WNOP 117: Ile zarabia się w esporcie i jak zrobić tam karierę – zdradza Wiktor „TaZ” Wojtas – były lider drużyny Virtus.pro

 

To jest podcast „Więcej niż oszczędzanie pieniędzy” – odcinek 117. Dzisiaj rozmawiam z najbardziej charyzmatycznym graczem Counter Strike w Polsce o kulisach esportu i jego kariery.

Cześć i dzień dobry! Witam Cię w 117 odcinku podcastu „Więcej niż oszczędzanie pieniędzy”. Ja nazywam się Michał Szafrański i w tej audycji przedstawiam konkretne i sprawdzone sposoby pomnażania oszczędności, opowiadam jak rozsądnie wydawać pieniądze i jak odważnie realizować swoje pasje i marzenia. Jeśli tylko szukasz odrobiny stabilizacji finansowej i emocjonalnej w swoim życiu, to ten podcast jest dla Ciebie.

Dzień dobry. Lubię Was zaskakiwać i poszerzać horyzonty. Dzisiaj przeprowadziłem rozmowę, która będzie jak wejście na terra incognita, czyli ziemią nieznaną, dla tych wszystkich z Was, którzy nie interesują się grami komputerowymi oraz tzw. esportem – rywalizacją w grach komputerowych.

Właśnie w tej chwili trwa największa impreza esportowa w Polsce, czyli Intel Extreme Masters w Katowicach. A już w najbliższy weekend – odbędą się finały rozgrywek w grze Counter-Strike. O zwycięstwo będzie rywalizować 16 drużyn z całego świata, w tym najsłynniejsza polska drużyna Virtus.pro. Łączna pula nagród wynosi pół miliona dolarów, a zwycięzca zgarnie połowę, czyli 250 000 dolarów.

Moim dzisiejszym gościem jest Wiktor Wojtas znany bardziej pod pseudonimem TaZ – do niedawna lider drużyny Virtus.pro, którego dosłownie dwa tygodnie temu odsunięto od gry w tej drużynie. Rozmawialiśmy już po rozstaniu z VP i pokrótce również do niego nawiązujemy.

W mojej opinii TaZ jest najbardziej charyzmatycznym i utytułowanym graczem Counter-Strike w Polsce. Dość powiedzieć, że dotychczas poświęcił tej grze aż 19 lat życia, wspólnie z drużyną wygrywał wiele ogólnoświatowych zawodów – w tym olimpiadę esportową World Cyber Games w 2006 r. i w 2011 r. W 2014 r. – jako kapitan drużyny Virtus.pro – triumfował na Intel Extreme Masters w Katowicach. Od lat pozostaje jednym z czołowych światowych zawodników CS, a przy tym najstarszych. I chociaż wielokrotnie podpowiadano mu już przejście na esportową emeryturę On cały czas udowadnia, że jeszcze liczy się w grze.

Rozmawiamy o pasji do gry, o jego drodze do pierwszych i kolejnych wygranych, o kulisach esportu, o zapleczu organizacyjnym profesjonalnych drużyn, o olbrzymich pieniądzach, które dostępne są teraz dla najlepszych zawodników i w końcu o plusach i minusach kariery esportowca oraz psychice zawodników.

Zachęcam serdecznie do wysłuchania naszej obszernej rozmowy.

 

Michał: Cześć, Wiktor.

Wiktor: Cześć.

Michał: Przedstaw się proszę, Widzom i Słuchaczom powiedz kim jesteś i co robisz.

Wiktor: Nazywam się Wiktor Wojtas. Prawdopodobnie ludzie mnie znają pod pseudonimem „TaZ”. Od wielu lat, właściwie od dziewiętnastu lat, jestem na scenie esportowej i reprezentuję różne drużyny. Ostatnią taką największą była Virtus.pro. To jest dość świeża informacja, ale obecnie jestem freelancerem.

Michał: Czyli już nie jesteś w drużynie, czy jesteś w drużynie tylko nie grasz?

Wiktor: Jeszcze oficjalnie jestem graczem Virtus.pro, natomiast zobaczymy jak to potoczy się w nadchodzących dniach, może miesiącach. Czy będę siedział na rezerwie czy może będę czym innym się zajmował, to jeszcze wszystko jest w mojej głowie i też w negocjacjach z organizacją.

Michał: Super. Co to jest esport? Dla tych osób, które nie wiedzą co to jest esport.

Wiktor: Esport to nic innego jak sporty elektroniczne. Jest tam parę platform, parę rodzajów zawodów, w których można brać udział. Ja osobiście gram w Counter Strike’a, jest to strzelanka z elementami taktycznymi. Zawsze lubiliśmy na to mówić, że jest to gra militarno – strategiczna. Jeszcze z czasów wcześniejszych. Jak cofniesz się 5-6 lat temu, no to jak w telewizji powiedziałeś, że grasz w strzelanki, no to co? „Jak to w strzelanki?”. Nie ma opcji, żeby to w jakiś sposób miało miejsce i aby to jakoś wypromować. Więc tego się nauczyliśmy.

Poza tym jest bardzo dużo innych platform. Są gry strategiczne w czasie rzeczywistym, są gry sportowe, takie jak FIFA. Są gry takie jak Starcraft, jest to gra strategiczna 1 vs 1, która w Korei zrobiła taką furorę, że gracze reklamowali czekolady w telewizji. Jest bardzo szeroki zakres, jeżeli chodzi o to, czym może młody gracz, młody zawodnik się zająć.

Michał: Czyli zaczynałeś od innych gier, czy zacząłeś od Counter Strike’a? Jak to wyglądało?

Wiktor: Ja swoją przygodę zacząłem od Counter Strike’a chociaż można powiedzieć, że od Quake’a. Ale to tylko dla tego, że po prostu mój starszy brat zrobił sobie połączenie sieciowe z kolegami w bloku i tam grali, no i czasami dali mi usiąść, żebym sobie zagrał. Ja byłem wtedy totalnym noobem. Będę używał tego słownictwa.

Michał: Śmiało, używaj terminologii fachowej.

