Emocjonalny i finansowy aspekt dobroczynności, czyli jak dzielić się mądrze?

Osoby chcące mądrze pomagać mają wiele rozterek. I chociaż niewiele potrzeba, by robić to efektywnie, to dobroczynność nie jest łatwa. Spróbuję Wam dziś trochę pomóc 🙂

Grudzień to czas, gdy otwierają się nasze serca. Na bliskich, ale także na trudny los innych osób. To miesiąc, w którym swoje zwieńczenie ma wiele akcji prowadzonych przez organizacje pożytku publicznego (OPP), czyli przeróżne stowarzyszenia i fundacje niosące pomoc potrzebującym. To także miesiąc, w którym przez media społecznościowe przetacza się fala informacji od naszych znajomych, którzy angażują się jako wolontariusze i darczyńcy w tę pomoc.

Różnie oceniamy to co widzimy. Najczęściej nasz punkt widzenia zależy od naszego własnego stanowiska. Od tego czy sami angażujemy się w dobroczynność, czy może jej nie akceptujemy. Filantropia może mieć różne formy, ale jeśli chociaż raz w roku przekazujemy swoje pieniądze na zaspokojenie potrzeb innych, to warto robić to mądrze i z głową. Z kilku powodów: po to by nasza pomoc trafiła tam, gdzie naprawdę się przyda, ale także i po to, by jak najwięcej z wpłacanych przez nas pieniędzy służyło adresatom pomocy a nie np. opłaceniu podatków.

O tym czym różnią się poszczególne formy pomocy pieniężnej i jak to robić z głową – piszę właśnie w tym artykule. Pokazuję także korzyści płynące z przekazania darowizn właśnie w grudniu. A na koniec mam dla Was krótkie życzenia Bożonarodzeniowe oraz rozstrzygnięcie konkursu, w którym rozdawałem 25 wyjątkowych nagród.

Zapraszam do lektury 🙂

Dlaczego nie pomagamy?

Zacznę przewrotnie. Zacznę od przedstawienia, jak wygląda moja przygoda z dobroczynnością. Sypiąc głowę popiołem powiem, że na pewno mógłbym dawać i robić więcej niż ma to miejsce aktualnie.

Dawno dawno temu tłumacząc sobie dlaczego nie warto dawać pieniędzy innym, posługiwałem się takimi obiegowymi stwierdzeniami:

• Nie mam wystarczająco dużo pieniędzy – to akurat jest równie prawdziwe co nieprawdziwe w dowolnej sytuacji.
• Biednym powinni pomagać bogaci – pytanie jak zdefiniujemy bogatego i biednego?
• Jak będę bogaty, to będę pomagał – klasyk. Znowu pytanie o to czy kiedykolwiek uznam, że jestem bogaty.
• Przecież moja ewentualna pomoc to kropla w morzu potrzeb – kolejny klasyk. Skoro “nie zbawię całego świata”, to po co miałbym robić cokolwiek, prawda?

Na szczęście wyleczyłem się już z takiego myślenia, ale rodząca się potrzeba serca wygenerowała niestety cały zestaw innych dylematów związanych z dobroczynnością.

Ja jestem wygodnicki. Wolę przekazywać pieniądze i w ten sposób zaspokajać swoją potrzebę czynienia dobra, niż angażować się np. jako wolontariusz. Czas to jedyny zasób, którego wiecznie mi brakuje. Z jednej strony to zasób najcenniejszy i mógłbym go ofiarować innym, ale z drugiej strony wiem, że dużo efektywniej potrafię go wykorzystywać, np. tworząc takie wpisy jak ten – które będą miały szansę mieć duży zasięg i wpływać na popularyzację tematyki dobroczynności. A jednocześnie potrafię zarabiać, więc po prostu mogę dzielić się z innymi przekazując swoje darowizny.

