Relacja z NAC 2013, czyli szybki kurs polowania na jelenie

Nie chciałem pisać tej relacji. Bardzo nie chciałem. Ale zmusiliście mnie do tego. Więc oto jest – moja subiektywna ocena konferencji National Achievers Congress 2013. Subiektywna i być może niesprawiedliwa, bo… uczestniczyłem tylko w jednym całym wystąpieniu. Całą resztę konferencji spędziłem w kuluarach 🙂

Od razu uprzedzam – jeśli NAC Ci się podobał i uważasz, że było to wydarzenie Twojego życia, to może nie czytaj tego wpisu. Wiem, że może on brzmieć jak śmiech z loży szydercy, ale sami o to prosiliście 😉 Niech więc ten artykuł zamknie temat “Jak było na NACu? Jak Ci się podobał Robert Kiyosaki?”. Od razu delikatnie odpowiem – się nie podobał.

Słowo wstępne

Zanim jeszcze napiszę moją ocenę całego wydarzenia, to gorąco zachęcam zarówno tych, którym się podobał NAC, jak i tych, którym się NAC nie podobał, do komentowania oraz korygowania moich ewentualnych pomyłek (np. w zakresie podawanych kwot). Zrobię jednak małe zastrzeżenie: ten tekst jest bardziej subiektywny niż jakikolwiek wpis na tym blogu. Jeśli więc chcesz komentować, to przedstawiaj swoją własną opinię i nie wmawiaj mi, że moja opinia jest błędna. “Moja opinia” jest moja. Ty możesz mieć inną. Ja wystarczająco się napatrzyłem i nasłuchałem relacji świadków 🙂

Kolejne zastrzeżenie: przyznaję się bez bicia, że na prezentacjach na NAC spędziłem łącznie może dwie godziny przez dwa dni (dla nieobecnych: łącznie impreza trwała około 10 godzin w sobotę i około 10-11 godzin w niedzielę). Wchodziłem czasami na główną salę posłuchać tylko jak “kaznodzieje” nakręcają sprzedaż własnych produktów. A potem sprawnie usuwałem się z drogi osób szarżujących, by kupić kolejne “magiczne pigułki” w zakresie rozwoju osobistego.

Reasumując: nie jestem uprawniony do oceny merytorycznej poszczególnych prezentacji. W tej relacji tego nie znajdziecie. Opiszę tylko spektakl Mateusza Grzesiaka, który wysłuchałem w całości. Informacji o innych wystąpieniach musicie poszukać gdzie indziej. Przykładową relację daleką od euforii znalazłem u Sławka Muturi. I akurat w kontekście oceny NAC mamy chyba podobną opinię.

Czytaj także: FinBlog 2015 – konferencja blogerów finansowych dla Czytelników blogów

Dlaczego pojechałem na NAC?

Na National Achievers Congress wybrałem się z kilku powodów:

• Chciałem zobaczyć jak wygląda “ostra sprzedaż” prowadzona podczas takich konferencji. Relacje znajomych po konferencji z Harvem Ekerem pobudziły moje zainteresowanie. Wiedziałem, że mówcy będą próbowali coś sprzedać – nie wiedziałem tylko w jakiej ilości 🙂
• Robert Kiyosaki był dobrym magnesem. Wiedziałem, że przyciągnie na konferencję wiele osób, które czytały jego książki. Ja oczywiście także chciałem zobaczyć na żywo Roberta. A jeszcze bardziej zależało mi na zobaczeniu topowych polskich “speakerów motywacyjnych”.
• Szansa na spotkanie z moimi znajomymi, którzy w różnych miastach inwestują w nieruchomości. W większości są to osoby, które są absolwentami kursów Piotra Hryniewicza – gościa moich podcastów poświęconych zakupowi mieszkania. Termin na to spotkanie był idealny – tuż po zakończeniu sezonu wynajmu pokoi dla studentów. A ja uwielbiam wymianę doświadczeń 🙂
• Sądziłem, że na NAC poznam osobiście przynajmniej kilku Czytelników bloga 🙂 No i się udało. Chociaż niektórzy byli na tyle nieśmiali, że nie zdecydowali się do mnie podejść. A szkoda…

Rozgrzewka przed konferencją

Trzeba przyznać, że organizatorzy się starali. Przeprowadzili dużą kampanię promocyjną. Bilety na NAC można było kupić w wielu miejscach – także za pośrednictwem mojego bloga.