Wiktor: Ja byłem totalnym noobem, więc patrzyłem tylko jak brat gra, i mówiłem: „Ale fajnie”, że można z kimś zagrać. Nawet nie chodziło o to, że to jest gra. Bardziej chodziło o „Wow, czyli z kimś mogę powalczyć, jakoś tutaj pojedynkować się”. Ten klimat mnie już interesował wtedy. Chociaż bałem się niesamowicie jak miałem swój pierwszy mecz. Poszliśmy do kafejki z bratem, on tam grał jakiś turniej, a ja sobie usiadłem i chciałem zagrać. I pamiętam, jak dzisiaj, że zawodnik, na którego zagrałem, nazywał się „Pucuś”. I normalnie śnił mi się po nocach. Wygrałem jednym fragiem, ale tak się trząsłem, że zostało mi to do dzisiaj. Została mi ta ksywka, to jest coś niesamowitego. Te emocje, jakie były przy pierwszym takim pojedynku, ale ta przygoda nie trwała długo. Pograłem może miesiąc, dwa miesiące w Quake’a i później wyszedł Counter Strike. Znajomi zabrali mnie do kawiarenki i zobaczyłem, że jest taka gra. No to usiadłem. Oczywiście właściciel kafejki na mnie krzyczał, bo jako jedyny stałem i nie wiedziałem co ze sobą zrobić, plus zmieniałem wszystkim ustawienia, bo tam chyba była tak, że jak zmieniłem sobie ustawienia jakieś, to zmieniałem wszystkim chodzenie czy strzelanie. I on mówił tak: „Co za baran to zmienia? Kto stoi w tym respie?”. No i ja podniosłem rękę do góry. No i takie były moje początki i muszę Ci powiedzieć, że naprawdę dobrze wspominam tamte czasy.

Michał: Wsiąkłeś. Powiedziałeś dziewiętnaście lat, to był rok 1999/2000?

Wiktor: Tak, to był ten przełom.

Michał: Szmat czasu. Nie nudzi się taka gra po takim czasie?

Wiktor: Są momenty kryzysu, ale wydaje mi się, że we wszystkim tak jest. Szczególnie, jeżeli ja jestem osobą, która dąży do perfekcji. Ja naprawdę nie męczę się, kiedy muszę dużo trenować, bo ja patrzę zawsze na ten końcowy efekt. Na ten cel, do którego dążę. Więc nigdy mi to nie sprawiało kłopotu. Oczywiście były kryzysy, ale kryzysy były związane z tym, że ja też jestem taką bestią klimatu. Potrzebuję mieć odpowiedni klimat, żeby się odnaleźć w tej grze i w drużynie. Jeżeli nie ma klimatu, to można powiedzieć, że ten cały czas, który ja poświęcam na trening, jest zmarnowany, bo nie potrafię się uwolnić. Potrzebuję czuć się swobodnie. Ja jak się nie czuję swobodnie no to…

Michał: To wszystko wymuszone jest.

Wiktor: Dlatego jak ja sam trenuję, czy przez te wszystkie lata grałem w tych różnych drużynach, to naprawdę dużo frajdy miałem. Szczególnie, że były te turnieje, to współzawodnictwo. Poznawanie wielu różnych osób z całego świata, nauka języka angielskiego. W ogóle, sporty elektroniczne niesamowicie wpłynęły na mój rozwój, nie tylko jeżeli chodzi o poznawanie całego świata, ale przede wszystkim rozwój intelektualny. Ja bardzo dużo się nauczyłem. Bardzo dużo nauczyłem się o ludziach, bardzo dużo nauczyłem się języka, wygrałem z tremą przed kamerą, wygrałem z tremą przed zawodami. To nie są takie rzeczy, które przyszły mi naturalnie. To nie jest tak, że ja od początku byłem tak jak tutaj siedzę sobie i się uśmiecham i śmieje się: „Dobra mówmy w ten sposób”, nie. To jest tak naprawdę efekt tych dziewiętnastu lat szkoleń.

Michał: Dokładnie – treningów. W którym momencie hobby przerodziło się w Twoją pracę? Kiedy był ten moment, gdy uznałeś, że granie w Counter Strike’a przestaje być tylko i wyłącznie czystą rozrywką? Taką nie związaną z tym, że zarabiasz pieniądze (myślę, że te pieniądze pewnie pojawiły się później). Nie związaną z tym, że traktujesz to na tyle profesjonalnie, że startujesz w zawodach.

Wiktor: Ja miałem o tyle dyskomfort, jeżeli chodzi o takie moje decyzje życiowe, że musiałem wcześnie zdecydować, czy będę szedł ścieżką: studia, później aplikacja i pozostanie adwokatem albo radcą, czy może pójść w stronę esportu. I tak naprawdę to już była najpoważniejsza decyzja, którą podjąłem, kiedy stwierdziłem: „Dobra, czyli nie będę kontynuował studiów, bo wierzę, że sport elektroniczny to jest przyszłość. To jest to, gdzie ja się odnajdę”. Ale jeszcze dużo wcześniej, jeszcze za czasów gimnazjum, to już wtedy były ciężkie wybory. To było tak, że jeździłem na turnieje i miałem problem, żeby tak naprawdę pogodzić ciągłe nieobecności i jeszcze wytłumaczyć nauczycielom, że ja jeżdżę grać w gry komputerowe. Wyobraź sobie, że to było 12 albo nawet 13 lat wstecz.

Michał: 2003/2004 rok pierwszy sukcesy, tak?

Wiktor: Nie, pierwsze sukcesy mieliśmy w 2005 roku. To był pierwszy taki sukces, gdzie wygraliśmy SEC, czyli Samsung European Championship, i to był taki pierwszy sukces większy. Ale już przed tym musiałem naprawdę podjąć decyzję: „Dobra, czy ja tak naprawdę jestem w tym dobry? Czy ja mam w tym jakiś potencjał, żeby zarobić na przyszłość?” Bo jednak edukacja, dobre oceny wpływały wtedy w dużym stopniu na samopoczucie, na taką wartość, nawet samoocenę. Ja byłem takim gościem, który naprawdę nie lubił być ostatni. Zawsze chciałem być w czołówce i jeżeli, na przykład, przychodziłem i jedyne na co było mnie stać to na dwóję np. z matematyki, no to czułem: „Wow, to jest naprawdę źle”. I to nie był efekt tego, że ja miałem problemy i sobie z tym nie radziłem, tylko ja w ogóle czasu na to nie poświęcałem, bo poświęcałem cały swój czas na to, żeby grać w grę komputerową, która mi sprawiała frajdę. Wtedy to było 90% frajdy, radości, ale te 10% już w głowie mi kiełkowało: „Dobra, to będzie przyszłość”. Ja już wtedy się orientowałem, że jest Starcraft, że ten Starcraft rośnie. W ogóle, zainteresowałem się CS’em bardziej tylko dlatego, że siedząc w kafejce i grając w sobie dla zabawy okazało się, że mogę tam mieć zniżki, jeżeli będę wystarczająco dobry i dojdę do zespołu w tej kawiarence. Czyli zamiast płacić 5 zł mogłem płacić 3 zł albo nawet grać za darmo.

Michał: 3 zł za godzinę?