Dlaczego o tym piszę? Bo uważam, że nie ma jednej prawidłowej drogi. Pomagać innym można na wiele sposobów – niekoniecznie przekazując pieniądze. Dobroczynność ma wiele twarzy i żadna z nich nie jest zła. W mojej opinii każde działanie na rzecz innych osób, jest wartościowe i przybliża nas do nieba (o ile w to wierzycie).

Ale pomimo, że to wszystko wiem, to przyznam, że z takim podstawowym działaniem polegającym na przekazywaniu darowizn pieniężnych lub rzeczowych, cały czas mam pewne trudności:

• Nie wiedziałem komu dawać – osobom indywidualnym, które są w gorszej sytuacji? Czy może fundacjom i stowarzyszeniom, które potrafią ukierunkować pomoc, ale mają swoje koszty działania (czasami całkiem wysokie)?
• Nie wiedziałem ile dawać – gdy w domu się nie przelewało, to uważałem, że nie mam się czym dzielić i że darowizny są dobre dla bogatych filantropów. Długo dojrzewałem do tego, że warto się dzielić, ale nadal nie wiedziałem, ile pieniędzy mogę przeznaczać dla innych. Biblijna dziesięcina (czyli 10% zarobków) wydawała mi się czymś bardzo dużym – zwłaszcza jeśli brałem pod uwagę nieregularność wpływów oraz zobowiązania wiszące na mojej głowie.
• Nie wiedziałem jak to robić mądrze – czułem, że wyciągnięcie pieniędzy z portfela i wrzucenie przypadkowej osobie klęczącej gdzieś na mojej drodze, to nie jest najmądrzejszy odruch. A jednak czasami to robiłem – niestety raczej kierowany wyrzutem sumienia niż chęcią pomocy.
• Nie wiedziałem jak to dobrze rozliczyć – wiedziałem, że istnieją możliwości w zakresie optymalizacji podatkowej związanej z przekazywaniem darowizn i nawet nieliczne tak rozliczałem, ale w większości przypadków pieniądze trafiały do potrzebujących w gotówce lub przelewem do osób prywatnych i miałem zagwozdkę, czy da się tutaj coś zmienić. A świadomość, że płacę od tych kwot podatek (chociaż nie muszę) – bolała.

Wszystkie powyższe niewiadome powodowały u mnie pewien paraliż. Z jednej strony czułem i chciałem pomagać, a z drugiej strony bałem się, że moja pomoc może być źle ukierunkowana, nieefektywna, że pieniądze się zmarnują. Z jednej strony chciałem mieć wpływ na to, na co idą przekazywane pieniądze, a z drugiej – nie byłem na tyle zaangażowany, by dowiedzieć się, np. czym konkretnie zajmuje się dana organizacja pożytku publicznego i na czym polega udzielana przez nią pomoc.

Efektem była pomoc bardzo nieregularna i często z poczuciem “kaca moralnego”, że nie dałem z siebie wiele. A przecież nie o to mi chodziło. Raczej zależało mi na pozytywnym efekcie – poczuciu, że zrobiłem coś dobrego i w najlepszy możliwy sposób.

Ale chcę też mocno zaznaczyć jeden aspekt: uważam, że to czy pomagamy innym czy nie, jest indywidualną decyzją każdej osoby. I w żaden sposób nie jesteśmy uprawnieni do tego, by podważać takie autonomiczne decyzje innych osób. Wydaje mi się, że pomoc musi wynikać z naszej potrzeby serca. Jeśli jej nie ma – to nie ma co rozpaczać albo się zmuszać. Chociaż z drugiej strony – często to właśnie takie “zmuszenie samego siebie” skutkuje zauważeniem pozytywnych efektów naszej pomocy innym i dopiero wtedy zaczynamy odczuwać autentyczną potrzebę rozdawania dobra. Po prostu, jeśli dotychczas nie pomagaliśmy, to trudno nam ocenić ewentualne pozytywne efekty tego, że dzielimy się czymś z innymi.

