WNOP 098: Destrukcyjne skutki niespodziewanego sukcesu, czyli jak zepsułem siebie i moją pracę

To jest podcast „Więcej niż oszczędzanie pieniędzy” – odcinek 98. Dzisiaj opowiem jak bardzo destrukcyjne skutki może mieć niespodziewany sukces.

Witam Cię w kolejnym odcinku podcastu „Więcej niż oszczędzanie pieniędzy”. Ja nazywam się Michał Szafrański i w tej audycji przedstawiam konkretne i sprawdzone sposoby pomnażania oszczędności. Opowiadam, jak rozsądnie wydawać pieniądze i jak odważnie realizować swoje pasje i marzenia. Jeśli tylko szukasz odrobiny stabilizacji finansowej i emocjonalnej w swoim życiu, to ten podcast jest dla Ciebie.

Tylko dwa odcinki dzielą nas od tego setnego. I ten dzisiejszy jest dosyć nietypowy, a ostatnio być może dla mnie nawet bardzo typowy, bo zamierzam powiedzieć o takiej nieoczywistej, ciemnej stronie sukcesu. Tradycyjnie będę mówił na swoim przykładzie.

Sukcesem jest niewątpliwe moja książka. Jest to sukces, ponieważ w ciągu zaledwie dziesięciu miesięcy sprzedałem prawie 30 tys. egzemplarzy. Istotne jest to, że wydawałem książkę samodzielnie. Przychód ze sprzedaży sięgnął 2,5 miliona złotych, z czego połowa stawiła mój czysty zysk, już po opodatkowaniu. I patrząc z zewnątrz na te moje działania, można by było powiedzieć, że to jest fenomenalny sukces. To, co mi się udało zrobić, to jest coś, co chyba się jeszcze w Polsce nikomu nie udało, jeśli chodzi o samodzielne wydawanie książek – a przynajmniej ja nie znam takich przykładów.

Ten przykład, z tego, co wiem i się orientuję, jest również spektakularny w skali światowej, to jest ok. 650 tys. dol. Nie znam takiego przykładu, żeby autor debiutujący w self-publishingu tak fajnie i tak szybko osiągnął tak spektakularny rezultat. Oczywiście jest sporo doświadczonych self-publisherów amerykańskich osiągających podobne wyniki, ale ważne jest to, że my jesteśmy tutaj. Ja jestem w Polsce. Sprzedaję dla audytorium, które liczy niecałe 40 milionów Polaków i już samo to pokazuje skalę tego sukcesu – zwłaszcza w zestawieniu z miliardową publiką książek angielskojęzycznych.

I można by było pomyśleć, że ja jestem z tego powodu megaszczęśliwym człowiekiem, że powinienem być bardzo zadowolony, cieszyć się tymi pieniędzmi, które zarobiłem. Prawda jest jednak taka, że tej radości we mnie brakuje. Cały odcinek podcastu chcę poświęcić właśnie temu, że pomimo tego, że osiągamy duże sukcesy, może w nas brakować radości z tego, co robimy. Taki duży i niespodziewany sukces może wręcz powodować, że nasza wiara w to, że kiedykolwiek jeszcze uda nam się coś takiego powtórzyć, może po prostu upaść.

I możecie się teraz zastanawiać, dlaczego ja w ogóle nagrywam ten odcinek podcastu. Bo wszyscy na zewnątrz, wokół nas pokazują te pozytywne strony. To, że można w Polsce wypracować własnymi rękami sukces – coś co tak definiujemy. Takie osoby są skłonne pokazywać drogę, którą przeszły, rozpracowywać, rozkładać na detale ten cały proces. Ale jednocześnie rzadko kiedy mówią o tych ciemnych stronach. Ja w zasadzie takich przykładów nie słyszałem. Dzisiaj opowiem o czymś, co się często przemilcza, o takich aspektach, które dosłownie odbierają mi radość z tego, co udało mi się osiągnąć.

