czas mi chodzi ta historyjka po głowie i już mi wywiało wszelkie obawy przed mówieniem. Uwierzyłam w siebie i mam nieprawdopodobną radochę, że gdy coś mówię to ta druga osoba to rozumie. Nie trzeba się bać 🙂 PS. Jak fajnie że przeczyta to Arlena 🙂 ale nie próbuję się przypodobywać of course…

Odpowiedz

Cześć!

Ja poszłam na studia magisterskie w języku angielskim (żadna filologia, nauki ekonomiczne), studiuję w grupie międzynarodowej (10 Polaków, 10 obcokrajowców). Obcując na co dzień z ludźmi z różnych krajów jedynym sposobem komunikacji jest język angielski. Jeszcze kilka miesięcy temu siedziałabym zestresowana i cicha gdzieś z boku, dziś jest inaczej, uczę się i rozmawiam w języku angielskim, czasami popełniam błędy, ale się tego nie boję tak, jak kiedyś. Czasami warto rzucić się na głęboką wodę 😉 Cieszę się, że miałam możliwość pójść na te studia, na mojej Uczelni pierwszy raz uruchomiono taki kierunek.

Pozdrawiam Michale – od kilku dni jestem posiadaczką Twojej książki.
Pozdrawiam również Arlenę Witt – cenię Panią za profesjonalizm i poczucie humoru.

Odpowiedz

Do mówienia po angielsku zmusiło mnie życie, kiedy wyjechałem za granicę do pracy 🙂 Bałem się tego wyjazdu, bo wiedziałem że ten mój angielski jest taki sobie, ale po kilku rozmowach ze znajomymi decyzja zapadła. Wyjechałem do wspomnianej w podcaście Finlandii i wyjścia nie było, trzeba było mówić 🙂 I chociaż początki były trudne, patrząc z perspektywy czasu była to bardzo dobra decyzja. Niby ciągle mam problemy z gramatyką i czasem brakuje jakiegoś słówka, ale mówienie po angielsku w tym momencie jest dla mnie dość naturalne.

Odpowiedz

Zacząłem mówić po angielsku…przez gry komputerowe. Jako dzieciak grałem online w gry, gdzie wystarczyło pisać, ale z czasem przesiadałem się na takie, gdzie komunikacja odbywała się przede wszystkim głosowo (na przykład taktyczna gra America’s Army, czyli FPS, w którym oprócz zwykłych rozmówek omawia się też ważne plany strategiczne).
Wolałbym zamieścić tutaj tekst mojej dziewczyny, ale właśnie ją chcę do rozmów po angielsku zachęcić – boi się. Od kilku miesięcy ogląda kanał Arleny i „Grama to nie drama” jest na liście jej życzeń świątecznych 🙂

Pozdrawiam!

Odpowiedz

🙂 Przestałem się bać kiedy zacząłem rozmawiać z innymi, którzy mówią gorzej i też się boją. Wtedy mi lęk znika. Po kieliszku wina też, ale do tego nie zachęcam, bo trzeba by nosić ze sobą butelkę 🙂

Odpowiedz

Jak przestałam się bać mówić po angielsku ?
Nie ukrywając nadal mówienie stanowi dla mnie barierę, natomiast jest ona teraz w formie „płotu”, który jestem w stanie przeskoczyć. Dlaczego ? Odpowiedzią jest język….. migowy. Poznałam osobę głuchą i tak bardzo zapragnęłam z nią porozmawiać ze od razu zabrałam się do nauki. Znając tylko pojedyńcze znaki zamigałam do niej prosty ‚zdanie’ ( na potrzeby sytuacji) .Jej radość i przede wszystkim WYROZUMIAŁOŚĆ w rozmowie ( jeśli można ją było wtedy tak nazwać) sprawiły, że przestałam się bać. Ważny jest sam akt komunikacji, na drugim miejscu jest sposób komunikacji- zawsze można to dopracować. Ta myśl zmieniła barierę nie do pokonania na ”płot”. Z angielskim jest podobnie: poznałam osobę z którą muszę porozumiewać się w tym języku, ale wiem, że to najlepszy sposób na dopracowanie sposobu mówienia.

Odpowiedz

Przestałem bać się, kiedy zapisałem się na wymianę językową online. Ja byłem nauczycielem litewskiego, a w zamian otrzymałem żywy angielski z wyraźnym lokalnym akcentem. Nie od razu przestałem bać się. Strach minął dopiero po 3 czy 4 konwersacjach. Teraz oglądam filmy i słucham podkasty w jęz. angielskim i też daje radę.

Odpowiedz

Hmmm…..zawsze się bałam odpowiadać komuś po angielsku, szczególnie gdy ktoś pytał o drogę, a że mieszkam w Krakowie to podobnych sytuacji miałam co drugi dzień. Widząc obcokrajowca, który się zbliża, i który jeszcze nie zdążył dokończyć swoje pytanie zawsze odpowiadałam „Sorry, I don’t speak English”. Jestem osobą z dobrym sercem i chętnie pomagam ludziom, gdy ktoś prosi o pomoc, natomiast w tej sytuacji czułam się bezradna. Pewnego dnia tak się na siebie wkurzyłam, że mam strach, żeby otworzyć buzie i mówić po angielsku, że stwierdziłam, iż rzucę sie na głęboką wodę i poszłam na English Meeting, gdzie przychodzi dużo obcokrajowców i ludzie rozmawiają wyłącznie po angielsku, a mój angielki był na poziomie A2. Mogłabym jeszcze długo pisać ale powiem tylko jedno, wychodząc ze spotkania już więcej nie bałam się mówić po angielsku. W tej sytuacji rzucenia się na głęboką wodę akurat pomogło 🙂

Odpowiedz

Przesłuchałam podcast z wielką przyjemnością! Widzę podobieństwa między mną a Atletą. Ja też wcześnie widziałam czego chce i dążyłam konsekwentnie do celu, nie oglądając się na rówieśników, którzy na lekcji angielskiego, woleli uprawiać końskie zaloty, niż rozmawiać z native speaker’ką. Właśnie w gimnazjum przełamałam, może nie lęk przed mówieniem, ale nabrałam w tym swobody. Uczyłam się wcześniej angielskiego, więc można wręcz powiedzieć, że plotkowalam sobie z nauczycielką po angielsku, na najrożniejwze tematy, bo miała na prawdę luźne podejście. A oprócz tego musiałam być tłumaczem i pośrednikiem,między nią a klasą, bo nikt nie chciał mówić po angielsku, a inaczej się nie dało bo Rebecca faktycznie nie znała polskiego. Do tej pory bardzo miło ją wspominam, i teraz uświadomiłam sobie, że właśnie jej zawdzięczam swobodę w porozumiewaniu się po angielsku 😉 Jednak rozmowa to jedno, a gramatyka to drugie. Kiedyś Rebecca pożyczyła mi książkę z ćwiczeniami gramatycznymi, które rozwiązywałam jak krzyżówki: dla przyjemności. Na samą myśl o książce Arletty, cieszy mi się buzia! Pozdrawiam 😉

Odpowiedz

Było to kilka lat temu podczas świąt kiedy to moja kuzynka przedstawiła nam swojego nowego partnera – Duńczyka. Podczas kolacji Wigilijnej wszyscy ze sobą rozmawiali, a za tłumacza z polskiego na angielski (nie umiała jeszcze duńskiego) robiła Iza, ja jedynie biernie słuchałem. Musiałem się odezwać kiedy kuzynka na chwilę odeszła od stołu, a polsko-duńska wymiana zdań była bardzo zacięta. Słowa Izy: „to teraz młody trochę potłumaczy” przełamały moją niechęć do wypowiedzi w języku angielskim. Zrozumiałem wtedy, że posiadam wystarczające umiejętności, aby dość swobodnie przekazywać najróżniejsze treści – oczywiście wspomagając się translatorem 😀

Odpowiedz

Przestałem bać się mówić po angielsku na drugim roku studiów, kiedy postanowiłem dołączyć do międzynarodowej organizacji studenckiej i mówiąc wprost – nie miałem innego wyjścia 🙂 zostałem „buddym” – opiekunem – dla dziewczyny z Singapuru, która przyjechała do Polski w ramach wolontariatu. Pół roku pokazywania jej ciekawych miejsc – kawiarni, sklepów, ksiegarni w Warszawie i oczywiście towarzyszące temu rozmowy i żarty sprawiły że nie mam żadnych barier dotyczących rozmów w j. Angielskim. No, może jeszcze trochę w rozmowach biznesowych 🙂 Pozdrawiam!

Odpowiedz

Co sprawiło, że przestałam się bać mówić po angielsku? Chciałabym móc się podzielić jakąś romantyczną lub zabawną historią, ale to była po prostu konieczność. Większość podstawowych struktur i słówek wyniosłam ze szkoły, jednak prawdziwego „żywego” języka nauczyłam się przez internet, a dokładniej za pomocą Twittera. Jako zagorzała fanka pewnego amerykańskiego wokalisty nawiązałam kontakty z innymi fanami z całego świata. Słownik stał się moją osobistą „biblią”. Jednak nawet jeśli potrafiłam się „dogadać” uderzając palcami w klawisze komputera, nie potrafiłam się przełamać, żeby mówić. Zmusiła mnie do tego sytuacja. Rok temu postanowiłam wyjechać za granicę w celach zarobkowych. Przez pierwsze 2 miesiące byłam tu kompletnie sama. Musiałam sobie jakoś poradzić. Początki łatwe nie były. Moja wymowa była jakby trochę sztywna i dużo ludzi nie rozumiało większości tego, co mówiłam. Normalnie bym się pewnie poddała, ale tym razem nie mogłam. Wbrew sobie Starałam się rozmawiać coraz częściej aż w pewnym momencie zauważyłam, że jest mi coraz łatwiej – ja rozumiem coraz więcej a i ludzie rozumieją mnie. To mi dało mega pozytywnego kopa i dodało pewności siebie 🙂 teraz, pomimo że mój angielski jeszcze nie jest na zadowalającym mnie poziomie, nie boję się już mówić, nawet u lekarza czy przy załatwianiu spraw urzędowych, co może wydawać się bardzo trudne.

Odpowiedz

Michale,
przede wszystkim dziękuję za prowadzenie bloga i oby więcej takich ludzi jak Ty i Arlena. Podziwiam was za wytrwałość i determinację w realizowaniu celów i marzeń.
Zgodzę się z Tobą, że nauka angielskiego to w dzisiejszych czasach podstawa.
Jak to sam określiłeś – „To najlepsza inwestycja, jakiej możecie dokonać w młodym wieku”.
Jestem ciągle na etapie pokonywania tej niewidzialnej bariery językowej 🙂
W moim przypadku sprawdza się po prostu vocabulary. Im więcej znam słów i zwrotów, tym pewniej czuję się podczas rozmowy. Strach maleje, gdy rośnie wiedza.
Ogromny postęp w nauce zawdzięczam mojej nauczycielce języka angielskiego w szkole podstawowej. Uczyła nas ona za pomocą skojarzeń, rysowała np. węża w jeziorze, a obrazek podpisywała – „snake in lake”, czy np. „ass in grass” – tego już tłumaczyć nie trzeba 😉 Pozdrawiam gorąco i życzę powodzenia w pracy przy następnych projektach.
~`czytelnik

Odpowiedz

Cześć,

dziękuję za możliwość wygrania książki. Przydałaby się mojemu bratu :).

Jak wszystko, co na początku nas przeraża i mój powód przełamania się jest banalny. Na studiach wykładowcy fonetyki dosadnie uświadamiali mi, że nie potrafię mówić po angielsku. Z nerwów (i ciągłego poniżania) rzuciłam lingwistykę i się nie odzywałam, tylko czytałam książki angielskie. Pewnego dnia w pracy, jedna osoba „wrobiła” mnie w oprowadzanie grupy z Erasmusa i do pomocy dała drugą koleżankę. Stanęłyśmy przed studentami i kompletnie jej nie szło. Z nerwów nie potrafiła wypowiedzieć ani jednego poprawnego zdania. A ja? Ja popłynęłam i po prostu zaczęłam mówić. Nawet (mimo że nie brzmiałam jak native speaker) byłam zrozumiana i odpowiadałam na pytania. Reszta jest historią.

Odpowiedz

Cześć!
Odpowiadając na stawiane pytanie: tak na prawdę wciąż boję się rozmawiać po angielsku. Boję się, ale staram się mówić (nawet sam do siebie:) ). Wiem, że dzięki temu będę miał szansę na lepsze zarobki, poszerzę możliwość zdobywania wiedzy anglojęzycznej oraz przede wszystkim będę mógł poznać o wiele więcej fantastycznych osób! TO są moje główne motywacje do tego, aby strach odrzucić na bok.
Szczerze ufam, że książka Pani Arleny mi w tym pomoże 🙂

Odpowiedz

Ja niestety nie przestałem się jeszcze bać rozmawiać swobodnie po angielsku z innymi. Zawsze przysparza mi to problemów, kiedy chcę powiedzieć kilka zdań swobodnie od siebie w obcym języku. Jednak nie poddaję się i staram się pogłębiać ten wiedzę na temat tego języka, dzięki czemu staję się w nim coraz bardziej pewny. Mam nadzieję, że książka, którą można wygrać ułatwi mi proces nauki 🙂

Odpowiedz

W moim przypadku krokiem milowym z przełamaniu się, do mówienia po angielsku było rzucenie mnie na głęboką wodę. Wyjechałem za granicę i, jak wiadomo, tam bez języka ani rusz. Co prawda angielski jako-tako znałem ale zawsze uważałem, że moje zdania są zupełnie podstawowe, wręcz przedszkolne i raczej nie prowadziłem żadnych dialogów. Dopiero gdy zobaczyłem na własnej skórze, że to co aktualnie posiadam wystarcza do sprawnej komunikacji, ludzie rozumieją to co mówię a niektórzy nawet chwalą mój poziom, zrozumiałem, że nie jest źle a pewność siebie poszybowała w górę.
Po tym zacząłem coraz chętniej, sam z siebie, nawiązywać dialogi. Szczególnie było to widoczne podczas uczelnianych imprez gdzie miałem do czynienia ze studentami z programu erasmus. Uświadomiło mi to, że ważna jest zasada „Nie jest ważne jak mówisz. Po prostu mów jak najwięcej!”.
Do teraz czasem występują u mnie małe blokady, jednak nie jest to „gula” w gardle, przez którą nie potrafię wydusić ani słowa.

Serdeczne pozdrowienia!

Odpowiedz

Od dziecka uwielbiam ten język. Jak byłam mała miałam takie małe zboczenie… Jak nikt nie patrzył włączałam BBC World i oglądałam wiadomości 😉 uwielbiam brytyjski angielski 🙂 przestałam się bać mówić po angielsku, kiedy uświadomiłam sobie, że nie muszę być idealna. Nie trzeba mówić idealnie, żeby się dogadać, a o to przecież chodzi.

Odpowiedz

Jeszcze nie przestałem:) Dlatego czytam takie blogi jak ten i oglądam filmy na YouTube z przesympatyczną brunetką. Ale żeby nie przesłodzić dodam łyżkę powagi. Poznajemy nowe rzeczy, rozwijamy się . Kiedy już nakarmimy się wiedzą na tyle wystarczająco żeby się odważyć i spróbować, pojawia się pewność siebie i wtedy jest już z górki..chyba. Powiem po angielsku…jak zjadę 😉

Odpowiedz

Kiedy przestałam się bać mówić po angielsku: jako nastolatka przeżywałam prawdziwą traumę z powodu „nie bycia” nativem i nie posiadania w związku z tym możliwości zrozumienia wszystkich słów użytych w encyklopedii Britannica. Potrzebowałam ok. 10-15 lat, żeby pogodzić się z tym dramatem :). W dorosłym już życiu kieruję się zasadą, że „perfekcjonizm jest gorszy od faszyzmu” i że wystarczy robić lub umieć coś „wystarczająco dobrze”, nawet jeśli „wystarczająco” oznacza czasem pobieżnie lub słabo. Nie silę się już na czytanie Szekspira w oryginale, ale skoro potrafię sobie zamówić obiad w restauracji lub zapytać o drogę to jest OK. Kiedyś paraliżowały mnie wygórowane ambicje i chory perfekcjonizm, dziś szkoda mi czasu na takie pierdoły. Wrzuciłam na luz bo wiem, że i tak nigdy nie będzie idealnie. Na szczęście 🙂

Odpowiedz

W 2006 roku pierwszy raz poleciałem wraz z kolegą który zupełnie nie znał języka do Norwegii i tam po raz pierwszy zobaczyłem jak to jest na prawdę „mówić po angielsku”. Obawy przed wyjściem na nie mówiącego po angielsku zniknęły w momencie przesiadki między lądowaniami musieliśmy znaleźć drogę do sąsiedniego gejta , skąd mieliśmy odlatywać. Dalej już jakoś poszło kolejne środki lokomocji , taxi , prom, kolejne taxi i tak po prawie 1500km dotarliśmy na miejsce i wtedy stwierdziłem, że już nie mam obaw przed mówieniem „po angielsku”.

Odpowiedz

Kiedy schowałam swoje ambicje w kieszeń i zaakceptowałam, że mogę: popełniać błędy, brzmieć czasem śmiesznie albo nawet zrobić z siebie głupka. Zaczęłam traktować siebie z dystansem i dozą humoru. Dodałam do tego ciągle oglądanie filmów bez literek na dole ekranu. Mój mózg chyba się otworzył. A najważniejsze : a najważniejsze co zrobiłam to zwyczajnie zaczęłam.
Pozdrawiam

Odpowiedz

Cześć!

Ja przestałam sie bać mówić po angielsku jak poszłam na rozmowę o prace i okazało sie, ze rekrutujący manager jest Koreańczykiem i rozmowa bedzie po angielsku. Zaczęłam jakoś odpowiadać na zadawane pytania, raz lepiej raz gorzej, ale widziałam ze druga strona mnie rozumie. To dodało mi odwagi i poszło lepiej niz myślałam. Dostałam prace i potem musiałam codziennie używać angielskiego, zeby zrozumieć sie z moim szefem, wiec przestałam sie tego bać, bo wiedziałam ze on tez robi błędy w wymowie i nikt nie jest idealny. Najważniejsza jest praktyka, trzeba próbować mimo, ze nie jest idealnie 🙂

Pozdrawiam!

Odpowiedz

„Co sprawiło, że przestałaś / przestałeś się bać mówić po angielsku?”
Przestałem sie bać mówić po angielsku, gdy byłem w USA. I to już po pierwszych godzinach tam spędzonych, już na lotnisku. Tam MUSIAŁEM mówić w tym języku + body language na początku 🙂
Wcześniej w Polsce dukalem, co kazdy wyraz było yyyyyyyy.
Amerykanie, a szczególnie „kolorowi” mieszkańcy tego kraju, bardzo mi pomagali, zamiast mnie olać, wyjaśnili mi, ze czuja sie lepsi, bardziej wartościowi, ze mogą komuś pomoc z przełamaniem bariery j.ang.
Na początku nawet nie słyszałem u siebie tych błędów, które popełniałem. Dopiero po około 2 tygodniach mój angielski stał sie tak płynny, ze gdy popełniłem błąd, byłem tego świadomy. NIE PANIKOWALEM!
Co ciekawe, native speaker’zy z USA tez popełniają błędy, np. używając Present Perfect. Po kilku miesiącach niektórych Amerykanów NAUCZYŁEM STOSOWANIA tego czasu, za co byli mi wdzięczni. Oczywiście oni stosowali wszędzie Piast Simple.
To tyle…… teraz nawijam po angielsku, ale zawsze staram sie mówić wyraźnie.

Odpowiedz

Przełamałam strach przed mówieniem, gdy zdałam sobie sprawę z tego że język jest „tylko” środkiem, a nie celem samym w sobie. Że to środek do tego, aby być z ludźmi, poznawać świat. Ze nie chodzi o to, żeby kiedyś po prostu powiedzieć: „umiem angielski”.

Odpowiedz

Cześć! Powrót do pewności w mówieniu po angielsku, którą zatraciłam po wielu latach zastoju, nastąpił u mnie przez a) zakup książki Lord Of The Rings w oryginale i codzienne czytanie na głos paru stron przed snem (po takiej lekturze już żadna książka po angielsku nie jest straszna! Jestem na 789 stronie :)), b) wyłączenie najpierw polskich, a coraz częściej angielskich napisów w uzależniająch serialach, c) cotygodniowe lekcje z nativem, który gada jak najęty, ale czasem można wtrącić słówko, d) stąd też to gadanie do siebie w samotności. Udaje się, bo to było moje solidne postanowienie –
otoczyć się na co dzień językiem angielskim. Pozdrowienia dla Ciebie i Arleny!