Wiktor: Za godzinę, tak. Bo wstępnie płaciło się 5 zł, później jak doszedłem do drużyny było 3 zł. Ale później – pamiętam nawet ksywkę „Yak44”, pamiętam imię, Jan Buźko, strasznie fajny gość – jak zobaczył, że jestem na tyle dobry, żeby grać w drużynie, mówi: „Dobra, masz za darmo, jesteś najlepszy w tej kafejce, to możesz grać za darmo”. Ja mówię: „Wow, to jest pierwszy sukces”. Naprawdę się z tego cieszyłem i od razu pochwaliłem się rodzicom.

Michał: Kiedy to było?

Wiktor: Dawno, to 2001 rok może. Ja szybko przez moją dedykację doszedłem do tego poziomu, bo chciałem być najlepszy. Jak coś robiłem to chciałem być najlepszy. Jeżeli w szkole tak bardzo nie miałem takiej motywacji, żeby tam poświęcić ten swój czas i uwagę, no to stwierdziłem: „Dobra poświęcam uwagę w CS’ie”. Wtedy usłyszałem, że są turnieje w Stanach Zjednoczonych. Wtedy dopiero usłyszałem, że są turnieje, gdzie możesz zagrać o duże pieniądze. To były czasy NIP i X3, już nawet nie pamiętam tamtej drużyny, niesamowicie mocnej. I ja się tym zacząłem naprawdę wtedy grubo interesować.

Michał: Jakie wtedy pieniądze były do wygrania na takich turniejach zagranicznych?

Wiktor: Wtedy to były chyba pieniądze rzędu 10 000 czy 15 000 dolarów czy euro i nie wiem, czy to nawet nie były pule. Możliwe, że to były pule nagród.

Michał: Pule, czyli coś do podziału między ileś drużyn.

Wiktor: Tak. Tam było wtedy do wygrania może 7000 dolarów i to były te duże turnieje.

Michał: Zupełnie inny czas i inne pieniądze, nie? W tej chwili te maksymalne wygrane w CS’ie to jest, ile? 500 tys. dolarów chyba, kojarzyłem pulę taką całkiem niedawno.

Wiktor: Największa ogólnie pula nagród obecnie, jeżeli chodzi o gry w ogóle, to oczywiście The International, gdzie te pule sięgają dziesiątek milionów dolarów. Natomiast dla CS’a największym takim turniejem, to obecnie jest WESG. Jest to turniej organizowany w Chinach. To jest taki następca WCG, a WCG, to kiedyś była taka olimpiada gier komputerowych.

Michał: World Cyber Games.

Wiktor: I to wtedy to był taki prestiż, żeby tam pojechać. Zagrać, zdobyć jakikolwiek medal. „Wow, super, mega!”. I tak naprawdę wtedy o to się grało.

Michał: W 2006 roku zgarnęliście główną wygraną w WCG?

Wiktor: Tak, w 2006 wygraliśmy, we Włoszech. Pamiętam nawet jak robiłem wywiad po angielsku i to było niesamowite. To jest niesamowity skok. Ja teraz szukam tego wywiadu i chyba nie mogłem znaleźć, bo chciałem zobaczyć jak bardzo…

Michał: Jak bardzo źle mówiłeś po angielsku?

Wiktor: Ja chciałem to wielokrotnie chłopakom pokazywać. Chciałem pokazać – „Róbcie wywiady”, bo była ta niechęć do wywiadów. Jednak no, jest ten łamany angielski, ludzie będą oceniali, jakoś to będzie szło w świat i może być odebrane negatywnie, a ja chciałem pokazać, że to nie ma różnicy, trzeba to robić. Moim zdaniem też, jeżeli jedna osoba udziela wywiadów, to nudzi się ludziom, to nie jest interesujące, bo ile może mieć jedna osoba do powiedzenia? Jednak wyczerpuje się temat. Ale odskoczyłem od tematu. Jeżeli chodzi o pulę nagród to ten turniej w Chinach, ta olimpiada, WESG, nie pamiętam teraz jak rozwinąć ten skrót, oferuje 1,8 miliona dolarów. Za pierwsze miejsce jest 800 000 dolarów.

Michał: W Counter Strike’u.

Wiktor: Tak. Więc to jest naprawdę mega skok. I ta pula nas, pamiętam, na początku zeszłego roku spaliła psychicznie. To było coś, co by zmieniło też nasze życie w dużym stopniu. Wygrywając 800 000 dolarów dzielisz to na sześć, dla organizacji, jeszcze dzielisz to na trenera, ale to i tak niesamowite pieniądze, można kupić mieszkanie za to. Więc to było duże obciążenie, dużo większe niż wcześniej. I chyba to był moment, kiedy pierwszy raz, ja przynajmniej tak myślałem o tych pieniądzach: „Wow, ale to byłaby nagroda”. I to też mnie w jakiś sposób na pewno w późniejszej fazie turnieju mogło spalić.

Natomiast wróćmy do tych pul i o co się grało. Wiele osób nie wie, że wcześniej, kiedy ja zaczynałem, to tak naprawdę w turniejach grało się o myszki laserowe. To znaczy o myszki optyczne, przepraszam, bo były wtedy kulkowe myszki. Jak ja zaczynałem grać, to jeszcze nie było myszek optycznych. Grało się na myszkach kulkowych.

Michał: Ja pamiętam jak w Quake’a grałem.

Wiktor: Trzeba było tą kulkę wyjąć, trzeba było oskrobać ten cały brud, który się uzbierał z podkładki, włożyć z powrotem kulkę, chuchnąć, zamykamy, jest, super. Jeszcze to ważyło tyle, że można było tym rzucić, to by się dziurę w ścianie zrobiło. Były turnieje i drużyny potrafiły mieć sześciu, siedmiu zawodników, a grało się na przykład o pięć myszek optycznych. Ja miałem taką sytuację, że my z chłopakami tak graliśmy. Ja jeszcze wtedy z bratem grałem w drużynie, jeszcze grał chwilę, no to graliśmy o myszki optyczne. O pięć myszek i trzeba było to jakoś podzielić. No to jakoś tam ostatecznie posprzedawaliśmy te myszki i podzieliliśmy. Przynajmniej ja chyba tak chciałem, nie pamiętam teraz jak to wyszło. No, ale to grało się dla frajdy. Tak naprawdę te nagrody, wow. To naprawdę było: „Wow – myszka optyczna”.

Michał: No, w czasach, kiedy grało się w kawiarenkach internetowych też i tak naprawdę nie miało się swoich porządnych komputerów…

Wiktor: Tak naprawdę nie było sklepów też za bardzo. Ceny też były duże, pieniędzy nie było na to, żeby wydawać. My byliśmy jeszcze dzieciakami i tak naprawdę nie zarabialiśmy żadnych pieniędzy, żeby kupić sobie myszkę za 200 zł. To był naprawdę ogromny wydatek. I wtedy śmiało Ci mogę powiedzieć, że to była pasja i dla mnie… te pieniądze, ja dopiero je w jakiś sposób zobaczyłam przez ostatni rok, kiedy w Virtus.pro mieliśmy tą stabilność od trzech lat. Podpisaliśmy nową umowę na 4 lata, to pomyślałem sobie: „Teraz mogę odetchnąć”.