Zanim przejdę dalej, to chciałbym dokonać zastrzeżenia, że ja w tym odcinku będę mówił na własnym przykładzie i wyłącznie o własnych przemyśleniach, wnioskach i wątpliwościach. Nie chciałbym, abyście wyciągnęli z tego przeświadczenie, że ja w jakikolwiek sposób generalizuję. Nie wiem, co się dzieje w głowach innych osób, które osiągają sukces. Będę mówił tylko o własnych doświadczeniach. Ale mimo wszystko chcę Wam o nich opowiedzieć, bo wydaje mi się, że w sytuacji, w której osiągniecie coś, co będziecie samodzielnie definiowali jako sukces – czego Wam życzę, może się okazać, że borykacie się z bardzo podobnymi problemami.

Ponad rok temu nagrywałem odcinek podcastu, w którym dzieliłem się błędami, które popełniłem, pracując nad moją książką. I tamten odcinek miał dla mnie trochę autoterapeutyczną funkcję. Po uświadomieniu sobie tego wszystkiego, po przygotowaniu się do jego nagrania, byłem skłonny pójść dalej, zamykałem pewien rozdział. Sytuacja, w której teraz tkwię jest trochę inna, bo wydaje mi się, że nie mam jeszcze dobrego rozwiązania. Tzn. cały czas go szukam. Nie spodziewajcie się też, że przedstawię tutaj jakieś gotowe rezultaty czy przemyślenia, co powinienem poprawić, w jaki sposób mogę podejść do tych wyzwań, z którymi się teraz mierzę. Nie nazywam ich „problemami”, bo to nie są problemy. Ale prawda jest taka, że jeszcze się z tym nie uporałem. Tkwię w tej sytuacji, więc będzie to dosyć specyficzny odcinek.

Zanim dojdę do tych przemyśleń, to zacznę od początku. Ja dzisiaj jestem przedsiębiorcą i jako przedsiębiorca żyję w takiej ciągłej niepewności. Bo takie życie jest dużą sinusoidą. Są okresy, kiedy jest dobrze i są okresy, kiedy jest źle. I w tych, kiedy jest dobrze, musimy się przygotowywać na te czasy, w których może być gorzej. To nie dotyczy wyłącznie aspektu finansowego, bo on jest bardzo, bardzo ważny, czyli kwestie płynności finansowej w firmie, odkładanie na bieżąco w dobrych czasach tyle pieniędzy, żeby ten zły okres udało się przetrwać i wyjść z niego obronną ręką.

Dobry okres to taki, gdy firma uzyskuje bieżące dochody, czyli ma możliwość generowania nadwyżek finansowych, oraz to, że mam zaplanowane projekty, które realizuję, czyli wiem, nad czym pracuję, i wiem, nad czym będę pracował w perspektywie kwartału, pół roku czy kolejnych miesięcy. I jednocześnie te nadwyżki finansowe, które wygeneruję, jestem w stanie inwestować w projekty, które być może kiedyś będą przynosiły mi kolejne pieniądze. I trzeci aspekt, nie mniej ważny od tych dwóch pozostałych, to jest to, że mi się dobrze pracuje, że osiągam taki stan, w którym ta praca po prostu mi płynie, można powiedzieć flow, że systematycznie te wszystkie sprawy, które mam, popycham do przodu. Jeżeli te wszystkie trzy elementy grają, to ja mam wtedy takie bardzo dobre samopoczucie, bo wiem, że jest OK i wszystko mam pod kontrolą.

Te słabsze okresy w funkcjonowaniu mojej firmy to są te momenty, które są przeciwstawieństwem tego, o czym przed chwilą powiedziałem. Czyli np. brakuje bieżących przychodów w firmie albo jest niepewna przyszłość co do projektów, które realizuję, albo po prostu praca mi nie idzie. I my jako przedsiębiorcy chyba wszyscy wiemy, że to jest taka huśtawka i różnie nam się może toczyć. W zasadzie mamy pewność, że prędzej czy później ten gorszy okres po prostu się pojawi. Z jednej strony dążę do tego, żeby było stabilnie i dobrze przez długi czas, ale z drugiej mam też świadomość, że taka sytuacja nie jest wieczna. A to z kolei prowadzi do takiego paradoksu, że nawet kiedy wiem, że jest dobrze, bo wszystkie wskaźniki w firmie na to wskazują, to mi jest trudno osiągnąć wewnętrzny spokój, bo spodziewam tego, że po tym dobrym okresie może nadejść ten gorszy.