Pierwszy “zgrzyt” pojawił się podczas dystrybucji biletów. Bilet kupiłem, ale nie otrzymałem go od razu. Miał on do mnie trafić przed konferencją. I w końcu trafił – do folderu “spam”. Zresztą, z tego co zorientowałem się z rozmowami z innymi uczestnikami, nie byłem odosobniony. U większości osób bilet znalazł się w spamie. Mam nadzieję, że organizatorzy wyciągnęli wnioski i w przyszłości skorzystają z bardziej “zaufanego” nadawcy tych e-maili.

Drugi zgrzyt – dostałem bilet SILVER zamiast biletu GOLD, za który zapłaciłem. Na szczęście organizator zareagował migusiem i tu się należy pochwała. Dodatkowo, na kilka dni przed konferencją, organizator wysłał uczestnikom SMS-a z informacją, by sprawdzili folder “spam” jeśli nie otrzymali biletu. To się chwali. Obsługa przedkonferencyjna była bardzo OK.

Sprawdź również: Wygraj bilet na kongres National Achievers i zobacz Roberta Kiyosaki na żywo

Pierwsze wrażenie na miejscu

W sobotę przybyłem nieznacznie spóźniony. Zależało mi na ominięciu “korków” na parkingu oraz kolejek do rejestracji. Udało się 🙂 Parking był za darmo, co jest plusem. I faktem jest, że nabity był do ostatniego miejsca.

Podczas rejestracji pasek na rękę, katalog do ręki i “zapraszamy do środka”. Hola, hola! A gdzie jest agenda tych dwóch dni? “Nie ma agendy”. Duży zgrzyt. Skąd ja mam do jasnej Anielki wiedzieć, w jakiej kolejności występują mówcy? Okazało się, że był to zamierzony chwyt poniżej pasa. Agenda była tajna. Tylko osoby znające osobiście mówców podrzucały mi od czasu do czasu informację kto wystąpi po kim.

Czego obawiali się organizatorzy? Ano wygląda na to, że chcieli uniknąć uciekania zbyt wielu uczestników w trakcie trwania konferencji i powracania tylko na interesujące ich sesje. Prymitywność tej zagrywki spowodowała mój wewnętrzny bunt, który pomimo upłynięcia tygodnia od tego kongresu, nadal się utrzymuje. I w połączeniu z innymi wydarzeniami powoduje, że staję się zdeklarowanym przeciwnikiem tego typu imprez. Aczkolwiek jednocześnie każdej osobie o silnej psychice zalecam w celach poglądowych przynajmniej raz w życiu wziąć udział w takim wydarzeniu 😉

Sala pełna ludzi – 4000 osób

Przeszedłem przez bramki, wszedłem do hali konferencyjnej. O rany! To zrobiło na mnie wrażenie. Około 70 rzędów po 60 krzeseł w każdym (policzyłem z ciekawości) nabitych prawie do ostatniego miejsca. Według organizatorów na NAC było 4000 osób. I tak na oko liczba ta zgadzała się z rzeczywistością, którą widziałem. Spięcie organizacyjne takiego eventu to duży wyczyn i za to należy się organizatorom szacunek.

A za co się nie należy? Za sposób oddzielenia sektorów i weryfikacji, czy posiadacze biletów GOLD (droższych) rzeczywiście mają miejsce dla siebie w sektorze GOLD. Być może na początku kongresu kierowano uczestników do odpowiednich sektorów. Ja wiem jednak, że już po pierwszej prezentacji pierwszego dnia jakakolwiek kontrola była fikcją. Efekt – ja krzesła w sektorze GOLD nie miałem. Ale SILVERów tam widziałem. Ot, takie polskie cwaniactwo stymulowane brakiem kontroli ze strony organizatorów. Dla mnie przekaz jest jasny: zapłaciłeś więcej = jesteś frajerem 😉

Uczciwie mówiąc płacenie więcej za bilet na takiej imprezie, było kompletną pomyłką. Sala była wystarczająco dobrze nagłośniona, było kilka ekranów w różnych miejscach hali, a do tego mówca zarówno z sektora GOLD, jak i SILVER wyglądał bez względu na wzrost jak Calineczka.