Michał: „Teraz jest spokój”. Za chwilę przejdziemy do tych czasów, bo bardzo chcę Cię zapytać o ten aspekt związany właśnie z pieniędzmi takich drużyn z TOP-u. Ale jeszcze chcę wrócić do tych czasów, kiedy zaczynałeś. Zastanawiam się, jak Twoi rodzice zapatrywali się wtedy na Twoje granie i kiedy był ten moment, kiedy oni rzeczywiście zobaczyli, że to jest coś, co może być Twoją profesją.

Wiktor: Ja miałem bardzo fajnie, jeżeli chodzi o podejście rodziców. Oni mnie bardzo wspierali i bardzo mi ufali. Już od najmłodszych lat stwierdzili, że warto wspierać mnie w jakiś tych moich decyzjach czy takich zachciankach. Oczywiście, trzeba to było ograniczyć w jakiś sposób. Nie raz były takie nieprzyjemne sytuacje, ale starali się mnie wychować jak najlepiej i wydaje mi się, że zrobili całkiem fajną robotę. Przynajmniej mi się podoba – ja dziękuję bardzo. Jeżeli chodzi o tę grę, to wiesz, przede wszystkim mamę bolało to, że mam słabsze oceny, na przykład.

Michał: Dwója z matmy, na przykład.

Wiktor: Tak, to nie było nic, z czego można było się tak naprawdę cieszyć. Oczywiście, były inne rzeczy, w których sobie świetnie radziłem – z WF-u szóstka, to się ceni. Jak na gamera, to jest już coś. Ale z ocenami nie miałem dużego kłopotu. To dopiero zaczęło się tak pod koniec gimnazjum czy liceum, gdzie sporty elektroniczne tak nabierały rozpędu, że ja już zacząłem to widzieć 10 lat do przodu. Ja potrafiłem w wywiadach mówić, że za 10 lat będziemy grać o miliony dolarów i byłem święcie przekonany o tym. Ale wtedy się nie grało dla pieniędzy, to jest najlepsze.

Właśnie dlatego jeżeli chodzi o rodziców tak się cieszę, że mieli takie podejście, bo tam nie było „kokosów”. To nie było tak, że ja przychodziłem do domu i kładłem plik pieniędzy, rzucałem walizkę z milionami i mówiłem: „Mamo, zobacz, wspieraj mnie”, nie. To było tak, że rodzice widzieli, że ja mam pasję, że ja naprawdę chcę coś robić, jestem w tym dobry, sprawia mi to frajdę, rozwijam się dobrze, no to czemu bronić? I ja to sobie bardzo ceniłem, że dawali mi to zaufanie. To dochodziło do takiego stopnia, że nawet mój tata, który musiał pracować i wstawać o godzinie 3 nad ranem, jechać do hurtowni po jakiś towar, wracał o godzinie szóstej, potrafił po mnie jeździć jeszcze o godzinie dwunastej czy jedenastej do kawiarenki, żeby mnie odebrać, żebym nie wracał wieczorem. Czyli właściwie miał trzy godziny snu, niejednokrotnie. Zdarzyło się, że przez cały rok dzień w dzień on to robił, że po mnie przyjeżdżał. Ja jeździłem, bo to było 45 minut jazdy autobusem. Wsiadałem sobie w autobus, jechałem i później mnie odbierał. Więc to naprawdę z ich strony też było nie lada poświęcenie i wsparcie. I to, gdzie ja teraz jestem, bez ich wsparcia, bez ich pomocy nigdy by nie było możliwe.

Michał: Super mieć takich rodziców. Zastanawiam się czy ja bym był w stanie być takim ojcem, który pozwala dziecku grać w sposób nieograniczony. Zastanawiam się, gdzie jest ten moment taki, w którym rzeczywiście Ty sam tak uznałeś – bo ja wiem, że Ciebie to fascynowało i tak dalej. Powiedziałeś o tym, że na studiach miałeś moment, kiedy naprawdę musiałeś podjąć trudną decyzję. Czy to raczej było coś takiego, że to było płynne przejście do tego świata profesjonalnego Counter Strike’a, czy był jakiś taki moment, który mógłbyś uznać za przełomowy?

Wiktor: Wiesz, ja Ci powiem, że ja chyba nie zauważyłem tego, bo ja nigdy tak naprawdę nie zacząłem tego odbierać jako profesjonalizację. Jak mnie zapytałeś od kiedy się skończyła gra dla radości, a kiedy do zarobku… No nie. Gdybym ja miał grać tylko dla pieniędzy… no nie, nie masz ochoty grać, nie grasz w tę grę. Jak grasz tylko dla pieniędzy, to nie masz ochoty odpalić gry. Tak jak, np. ja rozumiem, jak ktoś idzie do pracy i teraz kiedy mam dziecko – „Tak dzieci, ok trzeba iść do pracy, zarobić, żeby można było utrzymać rodzinę”, ale to jeszcze do mnie nie docierało. Teraz dopiero to do mnie dotarło, po tych zmianach, że ja muszę utrzymać rodzinę. Teraz, w tym momencie. Wcześniej, to było dla mnie tak płynne, sprawiało mi tyle frajdy, żona mnie niesamowicie fajnie wspiera, gdzie ja mówię: „Może zrobię to albo tamto”, a ona mówi: „Nie, siedź i graj”.

Michał: Rozumie znaczenie tego co robisz.

Wiktor: Tak, oczywiście. Widzi to, czym ja się zajmuję i widzi, że to jest moja pasja, że ja tym żyję. Ja naprawdę… Dla mnie sporty elektroniczne to jest jak miłość. Ja nie raz żartowałem, że serduszko – Counter Strike, a dopiero później serduszko dla mojej żony. To jest coś niesamowitego, że ja po prostu kocham sporty elektroniczne. Nie jestem w stanie nic innego powiedzieć. Pieniądze, no to jest super, że to się rozwija. To jest coś, co ja sobie założyłem paręnaście lat temu. Wtedy sobie wyobraziłem, jak cały ten ekosystem może wyglądać na podstawie tego, jak już pewne rzeczy wyglądały, ale to nie było coś, co ja bym wziął za pewnik. Podejrzewam, że masz jeszcze dalej takie pytania, jak ten przebieg wyglądał i na pewno dojdziemy też i do tego, i wszyscy zrozumieją.