Nie ma problemu, kiedy ten gorszy nadchodzi i jest krótkotrwały. Bo ja wtedy jestem na niego mentalnie przygotowany. Nawet można powiedzieć, że go wyczekuję. Czyli przygotowuję się na tę sytuację, spinam się i w końcu, kiedy coś jest gorzej, to ja mówię sobie: „Dobrze. Spodziewałem się tego, w związku z tym mam ten bufor czasowy i oszczędności finansowe, które pozwalają mi przez ten okres przejść”. Gorzej, jeśli ten okres się przeciąga. Dlatego że w takich przypadkach, jeżeli to trwa zbyt długo – jeszcze nie miałem takiej sytuacji, kiedy pieniędzy w firmie zabrakło – i przez zbyt długi okres praca mi się nie klei, to przestaję wierzyć w to, że jestem w stanie wyjść z tej sytuacji obronną ręką.

I na to nakłada się jeszcze jeden problem. Ja mam pracę twórczą. Czyli można powiedzieć, że ta frustracja wewnętrzna natychmiast uwidacznia się również w efektach mojej pracy. Jeżeli coś mi nie idzie, to nie widzę tego tylko ja. Mam głębokie przeświadczenie, że np. w tekstach, które piszę na bloga, czy podcastach, które nagrywam, również brakuje takiej radości tworzenia i świeżości tego, co dostarczam. Więc mam świadomość, że nagle staję się być może trochę bardziej toksyczny i cyniczny. Wiem, że to rzutuje w negatywny sposób na moją pracę.

Oczywiste jest, że po bardzo dużym projekcie należy nam się odpoczynek. 1 lipca 2016 r. ruszyła przedsprzedaż mojej książki. Wszystkie prace związane z jej przygotowywaniem zostały zakończone. Zostały jeszcze 2-3 miesiące intensywnej promocji. W zasadzie można było powiedzieć, że po tym czasie powinienem móc wrócić do rzeczywistości, do dawnego reżimu pracy, porannego wstawania, układania tych projektów czy zadań w taki sposób, który umożliwia mi ich płynne realizowanie. I niestety jesteśmy dzisiaj 10 miesięcy później – czyli nagrywam ten podcast w maju 2017 r., ponad 10 miesięcy od premiery – i ja jeszcze nie powróciłem do tych nawyków, które miałem przed pisaniem książki. Czyli można powiedzieć, że trochę się rozleniwiłem, a nawet bardzo.

To jest taki pierwszy czynnik, który był w moim przypadku do przewidzenia, że jeżeli książka okaże się dużym sukcesem, to po prostu mnie to rozleniwi. Dlaczego? Bo mam zapewniony stały dopływ pieniędzy, bo bardzo dużo zarobiłem na książce. Z drugiej strony uważam, że mam prawo do odpoczynku. Dlaczego miałbym od razu siadać do pracy, skoro tak bardzo napracowałem się przez ostatnie kilka lat? I niestety jest tak, że w moim przypadku lenistwo jest wynikiem tego, że pojawił się sukces. A wręcz sukces usprawiedliwia u mnie lenistwo. I tak długo sobie wmawiałem, że mam prawo do odpoczynku, że dzisiaj jestem w takiej sytuacji, że minęło 10 miesięcy i naprawdę trudno mi się wziąć do pracy. Dla mnie stało się to prawdą.