I jeszcze jeden prztyczek w nos dla organizatorów: początkowo chciałem pochwalić za dobór miejsca – duża hala pozwoliła utrzymać w środku odpowiednią temperaturę pomimo dużej liczby osób. Ale wszystkie inne elementy – zawiodły: mało ubikacji, do których na przerwach ustawiały się tasiemcowe kolejki i słaby catering (żeby nie powiedzieć bardzo słaby).

Halo Michał – gdzie jesteś?

Jako, że spóźniłem się na pierwszą prezentację (Mariusza Szuby), to spędziłem na niej tylko 10 minut. Jakoś nie mogłem się wczuć w reakcje tłumu, który słuchał Mariusza od początku. Chociaż wystąpienie wydawało mi się ciekawe, to wyszedłem z hali konferencyjnej do sąsiadującej z nią hali ze stolikami. Miejsca tylko i wyłącznie stojące. Zero foteli lub krzeseł, na których można byłoby przycupnąć. No ale to mnie nie dziwi… wszak organizator chciał żebyśmy siedzieli na prezentacjach, a przerwy mogły być stojące. Z założenia nie przewidywał (albo nie chciał przewidywać), że ktoś – tak jak ja – może spędzić cały dzień poza halą prezentacyjną 😉

A ja strategicznie zająłem jeden stolik (wspólnie z Piotrem Hryniewiczem, który był jeszcze lepszy ode mnie i nie uczestniczył w żadnej prezentacji) i zacząłem nadawać SMS-y do wszystkich z Was, którzy planowali uczestniczyć w NAC i podzielili się ze mną swoim numerem. Na pierwszej przerwie rozdzwonił się mój telefon i szybko udało nam się zebrać w kilkunastoosobową grupę. Dołączyło też paru niezapowiedzianych Czytelników, którzy rozpoznali mnie z twarzy (fajnie! Dzięki, że podeszliście!). I w efekcie na rozmowach z Wami spędziłem… cały dzień. Powiedziałem sobie, że nie wracam na salę dopóki nie będę sam. W sobotę nie było takiego momentu 🙂 Chyba dopiero około 20:00 pojechałem do domu. Od czasu do czasu opuszczałem tylko grupę, by posłuchać “sprzedawców”. Tylko na krótkie momenty 🙂

Niedziela nie różniła się wiele od soboty. Na NAC przyjechałem z opóźnieniem (około 12:00) i siedziałem aż do wieczora. Zaliczyłem w całości tylko przedostatnie wystąpienie – Mateusza Grzesiaka – ostrzyłem sobie na nie zęby.

A organizator rozegrał całość kongresu z wyjątkową perfidią. Robert Kiyosaki był ostatnim występującym (wspólnie z Kim Kiyosaki). Tylko kurtuazyjnie wszedłem go zobaczyć. Pstryknąłem fotkę (niżej), pożegnałem się ze znajomymi i odwiozłem znajomego na pociąg do Krakowa.

“Szkoda”, że nie zostałem dłużej. Podobno prezentacja Roberta była żenująco słaba i w jej trakcie rozpoczęło się masowe opuszczanie kongresu przez uczestników. Chciałbym to zobaczyć 🙂 Nie pytajcie mnie proszę o czym mówił Robert. Naprawdę nie wiem. Ja byłem tylko na fragmencie, w trakcie którego wychwalał Żonę i opowiadał, że to ona była pomysłodawczynią gry CASHFLOW.

Jak działa maszynka do zarabiania pieniędzy?

No to teraz kilka słów o tym, jaki jest cel istnienia takich konferencji jak NAC. I NAC niestety nie był tu wyjątkiem.