Czytaj także: 100.000 posiłków dla Pajacyka, nagroda dziennikarska i efekt telefonu od Janki Ochojskiej

Michał celebryta

Rok 2013 był moim najgorszym finansowo rokiem od kilkunastu lat. Uciąłem pępowinę w postaci etatu, by zaryzykować z blogowaniem. I pomimo, że finansowo było cienko, to wykrystalizowała mi się wtedy wizja pomagania z głową. Kilka zasad przedstawię dalej.

To co przyniósł rok 2014, to nie tylko wzrost przychodów, ale także wzrost mojej popularności jako blogera i osoby, która może równocześnie mówić do wielu Czytelników i Słuchaczy. Uświadomiłem sobie, że mogę pomagać nie tylko bezpośrednio, ale także Waszymi rękami. A to jest już duża odpowiedzialność.

W 2014 roku zaangażowałem się bezpośrednio w kilka działań – z jednej strony starałem się Was uświadamiać (np. film dotyczący zbiórek na WOŚP), a z drugiej bezpośrednio prosiłem o Waszą pomoc (np. poprzez eBook udostępniony w dniu moich urodzin czy zbiórkę pieniędzy na prezenty dla dzieciaków) – poniżej zdjęcie z efektów tej ostatniej akcji.

Za każdym razem, gdy to jednak robiłem, chociaż wypływało to z chęci pomocy, to zastanawiałem się czy przypadkiem nie zostanę odebrany jak celebryta (w negatywnym tego słowa znaczeniu), który próbuje sobie zbudować lub ocieplić wizerunek poprzez pokazywanie się jako filantrop. Taka publiczna deklaracja pomocy, lub wręcz nawoływanie do niej, okazało się być dużo trudniejsze niż anonimowe, bezpośrednie przekazywanie pieniędzy. Ale – paradoksalnie – dopiero namacalne efekty moich działań uświadomiły mi, że są one dużo ważniejsze od tego, co ja o sobie myślę, bądź co pomyślą o mnie inni. Mail z podziękowaniami od Taty Kamila Sikory i góra prezentów dla dzieciaków z domów dziecka – to nie wydarzyłoby się bez Waszej pomocy, bez Waszych dobrych serc, ale i bez tego, że to ja wyciągnąłem do Was rękę z prośbą o pomoc.

Bardzo Wam dziękuję – bez względu na formę Waszej pomocy. Nawet milcząca akceptacja dla moich działań jest formą pomocy (bo nie przeszkadzacie) 🙂

Zobacz także: Więcej niz oszczędzanie pieniędzy

Czy dobroczynność jest egoistyczna?

Niestety przed przekazywaniem darowizn powstrzymywały mnie jeszcze dwie rzeczy, które nie dawały mi spokoju: piętnowanie pomagających oraz oczernianie działalności niektórych fundacji przez fanów “konkurencji”.

Niektórzy zarzucają pomagającym, że czynią to z czysto egoistycznych pobudek – by się dowartościować a czasami, by błysnąć przed innymi jako filantrop i osoba lepsza niż w rzeczywistości. Ja mam wrażenie, że najczęściej mówią tak te osoby, które w ogóle nikomu w żaden sposób nie pomagają. Po przemyśleniach na ten temat sądzę, że motywy naszego działania mają dużo mniejsze znaczenie niż to, że ta pomoc praktycznie się dzieje. Że na koniec dnia ktoś, gdzieś otrzyma wsparcie. Że suma środków na pomoc wzrasta. I nawet, jeśli ktoś zaspokaja swój egoizm czy potrzebę altruizmu, to z mojej perspektywy jest to tylko “niezbędny koszt uzyskania przychodu”. Piszę oczywiście o standardowych przypadkach a nie dewiacjach, np. potępiam przejawy filantropii, w których przestępcy próbują “odkupić” swoje winy przekazując pieniądze różnym fundacjom.