Odpowiedz

Przede wszystkim przestałem bać się mówić po angielsku dzięki temu, że miałem okazję żeby używać tego języka. Dużo styczności z ludźmi z za granicy otwiera Cię na nowe kultury czy po prostu podejście do życia. Zaczynałem jak zwykle najprościej od pierwszych kilku słów czy zdań powiedzianych po angielsku, przy czym miałem 100 % pewności że są to zdania poprawne, ale nie zapominajmy że proste. I poszło. Przestałem się bać używać języka poprzez praktykę od pierwszego kroku do drugiego i tak dalej.

Odpowiedz

Przestałem bać mówić po angielsku, jak w pracy musiałem zacząć używać tego języka. Na początku miałem obawy w kontakcie w obcokrajowcami, jednak podczas spotkań odkryłem, że obywatele z krajów nieanglojęzyacznych nie mówią idealną angielszczyzną i w sumie nie mam powodów do kompleksów. Oczywiście nie mówię, jak biegły Brytyjczyk, ale staram się pracować na moim słownictwem i co najważniejsze moi rozmówcy nie muszą prosić mnie o powtarzanie zdań, bo dociera do nich sens słów jakie do nich kieruję.

Odpowiedz

Jako młody naukowiec na początku kariery naukowej zdałam sobie sprawę, że na pewnym etapie wiedza dostępna w polskiej literaturze nie jest już wystarczająca do rozwijania swoich tematów badawczych, dlatego zaczęłam szukać nowych ścieżek i możliwości rozwijania wiedzy, w tym w języku angielskim. Co więcej, należy podkreślić, że chociażby chwila rozmowy ze światowymi specjalistami w zgłębianej dziedzinie (np. podczas wizyty na międzynarodowej konferencji naukowej), może być znacznie bardziej wartościowa niż przeczytanie tomów książek i artykułów. Dlatego uważam że, tak jak w moim wypadku, nie należy się bać rozmawiać, szczególnie kiedy nadarza się okazja (być może jedyna w życiu!) na nawiązanie kontaktu z osobą, która może zmienić twój sposób patrzenia na problem badawczy o 180 stopni. A tutaj liczy się przede wszystkim komunikatywność, nie gramatyka, bo przecież każdy popełnia błędy i to często nawet w swoim ojczystym języku. 🙂

Odpowiedz

Ja w zasadzie cały czas się boję mówić po angielsku, ale jak to typowo w Polsce, tylko w obecności Polaków. Czuję zawsze na karku te spojrzenia „czy byków gramatycznych nie robi, a jaka wymowa etc etc”. Łapie mnie paraliż umysłowy i już!
Cieszę się że przeczytałam ten post i dowiedziałam się o Pani oraz Pani kanale na YT. Mam nadzieję, że pomoże mi to uporać się z tym problemem. Nie ukrywam że książka „grama to nie drama” też by bardzo pomogła 😉
Pozdrawiam

Odpowiedz

Studiuję pielęgniarstwo, podczas jednych z praktyk na tym samym oddziale zajęcia mieli również studenci z zagranicy. Jeden z nich *dyskretnie* przyglądał się mojemu identyfikatorowi, żeby później wysłać mi zaproszenie na Facebooku. Zaproszenie pozostało niezaakceptowane, a ja mimo zaczepek przechodziłam obojętnie tylko dlatego, bo wstydziłam się mówić w obcym języku. Wracając z sali pacjenta usłyszałam „o, she’s comming” po czym „she isn’t as pretty as on profile picture”. Pomyślałam sobie, NO CO ZA BUC, zajęcia od godziny 7, uniform przypominający worek plus kretyńsko upięte włosy (co wymagane jest na mojej uczelni), oczywiste, że nie wyglądam tak dobrze, jak na zdjęciu profilowym! Odwróciłam się i zarzuciłam soczystym „ASSHOLE”. Zaraz po tym prędko zmyłam się z miejsca zdarzenia, takie oto przełamanie bariery języka… 😉

Odpowiedz

W odpowiedzi na pytanie: Słowo BAĆ SIĘ zamieniłam na CIEKAWOŚĆ. Wzrosła wówczas we mnie odwaga do mówienia a słownik stał się moją podstawową lekturą, aż w końcu musiałam go zamienić na Thesaurus-a 🙂
Pozdrawiam serdzcznie,

Odpowiedz

Jak przestałem się bać? Nie przestałem, wciąż mam zahamowania przed wypowiedzią w języku angielskim. Jednakże staram się jak najczęściej mówić w obcym języku, pisać komentarze w sieci lub bawiąc się „po pijaku” w dialogi ze znajomymi.
Pozdrawiam Panie Michale i słuchaczy bloga!

Odpowiedz

Ucząc sie angielskiego poznałam pewnego Francuza, z którym przez rok mówiliśmy do siebie po angielsku. Moja wersja była po prostu o niebo lepsza i opór prysł

Odpowiedz

Od zawsze bałem się mówić po angielsku. Próbowałem zagadywać obcokrajowców przy alkoholu – bardzo szybko kończyły nam się tematy. Studiowałem po angielsku za granicą – poza jednym ustnym egzaminem wszystkie były pisemne i w moim nastawieniu nic się nie zmieniło. Aplikowałem do amerykańskiej korporacji tylko aby jak najwięcej mówić po angielsku. Przeżyłem jakoś półgodzinną rozmowę telefoniczną z pewnym Amerykaninem, później godzinną twarzą w twarz, ale wybrali innego kandydata i podejrzewam, że mój poziom językowy miał na to wpływ. Ciągle bałem się używać języka.
Aż pewnego razu miałem do zrobienia 4 godzinną trasę i jako towarzysz przez blablacar zgłosił się jakiś George. W pierwszej chwili miałem ochotę odwołać cały wyjazd, żeby tylko nie musieć z nim rozmawiać. Ale po chwili uznałem, że wszyscy pracujemy w marketingu naszego kraju i głupio tak zostawić obcokrajowca na lodzie. Może nie oceni dobrze moich zdolności językowych, ale niech wie, że ludzie tu bywają mili i pomocni. Pierwsze 15 min było drętwe, ale im dłużej jechaliśmy tym lepiej mi szło. Na miejscu miło było usłyszeć, że fajnie się jechało, dowiedział się trochę o Polsce i chętnie wróci ze mną taką samą trasą za dwa dni. Po następnych 4 godzinach wiedziałem już, że z moim angielskim jest na tyle dobrze, że nie ma czego się bać. I teraz jak współpracuję z Włochami to bez większych problemów dogaduję się z nimi po angielsku zauważając, że wielu z nich mówi gorzej ode mnie, ale nie przeszkadza to nam w przekazaniu o co chodzi.

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku kiedy uświadomiłam sobie, że najważniejsze w rozmowie w obcym języku jest to by druga osoba zrozumiała, bez względu na to czy mówię poprawnie i podręcznikowo. A przykładem dla mnie w tym zakresie byli moi rodzice, którzy inspirowali mnie i piątkę mojego rodzeństwa do nauki języków obcych w ten sposób, że przy obiadach rodzinnych rozmawiali ze sobą po francusku lub po rosyjsku. To były proste rozmowy lub prośby o podanie ziemniaków, ale nas ciekawiło czy rozmawiają o nas i co mówią. Z biegiem lat robiliśmy to samo rozmawiając po angielsku, którego rodzice nie znali i w takim rodzinnym gronie przełamywaliśmy strach przed mówieniem w obcym języku. Swoją drogą jak cała 6 rozmawiała po angielsku to nawet Mama się zainspirowała i zapisała na kurs językowy : )

Odpowiedz

U mnie były 2 etapy wtajemniczenia. Po bardzo bardzo długiej przerwie po maturze, żeby umieścic to jakoś w czasie, byłam na pierwszym urlopie za granicą.
Pierwszy etap przeszłam dzięki pewnemu Konradowi z Niemiec, który powiedział, mógłby do Was mówić słownictwem z mojego poziomu (CAE), ale czy byś mnie zrozumiała,NIE. O to chodzi, żeby miło spędzić czas, żeby o czymś rozmawiać,nie jesteśmy po szkole, tu nikt nie ocenia, tu nie ma poziomu, tu mamy się miło spędzić czas. I ja z moim kalecznym językiem miło spędziłam z ludźmi czas i zaczęłam powoli go używać.
Wyższy poziom odwagi nastąpił ostanio, gdy musiałam zadzwonić do Danii i spróbować odzyskać opłatę za hotel, pomimo bezzwrotnej rezerwacji. Teraz jestem już po zaznajomieniu z kilkoma blogami, szukaniu fajnych metod nauki.
Wiedziałam, ze jeśli ją odzyskam to z córką będziemy miały długi urlop. Mój pozimo B1 pozwolił mi na to. Mialam cel, motywacje. Może w tym jest klucz. Teraz, wiem, że mimo nieśmiałości coraz lepiej mi to idzie. A ja cieszyłam się jak małe dziecko, nie z odzyskanych pieniędzy, ale z tego, że mi się udało.
To daje też mi Arlena, świat angielskiego, który w szkole był męczarnią, bo odezwać się to ..o nie w tył zwrot, ona pokazuje inny świat.

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku gdy pojechałem autostopem z dziewczyna do Chorwacji. Gdy chcesz poznawać świat, a nie masz dużego budżetu na podróż, to autostop jest wspaniałym rozwiązaniem. Na początku ciężko jest się otworzyć, ale wraz z upływem czasu staje się to coraz prostsze. Najpierw jest obawa, że inni będą oceniać ale okazuje się żę Twój angielski jest dużo lepszy niż uważasz. Znasz dużo słówek a braki nadrabiasz gestami i mimiką. Wtedy zrozumiałem, że w komunikacji nie chodzi o to aby mówić super poprawie, tylko o to, żeby przekazać informacje i być zrozumianym.

Odpowiedz

Cześć przestałem się bać mówić po angielsku gdy przyjechałem do ANGLI. Pierwszego dnia w pracy miałem obsłużyc 100 klientów z całego świata z każdym wymieniając co najmniej 10 zdań był to dla mnie dramat, ( ludzie którzy byli ze mną przy obsłudze mieli dość dobry ubaw słysząc mój anglo-polski język ) ale dzięki temu mam pracę i nauczyłem się Angielskiego.

Odpowiedz

Nie ukrywam, że pierwszy raz usłyszałam dzisiaj Arlenę i jestem oczarowana! Nie weszłam jeszcze na YT, choć zrobię to na pewno, więc nie mam jeszcze rozeznania w tym, co Arlena tak na prawdę robi. Jednak zachwyca mnie Jej podejście do edukacji, do dzieci i młodzieży. Temat edukacji naszych pociech spędza nie jednemu rodzicowi sen z powiek. Poruszyliście ogromnie ważny temat!!! Cieszę się, że mówi się o tym coraz głośniej! Jestem przedstawicielem pokolenia, w którym rzeczywiście jedynym językiem obcym w szkole był rosyjski. Nie uważam, że źle jest znać ten język, ale zdecydowanie jestem za tym, aby zachęcać ludzi do nauki kilku języków, a już na pewno angielskiego czy hiszpańskiego. Na własnej skórze nie raz odczułam, jak wielkim utrudnieniem jest bariera językowa. Tylko ten argument niestety jest niewystarczający, by przekonać dziecko do nauki języka obcego. A Jego własna refleksja może pojawić się trochę za późno… Chociaż w sumie nigdy nie jest za późno na naukę ? Jednak po co później, jak można wcześniej i to z pasją?! Dziękuję za ten wywiad. Arlena, to fantastyczna kobieta, której energia, charyzma i miłość do ludzi daje ogromną wiarę w to, że ten świat nie jest jeszcze tak całkiem zepsuty!

Odpowiedz

Pewnie zostanę zdyskwalifikowany… ale dlaczego szansę wygrania książki mają tylko Ci którzy już mówią po angielsku? NIE przestałem się bać mówić po angielsku bo to wstyd tak bełkotać. Ostatnio miałem okazję przysłuchiwać się jak grupka Hiszpanów próbowała uzyskać informacje od przypadkowego Polaka, najpierw po Hiszpańsku (nic nie rozumiałem) później próbowali po angielsku (rozumiałem wszystko) niestety ani ten ktoś im nie pomógł ani ja się nie odważyłem odezwać. Nie wiem jak to jest ale oglądam sporo filmów na YT w języku angielskim (głównie na temat programowania, elektroniki i szeroko pojętego DIY) i mając dźwięk i obraz praktycznie nie potrzebuję słownika czasami nawet oglądam w przyspieszeniu niestety jak się zaczynam zastanawiać jak coś powiedzieć to nic nie wiem 🙁
Pozdrawiam tych co wygrali!

Odpowiedz

Od zawsze mialem komples jezyka angielskiego, przez 2 lata starsza siostre, ktora miala bzika na punkcie jezykow… przez co w towarzystwie jej moedzynarodowych znajomych, balem sie powiedziec nawet „hello”. Tymsamym moja bariera sie coraz bardziej nasilala, chociaz mowiono mi, nie boj sie to nie trudne, przeciez potrafisz. Po ok 4-5latach trafilem do firmy exportowej IT jako asystent… niestety moja bariera wciaz istniala… tak bardzo sie balem ze zadzwoni klient, ze bede musial mowic… pamietam jak dzis ten stres i zalenie sie rodzicom, jak to jest strasznie(choc praca byla przyjemna). Po 2 latach pracy obylem sie z jezykiem i przelamalem bariere, jak to zrobilem zapytacie? Otoz, z czasem zaczalem rozumiec, ze nikt nie mowi perfekcyjnie, szczegolnie w europie, zatem czemu sie balem, skoro najwazniejsze jest zrozumienie, a noe bycie nativem! Przeciez inni tez musieli sie nauczyc tego jezyka. Dodam, iz po rozmowie z firmami z UK okazalo sie, ze oni sa w ogole mega szczesliwi, ze ktos probuje mowic w ich jezyku, bo to jest rowniez dla nich mniejszy wysilek. Dlatego najwazniejsze to sie nie bac, ze bedziecie gorsi! A nawet jesli, to i tak ludzie doceniaja to, ze sie staracie bo noe jest to wasz jezyk ojczysty. Potem praktyka i szlif dadza wam jeszcze wiecej. Nawet pomimo wieloletnich kompleksach, ze bedziecie slabsi. (Splycilem historie na tyle ile sie udalo, ale moglbym napisac o tym krotka ksiazke). Pozdrawiam!

Odpowiedz

Przestałam bać się rozmawiać po angielsku w gimnazjum, gdy mój brat postanowił mnie podszkolić – stwierdził, że tyle lat uczę się tego języka, że powinnam już płynnie mówić, w związku z czym przez miesiąc rozmawiał ze mną wyłącznie po angielsku. Dzięki temu, że był to mój brat nie obawiałam się gorszej oceny jaką dostałabym za pomyłkę na lekcji, więc nie skupiałam się na poprawności formy gramatycznej, ale na przekazaniu treści. Bardzo istotne dla mnie było też to, że moja siostra powiedziała mi, że zauważyła poprawę w mojej wymowie – czasami taki drobna miła uwaga może mieć ogromny wpływ na pewność siebie drugiego człowieka (szczególnie zakompleksionej nastolatki).

Odpowiedz

Byłem z koleżanką autostopem na Bałkanach, łapaliśmy stopa na albańskiej prowincji, zatrzymał się czarny, luskusowy Mercedes, którym podróżowało trzech mężczyzn. Wsiedliśmy i po kilkunastu minutach jazdy wyczułem dziwną atmosfere, albańczycy zażarcie między sobą dyskutowali i wymieniali dziwne spojrzenia. Stwierdziłem, że muszę się z nimi jakoś porozumieć i spróbować nieco ‚ocieplić’ relacje. Okazało się, że mówią bardzo, bardzo słabo po angielsku, więc czasem jedno zdanie próbowałem przekazać na kilka sposobów, jednak jakoś się dogadaliśmy, zrobiło się całkiem wesoło, a koniec końców , spędziliśmy cały weekend u jednego z nich w domu, nad samym morzem, imprezując z jego znajomymi 🙂 Swoją drogą do dziś nie wiem czym się zajmowali, ale może to i lepiej 😉

Odpowiedz

…wyjazd na portugalskie camino, gdzie byliśmy zdani na moje komunikowanie. I okazalo się, że umiem zapytać o drogę, kupić bilet, załatwić nocleg w straży pożarnej, porozmawiać o życiu z ludzmi z każdej części świata których spotykaliśmy po drodze.
Boom!

Odpowiedz

Odpowiedź na pytanie konkursowe.
Chyba większość zna to niewłaściwe przygotowanie szkół do języka. 12 lat nauki, a potrafisz powiedzieć kilka zdań z błędną gramatyką.
Ażeby rozmawiać po angielsku, trzeba mieć bodziec, czyli najszybciej praca z językiem, a raczej: praca i komunikacja w pracy w języku obcym. Tak też było w moim przypadku. Kiedy pojechałam na praktyki do Norwegii, mój pracodawca mówiła poziomie C1 – Norweg miał ówczesnie 62 lata (ja 23). Trudno się przestawić na język po dużej przerwie poszkolnej, stąd z jego wypowiedzi rozumiałam 70%. I tak praca wyglądała przez miesiąc, że ja głównie przytakiwałam na to, co on powiedział, ewentualnie powiedziałam ułożone w głowie zdanie. Jego 89-letni ojciec też mówił po angielsku lepiej niż ja.
Miesiąc trwało osłuchiwanie i przełamywanie bariery, żeby zapytać. A przecież tyle słów uchodzi z głowy! Ale metoda małych kroków i licznych błędów działa! Szczególnie, jeśli przez błędy zostaniesz źle zrozumiany!
Przytaczę dygresję o przyjaciółce, które mieszka we Francji i uczyła się francuskiego na zasadzie wymiany języków. Chciała powiedzieć: potrzebuję cię – J’ai besoin de toi, a powiedziała: „Je baise toi…”. Dla zromienie dodam, że słowa w wymowie różnią się jedną literką. Chłopak, który uczył francuskiego, był wmurowany i po angielsku zapytał, co chciała powiedzieć, bo powiedziała słowo „pieprzę się”, a chciała powiedzieć, że potrzebuje go. ;]
Metoda to: osłuchać się i bazować na słowach, które możemy przypomnieć bez zastanawiania, resztę się pokaże, resztę się opisze, a gramatyka nie jest istotna na tyle, żeby niepoprawność przeszkadzała w zrozumieniu. Wszakże angielski to dla Norwega też nie język ojczysty, więc nie będzie tak bacznie zwracał uwagę. Istotne jest zaś stawianie intonacji, ażeby pytanie było pytaniem, a twierdzenie kończyło się kropką. Wszakże język służy do przekazywania informacji.
Obecnie pracuję u innego Norwega, i jeśl inie znamy słowa w żadnym języku, tworzymy swoje własne zangielszczone norweskie słowo.
Stąd puenta taka, iż można mówić w sztucznie stworzonym języku (np. esperanto), jeśli dwie strony komunikujące się rozumiem się wzajemnie.

Odpowiedz

Przełamuje się mówić i zaczynam „w miarę” swobodnie mówić po angielsku dopiero po ok. 10 minutach „rozmowy”, kiedy zorientuje się, że mój rozmówca nie przywiązuje do tego zbyt dużej wagi… ważne, żeby się dogadać.
A w związku z tym, że bariera nadal jest to biorę na warsztat kanał Arleny Witt i zaczynam oglądać!

Odpowiedz

Chyba slownik zrobil mi psikusa.. oczywiście marzę o książce Arleny 🙂

Odpowiedz

Obejrzenie kilku filmów na YT gdzie powtarzano: „Źle to nie mówić, dobrze to mówić (jakkolwiek), świetnie to mówić poprawnie).

Od tej pory przestałem przejmować się błędami, a skupiałem na sensie wypowiedzi. Potem lawinowo, większa motywacja do nauki i poprawianie swoich błędów.

Odpowiedz

Hej,
Gdy chciałbyś umieć angielski na satysfakcjonującym Cię poziomie, ale Ci się nie chce. Gdy chodzisz na kursy angielskiego i czujesz, że niby oswajasz się z językiem i może nawet jakieś nowe słówka wpadną Ci do głowy, ale nadal nie masz możliwości rozwijać w praktyce nabytych umiejętności, wówczas życie daje Ci… chłopaka anglika 😀
No i co wtedy musi Ci się chcieć.. tzn nie musi ale za bardzo Ci zależy żeby Ci się nie chciało 😀

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku, kiedy uświadomiłam sobie, że osoby z którymi rozmawiam wiedzą, że nie jest to mój język ojczysty i, że to całkiem normalne, iż mogę popełniać błędy, najważniejsze jest jednak by się porozumieć. Jestem zdania, że lepiej mówić nawet niepoprawnie, niż nie mówić nic z obawy przed popełnieniem błędu. To trening czyni mistrza, a w tym przypadku naszym narzędziem jest mowa. Dodatkowym bodźcem dla mnie są sytuacje, gdy z rodziną jesteśmy na wakacjach za granicą. Wiem, że moja córka (7 lat), która też uczy się j. angielskiego obserwuje mnie w sytuacjach, w których muszę użyć tego języka. Chcę jej pokazać, że warto jest się uczyć i mówić w obcym języku, by łatwiej było nam się porozumieć, gdy zajdzie taka konieczność. Przykład idzie z góry, więc zależy mi na tym, bym była dobrym przykładem dla mojego dziecka, by wzbudzić w niej ciekawość świata i aby miała świadomość, że to, czego się nauczy, będzie mogła wykorzystać w życiu, w konkretnych sytuacjach oraz by się nie bała posługiwać językiem obcym.