Na każdej z takich konferencji zbiera się idealna grupa docelowa dla mówców motywacyjnych. Uczestnikami są osoby, które spełniają następujące warunki:

• Stać je na wydanie kilkuset złotych na bilet (albo i kilku tysięcy w najdroższej wersji).
• Zainteresowane są rozwojem osobistym.
• Szukają sposobu na wzbogacenie ciężką pracą lub poprzez zastosowanie magicznego eliksiru prowadzącego ekspresową ścieżką do milionów.
• Często mają już za sobą pewien bagaż pozytywnych i negatywnych doświadczeń, prób i błędów, i oczekują oświecenia i inspiracji.

I skoro już wiadomo czego potrzebują Ci uczestnicy, to wystarczy im to dać. Lub po prostu zapowiedzieć, że im się to da – w ramach dodatkowych szkoleń, warsztatów, sesji coachingowych itp., które akurat w trakcie konferencji dostępne są w promocyjnej, mocno obniżonej cenie. A jak działa mechanizm promocji i ograniczonej dostępności (czasowo i ilościowo)? To Wy jako Czytelnicy mojego bloga powinniście doskonale wiedzieć 🙂 Po prostu jesteśmy bardziej zmotywowani do natychmiastowego zakupu. Dlaczego? Bo nie lubimy tracić. Tym bardziej nie lubimy tracić, im większa jest okazja i im bardziej ktoś nam wmówi, że dany produkt jest nam niezbędny (a do tego jeszcze zasługujemy na niego i się nam należy… i nie każdy na niego zasługuje, np. nieudacznicy nie zasługują).

Na NAC sprzedaży było aż nadto. Na 12 mówców, tylko dwóch (Mariusz Szuba i Les Brown) nie zakończyło swojej prezentacji ostrym pitch’em sprzedażowym. Niektórym udawało się to lepiej, innym gorzej. Najbardziej merytoryczni z Polaków – Paweł Danielewski i Piotr Majewski – mówiący o budowaniu biznesu i sprzedaży w Internecie, w części sprzedażowej swej prezentacji wypadli “blado” w porównaniu z angielskojęzycznymi kolegami. Ale przypuszczam, że i tak nieźle na tym wyszli finansowo sprzedając produkt szkoleniowy za kilkanaście tysięcy złotych.

Prawdziwe wyścigi do punktów sprzedaży szkoleń wywołał Andy Harrington szkolący z… przemówień publicznych. Andy zrobił “niesamowitą promocję” obniżając cenę swojego szkolenia z poziomu rzekomo 150 000 zł na 18 000 zł, po to by po chwili ją przekreślić i dać słuchaczom 4 minuty, w trakcie których produkt ten można było kupić za bezcen – czyli “jedyne” 8700 zł. Licznik na ekranie tykał i potykali się też uczestnicy biegnący do stoisk. Aż do chwili obecnej zastanawiam się ilu z nich było statystami wynajętymi do poderwania z krzeseł innych, niezdecydowanych osób. Zażenowanie nadal mnie nie opuszcza.

Według zeznań obecnych na sali, najsłabszą prezentację (poza Robertem) miał Marcus De Maria promujący inwestowanie na Forex. Ale to nie przeszkodziło mu sprzedawać. Swoje szkolenie o wartości 34 000 zł przecenił na 24 000 zł, po to by potem obniżyć jego cenę na “zabójcze” 19 000 zł… o ile tylko przyprowadzisz drugą chętną do jego zakupu osobę.