Krytycy zawsze znajdą powód żeby powiedzieć, że ktoś to robi dla sławy, a gdy nie daj Boże pojawi się kwota darowizny, to od razu skomentują, że jest ona za mała albo tak duża, że to oznacza, że osoba ta dużo za dużo zarabia i to jest społecznie niegodziwe. Czemu to służy? Niczemu. Powoduje tylko, że trudniej przekonać te osoby, które pieniądze mają, by się nimi dzieliły i by publicznie się tym chwaliły.

Zaraz mogą się podnieść głosy oburzenia “Jak to chwaliły?”. Ja sądzę, że dobroczynność potrzebuje bardzo dużo dobrego PR-u. Właśnie po to, by dzielenie się z innymi nie było traktowane jak frajerstwo bądź pretekst do mówienia, że mamy za dużo i powinno nam się zabrać. A ta sytuacja zmienić się może tylko wtedy, gdy przestaniemy się bać lub wstydzić dobroczynności i gdy będziemy traktować ją jako naturalny odruch serca.

Ja z radością obserwowałem to co działo się w sieci przy okazji finału “Szlachetnej Paczki”. Nie wiem czy wiecie, ale w tym roku w ramach tej inicjatywy przygotowano paczki dla 19 580 najbardziej potrzebujących rodzin. Wartość pomocy przekroczyła 41 mln złotych, a w samą inicjatywę zaangażowało się ok. 800 tys. darczyńców. Paczka w absolutnie magiczny sposób otworzyła ludzkie serca. W tym roku jedna z rodzin otrzymała prezenty od Papieża Franciszka (naocznym świadkiem tego wydarzenia był Konrad z bloga Halo Ziemia – tu jego relacja), a innej darczyńca sprezentował mieszkanie!

To jest najbardziej praktyczny przykład transferu dóbr od tych, którzy mają i chcą się dzielić, do tych, którzy potrzebują. I warto to pokazywać, mówić o tym i chwalić. Tu znowu mam bardzo proste podejście:

• Jeśli ktoś chce pomagać anonimowo i się z tym nie obnosi – chwała mu za to!
• Jeśli ktoś pomaga i chce się tym pochwalić, np. na Facebooku – jak najbardziej ma do tego prawo! Być może właśnie w ten sposób zaraża innych tym pozytywnym bakcylem.

Krytykowanie dobroczynności bądź jej przejawów niczemu nie służy. A już kompletnie rozwala mnie to, gdy zwolennicy jednej organizacji charytatywnej prowadzą nagonkę na inną organizację. Tu wdzięcznym celem do ataków od wielu lat jest WOŚP, który w okolicy finału zbiera ogień zwłaszcza ze strony środowisk katolickich. Ja jako katolik i chrześcijanin zdecydowanie sprzeciwiam się jakiejkolwiek formie namawiania do nie wspierania konkretnych fundacji. Na szczęście jest tak wiele organizacji pozarządowych, że każdy może ukierunkować swoją potrzebę czynienia dobra zgodnie z własnymi przekonaniami.

Powtórzę: krytykowanie niczemu nie służy – wzmaga tylko nieufność i niezdecydowanie tych osób, które mogłyby być darczyńcami, a z różnych powodów nie są. I to właśnie pogorszenie opinii o organizacjach pozarządowych było w bieżącym roku głównym powodem znaczącego spadku liczby osób deklarujących przekazywanie pieniędzy na cele dobroczynne – z 32% w roku 2013 do zaledwie 21% w roku 2014. Jako kraj zajmujemy dalekie, 75-te miejsce w rankingu 135 przebadanych krajów. Z omówieniem smutnych wyników badań, możecie się zapoznać tutaj.