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku dopiero, gdy wyjechałem do Francji. Nie znając języka francuskiego byłem poniekąd zmuszony do otwarcia się i mówienia. We Francji oczywiście mało kto potrafi mówić po angielsku, a jeśli nawet, to często są niechętni do zrobienia tego 🙂 Męczyło mnie to na początku niemiłosiernie, ale pocieszałem się tym, że widziałem jak potrafię wytłumaczyć im znaczenie, często, najprostszych słów, których uczyłem się w podstawówce 🙂 No i w ten sposób oni zaczęli się też otwierać na język, a do końca mojego pobytu tam nie mieliśmy już właściwie żadnych problemów. Pozdrawiam!

Odpowiedz

Odpowiadając na pytanie konkursowe: to w moim przypadku, było tak, że przestałem się bać mówić i rozmawiać po angielsku, gdy wyjechałem do pracy w Holandii. Wtedy zrozumiałem, że mogę się mylić i nie wszystko mówić w czystym i nieskazitelnym angielskim, tak jak i Holendrzy, Turcy, Francuzi czy jak się okazuje nawet sami Anglicy 😀

Także polecam każdemu pojechać na dłużej za granicę (względnie wystarczy 2-3 miesiące), wtedy łatwo się przekonać, że angielski, który wynieśliśmy ze szkoły – nawet jeżeli jechaliśmy na samych trójach – może okazać się lepszy niż nam i naszym nauczycielom się wydawało;)

Poza tym gratuluję podcastu, świetne rzeczy tu robisz Michale. Hejterami się nie przejmuj, bo dla nich szkoda marnować tak dobrej energii, którą ewidentnie posiadasz;)

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku, wtedy , kiedy…..się przestraszylam. Zgubiłam się na jednym z wielu pieknych , alpejskich stoków narciarskich i jedyną metodą na odnalezienie właściwego wyciągu i trasy było otworzenie własnego „dzioba, a że w pobliżu sami cudzoziemcy władający prawdopodobnie piękną i poprawną angielszczyzną – nie było wyjścia. Strach przełamał strach!

Odpowiedz

Już jako dziecko wprost marzyłam o mówieniu w innych językach. Pamiętam jak dziś, jak idę z mamą za rękę, a w drugiej niosę Świerszczyk. Na ostatniej stronie znajdował się tekst po angielsku. Nie miałam pojęcia co tam pisze, więc o każdy wyraz pytałam mamę. Niestety, mama nie znała żadnego języka obcego, nie za bardzo mogła mi pomóc.

Kilka lat później, w liceum, zaczęłam się uczyć angielskiego od podstaw (wcześniej uczyłam się tylko niemieckiego i rosyjskiego). Miałam świetną nauczycielkę, dzięki której szybko opanowałam podstawy, ale nie miałam za bardzo z kim po angielsku rozmawiać, to jeszcze nie były czasy mediów społecznościowych 😉

Trzeci, ostatni epizod rozegrał się ledwie kilka lat temu. Poznałam w klubie chłopaka z zagranicy. To było jak piorun z jasnego nieba. Nie mówił ani słowa po polsku, ale tak mi się spodobał, że mój stres związany z mówieniem po angielsku nagle stał się nieważny. Rozmawialiśmy do rana, mimo iż połowę słów musiałam opisywać, bo nie znałam dokładnych określeń. Następne randki odbywały się przy komputerze: szukaliśmy w słowniku potrzebnych słówek, oglądaliśmy filmy bez lektora, za to z napisami po angielsku, a po jakimś czasie oswoiłam się z językiem na tyle, że komputer stał się zbędny 🙂

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku, kiedy na kolacji firmowej z wysoko postawionym gościem chciałem opowiedzieć o ćwiczeniu przepony. A brzmiało to mniej więcej tak… „one excersice is, you have to put a dick (sic!) book on…” – wszyscy wybuchli śmiechem, a ja zdałem sobię sprawę, że przymiotnik gruby tylko po niemiecku brzmi „dick”. Każdy błąd nas czegoś uczy …mnie moje doprowadzają do łez ze śmiechu i często rozładowują napiętą atmosferę 🙂

Odpowiedz

Wyjechałam do Londynu i odkryłam, że ludzie mnie ROZUMIEJĄ 🙂 mimo, ze na pewno robiłam mnóstwo błędów. Zrozumiałam wtedy, że trzeba po prostu mówić i słuchać odpowiedzi a angielski w magiczny sposób „sam się poprawia” 🙂

Odpowiedz

Problem w tym, że właśnie nie przestałem się bać mówić po angielsku. Myśle że wygranie tej książki i dokładne jej przeanalizowanie pomogłoby mi przezwyciężyć ten problem 🙂 Pozdrawiam 🙂

Odpowiedz

Kochana Arleno dzięki Tobie przestałam się bać mówić po angielsku, a zwłaszcza po obejrzeniu odcinka nr 10 „Po cudzemu”. Dziękuję i pozdrawiam 🙂

Odpowiedz

Bałam się mówić po angielsku jeszcze dwa lata po tym, jak przeprowadziłam się do Anglii. Jednak pewnego dnia byłam zmuszona zmienić pracę i trafiłam na wulgarną liderkę, której nie podpasowałam i pomimo, że dawałam z siebie 100%, chciała się mnie stamtąd pozbyć. Mój strach przed mówieniem i introwertyzm (oraz polska kultura nie pyskowania przełożonym) nie pozwalały mi nic jej odpowiedzieć. Jednak pewnego dnia, gdy szefostwo wyżej zaprosiło mnie do siebie, chcąc mi „podziękować”, gdyż jestem „niewystarczająco dobra”, stwierdziłam, że to jest ten czas. Nie mam nic do stracenia, bo i tak chcą mnie zwolnić (byłam zdesperowana, bo przez pół roku nie miałam pracy). Powiedziałam w odważny i profesjonalny sposób, co myślę o swojej liderce i sposobie jej pracy.

Dzisiaj tamta liderka już nie pracuje w tej firmie, a ja jestem menadżerem 😉

Odpowiedz

W moim przypadku był to raczej serial – Przyjaciele. Pamiętam jak dziś. Sesja zimowa. Za oknem ciemno…. (niezależnie od pory dnia). Ja zawalona książkami (bo za dni parę egzamin), opatulona kocem odświeżam stronę. Po raz pierwszy, drugi,… setny i nagle! Jest! Ktoś dodał odcinek. Książki lądują w kąt… Buforuje się… włączam play i….. bez napisów tylko lektor….W tym miejscu należy wstawić wszystkie znane wam przekleństwa. Angielski znany ale chyba jeszcze nie na tyle żeby zrozumieć. Szukamy ratunku. Telefon do brata… Przez 30 minut dyktowałam bratu zdania, których nie rozumiałam. I przekonałam się o dwóch rzeczach: po pierwsze mówienie po angielsku nie jest trudne i po drugie, zdecydowanie ważniejsze, mam świetnego brata.

Obecnie mimo, że minęło bardzo dużo czasu nadal Przyjaciele lecą w tle jak chociażby sprzątam tylko już w oryginalnej wersji językowej.
A jak już mówimy o świetnym angielskim proponuje obejrzeć w oryginale filmy z Alanem Rockman’em. Ta dykcja…. Od obejrzenia Szklanej Pułapki z napisami i usłyszeniu głosu Alana wszystkie filmy oglądam albo z napisami, albo w wersji oryginalnej. Zdecydowanie polecam.

Odpowiedz

Według mnie najlepszym sposobem aby zacząć mówić po angielsku było znalezienie się w środowisku anglojęzycznym.

W moim przypadku najpierw zaczęło się od grania w gry online – wszyscy na serwerze mówili po angielsku, musiałem i ja. Potem przyszła praca, ale tu zaczęły się większe kompleksy. Brak słownictwa, brak odwagi, spolszczona wymowa. Ale szybko okazało się, że ludzie z innych krajów mówią z jeszcze silniejszym akcentem niż ja! Okazało się, że nie jest to problem.

Kolejnym etapem edukacji angielskiego była emigracja. Postanowiłem wyjechać do pracy i nauczyć się języka! Pojechałem na kilkumiesięczny wyjazd do Australii! Pracowałem w knajpkach najpierw na zmywak najpierw na zmywaku, a później jako barista lub kelner. Najlepsza szkoła językowa! Uczysz się języka, zdobywam doświadczenie i na dodatek zarabiam pieniądze na podróże małe i duże! Szczerze polecam, nie musi to być Australia, może być Wielka Brytania, Malta, Cypr na pewno takie doświadczenie będzie bardzo cenne!

I początkowy strach o silny akcent przerodził się w dumę. Później, podróżowałem to ludzie pytali się z zainteresowaniem skąd pochodzę i skąd mam taki ciekawą wymowę! Nie ma co się wstydzić, warto próbować!

Odpowiedz

Mówienie po angielsku stało się dla mnie dużo łatwiejsze, kiedy w gimnazjum na wyjeździe harcerskim poznałam harcerki z Włoch – i odkryłam dwie rzeczy:
1) one mówią po angielsku dużo słabiej niż ja – co za ulga po tym jak człowiek obawiał się, że w językach to wszyscy na zachodzie są tacy świetni, a na pewno lepsi od nas
2) niezależnie od tego że i one i my mówiłyśmy po angielsku tylko trochę, mogłyśmy bez problemu się dogadać – i wtedy odkryłam że nie trzeba znać wszystkich słówek, żeby móc się dobrze porozumieć 🙂

Odpowiedz

Taaa… no to chciałbym napisać, że właśnie ta książka, ale … jeszcze jej nie mam! No i problem, szkoda że już trzeba umieć mówić, żeby wiedzieć co kiedyś sprawiło, że przestałem się bać, ja nadal się boję, panicznie obawiam się śmieszności, pomyłek, swojej „głupoty”, a chyba najbardziej siebie, bo inni zazwyczaj nie krytykują i nie próbują mnie zawstydzać, tak jak ja siebie. Czyli teraz nie wiem co odpowiedzieć, ale jak tylko będę wiedział, bo uczył się będę z tą książką lub inną, to napiszę co mnie trwożyło i straszyło.
Pozdrawiam
Tomek

Odpowiedz

1. Swoją naukę mówienia rozpoczęłam od spisywania tekstów swoich ulubionych piosenek po angielsku a później ich śpiewania 😉
2. Miałam swoje bajki przy których uczyłam się na pamięć zabawnych dialogów (np. taki Shrek tylko, że po angielsku)
3. Mówiłam do mamy po angielsku (choć ona nigdy się go nie uczyła – dzięki temu mój wstyd przed błędami był niewielki, bo po pierwsze przed mamą się nie wstydziłam, a po drugie i tak wiedziałam, że mnie nie rozumie ;))
4. Brałam udział w tandemach organizowanych przez szkołę –przyjeżdżali do nas obcokrajowcy i w ramach wymiany umiejętności ja uczyłam studenta mówić po polsku, a on mnie po angielsku.
5. Sama zgłaszałam się do robienia prezentacji po angielsku – wiedziałam, że będzie to dla mnie bardzo stresujące, ale możliwość przygotowania się wcześniej dodawała mi pewności siebie.

Odpowiedz

Nie przestałem się bać, ponieważ* Grama to Drama 😉

_________
*) zbyt małe okno wiadomości ogranicza możliwość załączenia uzasadnienia.

Odpowiedz

Cóż sprawiła to nieoczekiwana rozmowa o pracę, na której musiałam stanąć przed swoim problemem twarzą w twarz i szczerze potwierdzić, że mój poziom angielskiego to jedynie dobry a nie bardzo dobry jak napisałam w CV 😛 My name is potato, I like you, mniej więcej tak to wyglądało. Jednak ta sytuacja nie załamała mnie wprost przeciwnie, teraz gadam do siebie o wiele więcej, wiem że popełniam dużo błędów, ale jak się nie przełamię to nic z tego i tak nie będzie, więc dlaczego tego nie robić? W dodatku mam w rodzinie native speakera, no wstyd i hańba się z nim nie umieć komunikować, więc cisnę ten angielski niczym soczyste pomarańcze 😉 a błędy powoli wyplewiam. Polecam każdemu.

Odpowiedz

Moja przygoda z angielskim na początku była bardzo stała i trochę smutna. W szkole miałam angielski od III klasy szkoły podstawowej i do liceum to właśnie na lekcjach „pogłębiałam” swoją znajomość tego języka. Na lekcjach zawsze byłam słabym uczniem, bo większość moich kolegów chodziło na dodatkowe kursy, na które moich opiekunów nie było nigdy stać, więc gdy Pani o cokolwiek pytała, oni wszystko wiedzieli, a ja czułam się zawstydzona, kiedy musiałam pytać kolegów, jak są „spodnie”, bo przecież według nauczycielki powinnam to już dawno wiedzieć. Sytuacja zmieniła się, kiedy w drugiej klasie liceum pojechałam na projekt z uczniami z Litwy. Ani oni po Polsku, ani my po Litewsku, więc angielski był językiem służącym do porozumiewania się. I nagle okazało się, że nieważne, jak poprawnie mówisz – ważne że mówisz! W trakcie tego projektu miałam za zadanie przeprowadzenie warsztatów o dyskryminacji – i właśnie tego dnia przełamałam swoją blokadę! W wieku osiemnastu lat zaczęłam mówić po angielsku, teraz jestem w najwyższej grupie na uczelni, filmy oglądam bez napisów a nawet wyjechałam na trzy miesiące z kraju i nie miałam żadnego problemu w porozumiewaniu się!

Odpowiedz

Wyjechałem do pracy za granicę, jako mechanik samochodowy. Trafiłem do typowego, Polskiego warsztatu, z polskim szefem i polskimi pracownikami. Już pierwszego dnia szef na wejście powiedział mi „Młody, jako jedyny twierdzisz, że znasz angielski. Ja jadę do domu, a Ty ogarnij ten burdel.”. Któryś klient z rzędu powiedział mi „Finally someone who can explain to me what is going wrong with my car! You have great English!”. Potem poszło już z górki :).
Pozdrawiam 🙂

Odpowiedz

Ja przestałam się obawiać rozmawiać po angielsku przez tzw terapię szokową 😀 Moja edukacja z języka angielskiego wyglądała tak: angielski od 6 klasy podstawówki, matura z angielskiego i chyba 3 lata angielskiego na studiach raz w tygodniu, co było tylko”pseudokształcenim”. Moja mama jest nauczycielką angielskiego, ale jak się to mówi, szewc bez butów chodzi. ..Świeżo po studiach dostałam świetną propozycję pracy, ale pod warunkiem 6-miesięcznego stażu za granicą. Skorzystałam z szansy, przeżywając prawdziwe paraliże próbując na początku wydukać parę zdań po angielsku. Zaczęłam przygotowywać się do rozmów zawodowych, tworząc plany rozmów, spisując nowe, nieznane słowa i oglądając na dvd … przyjaciół w angielskiej wersji językowej. Od mojego stażu minęło już prawie 10 lat, a ja nadal nie mam problemu z mówieniem po angielsku!

Odpowiedz

Co sprawiło, że przestałam się bać używać języka angielskiego? Tak na prawdę boję się do dziś, ale moja chęć rozmowy z drugim człowiekiem jest silniejsza. Dzięki temu, że przełamywałam swój lęk przed otworzeniem paszczy, poznałam masę ludzi i wielokrotnie zostałam obdarowana opowieściami prosto z serca, które okazały się początkiem wspaniałych przyjaźni. Wniosek (baaaardzo osobisty: Stay calm and keep on speaking English 🙂

Odpowiedz

Kiedyś starałem się dostać odpowiedź, gdzie mogę zwrócić znaleziony kluczyk za granicą. Bardzo bałem się odezwać, trzymała mnie jakaś bariera, strach przed wyśmianiem znajomości mojego języka. Trafiłem na bardzo przyjemnych ludzi, z którymi po omacku udało nam się dojść do porozumienia. Od tamtego momentu, dostałem ogromnego kopa do chęci poznawania języków, żeby nie mieć większych problemów z porozumieniem się. Uważam, że jest bardzo mały procent ludzi, którzy posługują się językiem angielskim jako swoim ojczystym językiem, wiele osób uczy się jak my i nie powinniśmy czuć żadnego dyskomfortu podczas mówienia! Wręcz przeciwnie to bardzo miły gest z naszej strony jeśli pragniemy komuś choć minimalnie pomóc!
Pozdrawiam!
Marcin

Odpowiedz

W moim przypadku w przełamaniu bariery językowej pomogła mi nieodparta chęć odwiedzenie Stanów Zjednoczonych oraz odnowienia kontaktu z moim kuzynostwem. Drogą impulsu złożyłem dokumenty na wymianę studencką work and travel USA a 2 miesiące później mieszkałem już w Nowym Jorku. Początki jak zawsze były trudne – inny język, akcent i jeszcze ten slang, ogólnie był kosmos, ale po miesiącu wszystkie bariery przestały istnieć. Wiecznie rozgadani i skorzy do pomocy współpracownicy, co chwilę słyszane How’re you? How You doing? What’s up bro? Sup? Same w sobie stawały się bodźcem do rozpoczęcia konwersacji, no i ten wieczny „American Smile” :D. A potem nawet nie zauważyłem, w którym momencie zacząłem wszytko rozumieć, przestałem niezgrabnie lawirować między czasami, krępować się z powodu własnych błędów, a wieczór bez wspólnego oglądania „Friends” stał się rzeczą niespotykaną. Świat staną przede mną otworem! Dwa tygodnie temu wróciłem ze Stanów Zjednoczonych z kolejnej wymiany kulturowej. Jeszcze do końca się nie rozpakowałem, ale w sumie po co, skoro już planuję kolejne wyzwania podróżniczo-językowe. Pozdrawiam

Odpowiedz

Mimo, że dobrze znam angielski zawsze maiłem obawy przed wypowiadaniem się w tym języku, szczególnie bałem się mówić po angielsku z native speakerami. Podczas wakacji w USA , będąc zmuszony zapytać kogoś o drogę, pewna pani zapytała „jesteś z południa?”. Było to dla mnie jak pochwała mojego języka. Zrozumiałem, że nie każdy Amerykanin mówi po angielsku tak samo i od tamtej pory śmiało używam angielskiego.
Pozdrawiam 🙂

Odpowiedz

Przełamałem się do mówienia po angielsku bo nie miałem innego wyjścia.
W pracy pisałem czasami emaile po angielsku do kontrahentów. Ale to były emaile. Co innego pisać a co innego mówić. Kiedyś zadzwonił kontrahent z Holandii i zagadał po angielsku. Odpowiedziałem swoją wersja tego języka. I stał się cud! Zrozumiał to co powiedziałem. Od tego momentu staram się mówić przy każdej możliwej okazji.

Miłego dnia wszystkim 🙂

Odpowiedz

Przestałam bać się mówienia po angielsku już po kilku lekcjach w szkole językowej prowadzonej przez Amerykanina. Prawie nie mówił po polsku i szybko okazało się że jeśli chcę dogadać się z nim w jakiejkolwiek sprawie, m.in. płatności, godzin zajęć itd. nie mam wyjścia – muszę używać angielskiego. Szybko okazało się też że nie sprawia mi to większego problemu nawet z moim nieidealnym mówieniem. „Lekcje” w szkole też były nietypowe, oglądaliśmy anglojęzyczne filmy, nagrywaliśmy program kulinarny opowiadając o tym jak robimy potrawy (wtedy polubiłam sushi ?), tłumaczyliśmy poezję, poznawaliśmy różne elementy amerykańskiej pop-kultury, dowiedzieliśmy się mnóstwo rzeczy o kulturze Japonii gdzie nasz nauczyciel spędził ostatnie 10 lat. Steve – Twój polski jest już na pewno świetny więc jeśli przypadkiem to czytasz – dzięki za dobrą zabawę i sprawienie że po angielsku mówię bez kompleksów ?