Nawet, jeśli któreś z tych kwot przekręciłem, to nie przywiązuj się do nich – chodziło mi o pokazanie samego mechanizmu. W mojej opinii to co się działo podczas National Achievers Congress niewiele odbiega od bezpośredniej sprzedaży kołder starszym osobom. Techniki perswazji i manipulacji – te same. Tylko skala spotkania większa i tematyka nieco inna 😉

Prezentacja sprzedażowa w dużym skrócie

Jedyne show, w którym wziąłem udział, to wystąpienie Mateusza Grzesiaka – mistrza NLP z niesamowitą precyzją stosującego liczne techniki “programowania”. Mateusz dał prawdziwy show z perfekcyjną oprawą dźwiękową i wizualną. Tradycyjnie, podobnie jak w wielu innych wystąpieniach mówców motywacyjnych, usłyszeliśmy historię “od zera do bohatera”. Mateusz opowiedział chwytającą za serce historię walki z chorobą i zaprezentował zdolności w zakresie posługiwania się kilkoma językami. Potem Ci, którzy zdecydowali się zamknąć oczy (czyli zdecydowana większość uczestników), mogli cieszyć się wirtualnym powrotem do swojego dzieciństwa, stanu embrionalnego, a nawet wcześniej – do momentu, w którym ich rodzice się poznali i zdecydowali się dać im życie.

A później poszło już z górki. Mateusz – skądinąd bardzo słusznie – tłumaczył dlaczego człowiek dążący do znacznie wyższych celów jest niezadowolony z samego siebie dzisiaj (bo nie jest w chwili obecnej człowiekiem, z którego mógłby być zadowolony) itd. itp.

Oczywiście receptą na te wszystkie nasze rozterki mają być szkolenia Mateusza. I tu nastąpił moim zdaniem najlepszy i najskuteczniejszy “pitch” sprzedażowy tych dwóch dni. Brzmiało to mniej więcej tak: “Ja nie potrafię sprzedawać, więc nie będę Wam mówił o tym, że możecie zainwestować w moje szkolenie, które normalnie kosztuje 7000 zł, ale tylko dzisiaj możecie je mieć za 4997 zł”.

Na następujące po tym pytanie “Kto chciałby zostać moim uczniem” rękę podniósł mniej więcej co czwarty uczestnik kongresu.

W błędzie byłby jednak ten, kto pomyślałby, że sprzedaż nastąpiła tylko pod koniec wystąpienia Mateusza. Cały jego show był perfekcyjnie przygotowaną opowieścią budującą osobistą relację z przemawiającym, dotykającą lęków słuchających, opowiadającą historię z ich życia (każdy coś w niej może znaleźć dla siebie) i przekonującą, że Mateusz, to taki sam “swojak” jak my, który ciężką pracą zdobył to, o czym my marzymy. I że nareszcie jest to na wyciągnięcie ręki. Dokładnie w zasięgu sięgnięcia ręką do portfela i wyciągnięcia karty kredytowej – uniwersalnego remedium na problemy.

I żeby było jasne: Mateusz jak najbardziej ma prawo sprzedawać gdziekolwiek tylko chce! To czego ja “nie kupuję”, to sposób wykonywania tej sprzedaży. Sposób grania na ludzkich emocjach i stosowane techniki “urabiania zawodników”. Ale sam show – perfekcyjny. Miło było popatrzeć.

Ile można zarobić w półtorej godziny?

Każde z wystąpień trwało około półtorej godziny. Jak myślisz, ile można zarobić w tym czasie w wyniku poprowadzenia dobrej prezentacji sprzedażowej?

Nie znam prawdziwych wyników sprzedaży więc podam tylko przykładowe wyliczenia “na oko”. Sądzę, że Andy Harrington mógł sprzedać około 200 kursów, co dawałoby mu sprzedaż na poziomie 1,74 mln zł. Mateusza Grzesiaka podejrzewam nawet o dwukrotnie wyższą sprzedaż (lub jeszcze większą), co dawałoby 2 mln zł. Oczywiście mogę się mylić w każdą ze stron. Chcę Wam tylko pokazać rozmach tego procederu.