Sprawdź również WOŚP odliczenie od podatku

Finansowy aspekt dobroczynności

No to pora przejść do konkretów. 🙂 Chcę Wam pokazać, jak kolosalny wpływ na wymiar Waszej pomocy ma to, w jakiej formie i komu przekazujecie swoje pieniądze. Wyszczególniłem takie sposoby:

1. Wpłata na fundację SMS-em o podwyższonej płatności (tzw. Premium SMS).
2. Wrzucenie pieniędzy do puszki kwestora (lub na tacę).
3. Wpłata darowizny na konto potrzebującego – bezpośrednio.
4. Wpłata darowizny na konto organizacji realizującej cele publicznie i społecznie promowane – może to być zarówno fundacja posiadająca status Organizacji Pożytku Publicznego (OPP), jak również organizacja nie posiadająca tego statusu.

W każdym przypadku założyłem, że wpłacamy kwotę w wysokości 100 zł i przeliczyłem, jakie koszty i podatki dodatkowe znajdują się w tej kwocie oraz ile efektywnie kosztować nas będzie nasza darowizna i ile pieniędzy efektywnie otrzyma obdarowany.

Zacznę od tego, że w każdym z przypadków wpłacamy pieniądze już wcześniej opodatkowane. Przecież od tego co znajduje się w naszym portfelu zapłaciliśmy już zaliczkę na podatek dochodowy (pobraną przez naszego pracodawcę). Optymistycznie założę w tym wpisie, że płacimy 18% podatek dochodowy. W dużym uproszczeniu oznacza to, że każda wyciągnięta z portfela “stówa” kosztuje nas tak naprawdę 122 zł (kwota brutto). Tylko w ostatnim przypadku – przy wpłacie pieniędzy na konto fundacji – możemy skorzystać z ulgi podatkowej.

Zacznijmy od SMS-ów. Mamy tu dwa przypadki. W pesymistycznym pieniądze zbierane w ten sposób obciążone są zarówno podatkiem VAT, jak i opłatami na rzecz operatorów telekomunikacyjnych i firm pośredniczących w przekazywaniu Premium SMS-ów. W dużym uproszczeniu pobierają one 50% wartości netto takiego SMS-a. Z każdych 100 zł do fundacji lub stowarzyszenia trafi zaledwie 40,65 zł. A całkowity koszt dla nas wynosi 122 zł.

Nieco lepiej będzie, gdy organizacji dobroczynnej uda się wynegocjować rezygnację z własnej marży przez operatora i pośrednika. W takim przypadku do OPP trafi 81,30 zł z każdych 100 zł (kosztujących nas 122 zł).

Obejściem problemu pośredników jest zbieranie pieniędzy do puszek. Tu wyciągamy ze swojego portfela 100 zł i do OPP trafia 100 zł. Nikt nam jednak nie wystawi zaświadczenia, że takiego datku dokonaliśmy, więc nie mamy możliwości odliczenia takiej wpłaty od podatku. Dodatkowo musimy liczyć się z tym, że OPP musi pokryć koszty takiej zbiórki: nawet jeśli kwestujący wolontariusze pracują za darmo, to trzeba zakupić i przygotować puszki, pokryć koszty przeliczenia pieniędzy, ich transportu do banku itp. Efektywnie dostępna kwota będzie więc mniejsza.

Analogicznie jest z wpłatą na konto potrzebującej osoby prywatnej (osoby fizycznej). W tym przypadku pomimo tego, że mamy potwierdzenie przelewu, to nie możemy w przypadku takiej darowizny skorzystać z ulgi podatkowej.

Tylko w ostatnim scenariuszu – czyli wpłacie na konto organizacji dobroczynnej – mamy możliwość skorzystania z ulgi podatkowej. Oznacza to, że tylko tutaj wpłata 100 zł na konto fundacji powoduje, że nasz koszt przekazania tych 100 zł wynosi również 100 zł i tyle samo pieniędzy otrzymuje fundacja bądź stowarzyszenie. Dla mnie to najefektywniejsza forma przekazywania darowizn. I dla organizacji dobroczynnej również.

Ile można odliczyć od podatku?