I to się przejawia absolutnie strasznie, bo pod koniec 2016 r. planowałem 2017 r. i 2018 r., jakie projekty zrealizuję, na których konferencjach wystąpię, jakie tematy poruszę na blogu – takie cykle tematyczne. I jak planowałem cały ten rok, to powiedziałem sobie: „Nie, nie, nie, mam prawo do odpoczynku, to w związku z tym skreślę większość projektów, które chodzą mi po głowie”. Z jednej strony jestem osobą ambitną, chcę realizować nowe przedsięwzięcia, z drugiej powiedziałem sobie: „Ale moment, weź Szafrański sobie odpocznij, weź na wstrzymanie, potraktuj ten rok jako taki, w którym różne rzeczy, które były twoimi zaległościami, po prostu prostujesz – czy to w życiu osobistym, czy również na blogu”. Dla przykładu, jest wiele miejsc na blogu, które są zdezaktualizowane i po prostu trzeba tam napisać nowe treści czy nowe linki popodczepiać. Tej pracy w tle jest dużo.

I przez to, że zacząłem skreślać te nowe projekty, to nagle okazało się, że wstaję rano i niespecjalnie mam co robić. Dlatego że zostają mi tylko jakieś drobiazgi do zrobienia, mam takie przekonanie, że raz, dwa, trzy je wykonam, co nie jest prawdą. Od razu mówię, że w obecnej mojej sytuacji nie jest to prawdą. Uwolniłem się od wszystkich zobowiązań, które mogłyby być istotne, nikt mi nad głową nie stoi, nikt mnie nie pilnuje i nie pogania, nie mam żadnych współprac z firmami i widzę, że to ma bardzo destrukcyjny wpływ na to, w jaki sposób funkcjonuję. To nie do dotyczy tylko pracy, tylko całego funkcjonowania w życiu.

Mogę powiedzieć, że jedyny pozytywny aspekt, jaki dzisiaj obserwuję, to jest to, że w końcu się wysypiam. Tak jak kiedyś byłem porannym ptakiem i wcześnie wstawałem, to po zakończeniu pracy nad książką śpię do godziny 10, czasami do 11, przesypiam co najmniej osiem godzin, czyli ze zdrowotnego punktu widzenia jest wszystko fajnie i OK. Ale z drugiej strony to powoduje, że ja do pracy siadam najwcześniej o godzinie 12:00. I to z kolei mnie wewnętrznie frustruje. „Ale jak to? Kiedyś do południa, Szafrański, miałeś większość roboty zrobionej, a teraz w zasadzie dopiero o 12:00 siadasz do pracy?”. I sam widzę, że to nie jest praca efektywna – przez to zupełnie inaczej funkcjonuję.

Innym negatywnym aspektem dużego niespodziewanego sukcesu jest olbrzymia presja, jaka się z tym wiąże. Inaczej mówiąc, jest trochę tak, że przynajmniej część z Was spodziewa się tego, że skoro miałem taki olbrzymi sukces z książką, to kolejny mój projekt będzie jeszcze większy. I ja sam mam takie wewnętrzne przekonanie, że skoro cały czas się rozwijam, to też powinienem przeskakiwać przez tę poprzeczkę, którą stawiam sobie coraz wyżej. Pamiętam, że na początku roku na jednym z blogów przeczytałem ciepłe słowa o mnie chyba w jakimś rankingu blogów finansowych. I pojawiało się tam takie pytanie: „Ciekawe, czym Michał Szafrański zaskoczy nas w tym roku?”. Ja skomentowałem to tak, że w zasadzie niczego ambitnego nie planuję i prosiłem, żeby niczego po mnie się nie spodziewać, ale tam w komentarzach pojawiło się takie niedowierzanie. No tak bardzo Was przyzwyczaiłem do tego, że podnoszę tę poprzeczkę, że rzeczywiście te Wasze oczekiwania w stosunku do mnie są bardzo, bardzo rozbudzone. I to też w jakiś sposób wpływa na moje samopoczucie.