Odpowiedz

Pierwszy raz barierę mówienia po angielsku pokonałem wyjeżdżając do Londynu aby tam pracować, wtedy musiałem, żeby cokolwiek tam załatwić. Drugi raz, zmierzyłem się z nią i ją pokonałem, gdy zacząłem pracować u obecnego mojego pracodawcy, w środowisku międzynarodowym i dzięki mojej kierowniczce. Zaznaczę, że nigdy w życiu nie dane mi było uczyć się angielskiego w szkole czy na studiach. Zawsze mówię, że w życiu uczyłem się rosyjskiego, francuskiego, niemieckiego ale najbardziej z tych języków umiem angielski. Pozdrawiam.

Odpowiedz

Taki moment przełamania miałem gdy dostałem Rosjan jako załogę na listopadowy rejs na mazurach. Nie znając rosyjskiego, rozmawialiśmy po angielsku, chociaż bardziej nazwałbym to prymitywną komunikacją :).

Odpowiedz

Przestałam bać się mówić po angielsku, ponieważ mój mężczyzna zmusił mnie do pójścia do szkoły językowej 🙂 Bardzo dużo podróżujemy, za granicą już nie mam problemów z dukaniem „po swojemu” w języku angielskim. Najbardziej krępowało mnie mówienie po angielsku w naszym kraju – wydaje mi się że my sami o wiele bardziej niż osoby z którymi rozmawiamy zwracamy uwagę na nasz słowiański akcent i obawiamy się go. Ja postanowiłam nie przejmować się tym i cieszyć się naszym polskim „R”! 😀

Odpowiedz

Byłem beztalenciem językowym. Od podstawówki do liceum uczyłem się angielskiego i spędziłem setki godzin, aby nauczyć się podstaw. Moje dialogi wyglądały jak w kultowym filmie „Dzień Świra”. Przestałem się bać i otworzyłem się z komunikacją werbalną w języku angielskim po wyjeździe w wieku 17 lat na obóz językowy do Ustronia Morskiego w 2007 r., gdzie poznałem amerykańskiego lektora o imieniu Mathew. Był mega przesympatyczny, otwarty i bardzo kompetentny. Jedną z jego zasad było: SPEAK ENGLISH! Po dwóch tygodniach wróciłem do domu z otwartym umysłem, odwagą i gotowością mówienia po angielsku na dowolny temat. Do dzisiaj jestem mu wdzięczny i bardzo pozytywnie go wspominam.

Odpowiedz

Część Arlena.
Oto moja historia kiedy odważyłem się mówić po CUDZEMU 🙂 Poleciałem do UK szukać pracy i tak zwane życie spowodowało, że przestałem bać się mówić po angielsku, a konkretnie: po wylądowaniu w Luton musiałem kupić bilet kolejowy do Reading, następnie musiałem zadzwonić do urzędu aby wydali NIM i pójść do tego urzędu oraz dogadać się z tym urzędnikiem. Kolejny krok to dzwonienie po agencjach pracy oraz znalezienie mieszkania. Tak więc w moim przypadku rzucenie na głęboką wodę pomogło choć muszę przyznać że przez pierwsze dni byłem w SZOKU jak oni mówią- akcent zupełnie inny niż to co się uczyłem w szkole, słownictwo też inne.

Odpowiedz

Wyzwanie – działanie. Po 10 latach pracy w jednej firmie postanowiłam ostatecznie znaleźć nową, taką gdzie będę miała szanse na rozwój.
Stanowisko, które spełniało moje oczekiwania i uznałam, że jest idealne dla mnie miało jeden minus. Wymaganiem była bardzo dobra znajomość angielskiego. Postawiłam sobie za cel nauczyć się /przypomnieć w takim stopniu język, aby móc rozmawiać po angielsku w czasie rozmowy rekrutacyjnej – telefonicznej oraz face to face. Jasno określony cel i chęć zmiany spowodowała, że miałam wewnętrzną motywację do nauki angielskiego. Przestałam się bać mówić po angielsku bo jestem świadoma robienia błędów na początku i akceptuję to. Cel postawiony przeze mnie przyczynił się do określenia ścieżki działań, m.in. mówienie po angielsku bez strachu.
Pracę rozpoczynam w styczniu i cieszę się, że w końcu będę mogła wykorzystać w praktyce język obcy 🙂

Odpowiedz

W podstawówce, gimnazjum i liceum nie znosiłam angielskiego, ponieważ… czułam, że nie umiem się go nauczyć. Miałam kiepskie nauczycielki, które wymagały cudów (jak mi się wtedy wydawało), a jednocześnie nie potrafiły pokazać uczniom, w jaki sposób osiągnąć wymagane umiejętności. Złe oceny powodowały, że jeszcze bardziej się zniechęcałam i uważałam, że „angielski jest głupi”. Jednocześnie trafiłam na bardzo dobre nauczycielki niemieckiego i całą „językową energię” angażowałam właśnie w naukę niemieckiego. A jednak… w pewnym momencie po prostu zrozumiałam, że hello, nie ma co zwalać winy na nauczycieli, tylko trzeba samemu wziąć się za naukę. Powolutku nadrabiałam wiedzę, zaczełam udzielać korepetycji z angielskiego (oczywiście przede wszystkim w zakresie gramatyki, bo a) to mi najlepiej wychodziło b) z tym wielu uczniów ma ciagłe problemy c) tego wymagają nauczyciele). Ale ciągle okropnie bałam się mówić. Aż tu nagle… mój kuzyn wyjechał do Paryża, poznał tam świetną dziewczynę i żeby się z nią dogadać miałam do wyboru błyskawicznie nauczyc się francuskiego (no way!) lub zacząć w końcu mówić po angielsku. Oczywiście wybrałam opcję nr 2 i … szok! Świat się nie skończył, ludzkość nie pęknęła ze śmiechu, słysząc jak mówię, a dziewczyna kuzyna (ach te rymy!) stała się jedną z moich bliskich koleżanek. Zatem – jak to często w życiu bywa – miłość zwycięża wszytsko, także strach przez mówieniem po angielsku (i nie musi to być nawet nasza miłość! 😉 )

Odpowiedz

Mój strach minął od kiedy w wieku 12 lat pojechałem na 2 miesiące do USA. W momencie kiedy tam przyjechałem niewiele rozumiałem z rozmów wokół mnie, ale z czasem zacząłem mimowolnie się „osłuchiwać”, coraz więcej rozumiałem, a w głowie same zaczeły mi się pojawiać proste odpowiedzi na pytania. Pod koniec wyjazdu sam chętnie próbowałem odpowiadać w sklepach czy restauracji i zauważyłem, że osoby które są naprzeciw mnie w żaden sposób nie odbierały moich prób i błędów za coś negatywnego, wręcz przeciwnie 🙂

Odpowiedz

Hej Arlena i Michał,

Komentarz ma być zwięzły, więc postaram się jak najbardziej streścić swoją historię. Sięga ona roku 2016, kiedy to długie studenckie wakacje postanowiłem spędzić za granicą, konkretnie w Anglii. Od kilku lat mieszka tam moja siostra, więc z noclegiem nie było problemu. Starałem się „załatwić” sobie pracę już przed wyjazdem, ale mimo pomocy ze strony siostry i jej narzeczonego nie udało mi się. Kilka pierwszych dni pobytu spędzałem na intensywnych poszukiwaniach jakiejkolwiek pracy, ale nigdzie nie mogłem się zaczepić. Skończyły się już czasy eldorado za granicą. Żeby robić cokolwiek zacząłem nawet odpowiadać na ogłoszenia dotyczące sprzątania prywatnych domów, ale większość zleceniodawców szukało kobiet. Wprawdzie pojechałem raz na zastępstwo za jedną panią i moja szefowa była ze mnie zadowolona, ale był to jednorazowy przypadek.

Z perspektywy czasu już wiem, gdzie popełniłem błąd. Szukałem pracy, gdzie język angielski nie był specjalnie wymagany albo wręcz niepotrzebny, gdyż wstydziłem się go używać. Pewnego razu narzeczony mojej siostry zakomunikował mi, że znalazł mi pracę jako pomocnik ogrodnika, który był Czechem. Pomyślałem ok, czeski jest podobny do polskiego, więc dam sobie radę. Jakżeż się myliłem. Okazało się, że różnice między naszymi językami są bardzo duże, przez co chcąc nie chcąc musiałem zacząć mówić po angielsku. Radek, bo tak miał na imię ów Czech, znał angielski bardzo dobrze. Był też na tyle uprzejmy, że starał się mówić zrozumiale i jak czegoś nie rozumiałem, to na spokojnie powtarzał. Co więcej, poprawiał moje błędy i tłumaczył działanie czasów, z którymi wiecznie miałem problemy. Z dnia na dzień czułem się pewniej i pod koniec wakacji rozmawiałem już nawet z rodowitymi Brytyjczykami. Wcześniej oceniałem swój angielski na ledwie komunikatywny, a okazało się, iż jest lepiej niż myślałem. Poza przełamaniem lęku wypowiedzi, otrzymałem także wspaniałą pracę, w której bez przerwy miałem kontakt z ludźmi i dobre jak na mnie pieniądze. Wysyłałem CV, gdzie stawka godzinowa wynosiła 7,2 funta, tymczasem Radek płacił mi 9 funtów na godzinę w tygodniu i 10, kiedy trzeba było pracować w weekend.

Zatem moje przełamanie w kwestii wypowiadania się po angielsku było poniekąd dziełem przypadku. Coś nade mną czuwało, bo gdyby nie propozycja narzeczonego mojej siostry, pewnie do dziś bałbym się rozmawiać z obcokrajowcami. Całą ta sytuacja uświadomiła mi jak ważne jest wychodzenie ze swojej cieplutkiej strefy komfortu, gdyż dopiero wówczas poznajemy swoje możliwości. Jakkolwiek byśmy się nie bali wyzwań stojących przed nami, warto się z nimi mierzyć, bo dzięki temu zyskujemy ogromną pewność siebie i doświadczenie, które na pewno zaprocentuje w przyszłości.

Pozdrawiam serdecznie,
Piotrek

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku kiedy odkryłam, że rodowici Brytyjczycy popełniają całkiem sporo błędów gramatycznych i leksykalnych! Dało mi to tak dużego boosta, że już następnego dnia szczerzyłam się do wszystkich i aż mnie skręcało w środku żeby coś mówić. Bo czemu ja mam się wstydzić jakiegoś niedociągnięcia skoro tyle osób je popełnia?? Ale momentem najwyższej dumy po tym jak już się tak zaangażowałam było to jak starsza mieszkanka Londynu, Angielka z dziada pradziada, mówiąca niczym Maggie Smith w Downton Abbey, stwierdziła, że mówię wspaniale(a zaimponowanie tej damie jest baaardzo trudne ?)

Odpowiedz

Zwięźle…
Wiele rozumiem, dlaczego o tym nie opowiedzieć? 🙂
Na angielski nie przekładam, aby nie było groteskowo 😛

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku podczas, co może zaskoczyć, pobytu w Chinach. Zostałem wysłany na Transition projektu z Polski do zespołu w Chinach. Tak więc z dnia na dzień musiałem zacząć opowiadać o pracy 8h dziennie przez ponad miesiąc. Głęboka woda pomogła otworzyć się i od tamtej pory (było to 7 lat temu) mówię po angielsku w ciągu dnia czasami więcej niż po polsku.

Odpowiedz

Właściwie, to nie pamiętam, żebym się bała. Zbyt wielka była chęć porozumienia się z ludźmi z innych krajów. Chęć rozbudzona już w podstawówce, gdy na dodatkowych lekcjach angielskiego (ewenement w wiejskiej szkole przed dwudziestoma laty) wybrałam sobie imię Jane. Jane, jak moja babcia Janina i jak Jane z Latarniowego Wzgórza. Lekcje były z panią od rosyjskiego. Potem mieliśmy nauczyciela, native’a, nie pamiętam z jakiego kraju i bladego pojęcia nie mam, co robił w naszej zapadłej gminie w dawnym radomskim. W każdym razie słabo mówił po polsku, a my, dzieciaki podszkolone przez panią od rosyjskiego, mogliśmy mu mówić, że „applepie” to po polsku nie jabłecznik, a szarlotka (choć można się spierać). I usadzić koleżankę, która nie miała z nami lekcji jednogłośnym „usiądź”, gdy nie mogła zrozumieć o co prosi ją nauczyciel, gdy usilnie powtarza „Sit down, please”. Bo on w ogóle nie kazał nam wstawać, gdy rozmawialiśmy, czy odpowiadaliśmy na jego pytania. Kolejny ewenement. No, a potem to już poszło. Zero wstydu, bo najważniejsze to się porozumieć, a nie mówić gładko i bezbłędnie. Uważałam, że wszystko przyjdzie z czasem. I mimo, że mój angielski nie jest perfekcyjny, rzadko go używam, to jak dopadnę kogoś z innego kraju to mu nie przepuszczę. Jak ostatnio praktykantce z Węgier w pracy, albo Algierce z Francji, która zaczepiła mnie na ulicy podczas demonstracji na Rynku we Wrocławiu pytając co się dzieje. Zapraszam na herbatę i wyciągam z tych znajomości ile mogę. I za to kocham każda minutę poświęconą nauce!

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku, gdy zaczęłam myśleć po angielsku. Nie chodzi tu o dialogi w głowie po angielsku, (choć takie też się zdarzały ;)) a raczej o zrozumienie, że nie ma sensu kropka w kropkę tłumaczyć z polskiego na angielski, tylko że należy przekazać esencję zdania.

Pomocne też było oglądanie seriali po angielsku. Później używając języka obcego po prostu słyszałam jak to ma być powiedziane i nie próbowałam tego wpasować w żadną regułkę.

Odpowiedz

Przestałam bać się mówić po angielsku, gdy na studiach wyjechałam na wymianę językową do Finlandii i zaczęłam uczyć się fińskiego. Na drugiej (!) lekcji dostaliśmy zadanie, żeby udać się do stołówki i przeprowadzić króciótkie wywiady z prawdziwymi Finami (po fińsku 😉 ) i uzyskać od nich podstawowe informacje o nich (imię, skąd są, co lubią robić itp.). Pomyślałam wtedy, że skoro po dwóch dniach nauki fińskiego jestem w stanie porozmawiać z rodowitym Finem, to tym bardziej mogę rozmawiać po angielsku mając za sobą 10 lat nauki! To doświadczenie uświadomiło mi także, jak bardzo różni się polski system nauczania języków obcych od fińskiego…

Odpowiedz

Kiedy przestałam bać się mówić po angielsku?

Właściwie to najważniejszy był moment, kiedy uświadomiłam sobie, że tak naprawdę to boję się nie samego mówienia, tylko popełnienia błędów językowych, użycia niewłaściwego słówka, czasu, itd. O matko jest tyle możliwości. 😉
Jestem osobą, która dużo wymaga od siebie i w mojej głowie wymyśliłam sobie, że albo będę mówić od razu perfect 🙂 albo w ogóle. I to „w ogóle” niestety wygrywało, dlatego zmieniłam swoje myślenie. Postanowiłam mówić tak jak dzieci, prostymi zdaniami (ale bez seplenienia :)). I udało się.
Drugim ważnym momentem było usłyszenie swojego własnego głosu w obcym języku, ale nie na lekcji angielskiego, tylko w swobodnej rozmowie, z tymi wszystkimi emocjami wywoływanymi przez rozmówcę. To było dziwne, ale z każdą wypowiedzią stawało się coraz mniej dziwne.
Pomogło mi też to, że zaczęłam używać angielskiego w pracy, na co dzień lub prawie na co dzień. To pozwoliło mi oswoić się ze stresem, reagować na to co się dzieje tu i teraz. Ach i popełniam błędy językowe. 🙂
Jestem też mamą i na co dzień pozwalam sobie, bez ostrzeżenia, powiedzieć coś po angielsku do moich dzieci (10 i 7 lat). Wywołuje to czasami ich zdumienie ( myślą sobie: „ale o co chodzi?”), czasem śmiech, a czasami to nawet powtórzą po mnie. I mam nadzieję, że w ten sposób oswoją się z językiem i nie będą mieli aż takich problemów z mówieniem „po cudzemu” jak ja. 😀
Pozdrowienia dla Arleny.

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku, kiedy zmusiła mnie do tego sytuacja życiowa, z czego teraz bardzo się cieszę 🙂 Wyjechałam do Anglii za pracą, musiałam więc zacząć używać języka angielskiego czynnie, a nie tylko biernie i okazało się, że daję radę!
Przede wszystkim uwierzyłam w siebie i przestałam się przejmować tym co pomyślą inni, jak mnie odbiorą, najważniejsze było to, żeby udało mi się komunikować z innymi., uzyskać potrzebne informacje.
A potem, dzięki codziennej praktyce, było już każdego dnia coraz łatwiej…. Ćwiczenie czyni mistrza!

Odpowiedz

Przestałem się bać, bo na studiach dostaliśmy się na konkurs Europejski. Musiałem w 3 tygodnie nauczyć się mówić moją cześć prezentacji. Po czym okazało się , że nie jade bo jechało za dużo osób ,a ja byłem na liście ostatni. Ostatecznie nie nauczyłem się mówić ,ale cos dukać. 😀

Odpowiedz

Kiedy pojechałam z wielkimi obawami na pierwsze zagraniczne wakacje. Ostatniego dnia Grek zapytał mnie o legendę o Lechu, Czechu i Rusie, tak się zestresowałam, że do końca nie pamiętam co mu odpowiedziałam. Najważniejsze, że uśmiechnął się i powiedział, że rozumie 🙂

Odpowiedz

Zwykle byłem przerażony złożyć choć jedno krótkie zdanie na lekcji w obawie przed krytyką rówieśników. Po jednej z lekcji angielskiego, nauczycielka, Pani Grażyna, złapała mnie na korytarzu i powiedziała, że obiecuje mi, ze jeśli ktoś będzie się śmiał to rzuci go gąbką :D. Dzięki niej zacząłem mówić.

Odpowiedz

Trema i lęk zawsze pozostają gdy mówi się w dowolnym języku obcym. Do mózgu dochodzą zapytania czy dobrze się wypowie dane słowo, czy rozmówca nie zrobi wielkich oczu ważki. Dla mnie to było wyzwanie próba pokonania własnej nieśmiałości – mojej słabej strony.

Odpowiedz

Miałem bardzo śmieszną sytuację kiedy przebywałem w Anglii, a dokładnie w Leeds.
Pracowałem w firmie stolarskiej, mój Angielski był na poziomie podstawowym, trochę rozumiałem, ale cholernie się bałem mówić po Angielsku, więc przytaczam sytuację z pracy.

JOHN: Matthew Can uoy give me the hammer
Matthew:I’m fine thank you (zawsze tak odpowiadałem, gdy czegoś nie rozumiałem
JOHN:Mat!!! Can you give me the hammer?!
Mat:wtedy zrozumiałem, że czegoś od mnie oczekuje i zmusiałem się do rozmowy i od tego czasu rozmowa przychodzi mi dużo, dużoooo łatwiej:)

PS.Mega podcast nagraliście wspólnie z Arleną:)

Odpowiedz

Jak przestałam bać się mówić po angielsku? Musiałam 🙂
Przez miesiąc przebywałam w grupie ludzi, z którymi mogłam porozumieć się tylko po angielsku. A ponieważ nie chciałam się ćwiczyć w zakonnych regułach milczenia, więc – musiałam zacząć mówić. Zaraz potem okazało się, że to nic strasznego. Nikt się ze mnie nie śmieje, nie wytyka palcami za błędy.
Mój angielski nie jest najlepszy, a nawet niestety gorszy niż był (nieużywany zbyt często i mało ćwiczony), ale mimo tego nie boję się w nim odzywać. Wiem, że czasem mówię „Kali mieć krowa”, ale najważniejsze, że mogę się z różnymi ludźmi dogadać. 🙂
Nie chcę jednak tylko na tym poprzestać. Wciąż wierzę, że mimo mojego 40+ mogę sprawić, że mój angielski będzie coraz lepszy i piękniejszy.

Odpowiedz

Moje ,,przełamanie” nastąpiło po 10 latach nauki języka na pierwszym roku studiów. Wcześniej używałam angielskiego tylko na lekcji i co za tym idzie bałam się, że jak powiem coś nie tak to obniżą mi stopień. A na studiach kiedy poznawałam ludzi z całego świata czy to w klubach studenckich czy w akademiku, okazało się, że po pierwsze Ci ludzie mówią góra pięć słów po polsku wiec moja ,,znajomość” angielskiego nie robiła na nich wrażenia. Po drugie odkryłam, że w całej znajomości języka chodzi o to by się dogadać, a nie o to czy popranie użyłam trzeciego conditionala. Jak się nie mogłam dogadać znaczy że trzeba było iść na piwo i tyle 🙂 Po trzecim mogłam rozmawiać w każdym języku 😀

Odpowiedz

Pomimo osłuchania się z językiem, bardzo trudno było mi przebić blokadę w mówieniu. W myślach mówienie do siebie szło mi całkiem nieźle, ale rozmowa z kimś była dla mnie czymś bardzo trudnym. Jednak będąc na wakacjach z osobą która po ang. nie mówiła zdarzyło nam się włamanie na mieszkanie i tylko ja mogłam wytłumaczyć co się stało i tylko ja miałam z włamywaczem kontakt kiedy złapałam go na gorącym uczynku. Przy policji wiedząc jak ważne jest aby przedstawić całą sytuację, cała ta determinacja pozwoliła mi na przebicie blokady w mówieniu z którą miałam taki problem, to jak z wrzuceniem kogoś do wody w celu nauki pływania. Nie miałam wyjścia, a kiedy juz stanęłam przed policją nieśmiało zaczęłam mówić a potem już zagadałam ich wszelkimi szczegółami zaistniałeś sytuacji. Sama będąc nieco w szoku, że nie było to tak trudne. Teraz idzie mi już całkiem nieźle, a nawet sama aranżuje sytuację aby z kimś porozmawiać.
Pozdrawiam.