Spotkanie Czytelników bloga

No to skoro Wam opisałem co się działo tam, gdzie mnie nie było, to teraz krótka relacja z tego co się działo obok mnie 🙂 Najlepiej podsumował to w niedzielę jeden z Czytelników bloga (ujawnij się proszę w komentarzach, bo nie pamiętam komu powinienem przypisać ten cytat). Powiedział coś takiego:

“Więcej wartościowych informacji uzyskałem tutaj, rozmawiając z Wami przez te 2 godziny, niż siedząc cały dzień wczoraj na wykładach w sąsiedniej hali”

Bingo! O to właśnie chodziło. Ja także jestem przekonany, że spędzenie tego czasu z Wami było dużo, dużo bardziej wartościowe niż udział w prezentacjach NAC. Sorry Robert i pozostali mówcy! Wymienialiśmy doświadczenia, rozmawialiśmy dużo o wynajmie i nieruchomościach konfrontując doświadczenia z różnych miast, dyskutowaliśmy o czym warto napisać na blogu i co mogłoby się znaleźć w moim planowanym szkoleniu z zakresu finansów osobistych, poruszyliśmy dużo innych zagadnień, np. temat honorowego oddawania krwi, który stał się przyczynkiem do artykułu. Mam też w zanadrzu parę innych tematów, które zrodziło mi się właśnie w wyniku rozmowy z Wami. Bardzo Wam dziękuję.

Śmieję się dzisiaj, że opłata za bilet na NAC, to była najdroższa wejściówka dla mnie na spotkanie z Czytelnikami bloga. Ale i tak było warto 🙂 Pewnie za szybko byśmy się nie spotkali poza siecią.

I korzystając z tej okazji chciałbym zdecydowanie potępić jedną z postaw, którą wykazali się niektórzy Czytelnicy bloga obecni na NAC (wiem o dwóch takich osobach). Zacytuję fragment e-maila, który otrzymałem po kongresie:

Tak się złożyło, że również zagościłam na NAC, ale tylko w sobotę. Kilkakrotnie przechodziłam obok Twojej grupki, ale dyskusje prowadzone były dość emocjonujące i nie chciałam przeszkadzać. Czekałam na odpowiedni moment, który niestety nie nastał. Na temat NAC-a wiele by pisać.

Apeluję, proszę i błagam: jeśli kiedykolwiek mnie zobaczycie gdziekolwiek na żywo, to po prostu do mnie podejdźcie i powiedzcie “Cześć!”. Jestem zwykłym gościem i nie gryzę 🙂 Wręcz przeciwnie! – świadków proszę o potwierdzenie w komentarzach.

Autorce powyższego e-maila odpisałem, że nigdy nie ma idealnego momentu. Dlatego nie warto na niego czekać. Dla mnie olbrzymią radością jest osobiste poznawanie Was – szczególnie w taki mało absorbujący sposób jak na konferencjach 🙂

Podsumowanie

Reasumując: minął tydzień, a niesmak w ustach się utrzymuje. NAC był dla mnie jak robaczywe jabłko. Ładne z zewnątrz, z wypolerowaną skórką, soczyste przy nagryzaniu, ale z przykrą niespodzianką w środku. W mojej opinii twardej sprzedaży było zdecydowanie za dużo.

Do tego utajnienie agendy całego kongresu jednoznacznie dało mi do zrozumienia, że uczestnicy traktowani byli instrumentalnie, jak tresowane małpki będące jedynie posiadaczami portfeli. I niektórzy właśnie tak się zachowywali.

Dodam, że organizator kompletnie nie był zainteresowany opiniami uczestników i nawet nie stworzył w tym zakresie pozorów – nie było żadnej ankiety, w której mógłbym wyrazić swoją opinię. Za to każdy uczestnik otrzymał mini-śpiewnik z treściami takich hitów jak “We are the champions”, “It’s my life”, “We are the world” itp. Mówiąc wprost – nadal jestem zażenowany. Można powiedzieć, że na NAC byłem w tym roku trzy razy: pierwszy, ostatni i nigdy więcej.

Całe szczęście, że stworzyliście dla mnie alternatywną imprezę. I za to Wam dziękuję 🙂 I cieszę się również, że nikt z Was (z tego co mi wiadomo) nie uległ perswazji i/lub manipulacji, której dopuszczali się mówcy. Dzielni jesteście i oby tak dalej 🙂

I mam nadzieję, że przynajmniej trochę uprzyjemniłem i uzasadniłem naszą rozmową Wasz pobyt na tej imprezie. No chyba, że po prostu Wam się podobało i nie podzielacie moich obiekcji 😉