I po takim dużym sukcesie pojawia się pewna wątpliwość. Podobną miałem kiedyś, jak złamałem dwie nogi. Wtedy po wypadku zastanawiałem się, czy to przypadkiem nie jest taki zwrotny moment w życiu, że być może wszystko, co miało się wydarzyć w moim życiu najlepszego, już się wydarzyło i że od teraz będzie już tylko gorzej, bo np. nie będę mógł chodzić itd. I teraz mam podobne wrażenie w kontekście mojej przyszłości i blogowej, i jako osoby, która próbuje tworzyć coś w internecie. Bo zastanawiam się, czy przypadkiem nie jest tak, że ten najlepszy projekt już się wydarzył i większego, bardziej spektakularnego i zadowalającego nigdy nie będzie. Samo zadawanie sobie takich pytań bywa dołujące. I rodzi do kolejne przemyślenie, że skoro niewątpliwie po dużym sukcesie w tej chwili czuję się tak, jak się czuję, to pytanie, co będzie, jeśli kolejny lub któryś z kolejnych projektów okaże się porażką – jak się wtedy będę czuł? Mam w tej chwili dużo wątpliwości i dużo „rozkminiam”. Zresztą kiedyś czytałem jakieś badania amerykańskie, że ten odsetek depresji, samobójstw w grupie przedsiębiorców jest całkiem, całkiem wysoki. I teraz dochodzę do wniosku, że wcale mnie to nie dziwi. Dla jasności: ani stanów depresyjnych, ani jakichkolwiek myśli samobójczych absolutnie nie mam – jestem bardzo daleki od tego.

Jest też jeszcze jeden minus, że taki duży sukces bardzo zmienia perspektywę na różne rzeczy, które w życiu się dzieją. Kiedyś było tak, że przysyłaliście mi e-maile, w których dziękowaliście mi za to, co blog dla Was robi, co Wam daje. Mnie to strasznie pozytywnie ładowało, dosłownie każda taka wiadomość. I w miarę jak tego przychodziło coraz więcej, to, ja wiem, że zabrzmi tragicznie to, co zaraz powiem, ale tak jest, że przyzwyczajam się do tego. Czyli przestaje to już dawać taki zastrzyk pozytywnej energii. Po prostu to jest kolejny e-mail, który odbieram. I z jednej strony czasami mam takie dni, że po prostu przyjdzie taki mail w idealnym momencie i rzeczywiście pomaga, ale uczciwie mówiąc, coraz mniejszy pozytywny efekt to u mnie wywołuje. Czyli częściej zanurzam się w tych swoich przemyśleniach niż w takich zewnętrznych, obiektywnych czynnikach, które pokazują, że robię dobrą robotę.

Ale też jest inny aspekt tej zmiany perspektywy na niekorzyść. Kiedyś potrafiłem ucieszyć się z każdej drobnej pozytywnej rzeczy, która się działa. A dzisiaj, ze względu na to, że ta poprzeczka została podniesiona, to też tak jest, że nad pewnymi sukcesami przechodzę totalnie do porządku dziennego. Ba! Nawet jest tak, że dzieje się coś, co dwa lata temu uznałbym za spektakularne, a teraz mówię: „Eee, mogło być lepiej”. Czyli sam nakręcam się na nie wiadomo co, pomimo tego, że obiektywnie mogę być bardzo zadowolony z obecnej sytuacji. I myślę, że wiele bym dał za to, żeby zresetować swoje myślenie, aby znowu wrócić do tej radości tworzenia, która była na samym początku blogowania. Dzisiaj ta granica przesunęła się i zupełnie niepotrzebnie sam sobie stawiam coraz wyższe wymagania.