Michał: Dojdziemy, super. Dobra, to jakby nie dręczę Cię już więcej pytaniami na temat tego, kiedy się hobby przerodziło w pracę, bo tak naprawdę tego momentu rzeczywiście nie da się określić. Z resztą ja nawet patrząc po swoim doświadczeniu też tak mam, że do iluś rzeczy musiałem latami dojrzewać i jak dzisiaj dostaję takie pytanie, typu: „Który moment był przełomowy”, to ja wiem, że przełomowy był np. traumatyczny wypadek w moim życiu, gdzie tam rzeczywiście musiałem się zastanowić nad przyszłością wątpliwą, ale jednak mówiąc o takich ważnych wydarzeniach, np. blogowaniu czy nagrywaniu podcastów, to jest coś co rodziło się gdzieś tam dawno. Dawno temu ma korzenie, gdzieś rzeczywiście w późnym dzieciństwie.

No to przejdźmy do tego co jest, myślę, takim najciekawszym fragmentem tej rozmowy, czyli porozmawiajmy o zarobkach. Ale zanim porozmawiamy o zarobkach, to zadam Ci pytanie o to, czy zarobki potrafią niszczyć? Czy te duże pieniądze, które są w Counter Strike’u dzisiaj, bo sam powiedziałeś, że miały taki wpływ w pewnym sensie destrukcyjny na psychikę podczas turnieju WESG, to czy widzisz negatywne strony tego, że pojawiają się coraz większe pieniądze w esporcie?

Wiktor: Mi się wydaje, że we wszystkim, w każdej dziedzinie, gdzie pieniądze przychodzą za łatwo albo gdzie tych pieniędzy jest za dużo w młodym wieku, są one destrukcyjne. To jest tak jak ze wszystkim – trzeba dojrzeć. Ta odpowiedzialność nie bierze się znikąd, my się cały czas rozwijamy. I ja dopiero w tym wieku zacząłem sobie z tego wszystkiego zdawać sprawę. Oczywiście, to nie było tak, że ja biegałem i tymi pieniędzmi rzucałem na prawo i lewo, tylko ja myślałem już o przyszłości. Ale to tylko i wyłącznie dlatego, że ja wyszedłem z, niestety, takiej ery sportów elektronicznych, gdzie to wszystko się rozwijało i ludzie naprawdę próbowali kłamać. Dużo więcej było oszustów, dużo więcej było kłamstwa, kontrakty były nieszczelne. Niejednokrotnie – wiem to na moim własnym przykładzie i graczy, z którymi grałem przez te wszystkie lata – my nie raz nie dostawaliśmy pensji. My graliśmy przez pół roku bez pensji. Graliśmy jeden rok, gdzie mieliśmy super pensję, a następy rok gramy i w ogóle. Na przykład okazuje się, że drużyna MeetYourMakers, która nam płaciła niesamowite pieniądze, bankrutuje. I my w tym momencie nie mamy organizacji przez kolejne 6 miesięcy czy rok. I trzeba zachować dalej motywację, żeby trenować. I naszą motywacją było to: „Musimy wygrywać turnieje”. Naprawdę te największe turnieje musimy wygrywać, bo inaczej my nie możemy grać, bo nasz wiek już by nam na to nie pozwalał.

Ja wychodzę z takiej ery, gdzie ja nauczyłem się naprawdę z szacunkiem podchodzić do tych zarobków. Do pieniędzy, które są na scenie. Ale też nauczyło mnie to wiele na temat ludzi i dlatego moim zdaniem te pieniądze nie niszczą mnie. Nie czuję tego, by to miało na mnie taki wpływ. OK, zarobki dają dużo bezpieczeństwa, koniec. Bezpieczeństwo, fajnie, frajda na boku, ale to głównie chodzi o bezpieczeństwo, zabezpieczenie. Natomiast, jeżeli chodzi o teraz, o te czasy jakie są, no to są to pieniądze niesamowite. Tutaj mówimy o stawkach, gdzie wchodząc na ten półprofesjonalny poziom można zarabiać od 5000 dolarów do 40 000 dolarów miesięcznie, jeżeli chodzi o profesjonalnych zawodników. I to tylko będzie rosło. My jeszcze nie mamy największych marek w sportach elektronicznych. Jeszcze nie widzisz, żeby Mercedes szedł…

Michał: Powoli już zaczyna się to pojawiać.

Wiktor: Tak, ale nie widać jeszcze, żeby takie marki jak Coca-Cola, Mercedes, Snickers czy inne były na koszulkach. Nie są jeszcze sponsorem drużyn, w momencie, kiedy to wejdzie to dopiero pojawią się ogromne, bo to już będą ogromne, pieniądze. Ale ja podejrzewam, że też ekosystem na tyle się rozwinie, że wtedy będziemy mieli profesjonalistów, którzy będą potrafili młodym zawodnikom też odpowiednio doradzić i wyedukować w kwestii: „OK, to jest Twój kontrakt, masz takie zarobki, ale to wiąże się również z dużą odpowiedzialnością, a Twoją odpowiedzialnością jest to, to i to”. I oni będą w stanie to w jakiś sposób odpowiednio to zaszczepić w tej młodzieży obecnej, która niestety albo stety (chyba niestety), wszystkiego oczekuje na „teraz”. Uważa, że wszystko im się należy i że musi być „już”. I ja to mówię ogólnie, ja nikogo nie szukam, po prostu mówię ogólnie. Teraz obecnie nasz świat tak funkcjonuje.

Przypomnij sobie jak kiedyś to wyglądało, że chciałem obejrzeć serial, to nie było tak, że wchodziłeś na Netflixa i miałeś cały sezon. Nie. Było tak, że o godzinie 18:00, w środę jest taki i taki film, 40 minut ten serial trwa, „MacGyver”, na przykład. No i czekałeś na to. Dobra, środa, siedzisz, lekcje odrobione, jest, oglądasz. Dobra, to kiedy następny odcinek? Za tydzień, w środę. I w ten sposób my uczyliśmy się tej cierpliwości, wiedzieliśmy, że nic nie jest nagle. Natomiast obecnie jest tak, że wszystko jest dostępne „już”. I wystarczy, że masz pieniądze, to możesz właściwie mieć wszystko teraz i to jest taka rzecz właśnie.

Brak jest tej edukacji obecnie moim zdaniem, w tych wszystkich organizacjach i ogólnie dla młodzieży, żeby jednak uczyć ich cierpliwości. Bo zasięgi – tak. Facebook, Instagram, Twitter, to już nie tylko pieniądze są destrukcyjne, poza tym też zasięgi i popularność. To jak sporty elektroniczne i jak Internet wpłynął na zmianę w naszym takim ekosystemie na całym świecie, to nie da się tego objąć słowami. To jest nowy świat, do którego trzeba się bardzo szybko dostosowywać. Bo ta młodzież teraz, Ci ludzie, którzy mają teraz 14-20 lat, no i starsi, oni już żyją tym, a my musimy tak naprawdę, my – ludzie po trzydziestce, którzy nawet by teraz chcieli się tym zacząć interesować, musimy gonić. To jest pogoń, to już nie jest tak, że my rządzimy. O nie! Niedługo ta młodzież wszystko wyprze, bo to jest zupełnie inne nastawienie, inne rozumienie świata.