Państwo polskie nie jest tak wspaniałomyślne, by zgodzić się na odpisywanie od podatku nieograniczonych darowizn, np. gdybyśmy mieli kaprys rozdać cały majątek. Ulga podatkowa z tytułu darowizn ograniczona jest do wysokości 6% naszego dochodu. Szczegółowo o zasadach rozliczania darowizn będę pisał w oddzielnym artykule, ale dzisiaj możecie przyjąć takie założenie o ile wysokość Waszego wynagrodzenia się nie zmieniła (lub niewiele się zmieniła) w stosunku do poprzedniego roku:

• Weźcie do ręki zeszłoroczny PIT i zobaczcie, jaki wykazaliście dochód – czyli przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania.
• Obliczcie 6% od tej kwoty – taka właśnie jest maksymalna wysokość darowizny, jaką możecie przekazać, aby skorzystać z ulgi podatkowej. Oczywiście możecie przekazywać darowizny na wyższe kwoty, ale nie będziecie mogli skorzystać z ulgi na nadwyżkę ponad podany tu limit.
• Jeśli płacicie podatek w wysokości 18%, to właśnie 18% kwoty przekazanej darowizny będziecie mogli odpisać sobie od podatku – oczywiście zwróćcie uwagę ile w ogóle macie podatku do zapłaty po uwzględnieniu innych ulg.

Szczegóły dotyczące darowizn w 2014 roku znajdziecie w tym artykule.

I teraz zdradzę Wam dlaczego ten wpis pojawia się właśnie teraz: z mojej perspektywy grudzień jest najlepszym czasem żeby dokonywać wszelkich darowizn. Dlaczego? Bo już dokładnie znamy kwotę rocznych zarobków, wiemy jakie koszty uzyskania przychodu ponieśliśmy, wiemy – przynajmniej z grubsza – jaki będziemy mieć dochód i z których ulg będziemy korzystać. Można szybko wstawić te dane do elektronicznej PITu za zeszły rok i wyliczyć, jaką darowiznę możemy zapłacić i o ile pomniejszy ona nasz podatek do zapłaty (lub o ile większy zwrot otrzymamy).

Ja wykorzystuję okres pomiędzy Świętami a Nowym Rokiem na takie analizy i 30 grudnia wykonuję stosowne przelewy na konta OPP. Dzięki temu ulga podatkowa, którą z tego tytułu osiągam, wraca do mnie nie po roku, ale już po kilku miesiącach – wkrótce po rozliczeniu PIT-u w lutym-kwietniu. 🙂

Jak i komu przekazuję darowizny?

Na koniec przedstawię kilka zasad, które wypracowałem i co do których staram się konsekwentnie stosować:

• Wpłacam tylko przelewem na konta organizacji dobroczynnych – lubię, gdy każda moja złotówka pomocy trafia do kogoś, kto potrafi te pieniądze rozdysponować lepiej ode mnie. Dlatego nie wysyłam Premium SMS, nie wrzucam do puszek, za to przelewam na konto i korzystam z ulg podatkowych. Ze strony OPP (o czym darczyńca najczęściej nie myśli) także ważne są koszty organizacji i promocji zbiórek. Przelew jest tu najwygodniejszą i najmniej kosztowną formą.
• Nie wpłacam już pieniędzy bezpośrednio na konta potrzebujących – stosuję tu zasadę “ograniczonego zaufania”. Przy wpłacie na konto potrzebującego tracę możliwość jakiejkolwiek kontroli. Nie wiem, czy osoba ta zagospodaruje środki zgodnie z deklaracjami. Czy, przykładowo, zamiast na leki czy rehabilitację nie wyda tych pieniędzy w innym celu. Tu w prawidłowym rozdysponowaniu środków pomaga pośrednictwo takich organizacji jak Dzieciom.pl czy Fundacja Avalon. Wypłacają one pieniądze dopiero po weryfikacji np. faktur za leki.
• Stosuję dywersyfikację – zamiast zastanawiać się (nie podejmując decyzji), której OPP wpłacić pieniądze, wpłacam w trakcie roku pieniądze na różne organizacje. Od symbolicznych kwot do większych. Zbieram potwierdzenia przelewów i od razu wrzucam do teczki z PIT-ami. Podobnie jak przy inwestowaniu stosuję dywersyfikację i staram się rozproszyć moją pomoc. Nawet jeśli założyłbym (w co wątpię), że któraś z obdarowanych OPP mniej efektywnie wykorzystuje otrzymane środki, to wiem, że inna zrobi to lepiej. To takie wirtualne ograniczanie ryzyka w dobroczynności. 😉
• Planuję dobroczynność – w grudniu sprawdzam ile już wpłaciłem i zastanawiam się, na ile mogę sobie jeszcze pozwolić. Teraz dodatkowo zastanawiam się, w jaki sposób mogę wizerunkowo wspomóc organizacje dobroczynne w kolejnym roku na moim blogu.
• Absolutnie nie wspieram gotówkowo osób na ulicy – w takim przypadku ew. inne formy pomocy, ale nie pieniądze.
• Zawsze przekazuję 1% podatku w rocznym PIT-cie – to jest najtańsza forma pomocy. Nic nas nie kosztuje, a pozwala przekazać pieniądze konkretnej OPP. UWAGA: tylko w tym przypadku ma znaczenie czy organizacja dobroczynna posiada oficjalny status OPP.