I jeszcze jeden aspekt, że jeżeli przytrafia mi się duży niespodziewany sukces, taki, którego nie spodziewałem się, który wielokrotnie przekroczył moje oczekiwania, to bardzo łatwo jest mi też zakwestionować moje zasługi. Czyli uznać, że jednak było w tym dużo szczęścia takiej osoby początkującej. Bo wiadomo, pierwsza książka wydana po tym, jak rozpocząłem blogowanie, w związku z tym to jest coś takiego: „OK, być może to jest tak, że to jest sukces totalnie jednorazowy. Nawet jeżeli napiszę kolejną świetną książkę, być może nawet lepszą, to może wcale nie uda się go powtórzyć, dlatego że wtedy miałem po prostu fart”. Czyli zaczynam w swojej głowie umniejszać w pewnym sensie te sukcesy, które osiągnąłem, bo wydaje mi się, że na nie nie zasługuję, że nie zostały one przeze mnie wypracowane. Obiektywnie to pewnie nie jest prawda, wypracowałem to wszystko, ale jakby ten diabeł w głowie podpowiada, że „człowieku, weź na wstrzymanie, to, co się przytrafiło, było totalnie przypadkowe. Trafiło się ślepej kurze ziarno i tyle, kolejnym razem być może w ogóle się nie uda”. A to z kolei prowadzi mnie do tego, że zastanawiam się, czy udało mi się w ogóle znaleźć powtarzalny model biznesowy, czy to przypadkiem nie był tylko jednorazowy strzał i koniec.

I kolejny aspekt jest taki, że duży sukces finansowy jest taką drogą na skróty do szybszej emerytury. Osiągając tak spektakularne wyniki finansowe w 2016 r., przekonałem się, że ta moja droga do niej rzeczywiście może być krótsza, że ta emerytura może być tuż, tuż. A z drugiej strony, jak już przestawiłem się na takie myślenie długofalowe – ja nie żyję dzisiaj z perspektywy od miesiąca do miesiąca, a nawet od roku do roku, tylko po prostu patrzę na najbliższe 30 lat, ile ja pieniędzy potrzebuję, żeby nie musieć pracować, a jednocześnie mieć się za co utrzymać – to widzę, że jednak jeszcze mi tych pieniędzy trochę brakuje. Czyli z jednej strony wydawało mi się, że już „witam się z gąską”, że już tuż, tuż ta wcześniejsza emerytura, że w zasadzie będzie można przestać pracować dla pieniędzy i pracować wyłącznie na przyjemności, a tu okazuje się jednak, że nie, że jeszcze trzeba trochę pracy i energii włożyć w to, by znaleźć się tam, gdzie się chce być.

Myślę, że to jest trochę tak, jak z wygraną w Lotto. Mówi się, że ci, którzy wygrywali, bardzo szybko przepuścili pieniądze. Mają ten zastrzyk finansowy, ale nie myślą w horyzoncie długofalowym. Natomiast ja mam coś odwrotnego. Przez to, że myślę o tym horyzoncie długofalowym, to nie potrafię się doraźnie cieszyć, bo to jeszcze nie jest to, co mnie doprowadza tam, gdzie chciałbym być. Z drugiej strony myślę, że ta świadomość może być takim elementem pionizującym, który pomoże mi wrócić do pracy i rzeczywiście wykonywać ją w taki sposób, w jaki bym chciał.

I w zasadzie na koniec analizując siebie, to powiem, że wydaje mi się, że takie rozprężenie nie jest reprezentatywne dla wszystkich. Często powtarzałem Wam, że z natury jestem leniem i że zasuwam tak intensywnie dlatego, że wiem, że gdzieś tam na koniec jest ta nagroda, to poczucie komfortu, które pozwoli mi po prostu opuścić wszystko, rzucić się na kanapę, nic nie robić, oddać się mojemu słodkiemu leniuchowaniu. I to jest dokładnie to, co się wydarzyło w wyniku premiery książki Finansowy ninja i tego, że tak ochoczo po nią sięgnęliście, że ten olbrzymi sukces finansowy umożliwił mi to lenienie się bez żadnych negatywnych konsekwencji w krótkim terminie. Jest tak, że ten brak konkretnych planów na rok 2017 powoduje, że czas mi przecieka przez palce. Chyba pierwszy raz w życiu tego doświadczam, że rzeczywiście brak planów powoduje, że cholernie marnuję dzisiaj swój czas. Nie potrafię ocenić, czy to jest dobrze, czy źle. Być może jest mi to potrzebne po to, żeby zebrać siły i energię, by działać skuteczniej za jakiś czas, nie wiem jeszcze za jaki.