Michał: To już się dzieje. To znaczy Ty, NEO, jesteście postrzegani jako takie osoby, które są po prostu dinozaurami tego esportu. Parę lat temu, jak Virtus.pro startowało, to w ogóle było dużo takich wątpliwości, na ile Wy, gracze z CS’a 1.6 w ogóle potraficie wrócić i jeszcze być na wysokim poziomie, tutaj w CS:GO.

Wiktor: Wiesz, wtedy to w ogóle było przełamanie wielu, wielu stereotypów, bo my nie dość, że weszliśmy i ludzie zastanawiali się: „Ok, ale czy w tym wieku są w stanie nadal grać?” ale poza tym, to my jako polska drużyna reprezentowaliśmy rosyjską organizację. To było, moim zdaniem, pierwsze takie absolutne przełamanie takiego tabu, że „nie wolno” i „jak to wypada?”. I okazuje się, że można działać razem, można współpracować. Teraz zobacz co się dzieje na świecie, ile masz drużyn międzynarodowych, gdzie każdy gracz jest z innego kraju. Dla mnie to jest coś pięknego.

Michał: Gambit dla mnie był takim przykładem totalnej mieszanki.

Wiktor: Tak, a FaZe, mousesports, OpTic? Ja strasznie się cieszę z tego, że teraz są takie rzeczy, bo to właśnie rozwija nam dalej te sporty elektroniczne. Że już nie chodzi o to, że: „Dawaj więcej pieniędzy, więcej pieniędzy” – nie! Teraz jest większa różnorodność, więcej drużyn, ciekawsze drużyny, więcej takich historii, jak nawet SK Gaming historia, przecież. To jest coś niesamowitego. Tak jak my wychodzimy z tego, gdzie musieliśmy walczyć, wygrywać turnieje, żeby jakoś przeżyć z esportu, tak SK, bardzo podobna historia.

Michał: Brazylijska drużyna.

Wiktor: Tak, brazylijska drużyna. W Brazylii CS w ogóle się nie rozwijał. Nie mieli żadnych opcji, żeby tam tak naprawdę trenować i zagrać gdzieś za granicą, i Gabriel Toledo, „FalleN”, wyszedł z założenia, że trzeba zebrać pieniądze. Wtedy mieli Gamers Academy, czyli taką szkółkę dla graczy. I z tych pieniędzy, które tam uzbierali, plus chyba z jakiś darowizn, poleciał z drużyną do Stanów Zjednoczonych, żeby tam spróbować swoich sił w różnych ligach, turniejach. Zobacz, gdzie teraz są.

Michał: Tak, absolutna czołówka światowa w tej chwili.

Wiktor: Dla mnie to jest piękna historia i wydaje mi się, że to też sprawiło, że ci gracze są nadal w czołówce, bo „FalleN” był jeszcze młody, kiedy to robił. Gracze też byli młodzi, ale tak wiele oni mu zawdzięczają. Te ich korzenie, skąd oni wychodzą, sprawiły, że ich nie zniszczyły te pieniądze, że potrafili naprawdę fajnie z tym sobie poradzić. I ten sukces im nie odbił do głowy, bo oni zawsze będą pamiętali skąd tak naprawdę przyszli. Oni zaczęli od naprawdę zera i tam musieli się przemęczyć w warunkach takich, że siedząc dotykali się plecami i grali w pokoju, gdzie było 30 stopni ciepła, powiedzmy. Więc chłopaki naprawdę wiedzą co to znaczy ciężka praca i dlatego będą odnosili sukcesy, do momentu, kiedy jeden z nich nie stwierdzi: „Mam już tego dość i chcę czegoś więcej”. No i tyle, a na razie, piękna opowieść.

Michał: Dobra, to porozmawiajmy o tym, jak cała ta scena Counter Strike’a jest zorganizowana, jak to zaplecze jest zorganizowane. Bo powiedziałeś tak – są drużyny, jest organizacja. Dla takich osób, które się w ogóle nie orientują, jak to funkcjonuje, jak byś mógł powiedzieć, jak ta struktura wygląda.

Wiktor: Obecnie, jeżeli chodzi o struktury w drużynie, w organizacji, no to chyba taką podstawą jest to, że jest drużyna, jest trener.

Michał: Czyli drużyna, to jest pięciu zawodników.

Wiktor: Drużyna, to jest pięciu zawodników i do tego zazwyczaj jest trener. Teraz obecnie też są analitycy zatrudniani, którzy po prostu prowadzą analizę powtórek przeciwników i przygotowują różne jakieś zagrywki, czy dają informację graczom czego się spodziewać.

Michał: To jest powszechne, że są tacy analitycy?

Wiktor: Tak i nawet, co jest śmieszne, co mnie zawsze bawiło, że czasami niektóre drużyny chcą grać z dwoma trenerami na serwerze sparingi, gdzie no to jest oczywiste, że jeden trener nadzoruje grę swojej drużyny, a drugi trener, no cóż, od razu zapisuje co robi drużyna przeciwnika.

Michał: Drugi trener nadzoruje grę przeciwnika.

Wiktor: Niestety, ten trening, nie jest na tyle rozwinięty, żeby uniknąć takiego spotkania z drużyną, z którą można zagrać za tydzień na turnieju, w finale i ta drużyna będzie wiedziała wszystko na temat Ciebie, a Ty będziesz wiedział wszystko na temat tej drużyny i to już jest dużo cięższa rozgrywka, niż wszyscy mogą sobie wyobrazić. Tam już nie ma czystej takiej gry: „O, mam nowe strategie i czymś Cię zaskoczę”. Nie. Bardzo ciężko jest zaskoczyć. Rzeczywiście, można ukrywać pewne taktyki na tych przeciwników, inne na tych przeciwników, ale tak naprawdę są pewne takie perełki. Każda drużyna ma swoje perełki, które są bardzo skuteczne i jeżeli gra nie idzie, to wracamy do tej sprawdzonej taktyki. Ta taktyka nam zawsze przynosiła sukces, próbujemy jej. I jeżeli to też jest „sprzedane” na sparingu, no to jest bardzo ciężko. Nie raz przecież, tak naprawdę, wygrywa drużyna kreatywna. Wygrywa drużyna, która potrafi być odważniejsza w tych decydujących momentach. Ale wracając do struktury…

Michał: Poczekaj. Zanim przejdziemy dalej, to zapytam Cię jeszcze o rolę zawodników w drużynie. Czy to jest tak, że jest jakiś podział, że na przykład mamy pięciu zawodników, każdy z nich jest specjalistą w jakimś obszarze, czy raczej gra się tak, żeby każdy zawodnik był uniwersalny? Ja wiem, że to różnie bywa, ale jak byś mógł nawiązać do tego, w jaki sposób Wy graliście w Virtus.pro.