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku, kiedy zaczęłam podróżować. W obcym kraju musiałam kupić bilet na autobus, dogadać się z osobą od której wynajmuję mieszkanie, zamówić jedzenie w knajpce. Również chęć poznania nowych ludzi sprawiła, że odważyłam się rozmawiać z miejscowymi oraz innymi turystami. I nagle okazało się, że całkiem nieźle sobie radzę.

Odpowiedz

A ja się dalej boję… dlatego cieszę się że zaprosiłeś taką osobę jak Arlena i mam nadzieję, że teraz już przezwyciężę strach… O! Już się nie boję! Yes, yes, yes….

Odpowiedz

Przestałam bać się mówić po angielsku , gdy na węgrzech na migi pokazywałam że chcę kluczyk do toalety. Gdy go w końcu ,ale na szczęście na czas ,dostałam ,powiedziałam po angielsku „thank you”, kasjer odpowiedział ” good evening” o 7 rano. Zdałam sobie sprawę,że nie tylko ja kuleje w angielskim

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku kiedy firma wysłała mnie na kontrakt gdzie inni wykonawcy byli z Niemiec, Portugalii, Włoszech i Szawjcarii a nas z Polaków było 5 z czego tylko ja coś tam umiałem i przez 5 miesięcy więcej się sam nauczyłem niż przez całą szkołę średnią w 90-tych latach oraz na studiach (kiedyś była inna mentalnośc do nauki teraz trzeba byłozmienić tą mentalność). Obecnie też w firmie mamy możliwość nauki języków z czego korzystam i to procentuje np przykontaktach z pracownikami mojego koncernu z innych krajów oraz wyjazdach zagranicznych np. na wakacje

Odpowiedz

Lęk przed mówieniem po angielsku przełamałam „hurtowo” z kilkoma innymi lękami 🙂 Jak miałam 25 lat dostałam ataków padaczki, przez co musiałam zwolnić tempo życia. Zawiesiłam pracę, znalazłam stypendium i wyjechałam do Berlina, żeby odetchnąć i naoglądać się mojej ulubionej dziedziny sztuki, czyli tańca. Prawie dwa miesiące w obcym mieście, bez znajomości niemieckiego, za to ze wspaniałymi ludźmi i sztuką wokół, dały mi odwagę do mówienia po angielsku i do rozpoczęcia nowego, pełnego podróży i tańca, rozdziału w życiu.

Odpowiedz

Przestałem i znowu się boję.
Będąc liceum w sklepie muzycznym pewna pani zwróciła się do mnie po angielsku czy może przetestować gitarę. Odpowiedziałem coś tam drewnianym głosem.
Bezcenna była konkluzja ze spotkania – to tym językiem ktoś żywy mówi ( nie tylko w Cojaku i Columbo). To sprawiło że postanowiłem że do następnej konfrontacji będę lepiej przygotowany. Zdałem maturę z j.angielskiego i dalej bałem się mówić.
Potem spotkałem na wakacjach z żoną parę studentów z Holandii, którzy koniecznie chcieli rozmawiać. No i zaczęliśmy rozmawiać, po dwóch dniach gościny w naszym domu już się nie bałem mówić.
Upłynęło wiele lat i trafiłem do korporacji. Znowu boję się mówić. Chyba, że uczestniczę w tygodniowym szkoleniu w języku angielskim i wtedy mówię i się nie boję.
Teraz staram się zaangażować w mówienie po angielsku w pracy, to mnie uwalnia od lęku…

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku gdy miałam niegroźną stłuczkę z obcokrajowcem w jednym z polskich miast. Poszło nam tak dobrze w rozmawianiu że cała sytuacja obeszła się bez wzywania policji ?

Odpowiedz

Wciąż się boję :), ale mówienie do siebie pozwala mi nie pęknąć od słów, które unoszą się w mojej głowie 🙂 To one przełamały moje lody. Nie mogłam tylko o czymś myśleć, musiałam zacząć mówić, bo pewnie bym zwariowała od myślenia 😉
Na razie czekam na okoliczność, w której w jakimś miejscu w moim niewielkim mieście ktoś mnie zaskoczy 🙂 Że w sytuacji, na przykład w supermarkecie, zjawi się cudzoziemiec i będę tą osobą, która, snując się (nie)przypadkowo w pobliżu powie „May I help you?” ^^ (czyli okaże się, że gadanie do siebie lub do wyimaginowanego rozmówcy ma jakiś sens – poza tym, że domownicy dziwnie się na mnie patrzą 😉 )

Odpowiedz

Po tym jak podciągnąłem słownictwo, bo do tego musiałem posiłkować się słownikiem. Wiadomo grama dalej kulała, ale ciąg słów z mej strony służył za sposób komunikacji z inna osobą.

Odpowiedz

Kiedy przestałem się obawiać mówić po angielsku?
Szkoda, że tylko w 3-4 zdaniach, bo historia jest ciekawa 🙂

Pewnego dnia postanowiłem, że rzucam wszystko i wyjeżdżam do Hiszpanii, ale do regionu, gdzie praktycznie wszyscy mówią po angielsku. Po paru tygodniach poznałem tam przepiękną kobietę, która była w sumie pierwszą osobą w moim życiu, z którą rozmawiałem po angielsku o czymś więcej niż rezerwacja hotelu, lotu czy pytanie do sprzedawcy podczas zakupów. Moim śmieszno-wschodnim łamanym angielskim przegadałem z nią całą noc… i jeszcze kilka następnych miesięcy 🙂 Dziś jest moją narzeczoną, rozumiemy się prawie bez słów, ale praktycznie codziennie wypalam po angielsku coś, co rozbawia ją do łez 🙂
Nie bójmy się mówić po angielsku! To otwiera przed nami praktycznie cały świat i wiele wspaniałych chwil 🙂

Odpowiedz

Rozmowy z nauczycielką na lekcji, darmowy sposób na poprawę swojego angielskiego podczas takich rozmów.

Odpowiedz

Proste. Bilet w jedną stronę do Anglii, hotel wykupiony tylko na tydzień. Masz kilka dni żeby załatwić sobie pracę, mieszkanie, urzędy itp. Nie masz wyjścia musisz przestać się bać:)

Odpowiedz

Zawsze miałam kompleks na punkcie mojego angielskiego.
Zapisałam się na korepetycje, na których moja nauczycielka kładła duży nacisk na mówienie. Nieraz powtarzała, że potrafię mówić i żebym mówiła więcej bez „ciągnięcia za język”, skoro mnie rozumie to znaczy, że jest OK. Wtedy nabrałam więcej pewności siebie i wydawało mi się, że już mogę mówić.
Wyjechałam za granicę i wtedy „czar prysł”. Nie spodziewałam się, że może mnie aż tak „zamurować”! Aż w końcu przestałam sie bać po „skoku na głęboką wodę”. Zaczęłam pracę, w której stale musiałam mówić po angielsku 😉
Wtedy okazało się, że całkiem sporo potrafię, a trzeba było tylko przełamać barierę rozmawiania z obcymi ludzmi. I oczywiście zaóważenia, że inni obcokrajowcy też nie są idealni, wszyscy się uczymy i nikt nie patrzy na ciebie jak na wariata 😉

Dzięki za Waszą rozmowę i pozdrawiam!

Odpowiedz

Choć nadal nie mam pełnej swobody w posługiwaniu się językiem angielskim, to takim kamieniem milowym w wykorzystywaniu go w mowie był moment, gdy uświadomiłam sobie… że rozmówca próbuje się ze mną porozumieć, a nie czyha aż popełnię jakiś błąd. Świadomość, ze to nie mój rodzimy język (a nawet i z tym miewamy problemy), że to źródło komunikacji międzyludzkiej i nie powinno być ono ograniczane żadnymi barierami. Potem okazało się, ze żaden rozmówca nie szydzi, że powiedziałam coś źle, tylko próbuje pomóc i naprowadzić… i po co był ten stres… :)))

Odpowiedz

Witam
Przestałem się bać mówić po angielsku po kilku rozmowa z native speaker podczas kursu angielskiego. Teraz mówię, nawet popełniam wiele błędów, ale mogę się komunikować.
pozdrawiam

Odpowiedz

Jak przestałam bać się mówić po angielsku? Przypadkiem! Gotowałam obiad we wspólnej kuchni w akademiku i podeszły do mnie trzy dziewczyny z Erasmusa z pytaniem czy pomogę im zrobić niespodziankę urodzinową dla ich przyjaciółki. Nie używałam angielskiego już 6 lat z przeświadczenia, że wiele lat nauki nic nie dało i nie potrafię się nim posługiwać i musiało być po mnie widać, że niebardzo wiem co odpowiedzieć, a bardzo chciałam dziewczynom pomóc, bo pomysł miały świetny (poprosiły tyle osob ile dziewczyna miała lat, żeby po półocy przynosiły po jednej róży, które one wcześniej kupiły) i padło pytanie: „Do you speak english?” i wtedy powiedziałam łamiącym się głosem „No, I don’t speak english but I understand and I will help you”. Wtedy one się roześmiały, że my Polacy jesteśmy nieśmiali i zawsze mówimy, że nie znamy angielskiego, a jak przyjdzie co do czego to nie mamy problemów z komunikacją 😀 i to był przełomowy moment kiedy dotarło do mnie, że jak chcę to potrafię i wróciłam do nauki tego wspaniałego języka 😀

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku już w czasie liceum, kiedy do mojego najlepszego przyjaciela przyjechał jego ówczesny chłopak z Niemiec (poznali się na jednej z wymian uczniowskich), a był on w połowie Niemcem i Koreańczykiem, więc śmigał płynnie w 3 językach (od dziecka uczył się angielskiego). Mój przyjaciel, jako że był totalnym ekstrawertykiem z charakteru to nigdy nie miał problemu z porozumiewaniem się i pewnie, gdyby była potrzeba to i w jidysz by się dogadał. Kiedy pierwszy raz spotkałem się z jego chłopakiem to byłem totalnie sparaliżowany i nie wiedziałem jak skleić zdanie. Odpowiadałem tylko: Yessss, yyyyy Nooooo (a dodam, że byłem średnio zaawansowany jak każdy Polak), więc w końcu i on się załamał, i nie miał ochoty mnie dłużej o nic pytać. Mój przyjaciel obmyślił, więc sprytny plan. Na ten przypadek mógł podziałać tylko alkohol. Spotkaliśmy się na drugi dzień i zaczęliśmy pić, i miałem wrażenie, że z każdym kieliszkiem rozumiemy się coraz lepiej, aż w końcu czułem, że dogadujemy się płynnie w czterech językach. Po tym spotkaniu nabrałem więcej śmiałości i rozmawiałem z nim dużo częściej już bez pomocy alkoholu. Dzięki tamtej sytuacji, dziś nie mam problemu żeby chociażby spróbować się z kimś dogadać po angielsku.

Odpowiedz

Ja przestałem się bać mówić po angielsku, kiedy byłem zauroczony Irlandkami w Irish Pubach w co. Clare. Wtedy nie zastanawiałem się czy potrafię mówić czy nie, czy inna osoba mnie zrozumie. Zauroczenie, irlandzka otwartość i atmosfera w pubach pomogły mi pokonać lęk.

Odpowiedz

Nie potrafię mówić po angielsku, dopiero zaczęłam się uczyć i mam nadzieję, że wkrótce się nauczę przede wszystkim rozumieć a potem mówić. Twoja książka napewno mnie do tego zmotywuje:)

Odpowiedz

Wakacyjna praca w Anglii, poznałam kolegę- Anglika 😉
Później poszło już szybko, język sam sie rozwiązał (nie tylko w przenośni)
Dziś mamy czteroletnią córkę i popijamy wspólnie angielską herbatę o każdej piątej szczęśliwej godzinie.

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku podczas wymiany mlodzieżowej w gimnazjum. Pojechałam wtedy po raz pierwszy za granicę, do obcej rodziny i szkoły. Przez to musiałam zacząć mówić żeby móc dogadać się z tamtą rodziną i nauczycielami. Zawsze miałam problem z mówieniem po angielsku, bo bałam się popełniać błędy. Od tamtej pory nie boję się ich popełniać i bardzo polubiłam poznawać i rozmawiać z obcokrajowcami 😀

Odpowiedz

Z odpowiedzią na pytanie jest związana pewna historia mojego życia, streszczając:
Mamy lata 1999-2003 -> każda lekcja j. angielskiego w liceum to prawie ból brzucha, lęki w nocy przed dniem kiedy miały odbyć się lekcje angielskiego, etc., staram się ale nauka j. angielskiego idzie mi jak krew z nosa…
Jest rok 2003 – matura – ocena z egz. ustnego z j. angielskiego = 2 (wstyd się przyznać :)).
Rok 2003, październik – wyjeżdżam z małego miasta do Krakowa na studia i postanawiam, że nauczę się j. angielskiego, mimo że wiem, że to moja pięta Achillesowa.
Mamy rok 2004 – widzę pierwsze postępy – uczę się sam, ale mówić nie chcę, wstydzę się, boję się.
Rok 2005 – w ciemno jadę do Anglii w czasie wakacji z celem znalezienia pracy i to jest przełom!!! – znajduję pracę w hotelu i chcąc nie chcąc – muszę i zaczynam mówić po angielsku – zaczynam od prostych zwrotów i kilku słów, ale z dnia na dzień widziałem postępy – trzeba było się przełamać i po prostu zacząć mówić. Gramatyka przyszła sama, to było niesamowite jak zorientowałem się że nieświadomie używam np. trybów warunkowych lub mowy zależnej.
Mamy rok 2006 – powtórka z roku 2005, pracy nie muszę już szukać w UK bo sami mnie chcieli 🙂 i wcześniej się skontaktowali – wracam do tego samego hotelu ale już na lepsze stanowisko 🙂 – ciągła praktyka i uświadomienie sobie, że jak zacząłem mówic to po prostu mówię.
Rok 2007, czerwiec – egzamin na studiach z j. angielskiego to formalność – część ustna to miła rozmowa z lektorem i ocena bardzo dobra 🙂
Rok 2007, wrzesień – uwaga…, dostaję się na roczne Stypendium Rządu Szkockiego i mogę za darmo studiować po angielsku w Szkocji.
Rok 2008 – kończę studia po angielsku, powtarzam PO ANGIELSKU z tytułem inżyniera (uczelnia zaliczyła mi lata studiowania w Polsce) na uczelni w UK. Mam dyplom jak każdy student, który musiał studiować w UK min. 4 lata :)))
Tylko wspomnę, że jestem przekonany, że studia w UK ukierunkowały i bardzo wpłynęły na sytuację w której obecnie się znajduję, a napradę nie mogę na nią narzekać :))))
Reasumując, gdyby ktoś mi powiedział np. w 2003 roku, że będę spokojnie się komunikował po angielsku – w życiu bym w to nie uwierzył, jednak samozaparcie, chęci i praca oraz dążenie do celu, sprawiły że osiągnąłem coś o czym marzyłem. Choć wciąż pracuję nad j. angielskim, to od wielu lat sprawia mi to mega radość i przyjemność.
Życzę takich historii z happy endem każdemu 🙂

Odpowiedz

Cześć,
Trafiłam na świetną nauczycielkę w liceum, która wprost powiedziała mi”Wiem, że się wstydzisz ale musisz obalić tę ścianę”, zadawała pytania na które ja skupiałam się żeby trafnie odpowiedzieć-hobby, ciekawy temat, często opinie na filmiki które pokazywała pod koniec lekcji. W jakimś stopniu boję rozmawiać się z kimś kogo akcent angielski nie jest dla mnie zrozumiały i mam obawy że mogę czegoś nie zrozumieć.

Odpowiedz

Moja droga do pokonania strachu przed mówieniem w języku angielskim nie należała do najłatwiejszych. Brakowało mi słów, Present Continuous mieszał się z Present Simple albo też zżerał mnie stres przed popełnieniem językowej „gafy”, o którą przecież w angielskim nietrudno. Publiczne wystąpienia zamieniały się w istny koszmar, podczas którego z ledwością wydobywałam z siebie słowa – spotkania z obcokrajowcami zaś, zamiast wzbogacać moje bogactwo językowe, pozostawiały po sobie jedynie wstyd, gdyż zazwyczaj bałam się choćby otworzyć ust, nie mówiąc już nawet o wyartykułowaniu krótkiego zdania. Dlatego też zapisanie się na lekcje angielskiego z rodowitym Irlandczykiem było w tym wypadkiem gwałtownym wyjściem poza bezpieczną strefę komfortu. Mój nauczyciel bowiem, jak to z native speakerami czasem bywa, nie mówił ani słowa po polsku! Oczywiście nie obyło się bez ciężkiej pracy i niemałego stresu – lecz po kilkunastu próbach udało mi się pokonać strach przed mówieniem w obcym języku.

Odpowiedz

Cześć Wszystkim,

Przestałam siębać mówić po angielsku 3 miesiace temu, gdy zaczełam nową pracę. Już w pierwszym tygodniu przyjechał zagraniczny Klient i chciał poznać cały zespół. Mój zespół oraz pracodawny stworzyli mi konfortową sytuację w, której nie czułam się skrępowana popełniać błędów oraz braku dobrej znajomości języka. Przez to zachęcili mi do nauki i wspierają w dalszym rozwoju. Najważniejsze to dobrzy ludzie wokół, motywacja oraz konieczność jego stosowania ( w moim przypadku zawodowa).

Odwagi wszystkim życzę – warto! 🙂

Odpowiedz

Nigdy za specjalnie nie przepadałem za językiem angielski, co więcej zawsze miałem dość spory kłopot z jego nauka (trafiałem na złych nauczycieli), na szczęście wszystkie jej podstawowe etapy mam już za sobą łącznie ze zdaną matura na ok 30%. Sytuacja zmieniła sie po wyjeździe do UK gdzie chcąc nie chcąc musiałem sie dogadywać z ludźmi w pracy, na początku pojedyncze słowa, później niezbyt składne zdania aż w końcu udało mi sie „po swojemu” porozumiewać. Niestety po powrocie mój angielski został na takim samym poziomie, brak odpowiedniego narzędzia nie składnia do dalszej nauki dla tego książka pani Arlety była by świetnym prezentem oraz noworoczną motywacja do nauki poprawnej gramatyki 🙂

Odpowiedz

Podczas tegorocznego lata miałam przyjemność spędzać wakacje w USA, chcąc więc wykorzystać je jak najprzyjemniej zależało mi na poznaniu nowych znajomych, z którymi będę mogła na co dzień się spotykać. Zaczęłam nawiązywać kontakty i wspólnie z nowymi znajomymi spędzaliśmy czas na fajnej zabawie, a częste rozmowy spowodowały, że przestałam myśleć, JAK coś powiedzieć, a po prostu to MÓWIŁAM. Strach zniknął, a zyskałam znajomych, mieszkających w innych częściach świata (dla niektórych z Nich angielski też jest drugim językiem) – Wspaniałe uczucie!! 🙂

Odpowiedz

Cześć! Przede wszystkim świetny podcast! Bardzo dobrze się Was słuchało 🙂
Przestałam bać się mówić po angielsku stosunkowo niedawno, w mojej obecnej pracy. Jestem sprzedawcą w drogerii oferującej polskie kosmetyki i bardzo często odwiedzają nas Azjaci, zwłaszcza Koreańczycy. Zauważyłam, że te osoby mają pewnego rodzaju luz, swobodę mówienia po angielsku, co mnie zaskoczyło, bo przecież jest to dla nich język zupełnie „z d*py” (mam tu na myśli rodziny językowe) i podczas rozmowy wielokrotnie popełniają błędy, które jestem w stanie wyłapać, a mój angielski odbiega od ideału. Dzięki nim nabrałam pewności siebie i zrozumiałam, że nic się nie stanie, gdy pomylę past simple z present perfect, albo dam sobie czas mówiąc „let me think”, wspomogę się gestami, czy w ostateczności translatorem. Od tego czasu żyje mi się zdecydowanie lepiej i zamiast w obawie zerkać czy zmierzają w moją stronę obcokrajowcy, cieszę się na ich widok, bo wiem, że to wspaniała okazja na poprawę moich umiejętności. Pozdrawiam 🙂

Odpowiedz

Witam wszystkich, u mnie przełamanie strachu nastąpiło po roku czasu pracy w angielskiej fabryce z samymi Polakami, wyjeżdżając z Polski, zaraz po pierwszym roku studiów, angielskiego ni w ząb, matura z Niemca a na świadectwie maturalnym dwója z angola, jednym słowem ostro jadę pracować do UK a z angielskiego zielony… Fabryka ogłosiła upadłość trzeba było szukać pracy i udało się trafić do następnej małej fabryki gdzie przez pierwsze kilka miesięcy pracowali tylko Anglicy więc byłem skazany na kaleczenie angielskiego, po kilku dniach strach miną a to tylko dlatego że im bardziej próbowałem gadać poprawnie gramatycznie tym mniej oni mnie rozumieli 😉 Po czym zacząłem gadać tak jak tylko myślałem i w ten sposób strach przed jakimiś błędami przestał mieć znaczenie 😀
Pozdrawiam serdecznie!