Skupiłem się w tym wpisie na pomocy finansowej, ale to nie jest jedyny sposób, w jaki możecie pomagać. Kiedyś napiszę o tym oddzielny wpis 🙂 Tu zasygnalizuję tylko, że niektóre organizacje są bardzo kreatywne w pozyskiwaniu funduszy: poza standardowymi działaniami sprzedają także gadżety lub realizują działania nie wymagające wyciągania portfela. Pozytywnym przykładem od wielu lat jest Program PAJACYK prowadzony przez Polską Akcję Humanitarną (PAH), którego celem jest pomoc głodnym dzieciom w Polsce i na świecie (aktualnie w Syrii i na Ukrainie). W programie tym można pomagać także niepieniężnie poprzez przekazanie zgromadzonych punktów PAYBACK oraz codzienne wejście na stronę http://pajacyk.pl i kliknięcie brzuszka Pajacyka. Te kliki przekładają się na emisję reklam, a sponsorzy płacą za każdą ich odsłonę. Wystarczy ustawić sobie tylko stronę Pajacyka jako startową 🙂

Z kolei WOŚP współpracuje z Allegro, gdzie możecie wystawiać zbędne Wam przedmioty na aukcje charytatywne, a także z operatorem Play, który przekazuje 5% sumy doładowań na konto WOŚP (Was to nic nie kosztuje).

Gdybyście nie wiedzieli kogo wesprzeć w ostatnich dniach tego roku, to ja polecam Wam trzy inicjatywy:

• Program PAJACYK – realizowany przez PAH. Opisałem go już powyżej.
• Szlachetną Paczkę – organizuje ją Stowarzyszenie WIOSNA i pomimo tego, że dopiero co prezenty dla zakwalifikowanych rodzin zostały wręczone, to już rozpoczęło się zbieranie funduszy na przyszłoroczną akcję. Finał finałem, ale wpłaty potrzebne są przez cały rok, bo tylko dzięki temu można dobrze zaplanować skalę pomocy w kolejnym roku.
• Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy (WOŚP) – ich nie trzeba przedstawiać. Ja gorąco kibicuję WOŚP, bo jak mało która organizacja potrafi aktywizować ludzi i do tego do perfekcji opanowała angażowanie tradycyjnych i internetowych mediów w swoją działalność – po to by zbierać jeszcze więcej datków z przeznaczeniem przede wszystkim na ratowanie życia dzieci.

W przypadku WOŚP najbliższy finał będzie miał miejsce 11 stycznia 2015 r., ale ja przewrotnie już teraz zachęcę Was do wpłaty pieniędzy przelewem. Pamiętajcie – nie do puszki 😉 Przelewem jeszcze w grudniu i odliczcie sobie od podatku.