Wiktor: Wydaje mi się, że ogólnie cały taki system powinien polegać na tym, żeby gracze byli uniwersalni. Na pewno przy tworzeniu drużyny bardzo to pomoże, bo nie będzie żadnego zawodnika na niewygodnej dla niego pozycji, nie będzie wykonywał zadań niewygodnych dla niego. Natomiast w realnym świecie każdy z nas ma różne upodobania – jedna osoba jest bardziej pasywna, inna osoba jest bardziej agresywna, lubi więcej działać, inna woli jak te działania są wykonywane przez innych: „Ja poczekam, zrobię swoje…”

Michał: Czyli te przynajmniej pierwsze, otwierające działania, wykonywane przez innych.

Wiktor: Tak, że ktoś inny zrobi jakieś działanie, ja poczekam, zrobię swoje po chwili. I to nie chodzi tylko o grę, nie chodzi tylko o to: „A, bo statystyki, a bo zginę”, nie, to jest charakter nasz. My mamy jakiś swój charakter wewnętrzny, który sprawia, że czujemy się dobrze w takiej, a nie innej roli. I niejednokrotnie, jeżeli postawimy osobę na pozycję, gdzie ma stać pasywnie, a jest to osoba, która tak naprawdę ma w życiu ADHD i lubi się ruszać cały czas i coś porobić, no to robimy krzywdę nie tylko sobie, ale też temu zawodnikowi, bo nie dajemy mu tak naprawdę w pełni rozwinąć skrzydeł. Oczywiście, może świetnie się tam sprawować, ale to nadal nie będzie jego pełny potencjał. Dlatego jeżeli chodzi o rolę… jasne, jest rola snajpera, ale obecnie też jest tak, że wiele drużyn ma nawet trzy osoby czy cztery, które używają tej snajperki, bo są różne pozycje na mapie i te pozycje niejednokrotnie warto przykryć i zostawić tam jedną osobę, a najlepiej jak jest to snajper, bo może to przykryć na dłuższy dystans. I jest wtedy więcej czasu na rotację i pozwala to na większe ryzyko na innej stronie.

Michał: Rotację, czyli zmianę pozycji. Przejście z jednego bombsite’u na drugi bombsite.

Wiktor: Tak, dokładnie. Wydaje mi się, że to jest łatwe do złapania. Jasne, jest też osoba, która dowodzi podczas gry, jest dowodzący. Są ludzie, którzy są odpowiedzialni za te pierwsze kontakty, czyli za te pierwsze tzw. „picki” w trakcie rundy. Są ludzie, którzy są odpowiedzialni za to, żeby jednak zadbać, żeby poleciał ten, a nie inny granat, kiedy nie wchodzą pierwsi, czyli takie, można powiedzieć, wsparcie.

Ale jak już mówimy sobie o rolach, to niejednokrotnie jest na przykład mówione, że jak dowodzisz, to nie możesz dobrze grać. To jest nieprawda! Przykładem jest „FalleN” z Brazylii, który mimo, że jest dowodzącym, to do tego jeszcze jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym snajperem na świecie i ciągle jest w czołówce światowej, jeżeli chodzi o swoją grę.

Dalej, powie ktoś: „Nie można mieć dobrych statystyk, jeżeli jest się graczem, który czas stoi pasywnie i czeka”, a mamy „coldzerę”, który jest obecnie najlepszym zawodnikiem na świecie. I mógłbym wymieniać innych zawodników, to nie jest tak, że to są tylko gracze z drużyny SK Gaming. Jest też zawodnik z Ukrainy, „ange1”, który jest dowodzącym i jest świetnym zawodnikiem indywidualnie. Ma poukładaną drużynę i to działa. Są gracze, którzy są tym wsparciem i są świetnymi zawodnikami. Więc dla mnie role, tak, są potrzebne, żeby jednak ta drużyna fajnie działała, żeby każdy wiedział za co odpowiada, natomiast nie na zasadzie, żeby kogoś blokować.

Ale to jest kwestia naprawdę już taka, że się siada z ekipą i się rozmawia i daje się do zrozumienia czego się oczekuje mniej więcej, ale nie można blokować, zamykać tych ścieżek. Bo widać to w drużynach, że teraz obecnie, jeżeli chodzi o taką erę Counter Strike’a, to bardzo nagradzana jest gra agresywna, gra odważna, gra ryzykowna. A ja bym powiedział nawet głupia wielokrotnie, plus tu nagroda za takie zagranie jest dużo większa niż samo ryzyko. Dlatego ludzie się nie boją, a wydaje mi się, że drużyny już opracowały sobie jakiś system takiej gry, że: „Ok stracimy jednego zawodnika, we czterech też sobie poradzimy”.

Michał: Tak, a przynajmniej „jakieś info dostaniemy”.

Wiktor: Tak. I to też jest nastawienie psychiczne. Tutaj też możemy wrócić do tych struktur, że nastawienie psychiczne musi być odpowiednie. Wiele drużyn korzysta z trenerów sportowych, trenerów mentalnych, którzy przygotowują zawodników na jakąś taką większą presję czy działanie pod presją i faktycznie niektórym graczom i drużynom to bardzo pomaga. Ninjas in Pyjamas – nie szło im w zeszłym roku, mieli bardzo takie mieszane wyniki i zatrudnili trenera mentalnego, który organizował im czas poza samą grą. Nadzorował to, jak się komunikują na Team Speaku.

Michał: Czyli takim systemie głosowym.

Wiktor: Trochę takim jak Skype. Nadzorował prawdopodobnie to jak się komunikują, by te informacje były czyste. Żeby tam nie było zamieszania, pretensji, nie było wyrzucania emocji, tylko żeby podawane informacje jak najszybsze i jak najmniej zakłócające słyszenie w grze.

Michał: A z drugiej strony jak najbardziej przydatne.

Wiktor: Tak, oczywiście. Jeżeli chcemy, żeby te informacje były krótkie i treściwe, no to też to jest praca nad sobą. Bo to jest nie dość, że jest praca od zawodników, żeby potrafili to tak skompaktować, to do tego jeszcze gracze, którzy dostają takie informacje spakowane też muszą odpowiednio to przetrawiać. To jest praca i to jest fajne, bo oni od razu, chyba dwa tygodnie po zatrudnieniu tego trenera, wygrali IEM Oakland, czyli jeden z większych turniejów, chyba z pulą 400 000 dolarów, w Stanach Zjednoczonych. A byli w gorszym momencie wtedy, więc fajnie widać, że to działa w jakiś sposób i niektórym może pomóc. Później oczywiście zaczęli grać dużo gorzej, ale mi się wydaje, że to jest praca. Bo jeżeli robimy małą zmianę, która daje duży sukces, to jest bardzo dużo i od razu przyjmujemy do siebie: „Wow, jak to udało się? Super, to teraz robimy to samo”. Nie wiadomo, w którą stronę pójść, żeby to utrzymać. Tak naprawdę, to trzeba dalej nad sobą pracować i ten sukces może wielokrotnie przychodzić za szybko.