Odpowiedz

Ochota na słodycze. Mając 13 lat pierwszy raz leciałem samolotem. Widząc, że stewardessa rozdaje ciasteczka chętnie je wziąłem i zjadłem. Okazały się przepyszne, więc aby dostać więcej musiałem pójść do stewardessy i ją poprosić o kolejne. Oczywiście to nie były polskie linie lotnicze, więc musiałem się wykazać angielskim. To były moje pierwsze wojaże z językiem angielskim. Nie wiem czy mój angielski był dobry, ale ciasteczka dostałem. 😀

Odpowiedz

Kiedyś wracałam z koleżanką która zawsze była dobra uczennica ( w przeciwienstwie do mnie) … Zatrzymał nas jakiś turysta bo nie mogł znaleść drogi. Moja koleżanka wycofała się w tył od razu jak on zaczoł mówić po angielku i spojrzała na mnie ze strachem. Jako że mam problem z mówieniem ‚ nie’ to wytłumaczyłam mu gdzie i jaki autobus powienien wziąć – w końcu krótki epizod cartoon network z dziecinstwa sie przydał. Oczywiscie to mi dało +100 do pewności siebie w końcu to ja zawsze byłam w tej gorszej grupie angeilskiego…

Odpowiedz

Przełamanie oporu z językiem angielskim nie nastąpiło u mnie na skutek jakiegoś szczególnego wydarzenia, a raczej w następstwie pewnych przemyśleń i znalezienia silnej motywacji, a mianowicie wizja dzidzi i mojego ojcostwa. Wprawdzie ojcem jeszcze nie jestem, ale jak wielu, kiedyś, być może za rok, dwa lub pięć, chciałbym nim zostać. I jeśli już miałbym zostać tatą, to chciałbym dać z siebie milion procent zaangażowania, aby ten okres pierwszych kilku lat był dla dziecka jak najlepszy w rozwoju pod każdym możliwym względem.
Jednym z takich względów stała się kwestia wychowywania dwujęzycznego, które idealnie wpisuje się w moją wizję ojcostwa. Byłoby wspaniale nauczyć dziecko od małego posługiwać się dwoma językami. Myślę że to wspaniały prezent, jaki można dać małemu obywatelowi na start. Jednak mój problem był taki, że nie czułem się na tyle pewny swojego angielskiego, aby móc w przyszłości taką inicjatywę podjąć. Zatrudnienie niani z językiem angielskim, która spędziłaby pierwsze kilka lat z dzieckiem zjadłoby połowę mojej pensji, a rozesłanie ogłoszenia matrymonialnego o treści: „Szukam partnerki życiowej z dobrym angielskim” to też niezbyt dobry pomysł.
W następstwie tych przemyśleń wszystkie moje bariery psychiczne po prostu pękły. Dziś już nie odpuszczę okazji, by porozmawiać po angielsku a to dlatego, że ciągle przyświeca mi ten cel a każdą taką rozmowę traktuję jako doskonalenie swojego warsztatu, a więc jako jeden krok bliżej do celu. Również oglądając filmy, robię pauzy, wcielam się w postaci i staram się aktywnie uczestniczyć w dialogach, by liczbę tych „okazji do rozmowy” zwielokrotnić.
Mam nadzieję, że za rok, czy dwa, będę czuł się gotowy, by móc taką inicjatywę dwujęzycznego wychowania w przyszłości podjąć samodzielnie i że kiedyś pierwszym (albo drugim) słowem mojego dziecka będzie DADDY 🙂

Odpowiedz

Co sprawia że przestaje bać mówić się po angielsku?

Praca. Na co dzień jestem strażakiem w jednej z zawodowych jednostek ratowniczo-gaśniczych w Warszawie. To właśnie w czasie udziału w akcjach niejednokrotnie stykaliśmy się z poszkodowanymi, z którymi zarówno my jak i oni sami możemy skomunikować się tylko w języku angielskim.
Zapytać, co się dokładnie wydarzyło? Gdzie dokładnie czuje ból? Wytłumaczyć jakie czynności będziemy wykonywać w dalszej kolejności. To bardzo pomaga – słowo. Bez możliwości dobrego skomunikowania się z człowiekiem w sytuacji stresowej zwiększamy ryzyko zarówno dla nas samych, czyli ratowników, jak i osoby poszkodowanej.
To właśnie dzięki znajomości języka angielskiego jesteśmy w stanie uspokoić taką osobę i powiedzieć że będzie dobrze. Dlatego nigdy nie lekceważę nauki języka – zwłaszcza angielskiego.

Odpowiedz

Moja pierwsza praca, firma produkcyjna, branża, o której jeszcze mało wiedziałam…. i w końcu moje pierwsze spotkanie z Klientem(Brytyjczycy). Zrozumieliśmy się bez problemu. Po tym spotkaniu było już z górki.

Odpowiedz

Kiedy przestałam się bać mówić po angielsku? Kiedy jako szesnastolatka pojechałam z chórem, w którym śpiewałam, do miasta partnerskiego na Węgrzech. Tam organizatorzy zrobili nam imprezę integracyjną z członkami lokalnej orkiestry. Wszyscy byliśmy w podobnym wieku, więc nie było bariery wiekowej, a jedynie językowa. A ponieważ bardzo chcieliśmy się zaprzyjaźnić (Polak – Węgier dwa bratanki), nie było innego wyjścia niż angielski. Po pierwszych kilku (niekoniecznie poprawnych) zdaniach cały strach się ulotnił.
PS. Nawet jeśli nie wygram, to i tak Wam dziękuję, Arleno i Michale, bo przez ten konkurs przywołaliście bardzo przyjemny fragment moich wspomnień i teraz uśmiecham się do monitora 😉

Odpowiedz

Witam,

Swoją przygodę z językiem angielskim rozpoczęłam pewnie jak każdy zwyczajny uczeń w tamtym okresie, czyli w podstawówce. Była to zwykła państwowa podstawówka, w której uczyło się dość dużo dzieci. Język angielski był wtedy czymś nowym, lepszym, ciekawszym niżeli lekcje języka polskiego. Zawsze wychodziłam pełna optymizmu po tych zajęciach zwykle śpiewanych, angażujących prawie wszystkie zmysły. Sytuacja diametralnie uległa zmianie w gimnazjum – nauczycielka języka angielskiego, która była starszą i narzekającą na całą rzeczywistość osobą, nie miała kompletnie zielonego pojęcia jak prowadzić zajęcia dla dzieciaków w gimnazjum. Lekcje były nudne, z obszerną gramatyką, pamiętam, że musiałam uczyć się opowiadań na pamięć, których nie rozumiałam, a potem byliśmy odpytywani z nich przy tablicy. To było żenujące, odpychające i chyba raz na zawsze moja chęć do nauki języka angielskiego legła w gruzach, na tyle, że już w liceum, wybrałam język niemiecki jako język na maturze 🙂

Mimo to, rodzice, dbając o moją edukacje, postanowili w wakacje poprzedzające liceum wysłać mnie na wakacyjny obóz językowy z języka angielskiego (o zgrozo, pamiętam, że byłam na nich mega wściekła, ponieważ wiedziałam, że nie potrafię się odezwać w tym języku, za to z językiem niemieckim świetnie dawałam sobie radę). I tam jakby moje podejście do nauki zmieniło się, a raczej dopiero wtedy „przemówiłam” w języku angielskim, zajęcia były prowadzone przez native speakerów ps. przystojnych 🙂 co robi ogromną różnicę u nastolatki 🙂 i nie mogliśmy w żaden inny sposób się z nimi porozumieć jak tylko w języku angielskim, więc trzeba było mówić. I pamiętam do dziś kolosalną różnicę w podejściu tych młodych ludzi na obozie, którzy chcieli nas czegoś nauczyć, a nauczycielki, która była niezadowolona ze swojego życia (jak większość nauczycieli w Polsce w państwowej szkole). Pamiętam, że wertowałam słownik, aby jak najwięcej zdobyć słówek, żeby ich móc użyć potem w rozmowie i móc „zabłysnąć” . Chyba przez okres tego obozu nauczyłam się więcej języka angielskiego, niżeli w szkole.

Co do pytania konkursowego, to właśnie to sprawiło, że nawet nie wiem kiedy, ale miałam ogromną ochotę rozmawiać i zaznaczę rozmawiać bez gramatyki, tak po prostu, traktowałam wtedy język bardziej jako środek komunikacji. Potem doszło pisanie jeszcze na internetowym komunikatorze” gadu-gadu” z osobami głównie z Wielkiej Brytanii – zawsze obok komputera był słownik – nie rozstawałam się z nim. W liceum już „odkryłam” uczenie się języka logicznie, a nie na pamięć czyli poprzez słuchanie piosenek, oglądanie seriali i sama nie wiem, do tej pory nie potrafię tego wyjaśnić jak zaczęłam go używać. Uczyłam się na serialach typu „Beverly Hills, 90210”. Na studiach niestety trafiłam na podobnych nauczycieli co w gimnazjum, lektoraty były mega nudne, non stop tylko gramatyka, jakbym co najmniej studiowała na studiach lingwistycznych, a to była przecież matematyka. Miałam wrażenie, że mój mózg nie wynosi z tych zajęć nic, tylko marnuje mój czas.

Chyba z mojego doświadczenia mogę śmiało stwierdzić, że , aby zacząć mówić w obojętnie jakim języku najważniejsze są słówka i odpowiednia motywacja, a nie gramatyka, ona przychodzi z czasem – nawet nie zauważamy kiedy – dokładnie tak jak z małymi dziećmi – dziecko komunikuje się na początku dość prosto, nabywa z czasem umiejętności, poznaje więcej słówek, potrafi je zastosować w zdaniach, a przecież nie uczymy od razu dziecka co to jest przydawka czy orzeczenie i jak należy je stosować.

Widzę tutaj problem, czyli wszędzie gramatyka i stąd jest blokada w mówieniu, bo po pierwsze na lekcjach nie mamy okazji za wiele powiedzieć, po drugie nie słyszymy tego języka, a raczej nie osłuchujemy się z nim na tyle, aby poczuć jego melodię i po trzecie, a może nawet najważniejsze, jest fakt, że lekcje w szkołach, gdzie dziecko ma zazwyczaj pierwszy kontakt z językiem są po prostu nudne i zniechęcają do dalszej nauki, bo od razu trzeba mówić poprawnie, nie ma miejsca na błędy.

Pozdrawiam serdecznie,
Ania

Odpowiedz

Cześć!

Przestałam bać się mówić po angielsku, kiedy na pierwszych zagranicznych wakacjach w Grecji pewien przemiły Grek słysząc, że jesteśmy z Polski zapytał mnie o legendę o Lechu, Czechu i Rusie. Później zapytał jak to możliwe, że Czech-Czechy-Czesi, Rus-Rosja-Rosjanie a my od Lacha-Polska i Polacy! Nadal nie wiem jak udało mi się to wytłumaczyć, ze stresu niewiele pamiętam. Najważniejsze, że uśmiechnął się i powiedział, że teraz już wszystko rozumie 🙂

Odpowiedz

Zdecydowanie pomogła po prostu letnia praca po maturze w kawiarni w centrum Londynu. Jest tam tak wiele różnych akcentów i poziomów języka, że nie ma się czego wstydzić, a kontakt ze współpracownikami i klientami zrobił swoje :).

To było właściwie dwa w jednym – przełamanie się do rozmowy po angielsku, ale też świetna lekcja języka potocznego, którego przecież nie było na żadnych zajęciach!

Odpowiedz

Po tym jak wyjechałem do Angli do pracy (z bardzo podstawowym angielskim) chciałem po prostu napić się dobrej kawy w dobrej kawiarni 🙂 ciastka też wyglądały apetycznie ale trzeba było się dopytać co z czym jest 🙂 mięc moją wyzwalaczem okazało się łakomstwo 😛

Odpowiedz

Może to banał ale przestałem się bać mówić po angielsku kiedy…musiałem się nim zacząć posługiwać, gdzie w pobliżu nie było nikogo kto mógł mówić za mnie. Nie jestem wirtuozem tego języka. Ba! Uważam, że posługuję się nim bardzo słabo ale moment, w którym pierwszy raz mogłem w jaki sposób komunikować się w nim drugą osobą (nieznającą polskiego) sprawił, że przestałem się bać mówić po angielsku.

Odpowiedz

Jeszcze nie udało mnie się pozbyć tego lęku, cały czas nad tym pracuję, ale jest to praca w bólach 😉
Mam jakąś blokadę, trudno mi ją oswoić i pozbyć się, ale nie ustaję w próbach.
Grażyna

Odpowiedz

Bardzo lubię kanał Atlety, jednak nie zgodzę się, że nauczyciele jęzków obcych się w Polsce nie rozwijają. Zapraszam chociażby na fanpage edunation – największej społeczności nauczycieli języków obcych w Polsce facebook.com/helloedunation
Co tydzień prawie 1000 nauczycieli szkoli się z nami za darmo. Chcą nauczyciele, którzy się szkolą. Nie mówmy, że jest tak beznadziejnie 🙂

Odpowiedz

A ja niestety nadal się boję mówić bo.. kilka razy zostałam mocno skrytykowana jaki ten mój angielski jest beznadziejny. Takie słowa usłyszałam od Polaków. Zablokowałam się. Teraz częściej piszę wiadomości do sprzedawców z azjatyckich krajów 😉 czasem zamienię kilka słów z obcokrajowcem ale tylko jeśli w pobliżu nie ma naszych rodaków. Bardzo chętnie poczytam pozostałe wpisy, może się zainspiruję albo znajdę sposób żeby przełamać się.
Dziękuję za ten odcinek! Brawo Wy 🙂

Odpowiedz

Wyjazd do Niemiec, gdzie z oczywistych względów nie miałem innej opcji jak po prostu mówić po angielsku – bo kto by się uczył niemieckiego… 😉 Dzięki temu, że nie było innego wyjścia jak po prostu zacząć mówić, musiałem się przełamać i cóż… wcale nie było aż tak źle!
Moim zdaniem postawienie się w sytuacji, w której nie mamy innego wyjścia i po prostu musimy zacząć mówić po angielsku jest super sposobem (i pewnie jednym z lepszych) na przełamanie jakichkolwiek oporów związanych z mówieniem w języku, którego próbujemy się nauczyć.

Odpowiedz

Jako osoba niedosłysząca, z angielskim mam problemy ze zrozumieniem ze słuchu. Pisanie, czytanie nigdy nie sprawiało mi trudności. Przed mówieniem miałam typową blokadę do mówienia w obcym języku, wzmocnioną moją wadą słuchu. Nadszedł jednak ten gorący lipcowy dzień, gdy dorabiając w trakcie studiów jako masażystka SPA, jako najlepiej posługująca się angielskim, zmuszona byłam obsłużyć grupę starszych pań z Walii. Ich akcent mnie przerażał, ale gdy one pięćdziesiąty ósmy raz powtórzyły o co im chodzi a ja wreszcie zrozumiałam, poczułam, jak różne tryby jak w zamku drzwi zaskakują na właściwe miejsce i rozplątał mi się język 😀 Doszło do tego, że klientki zamiast relaksować się przy przyjemnej muzyce w trakcie masażu ucinały sobie ze mną godzinne pogawędki. I tak już zostało 🙂
PS. Bardzo przyjemny podcast a Arlenę oglądam na yt i zawsze bawię się przednio 🙂
Pozdrawiam!

Odpowiedz

Co sprawiło, że przestałem bać się mówić po angielsku?

Zapytałem siebie samego „Co najgorszego może się stać?” Przecież nie umrę jak przekręcę jakieś słówko, albo nie wypowiem zdania idealnie pod względem gramatycznym. Podstawową zaletą znania języka obcego jest możliwość komunikacji z osobą, która również zna ten język, a nie zna Twojego ojczystego, więc dopóki ta osoba Cię rozumie, dopóty wszystko jest w porządku. 🙂

Odpowiedz

Dwa lata temu, rozczarowana malkontenctwem Polaków, czarnowidztwem i ciągłym przeskakiwaniem kłód rzucanych pod nogi, spakowałam torbę kupując bilet w jedną stronę na zieloną wyspę. Język angielski-w małym paluszku, wygrywane konkursy i matura rozszerzona. To wszystko w teorii. Natomiast w praktyce, tak prosty język angielski na lekcji, okazał się kompletnie niezrozumiały na ulicy! Dodatkowo, płynne mówienie po angielsku w szkole tutaj było wyśmiewane! Po krótkim okresie szoku adaptacyjnego wzięłam sobie za cel, którego trzymam się do tej pory, nauczenia się dobrej, spontanicznej komunikacji w języku angielskim. Nie ma że boli.
A dlaczego? Język angielski otwiera Ci drzwi na świat, dzięki jego znajomości możesz dosłownie wszystko. Zbudować karierę zawodową, podróżować i komunikować się bez przeszkód ze wszystkimi na świecie. Ambicja nie pozwala mi być gdzieś w szarym szeregu. Chcę zobaczyc więcej, doświadczać mocniej, sięgać wyżej. Nie miałabym niczego z tych rzeczy, gdybym do tej pory bała się otworzyć ust i zapytać o drogę, umówić się na rozmowę kwalifikacyjną, wykupić wycieczkę. Na czym uczymy się najlepiej, jak nie na błędach? W tym przypadku, na różnych dziwnych słowotworach, które każdemu czasem wyskakują. Przestałam się ich bać, a z czasem było ich coraz mniej. Bo przestałam się bać mówić po angielsku! 🙂

Odpowiedz

Smutne ale prawdziwe -przymus, brak wyjścia. Jak założyć konto w banku lub szukać pracy nic nie mówiąc. Zycie za granica, bywaaa

Odpowiedz

Co sprawiło, że przestałeś się bać mówić po angielsku?
Potrzeba.
Tak jak potrzeba jest matką wynalazków, tak potrzeba (komunikacji) stoi za tym, że zacząlem mówić po angielsku. Na początku tylko na poziomie pozwalającym na przekazanie podstawowych informacji, i to w niezbyt poprawny sposób, ale stopniowo szło i idzie mi coraz lepiej 🙂

Odpowiedz

Odpowiadając na pytanie:
Po studiach na stażu naukowym w Austrii, kiedy musiałem w instytucie przedstawić podczas prezentacji swoją prace magisterską, trudny język techniczny, trema. Nie było wyjścia ale to była najlepsza lekcja – tak to wspominam po latach.