Najlepsza pomoc, to pomoc systematyczna

Ostatni ważny aspekt, który chcę poruszyć to mądre pomaganie, czyli w taki sposób, by nie wyrządzić szkody lub zminimalizować straty. Tu odwołam się do autorytetu szefowej PAH. Polecam Wam gorąco lekturę wywiadu “Janina Ochojska. Czy jesteś dobrym człowiekiem?”. Dotyka on bardzo wielu aspektów udzielania pomocy pokazując także z jak wieloma trudnymi decyzjami trzeba się borykać, jeśli naprawdę chce się pomagać. Dla organizacji pożytku publicznego jest to codzienność, a my często, czasami w bardzo cyniczny sposób, niesprawiedliwie oceniamy ich działalność, nie próbując nawet zrozumieć istoty trapiących je problemów.

Organizacje pozarządowe nie potrzebują wielkich kwot, ale potrzebują systematycznego wsparcia, które pozwoli im planować pomoc (skupić się na mądrym pomaganiu, a nie gonieniu kolejnego milionera, który sypnie groszem). Tu najprostszym i najwygodniejszym także dla nas jako darczyńców rozwiązaniem, jest po prostu ustawienie stałego, comiesięcznego przelewu na niewielką, nie bolącą nas kwotę. W taki sposób funkcjonuje m.in.:

• Klub WIOSNA i Przyjaciele – to Ci od “Szlachetnej Paczki”
• Klub PAH SOS

Dziękuję z góry, jeśli uznacie, że chcecie przystąpić do jednej z tych inicjatyw.

Kilka słów w Wigilię

Długo zbierałem się do tego wpisu, ale cieszę się, że udało mi się go Wam sprezentować w tak szczególnym dniu.

Moje tegoroczne życzenia dla Was zacznę od podziękowania za to, że jesteście, wspieracie mnie dobrym słowem, dajecie znać, że to co robię, jest w jakiś sposób dla Was przydatne i ważne. Że dyskutujecie i świetnie uzupełniacie Waszymi przemyśleniami moje publikacje. Że pomimo odmienności, jesteście pełni kultury osobistej i ścieracie się z wzajemnym poszanowaniem. Naprawdę jestem z Was i z siebie dumny 🙂

W tym roku nie będę się rozpisywał. Odeślę Was do życzeń, które opublikowałem rok temu – nic się nie zmieniło.

To czego szczególnie chciałbym Wam życzyć w tym roku, to takiej ogólnej wiary w to, że będzie dobrze. Wiary w siebie i w to, że tylko od Was zależy, jak będziecie postrzegali świat i własne możliwości. Nie twierdzę, że wszystko osiągnięcie, ale uważam, że każdy z nas ma pełną kontrolę nad tym, jak reaguje na otaczającą rzeczywistość. I jeśli tylko reakcja ta jest pozytywna i pozytywna, i potem znowu pozytywna i po raz kolejny pozytywna, to są bardzo wysokie szanse, że przy takim pozytywnym podejściu i pracowitości, będziecie mogli góry przenosić 🙂 – bez względu na sytuację, w której w tej chwili się znajdujecie.

Nie wiem czy jesteście wierzący czy nie. Ja jestem. I być może dlatego jest mi w życiu łatwiej. Wierzę w Boga i w sens tego co dzieje w moim życiu – bez względu czy jest to pozytywne czy nie. Staram się zmieniać na lepsze każdego dnia – z różnym skutkiem, ale nie planuję przestawać. Życzę Wam także byście mieli w sobie potrzebę zmiany na lepsze oraz umiejętność wyciągania konstruktywnych wniosków z tego, czego doświadczacie.

A poza tym życzę zdrowia i samych dobrych ludzi wokół 🙂

Do usłyszenia po Świętach!

Zdjęcie na początku: Fotolia.