I żeby nie było tak totalnie pesymistycznie, powiem, że końcówka będzie bardzo optymistyczna, bo ja mimo wszystko cieszę się bardzo z tej sytuacji, w której się znalazłem. Uważam, że to jest najlepsza sytuacja, jaka mogła mi się przytrafić. W zasadzie każdemu z Was życzę, żebyście z tego typu problemem musieli się zmierzyć. Bo można też sobie wyobrazić taką sytuację, co by było, gdyby książka nie okazała się sukcesem? Byłbym w dużo gorszej sytuacji. Bo nie dość, że nie zarobiłbym tyle, ile zarobiłem, to musiałbym się też zmierzyć z prozą życia codziennego, znaleźć jakiś kolejny pomysł na to, jak skutecznie zarabiać pieniądze, jak utrzymywać rodzinę. Jednocześnie pojawiłaby się pewnie głęboka frustracja, że tyle czasu poszło na książkę, a ona po prostu nie jest popularna, w żaden sposób Wam nie pomaga, mało kto ją kupuje. Abstrahując od wszystkiego mam przekonanie, że wykonałem absolutnie świetną robotę przy Finansowym ninja, więc uważam, że to jest książka, która powinna trafić jak najszerzej.

Fajną, optymistyczną rzeczą jest to, że ten stan, w którym znalazłem się, wymusza na mnie szukanie rozwiązań i prawdziwych motywacji do pracy. Bo nie mam dzisiaj motywacji finansowych, oczywiście liczy się to, czy będę miał pieniądze, które pozwolą mi przejść na emeryturę – to jest oczywiste. Ale z drugiej strony doraźnie nie ma to najmniejszego znaczenia, czyli w momencie, w którym te kwestie finansowe przestały być jakimkolwiek wyzwaniem czy problemem, to ja wszedłem na taki zupełnie nieznany dla mnie obszar, po którym muszę się poruszać zupełnie po omacku, od nowa szukać tej swojej drogi, szukać w gruncie rzeczy odpowiedzi na pytanie: co daje mi szczęście? Co jest tym czynnikiem, który pomoże mi być radosnym i zadowolonym każdego dnia. I wydaje mi się, że trochę już znam odpowiedź, przynajmniej częściowo, ale mam duży problem dzisiaj sam ze sobą, z pogodzeniem z jednej strony moich dużych ambicji – bo one nadal są duże, tylko praca mi nie idzie – z taką przyjemnością i potrzebą leniuchowania. Nie wiem, jak to zrobię.

Więc tyle dzisiaj, nie jest to szczególnie długi odcinek podcastu. Chciałem zakończyć tym optymistycznych akcentem. Pamiętajcie, że „nie wszystko złoto, co się świeci”, że „nie ma róży bez kolców”, że nawet taki absolutnie fenomenalny, spory, nadmierny w stosunku do oczekiwań sukces może mieć bardzo destrukcyjny wpływ na naszą psychikę i zdolność do dalszej pracy, i jakoś trzeba z tym żyć. Wszystkim Wam życzę, żebyście się znaleźli w takim miejscu jak ja.

Nie wymieniałem w tym odcinku żadnych linków, ale notatki i transkrypt znajdziecie pod adresem jakoszczedzacpieniadze.pl/098. A za dwa tygodnie bardzo mocno zapraszam Was do wysłuchania rozmowy z Bartkiem Popielem, autorem bloga liczysiewynik.pl. Bartek jest taką osobą, która, w przeciwieństwie do mnie, raczej nie ma problemów z produktywnością. Niesamowicie pracowity człowiek, z niesamowitymi efektami. Autor kilku książek, osoba, która prowadzi szkolenia on-line i off-line. Osoba, która próbowała zarabiać na własnych produktach przez długi okres czasu i tymi doświadczeniami podzieli się w kolejnym odcinku, ale to dopiero za dwa tygodnie.

Pora się już pożegnać. Dzięki wielkie za wspólnie spędzony czas i życzę Ci skutecznego przenoszenia Twoich celów finansowych na wyższy poziom. Trzymaj się i do usłyszenia!