Odpowiedz

Mnie pomogło wyzbycie się kompleksów, które niestety gdzieś tam są zakorzenione w nas Polakach (nas system edukacji niestety nie rozwija w nas wiary w swoje możliwości). Jako dziecko nie miałam dostępu do dostępu do MTV, zagranicznej telewizji. Angielskiego uczyłam się słuchając radia BBC (wówczas na radiomagnetofonie marki Kasprzak:-). Siedziałam wieczorami przy odbiorniku i wsłuchiwałam się w audycje. Początkowo nic nie rozumiałam, ale potem było coraz lepiej i z czasem starałam się wykorzystywać zasłyszane frazy w praktyce. W momencie, kiedy pojechałam na obóz wolontariacki, na którym były osoby z Niemiec i Hiszpanii zdałam sobie sprawę, że przecież te osoby wcale nie mówią w 100% poprawnie po angielsku, a jednak rozumieją się. Wtedy przełamałam lody i też zaczęłam mówić:-). Świetnie się wówczas wszyscy rozumieliśmy, mimo, że pewnie popełnialiśmy mnóstwo błędów gramatycznych i leksykalnych. Do dziś bardzo miło wspominam ten czas. Mówiąc krótko, aby zacząć mówić po angielsku trzeba przede wszystkim skupić się na własnych możliwościach, na tym co już potrafimy i wdrażać to małymi kroczkami w życie:-) jak to mówią ” Rome wasn’t built in a day”:-)

Odpowiedz

Ten materiał! Z niego na kanał Pani Arleny, no i już górki 🙂

Odpowiedz

A jak ja się przełamałam? Chwila prawdy nadeszła kiedy na praktykach we włoskim szpitalu musiałam dogadać się z Tajką, która mieszkała ze mną w akademiku i pracowała na oddziale i… ni w ząb nie umiała włoskiego. Musiałam jej tłumaczyć wszystko z włoskiego na angielski, innej opcji nie było. Perspektywa, że: 1. I tak muszę, nie da się milczeć przez miesiąc 2. Nie mam nic do stracenia 3. Nikt nie wyśmieje moich błędów (angielski Dhani też był daleki od ideału) działała bardzo motywująco 😀 Po takim czasie (całe dnie, przez cały miesiąc) zaczyna się już myśleć po angielsku i mówienie przychodzi naturalnie. Po tym doświadczeniu zapisałam się na kurs angielskiego (w końcu!). Teraz widzę ile błędów robię i ile jest jeszcze do nauczenia, ale cieszę się, że nie wiedziałam o tym wcześniej, może trudniej byłoby mi się przełamać. Teraz mówię na lekcjach ile tylko się da, nauka na błędach jest najlepsza.

Odpowiedz

Przełomowym momentem było uświadomienie sobie, że ważniejsze od tego jak mówię jest to, co mówię. Od wtedy przestałam układać każde zdanie w głowie i zastanawiać się, czy na pewno ten czas, którego zamierzam użyć, jest odpowiedni-zaczęłam mówić to, co chciałam przekazać.

Odpowiedz

Hej!
Ja najbardziej przełamałam się do mówienia po angielsku jak zakochała się w pewnym mężczyźnie angielskojezycznym.
Pozdrawiam
Małgosia

Odpowiedz

Zacząłem mówić po angielsku, gdy w odwiedziny przyjechała do mnie ciocia ze swoim partnerem (Kanadyjczykiem).
Podczas kiedy rodzice rozmawiali z ciocią Jack zapytał co tam u mnie słychać; odpowiedziałem na pytanie (tak jak mi na to pozwoliła moja znajomość angielskiego) i byłem zaskoczony. Mimo kompletnego braku znajomości gramatyki Jack zrozumiał wszystko co powiedziałem, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie. Po mojej wypowiedzi zorientowałem się że jest to osoba której mogę się zwierzyć z problemu, który wtedy mnie dręczył a nikt o nim nie wiedział (nawet w obecności rodziców nie znających angielskiego). Dostałem nawet cenną radę, która z dzisiejszej była również najlepszym rozwiązaniem.
Po tej sytuacji zniechęcenie do angielskiego minęło, niedługo później odkryłem Pani kanał oraz zacząłem na nowo odkrywać ten cudowny język.
Przepraszam za tak obszerną wypowiedź oraz mój wtórny analfabetyzm 🙂

Odpowiedz

Zaczęłam się uczyć angielskiego w 4 klasie podstawówki i niestety, już od samego początku zajęcia były festiwalem złych nauczycieli, którzy albo nie mogli zapanować nad klasą, albo bardzo się uważali, żeby przypadkiem nie przekazać nam jakieś wiedzy. Z tego powodu moja pierwszą konwersacja po angielsku odbyła się, uwaga, na ustnej maturze! Tak tak, nigdy wcześniej na lekcjach nie było rozmów po angielsku. Przez to wszystko bardzo bałam się odezwać do kogokolwiek po angielsku, ale to zmieniło się kiedy poznałam chłopaka mojej cioci- Włocha, który po polsku mówił tylko cześć i dziękuję, za to mówił po angielsku. Ale najważniejsze dla mnie było to, że mówił jeszcze gorzej ode mnie! I to dodało mi odwagi, bo on nie zwracał uwagi na moje błędy, a ja na jego, ważne było, żeby jakkolwiek się dogadać. I właśnie ten komfort, że nikt nie będzie mnie oceniał pomógł mi najbardziej.

Odpowiedz

Cześć!

Moim momentem przełomowym związanym z mówieniem w języku angielskim była pierwsza samodzielna zmiana w hostelu. Byłam sama, nie mogłam się poddać i poprosić koleżanki o pomoc i wtedy zrozumiałam, że muszę zacząć mówić, żeby się porozumieć i że to nie boli, a ja to przecież potrafię Pomyślałam, dziewczyno, nikt nie będzie Ci wytykał pomyłek a nawet jeśli – to mogę tylko z tego skorzystać;)

Odpowiedz

Kurczę, a ja wciąż mam lekki dyskomfort ze swoim angielskim dlatego mam nadzieję, że mi ten dyskomfort zniwelujecie poprzez literaturę która jest do wygrania.
Wydaje mi się, że najprostszym sposobem na wyzbycie się wstydu jest nie przejmowanie się ocenami innych tylko działanie, tak aby przy tym nikomu nie szkodzić i nikogo nie obrażać.

Grzegorz

Odpowiedz

Pierwszy raz gdy musiałam odezwać się po angielsku nie na lekcji, był podczas podróży do północnej Anglii. Miałam 18 lat (teraz 41!) i z koleżanką jechałyśmy do nie znanych wcześniej znajomych znajomych na wakacje…gdy wysiadłyśmy z autokaru jadącego z Londynu) w jakiejś zapadłej wiosce nie wiedziałyśmy czy dobrze wysiadłyśmy bo nikt na nas nie czekał…niewiele myśląc zaczepiłam stojącego nieopodal kierowcę taksówki i parę innych przechodniów pytaniem, czy to na pewno dobrze wysiadłyśmy pokazując adres na kartce…kilku pierwszych osób nie zrozumiałam, ale w końcu się udało!
Chyba bardziej się bałam, że się zgubię w obcym kraju niż odezwania się ;p

Odpowiedz

Byłam chyba dość naiwna wyjeżdżając za pracą do Irlandii bez znajomosci języka. Pół roku nie odezwałam się nic, słuchałam natomiast wszystkiego. Poznałam wspaniałych ludzi ( w tym mojego męża) i wtedy zaczęłam mówić bo tu ludzie się cieszą jak starasz się mówić w ich języku:)

Odpowiedz

przestałam się bać gdy rozmawiałam z moim szefem Anglikiem i chociaż widziałam, że nie mówię poprawnie on wszytko rozumiał i był na tyle uprzejmy, że pomagał mi nawet przy moich konstrukcjach zdaniowych i poprawiał mnie (dało się zauwazyć, że robi to z życzliwości na nie z faktu, że nie umiem poprawnie mówić)

Odpowiedz

Świadomość, że osoba do której staram się mówić po angielsku, też popełniałaby błędy, gdyby uczyła się polskiego.

Odpowiedz

Przestałem bać się mówić po angielsku w chwili kiedy pewna dziewczyna (Afroamerykanka) spytała się mnie na ulicy „gdzie jest bankomat?”. Sam byłem zaskoczony, że zrozumiałem o co jej chodzi i potrafiłem trafnie wskazać drogę.

Odpowiedz

Przestałem bać się mówić po angielsku, kiedy zostałem poproszony o pełnienie roli tłumacza na spotkaniu z klientami z Włoch. Byłem pełen obaw, martwiłem się, że będę niewyraźnie mówić i nikt mnie nie zrozumie. Jak tylko usłyszałem pierwsze słowa od kolegów z za granicy od razu wstąpił we mnie spokój. Każdy z nich mówił po angielsku ze swoim akcentem tzn. mówili bardzo wyraźnie i nie skupiali się na poprawnej brytyjskiej czy też amerykańskiej wymowie. Język włoski jest językiem bardzo muzykalnym więc nawet dość śmiesznie niektórzy brzmieli. Wtedy zrozumiałem, że najważniejsze w tym wszystkim jest to aby każda ze stron się zrozumiała. Kwestie poprawności wymowy są drugoplanowe ale zawsze jestem pełen podziwu dla tych, którzy mówią tak dobrze po angielsku. Po prostu też bym tak chciał być tak profesjonalnym 🙂

Pani Michale, Pana podcasty są konkretne i rzeczowe a goście wspaniali. Zawsze słucham w samochodzie. Pozdrawiam serdecznie i dziękuje.

Odpowiedz

Cześć wszystkim 🙂 Arlena, Michał – super odcinek. Co do przełamania to było ich kilka bo były duże przerwy pomiędzy. Pierwszy raz kiedy na jakiejś imprezie okazało się, że w większości są ludzie, którzy mówili tylko po angielsku i nie było wyjścia 🙂 To było olśniewające doświadczenie dla mnie. Drugi raz kiedy byłem w Rydze na Łotwie i jedyny wspólny język do porozumiewania się z innymi był angielski – byłem pod wrażeniem, że to nie jest takie trudne kiedy musisz 🙂 Trzeci raz to wycieczka do Egiptu, gdzie też bardzo się osłuchałem z angielskim: „Heloł maj frent, gut prajs for jur, łan dolar” 🙂

Odpowiedz

W momencie kiedy zapisałam się na kurs dla dorosłych i okazało się, że tak naprawdę jestem w czołówce. To dodało mi skrzydeł i stres odpuścił. A teraz popisuje się przed moim synem jakimś tam slowkiem a on mnie czasami poprawia. Jednak nie czuję już zażenowania.

Odpowiedz

Przestałem się bać mówić po angielsku kiedy rozpocząłem lekcje ze znajomym Ekwadorczykiem który niewiele mówi po polsku (i chciałby się nauczyć naszego języka) . Fakt że osoba po drugiej stronie jest w takiej samej sytuacji jak Ja pozwoliło mi na swobodne oswojenie się z językiem i posługiwanie się nim w trakcie normalnej konwersacji. Jeżeli nie znamy jakiegoś słowa to staramy się opisać innymi przykładami co przyśpiesza utrwalanie wiedzy i pozwala nam się zrozumieć nawzajem.

Pozdrawiam.

Odpowiedz

Witam serdecznie Michała i Arlenę.
Pamiętam jak dziś, jak przyjechałem do Wielkiej Brytanii w 2009, i miałem tak jakby nagraną pracę, ale musiałem się spotkać z panem w agencji w celu sprawdzenia mojego języka. Nie wymagali perfekcji, ale coś trzeba było powiedzieć, więc ja wydukałem:
„Work, I want today yyyy… maybe… you give…yyyy….Landlord room.. I money…yyy want…”. Po chwili dodałem ” Please” , wtedy się uśmiechnęli i następnego dnia zacząłem. pracę….
Już wtedy wiedziałem że muszę się języka nauczyć, jeśli chce tu zostać dłużej.
A przestałem się bać mówić po angielsku, po mojej pierwszej rozmowie z pewnym Angielskim Landlordem z którym do dziś współpracuje. Podczas tej rozmowy pamiętam że, cały czas przepraszałem za mój słaby angielski. Na koniec dogadywania szczegółów powiedział coś co zostało mi w głowie do dziś. Arek, twój angielski jest na bardzo dobrym poziomie ja cię rozumiem, ty rozumiesz mnie. Zacznij rozmawiać z ludźmi w każdej możliwej sytuacji. 99% społeczeństwa będzie usmiechnięta i dumna, że ktoś tak się stara rozmawiać w ich języku. Keep going do not stop.
Dziś (chociaż do takiego flow jaki ma pani Arlena, brakuje mi wiele wiele pracy) mówię całkiem nieźle. Ale zawsze można się czegoś więcej nauczyć.
Pozdrawiam serdecznie.
Arek

Odpowiedz

Moje przełamanie językowe nastąpiło w momencie, kiedy na 2 tygodnie wylądowałem w brytyjskiej rodzinie (odbywałem praktyki zawodowe w UK). Nigdy wcześniej nie lubiłem wypowiadać się po angielsku, no aleee.. nadszedł czas, kiedy trzeba było się odezwać, żeby kolejnego dnia mieć obiadek na właściwą godzinę, czy też poinformować, że się wróci później do domu ;p I w sumie nie wyszło aż tak źle, bo nie tylko porozumieliśmy się bez problemów (czasami tylko się czepiali słownictwa z AmE zamiast ich BrE haha), ale również dyskutowaliśmy praktycznie na każdy temat 🙂

Odpowiedz

Ja przestałem się bać mówić po angielsku, jak kilka lat temu mieliśmy z żoną przyjemność gościć emerytowanego nauczyciela historii z Anglii. Moja żona cały czas rozmawiała z gościem, a ja tylko słuchałem. W pewnym momencie gość zapytał jej, czy ja mówię po angielsku? Żona odpowiedziała mu, że tak ale się wstydzę. Na to jegomość, że to on powinien się wstydzić bo nie zna polskiego, a ja powinienem się szczycić tym, że znam jezyk obcy i na pewno będę zrozumiany. Od tamtej pory nie mam oporów w mówieniu.

Odpowiedz

Wyjechałam do UK zaraz po ukończeniu liceum w ramach pracy zarobkowej na studia, Jednym z moich zajęć było sprzątanie w jednym z oxfordzkich college’y. Miałam częsty kontakt ze studentami, ale nasze rozmowy były zazwyczaj zdawkowe z racji moich ograniczeń językowych. Pamiętam jedną rozmowę, kiedy pewien student zapytał mnie o moje plany na przyszłość, a ja tak bardzo chciałam mu o nich opowiedzieć, co więcej, tak bardzo chciałam, żeby mnie zrozumiał, że usilnie doprowadziłam mój kulawy wywód do końca wręcz niepozwalając temu biednemu chłopcu odejść. Pomogła mi wtedy zdecydowanie jego cierpliwość oraz słynna angielska uprzejmość 🙂 Gdy wracam pamięcią do tej sytuacji uśmiecham się na myśl kiedy to w czerwonym kubraczku trzymając odkurzacz jedną ręką machałam druga starając się wzbogacić moją wypowiedź używając body language 🙂 Pozdrawiam serdecznie 🙂

Odpowiedz

Na weselu fajna atmosferka niemiec próbujacy nadazyc nad tempem kolejek i wtedy wkraczam ja ze swoim angielskim tlumaczac mu ze w polsce 1liga pilkarska to tak naprawde 2liga ?

Odpowiedz

Moje obawy przestały mnie zżerać kiedy musiałem coś odpowiedzieć jednemu szkotowi. Było to wesele mojej klientki gdyż jestem fotografem. Pan który był szkotem (stwierdziłem to po standardowych elementach szkota jak np kilt) zapytał mnie czy lubię piwo. Ja nalewając herbatę odpowiedziałem, że nie piję wcale alkocholu. Wtedy Szkot mnie poklepał i powiedział „no bad” – nie wiem co dokładnie miał na myśli ale od tego czasu próbuję i gdy się lekko stresuje – przypominam sobie tego starszego Pana 🙂

Odpowiedz

Olałam to, że mogę gdzieś się zająknąć i popełnić błąd – najważniejsze żeby się dogadać!

Odpowiedz

Jechałam w Szwecji autobusem do niewielkiej miejscowości i nie widziałam, kiedy wysiąść. Jedyną osobą w autobusie była staruszka, więc podeszłam powtarzając w myślach zdanie, które chciałam powiedzieć. Kiedy odpowiedziała, brzmiała jak królowa angielska i w ciągu kilku kolejnych dni poznałam szwedzki przepis na biegły angielski, z którego korzystam do dziś.

Odpowiedz

Jak przestałem się bać? Musiałem. Podczas pierwszego kontraktu zagranicznego okazało się ,że jako jedyny z 11osobowej załogo coś mówię po angielsku. Z racji stanowiska byłem „na musiku” i poszło!

Pozdrowienia

Odpowiedz

Co sprawiło, że przestałeś się bać mówić po angielsku ?

Po pierwsze nigdy się nie bałem, po drugie trening czyni mistrza !

A po trzecie Pozdrawiam 🙂

Odpowiedz

Przestałam się bać dzięki…bieganiu:) Zaczęłam przygodę z bieganiem w marcu tego roku,a w listopadzie pojechałam na New York City Marathon-wyjazd wiązał się z koniecznością rozmowy po angielsku. Ludzie byli tak mili i wyrozumiali, że mimo moich wielu błedów dogadywaliśmy się:)

Odpowiedz

Odpowiedz do pytania konkursowego:
Tak na prawdę to były dwie sytuacje. Pierwsza z nich miała miejsce na przyjęciu urodzinowym znajomego gdzie byli również goście spoza Polski. Los chciał, że trafiliśmy do grupki z amerykanki. Na początku trochę się obawiałem jak pociągać rozmowę, ale wpadliśmy w super flow. Na koniec powiedziałem im, że obawiałem się że sie nie dogadamy, bo nie używałem jakiś czas angielskiego w dłuższych rozmowach. Nowo poznaną znajoma odpowiedziała, że właśnie bardzo fajnie opanowaliśmy język i jest zaskoczona. To mnie sporo podbudowało w tej kwestii. Drugą sytuacja, która to potwierdziła był wyjazd do Budpaesztu, gdzie nikt z naszej paczki nie znał węgierskiego. Całą podróż oparliśmy na rozmowę po angielsku z miejscowymi. Wtedy się upewniłem, że świat nie ma barier i mogę podróżować i mieszkać gdzie chcę. 🙂

Odpowiedz

Świetne pytanie, które zmusiło mnie do zastanowienia się, czy naprawdę już PRZESTAŁAM się bać…? Muszę odpowiedzieć: tylko częściowo tak. Proces „przestawania się bać” rozpoczął się, jak rzuciłam się na głęboką wodę i przyjęłam propozycję pracy w biurze w Niemczech. Pomyślałam sobie: „aaaaa co tam, niemiecki w sumie znam, przepadam wręcz (dziwne wiem;) ), dam radę!”. Jednak nie pomyślałam, że niecałe 6 miesięcy później przyjdzie szef i powie: „hej, Ty mówisz po angielsku prawda?, jedziesz ze mną jako tłumacz do Pragi. Szykuj się”. Yyyy ile ja się napociłam z nerwów! Prowadziłam spotkanie po angielsku (którym naprawdę niezbyt dobrze mówię i chcę, bardzo chcę to zmienić!) z 5 obcymi mężczyznami + z moim szefem i to w sprawach technicznych. Było strasznie stresująco! Z Pragi wróciłam z odnowioną wiarą w siebie, w swoje możliwości anglojęzyczne i z wielką dziurą w spodniach na tyłku, z którą, jak mi szef nie omieszkał później opowiedzieć, paradowałam przed Klientem ;)))) !!!
Serdecznie pozdrawiam
Aleksandra

Odpowiedz

Staram się przynajmniej kilka zdań zamienić z żoną każdego dnia po angielsku w formie zabawy. Proste zdania związane z codziennymi sprawami. Dzięki temu realizujemy przyjemne z pożytecznym 🙂

Odpowiedz

Hej świetny materiał, jak zawsze!

A przestałem się bąc mówić po angielsku, gdy zaczęliśmy organizować w pobliskim barze takie wieczorki językowe, wpada wielu native’ów i zabawa jest przednia, a skill rośnie 😀

Odpowiedz

Kiedy przestałam się bać mówić po angielsku?Nigdy. Do dziś boję się mówić po angielsku a jest to spowodowane nie tym,że boję się powiedzieć coś do anglika czy innej narodowości osoby, boję się tego że gdzieś w pobliżu będzie osoba która pochodzi z polski i to ona mnie wyśmieje, że mówię nie poprawnie, że nie składnie i że wogóle po co mówię jeśli nie potrafię. Niestety spotkało mnie to nie raz i stanowi to dla mnie ogromny problem,który jest jak na razie nie do przeskoczenia. Pozdrawiam

Odpowiedz

Witam, moja droga do angielskiego była długa… 🙂
niby ten język był gdzieś zawsze obecny w szkole ale nigdy nie traktowałam go poważnie. Nauczyłam sie niemieckiego bo mój mąż jest Niemcem ale jego firma wysłała go na kontrakt do pracy w kraju arabskim. I tam powstał problem bo niewiele osób (nowo poznane koleżanki Arabki) mówiło po niemiecku, a po angielsku mówią świetnie. Więc i ja zaczęłam, zapisałam się na kurs a moją ,,nauczycielką,, została moja sąsiadka a obecnie najlepsza przyjaciółka Pooja. Wróciliśmy do Niemiec ale z przyjaciółkami utrzymuję regularny kontakt. Oczywiscie po angielsku 🙂

Odpowiedz

Hej,
Michał, Arlena dziękuję za świetny podcast.
Właściwie to zawsze chciałam mówić po angielsku i szukałam ku temu okazji jak Arlena.
Przełomem był wyjazd na wakacje za granice w wieku 13 lat.Podeszła do mnie Pani i spytała ” Do you speak English?”. Podekscytowana odpowiedzialam dumnie „Yes, I do”. Moje zdziwienie bylo ogromne jak okazało się, że ta Pani chce odemnie wyżebrac pieniądze, bo jest glodna…..
Chyba nie tego sie wtedy spodziewałam po tej rozmowie, ale byłam z siebie dumna, że zrozumialam o co jej chodzi:)
Dalej już poszło samo….:)
Arleno przpomnialaś mi o mojej trochę zapomnianej milości do tego języka.
Pozdrawiam
Marta

Odpowiedz

„Co sprawiło, że przestałaś / przestałeś się bać mówić po angielsku?”.
Chcę się podzielić doświadczeniem moim i mojego męża. Ja uczyłam się języka angielskiego chyba z 15 lat w polskich szkołach oraz prywatnie. Byłam przekonana, że jestem dobra. o, gramatykę miałam w małym paluszku, to pewne. Wyjazd do Szkocji przekonał mnie, że mało umiem i na początku byłam bardzo zablokowana. Nie rozumiałam w całości żadnego zdania, więc przez pierwszy tydzień nie odzywałam się prawie wcale, tylko słuchałam tego specyficznego akcentu. W wolnym czasie oglądałam wiadomości w ichniejszej telewizji z włączonymi napisami. Potem się odważyłam mówić pojedyncze słowa. Następnie zdania. Po pewnym czasie, mimo obaw zapisałam się na właśnie organizowane roczne studia z zarządzania w hotelarstwie (organizowane dla pracowników). Dostaliśmy materiały, które w wolnych od pracy chwilach tłumaczyłam sobie ze słownikiem. Wiele osób zrezygnowało z powodu trudności ze zrozumieniem, ale ja jestem bardzo uparta… Skończyłam je i uzyskałam dyplom. W ten sposób pozbyłam się obaw dotyczących mówienia po angielsku.

Natomiast mój mąż uczył się w szkole niemieckiego (ale się nie przykładał:). Pojechaliśmy do Szkocji razem, ale od razu skierowano go do innej pracy. Po angielsku znał jedynie „fuck” i „hi”. Ciekawe, skąd?
Musiał dawać sobie radę sam. On podchodził do sprawy na luzie. Nie studiował słowników, bo nigdy nie przepadał za czytaniem… Dzięki wrodzonej inteligencji 😉 wyłapywał poszczególne słówka i dość szybko był w stanie porozumiewać się (a pracował z prawie samymi tubylcami, ale Szkoci podchodzą do życia naprawdę na luzie i są bardzo życzliwi). Nauczył się tak dobrze (choć jego gramatyka do tej pory nie istnieje), że teraz bez problemu daje sobie radę na obczyźnie, a jeździ po dużej części Europy.

Jak widać, możesz nauczyć się języka jedynie słuchając i mówiąc. Potwierdzam to, ucząc się dla zabawy i rozruszania głowy hiszpańskiego. Oglądam hiszpańskojęzyczne telenowele na internecie i zaglądając od czasu do czasu na strony do nauki hiszpańskiego powtarzam na głos zwroty. Dobrze mi idzie, tak myślę;)

Odpowiedz

Przestałam bać się mówić po angielsku, kiedy się zakochałam!
Na jednej z imprez studenckich poprosił mnie do tańca przystojny Hiszpan, studiujący na mojej uczelni w ramach programu Erasmus. Byłam tak sparaliżowana, że do dziś nie wiem jakim cudem udało mi się przekazać mu mój numer telefonu. Po wymianie kilku wiadomości sms, postanowiliśmy się spotkać i nie miałam już wyjścia – musiałam zacząć mówić po angielsku. To spotkanie było dla mnie momentem przełomowym w nauce porozumiewania się po angielsku- odkryłam, że jestem rozumiana i chociaż nie mówię w 100% poprawnie nikt nie zwraca na to uwagi.
Od tej randki minęły już ponad cztery lata, miałam w tym czasie wiele okazji do rozmów po angielsku – prywatnych i służbowych, a ten sam Hiszpan jest dziś moim narzeczonym 🙂

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku w gimnazjum, kiedy mój nauczyciel poprosił mnie, żebym wytłumaczyła naszym gościom z Włoch (przyjechali na wymianę), że wejściówki na imprezę obowiązują tylko nas, uczniów tej szkoły. Wytłumaczyłam to tak, że zrozumieli mnie całkowicie na odwrót, a nauczyciel wtedy powiedział: „Ale im to wytłumaczyłaś!” i pomyślałam wtedy: „O nieeee, tak nie może być!”- to był coś w rodzaju takiego „kopniaka” i postanowiłam rozmawiać z nimi tak dużo, ile się tylko da 🙂

Odpowiedz

Odpowiedź kompletnie nie na zadane pytanie, bo ja nadal mam problem z „mówieniem” 🙂 Sądzę, że to przez brak używania języka angielskiego w życiu codziennym i mimo wszystko słabo go znam. O ile w miarę rozumiem tekst pisany i wypowiedzi skierowanie do mnie to przy powiedzeniu paru słów zapominam kompletnie wszystko. Ostatnio myślałam nad tym, żeby to zmienić i Pani Arlena dała mi do tego kopa i pomysły jak to zrobić. Dziękuje! 🙂

Odpowiedz

Ma być zwięźle nie wiem czy mi się uda gdyż historia jest dość złożona 🙂

Przestałam bać się mówić po angielsku gdy poleciałem ze swojej pierwszej pracy z szefem do Szwajcarii na szkolenie. Byłem typem który jak Ty Michale rozumiał 90% ale miał problemy i bariery aby samemu coś powiedzieć (i tak wyglądało szkolenie że prawie się nie odzywałem).

Podczas powrotu gdy wsiedliśmy do samolotu Zurych – Poznań okazało się że samolot z przyczyn techniczny dziś nie poleci. Szefowi udało się przebookować mój bilet na lot do Berlina skąd miał mnie odebrać nasz pracownik i zawieść do Poznania a Szef został w Zurychu skąd następnego dnia poleciał do Pragi na kolejne spotkania biznesowe. Gdy wylądowałem w Berlinie okazało się że o ile mój bilet został przebookowany to mój bagaż już nie i został w Zurychu. Zaczął się ze stres że stracę swój bagaż musiałem. Musiałem biegać po lotnisku Schönefeld od okienka do okienka i walczyć o swój bagaż. Sprawę udało się wyjaśnić, bagaż został mi wysłany z Zurychu na wskazany adres.

Cały stres spowodował że nie myślałem o tym jak mówię po angielsku, obawy i wstyd jaki wcześniej temu towarzyszyły pokonał większy stres o utratę bagażu. Po całej sytuacji jak emocje opadły zdałem sobie sprawę że całkiem sprawnie udało mi się komunikować i to był moment przełomowy po którym coś we mnie pękło i lęk przed mówieniem minął. Reszta podróży z Berlina do Poznania minęła spokojnie 🙂

Odpowiedz

Pojechałam na intensywny kurs z nativami, z różnych stron świata i o dziwo (zgrozo 🙂 zauważyłam, że jestem rozumiana i że ja rozumiem, że fantastycznie jest spędzać ze sobą całe dnie i mówić tylko po angielsku (nawet jak do polskich przyjaciółek dzwoniłam to trzymałam się zasady, że to jest tydzień kiedy mówię tylko po angielsku), po drugim dniu kursu już sny miałam „po angielsku” … to był cudowny czas… czas go powtórzyć, bo – parafrazując – „nieużywana umiejętność zanika”

Odpowiedz

Przestałam się bać mówić po angielsku dopiero wtedy, gdy w moim technikum zmieniono mi grupę na mniej zaawansowaną. Dostałam też nauczycielkę, która była wspaniałym wzorem do naśladowania. Nigdy nie udawała kogoś, kto od zawsze władał językiem angielskim po mistrzowsku. Mimo,że kiedyś absolutnie go nie umiała, to wyjechała do Stanów Zjednoczonych, uczyła się go na własną rękę, zrobiła tam studia. O dziwo byłam bardzo małą częścią grupy która czuła do niej wielki respekt. Kiedy pytała o coś na forum, często panowała grobowa cisza bo ludzie z mojej grupy nie mieli pojęcia o co może jej chodzić mimo,że starała zadać je najprościej jak tylko mogła. Ja wiedziałam,że pomimo moich braków w znajomości czasów potrafię coś z siebie wykrzesać. Dlatego próbowałam na każdych zajęciach, czasami lepiej, czasami gorzej. Moja aktywność na lekcjach przyczyniła się do tego,że teraz jest mi bardzo łatwo nawiązać kontakty po angielsku, chociaż zdaję sobie sprawę z tego,że robię błędy. Nie paraliżuję mnie to tak jak kiedyś, już nie boję się tego ,że zostanę wyśmiana. Przecież my, Polacy, sami cieszymy kiedy ktoś próbuje mówić w naszym języku. To dlaczego ktoś chciałby wyśmiewać nasz angielski? Teraz już wiem jakie moje myślenie było głupie i nie warte moich zszarganych nerwów 🙂

Odpowiedz

Po angielsku przestałem się bać mówić po spędzeniu ponad miesiąca na wolontariacie workaway we Włoszech. Znałem już bardzo dobrze angielski biernie, bo uczyłem się go dość intensywnie na własną rękę oglądając dużo filmów, słuchając podcasty i czytając książki po angielsku, ale gdy zaczynałem mówić to stres i przyspieszone bicie serca skutecznie zamykały mi usta 😀 W końcu stwierdziłem, że tak być nie może i postanowiłem rzucić się na „głęboką wodę”. Nie chciałem wydać jakoś dużo pieniędzy, więc taki wolontariat wydawał się idealnym rozwiązaniem.

Jak już byłem na ostatniej prostej w pociągu we Włoszech, to po drodze zaczęły mnie bombardować myśli, że nie poradzę sobie z angielskim. Pociąg zatrzymał się na stacji docelowej. Zaraz się zacznie – pomyślałem – zrobię z siebie idiotę. Ze stacji odebrał mnie kolega z Izraela. Przywitaliśmy się, zaprowadził mnie do samochodu w którym było już 4 osoby. Wsiadłem – komplet 6 osób (Multipla!). Nie gryźli o dziwo. Stres powoli ze mnie schodził. Podjechaliśmy do miejsca w którym mieszkają wszyscy wolontariusze. Zostawiłem plecak i pojechaliśmy do naszego miejsca pracy na kolację. Po drodze rozmawiałem głównie z kolegą z USA – Ocean (tak, to imię) i Luisem z Chile. Trochę się motałem z angielskim, ale jakoś dawałem radę. Poznałem resztę wolontariuszy. Zjedliśmy obiad i dostałem zaproszenie na wejście szlakiem do jakiegoś krzyża na szczycie pobliskiej góry (było już po 20). Poszedłem oczywiście 🙂 4 dziewczyny (2 z USA, 1 ze Szkocji i 1 z Australii) i jak się okazało mój współlokator z Wenezueli. Było chwile po zachodzie słońca. Świetny widok na miasteczko oświetlone latarniami, jezioro i góry. Po wejściu porobiliśmy sobie trochę zdjęć. Stres totalnie ze mnie zszedł. Stwierdziłem, że jestem w dobrym miejscu.

Od tamtej pory nie boję się mówić po angielsku. Nie oznacza to, że nie popełniam błędów, ale nie blokuje mnie to jak kiedyś. Świetne uczucie po kilkunastu latach nauki i kontaktu z językiem. Wszystko zmieniło się niemal jak na pstryknięcie palcem.

Odpowiedz

Przestałam bać się rozmawiać po angielsku w momencie kiedy pojechałam praktyki do Hiszpanii. W szkole straszono nas,że będziemy bez dostępu do internetu musieli wszędzie dotrzeć samemu. Nikt nam nie pomoże i musimy się nauczyć języka. Na miejscu okazało się,że pierwszego dnia do naszych miejsc pracy pomogą nam dotrzeć Panie wolontariuszki, które tutaj mieszkają. Z jednej strony-świetnie, przecież sama nie dałabym rady dotrzeć do miejsca pracy w tak wielkim mieście jak Sevilla- z drugiej- o czym jak będę z nią rozmawiać ponad 2 godziny?! Jako,że moja nowa koleżanka okazała się przemiła, sama chętnie zagadywała to jakoś się otworzyłam. Sama zaczęłam ją wypytywać o miasto, o zwyczaje, o nią samą, jak długo tu mieszka, dlaczego. To było coś czego sama bym się po sobie nie spodziewała. Kiedyś czytałam artykuł, który twierdził,że w innym języku mamy różną osobowość. Wtedy podchodziłam do niego bardzo sceptycznie, ale teraz w stu procentach potwierdzam to co było w nim napisane. Chyba nawet mówiąc w moim ojczystym języku nie byłabym w stanie posunąć się tak daleko, zapytać o tak wiele rzeczy, jednocześnie dowiadując się aż tyle. Te 2 godziny minęły jak 10 minut! To było coś niesamowitego i byłam z siebie ogromnie dumna 😀 Teraz każda możliwość zawarcia znajomości w tym języku bardzo mnie cieszy.

Odpowiedz

– poprawna interpunkcja tym razem- ?
Wegetuje juz prawie 10 lat pod Dublinem? ok, mieszkam i pracuje na Zielonej Wyspie. Zaliczona matura z języka angielskiego nie przygotowala mnie do tego, aby na lotnisku w Dublinie kupic bilety w autobusie dla mnie i wówczas mojego chłopaka. Nagle zapomniałam jak jest bilet, nie mówiąc o tym jak skonstruować pytanie ?. Miałam okazje, po 4 latach, przełamać sie i zacząć rozmawiać, gdy pracowałam w restauracji. Pomyśleć można, iż zbieranie zamówień i odbieranie telefonów byloby dobrą okazją do tego . Ależ skąd ?. Po 9 latach pracy na różnych stanowiskach i rozwiązywaniu moich Irlandzkich życiowych problemów nabrałam odwagi w mówieniu po angielsku dopiero w szpitalu. Tak naprawde kiedy zostałam sama ze sobą, z chorobą i lekarzami. Wtedy chyba zaczęło sie prawdziwe życie dla mnie. Wizyty z lekarzami różnej narodowości, omawianie wynikow czy sposobów leczenia. Przez ostatni rok zrozumiałam że choroba zabrała mi wiele. Teraz widzę że znalazłam czas na naukę, hobby i prawdziwych przyjaciół. Od takich właśnie osob dostałam razem z mężem książki „grama to nie drama” na urodziny, przerabiamy ja codziennie i każdego dnia czekamy na ten nasz wspólny czas. Chciałabym wygrac książkę i „zarażać” innych tak jak ja zostałam uzależniona od kanału „po cudzemu” ? thanks a milion ? #gramatoniedrama

Odpowiedz

Nie przestałam się bać mówić po angielsku, ale z polskim też nie zawsze idzie mi dobrze. Po prostu należę do raczej nieśmiałych osób i mówienie ogólnie nie jest moją mocną stroną. Jako że mówię niewiele zawsze mam przeczucie, że jak już coś mówię, to powinno być perfekcyjnie. Ostatnio jednak wrzucam na luz i walczę z tym perfekcjonizmem, staram się mówić jak najwięcej po angielsku i akceptować fakt, że nie jestem gadułą, ale jestem dobrym słuchaczem 🙂

Odpowiedz

„Co sprawiło, że przestałeś się bać mówić po angielsku?”
Anglicy sprawili, że przestałem bać się mówić po angielsku ponieważ opowiadali mi, że oni to w ogóle nie są w stanie rozmawiać w swoim drugim języku i że byli pod wrażeniem jak ja mówię w ich języku (a w cale nie mówię jakoś turbo dobrze :P)

Odpowiedz

Zaczynając studia, pracowałam w wielkim sklepie z zabawkami. Któregoś dnia przez krótkofalówkę usłyszałam głos kierownika do załogi: „jest gdzieś Karolina? Nie możemy się tu z panem dogadać, a ona umie po angielsku”. Wtedy był przełom i myśl, że przecież nie ma się co wstydzić mówić, to jest cenna umiejętność (i nie raz wybawiłam współpracowników z zakłopotania)! 🙂

Odpowiedz

Drugą okazją do przełamania lęku, było polsko-irlandzkie wesele. W zaawansowanym stadium zabawy zostałem „zatrudniony” jako tłumacz między moim tatą, a wujkiem pana młodego. Obaj cieszyli się bardzo, że mogą się porozumieć z nowym przyjacielem dzięki mnie. 🙂

Odpowiedz

Co sprawiło, że przestałaś się bać mówić po angielsku?
Po studiach zaczęłam swoje pierwsze praktyki w firmie produkcyjnej. Mieliśmy problem do rozwiązania i konieczna była konsultacja z działem w Szwecji mój przełożony wybrał numer i przekazał mi telefon, aby samodzielnie rozwiązać ten problem. Byłam przerażona, ponieważ był to mój pierwszy kontakt z obcokrajowcem, jednak fakt, że udało mi się z nim porozumieć bardzo mnie podbudował i sprawił, że przestałam się bać mówić po angielsku.

Odpowiedz

W pokonaniu blokady językowej pomogły mi systematyczne lekcje z native speakerem i powtarzane przez niego zdanie, że najważniejsze abym w komunikowaniu osiągnęła swój cel i była zrozumiana przez odbiorcę, bez względu jakiego sformułowania użyję (często wcześniej zastanawiałam się co będzie lepiej brzmiało, jaką formę gramatyczną wybrać itp).

Odpowiedz

Uwaga! – Zacznę przewrotnie. Zrezygnowałam z udziału w rozmowie rekrutacyjnej, właśnie ze względu na to, że część tej rozmowy miała być prowadzona w języku angielskim. Pomimo, że język w tamtym momencie znałam, potrafiłam coś tam sobie w głowie ułożyć i nawet sklecić jakieś zdanie – przestraszyłam się.
Poszłam na inną rozmowę. Rekruter nie uprzedził mnie o tym, że i tutaj język będzie sprawdzany, więc kiedy produkując się po polsku usłyszałam „A może Pani skończyć wypowiedź po angielsku?” – zamarłam. Ale, jak to zwykle bywa, w obliczu wyzwania – spięłam się i wykrztusiłam z siebie te moje angielskie wypociny.
Okazało się, że:
1. nie umarłam
2. nikt się nie śmiał
3. dostałam tę pracę
A co więcej, przypisano mnie do zespołu pracującego z holenderskim klientem (więc angielski stał się częścią mojego życia i nadal jest).

Teraz sama jestem rekruterką i sprawdzam też poziom języka. Chciałabym, żeby każdy kto boi się rozmów, szczególnie rekrutacyjnych, w języku angielskim wiedział, że po drugiej stronie też jest człowiek. Czasami rekruterzy wcale nie mówią świetnie w tym języku…ale mówią! Dajcie szansę i sobie na nowe możliwości, i firmie na znalezienie Was i nie rezygnujcie z rekrutacji, kiedy dowiecie się, że rozmowa może odbywać się częściowo po angielsku 🙂

Pozdrawiam! Milena

Odpowiedz

Cześć Michał,
Ja przezwyciężyłem strach/wstyd podróżując.
Jak masz do czynienia z ludźmi, dla których angielski nie jest językiem ojczystym, szybko można pozbyć się kompleksów. Szczególnie wśród Azjatów. 🙂
Najważniejsze jest po prostu mówić, można popełniać błędy, wszyscy je popełniają! Praktyka czyni cuda! A nawet jeśli się zbłaźnisz, to nauczysz się wówczas najwięcej a pozostawione wrażenie, nie ma znaczenia…zresztą jak obcokrajowcy mówią po polsku to mamy dla nich dużo wyrozumiałości, prawda?
Pamiętam ten przełomowy moment, kiedy pierwszy raz odpowiedziałem: „I DO”, zapytany, czy mówię po ang. 🙂

Jak wygram książkę, to dam ją w prezencie pod choinkę 🙂

Adi

Odpowiedz

Konkurs
Mieszkam z dala od szlaków turystycznych i nie mam zbyt wielu okazji do odświeżenia języka. Upłynęło też trochą czasu od nauki w szkole. Moja córa jakiś czas temu zapowiedziała, że na święta przyjedzie z długoletnią sympatią (anglojęzyczną!!). Przygotowałam sobie kilka frazesów : Welcome, Nice to meet you, What think about, What do you like, prefer… i poszło. Była świetna zabawa (i zrozumienie!), nadal jest! Są śmieszne sytuacje a spotykamy się średnio cztery razy w roku. Chłopak ma na imię George, a ja zwróciłam się do niego używając nazwy państwa……

Odpowiedz

Mi najbardziej pomogła praca, w której MUSIAŁAM codziennie rozmawiać z obcokrajowcami po angielsku. Wówczas zdałam sobie sprawę, że ani dla mnie, ani dla innych nie perfekcyjna wymowa czy bezbłędne zdania są najważniejsze, lecz to abyśmy zrozumieli się wzajemnie.

Odpowiedz