No, ale dobra, mamy trenerów mentalnych, mamy psychologów sportowych, którzy też zaczynają się pojawiać.

Michał: A czy w przypadku polskich drużyn to zaplecze, czyli psychologowie, i wszystkie te osoby towarzyszące – trenerzy mentalni, to jest standard, czy to jest coś, co jest wyjątkowe?

Wiktor: Wiesz, z tego co słyszałem, to na pewno teraz AGO Esports zrobiło tego typu strukturę, że mają trenera, będą mieli wsparcie takie profesjonalne, jak w klubie piłkarskim, no ale trzeba było się tego spodziewać, tego oczekiwać, bo jednak właściciel, to jest były współwłaściciel Legii Warszawa. No trzeba było tylko czekać.

Michał: Bardziej sport niż esport.

Wiktor: Ja się bardzo cieszę z tego, że jest właśnie taka profesjonalizacja. Ja nie wiem na ile to jest dobre, na ile czerpanie ze wzorców piłkarskich czy ogólnie sportowych będzie dobre dla nas, dla graczy komputerowych. Ale na pewno trzeba przeprowadzić pewne testy, próby. Bo ja wyszedłem z założenia, jeżeli chodzi o psychologa sportowego, że ja nie potrzebuję żadnej pomocy, ale dlaczego nie porozmawiać z kimś i nie zobaczyć, czy to może mi pomóc pójść milimetr, centymetr wyżej, lepiej. I dlatego ja też skorzystałem z takiej okazji.

Virtus.pro swego czasu mówiło o takim projekcie, żeby coś takiego zrobić, miałem kilka rozmów z psychologiem sportowym, chciałem zobaczyć, jak to działa i mogę Ci powiedzieć, że z mojego własnego odczucia, to jest nic innego jak tylko taka rozmowa i własne dowartościowanie się jeszcze bardziej. Wszystko to polega na tym, żeby wierzyć bardziej w siebie i właśnie, żeby ten stres podczas meczów w żaden sposób nie wpływał na rozgrywkę gracza. A poza tym tak naprawdę, to jest taka rozmowa zwyczajna. Ja w życiu nie byłem u psychologa, ani nie rozmawiałem w żadnych kwestiach życiowych, natomiast tu widzę, że to może być fajny taki pozytywny wpływ, szczególnie na młodzież, tylko że to jest jednak ta bariera, że inni pomyślą: „A, psycholog sportowy – acha, czyli masz problem”.

Michał: To znaczy, że ze mną jest coś nie tak.

Wiktor: Tak, że: „Ze mną jest coś nie tak. A co będą koledzy gadać? Będą się śmiać, będzie coś nie tak.” No nie! Trzeba iść w stronę profesjonalizacji tego wszystkiego i trzeba tak naprawdę te stereotypy obalać i rzucić za siebie.

Michał: Czyli mamy tak: drużynę, trenera, mamy wsparcie w zakresie poprawiania jakości gry, również od „strony głowy”. Jakie inne osoby, jeszcze?

Wiktor: Jeżeli chodzi o całą strukturę, samą grę i przygotowanie graczy, to mamy już wszystko. Przynajmniej ja nie wiem o innych aspektach. Poza tym, potrzebni są ludzie, którzy zarządzają wszelkimi wyjazdami czy organizują wyjazdy. Obecnie robi to manager drużyny w Virtus.pro. Kuba zajmował się zarówno coachingiem jak i byciem managerem. Są natomiast drużyny, gdzie ta rola jest podzielona i często na turniejach widzimy trzy osoby, plus drużyna. I wtedy mamy managera, trenera plus psychologa sportowego czy trenera mentalnego, można to różnie nazywać.

Poza tym oczywiście ważna jest ekipa, która robi zdjęcia, nagrywa filmy. Nie może być tak, że jest tylko manager. Moim zdaniem obecnie w świecie Internetu, gdzie mamy takie zasięgi, jeżeli chodzi o Facebooka, Instagram, Twitter, Snapchat, Twitch, wszędzie, gdzie by nie patrzeć, to musi być profesjonalna ekipa z tymi drużynami. Musi być fotograf, który zrobi zdjęcia, który te fajne ujęcia złapie. Nawet zamiast wrzucać zdjęcie „z ręki” (selfie), to żeby to zrobiła osoba na profesjonalnym, fajnym tle, żeby to jakoś pobudziło wyobraźnie młodzieży, która nas śledzi. To jest fajne, to napędza jednak wszystko. Komentarze, rozmowa z kibicami, naszymi fanami, to jest fajna rzecz i dlatego wydaje mi się, że to też trzeba pójść bardziej profesjonalnie, do przodu. Rozwijać ten kontakt, tę komunikację. Bo jednak my musimy być odpowiedzialni. Jesteśmy osobami publicznymi i jednak jesteśmy swego rodzaju niejednokrotnie takimi… idolami?

Michał: No nie bój się tego słowa, jesteście.

Wiktor: Jesteśmy osobami, których jednak ludzie naśladują, w mniejszym lub większym stopniu. Dlatego chciałbym, żeby to też fajnie wyglądało. W wielu drużynach tak się dzieje, że mamy fotografa na turnieju, mamy kamerzystę, który chodzi z kamerą nagrywa filmiki. Oczywiście teraz była okazja, żeby zobaczyć jak Virtus.pro też stara się w to wejść i to jest fajna inicjatywa. Jeszcze jest pytanie, w jaki sposób to chcemy pokazać? Czy my chcemy bardziej „z jajem” to pokazać, czy chcemy pokazać to „na poważnie”?

Michał: To już bardziej taki PR.

Wiktor: Tak, to już bardziej jest PR i od tego też jest człowiek potrzebny w organizacji moim zdaniem.

Michał: Ale to już w organizacji, to już nie w drużynie, tylko poziom wyżej.

Wiktor: Moim zdaniem to musi iść poziom wyżej. I teraz mamy ekipę i zium! „Lećcie na turniej”. Dziesięcioosobowa ekipa. Teraz – dajcie na to budżet, dajcie na to pieniądze. To jest kolejny temat. Dla mnie obecnie największą szkodą jest to, że nie ma osoby odpowiedzialnej za PR, nie ma osoby, która edukuje graczy, co jest dobre, a co jest złe. Niekoniecznie dla drużyny, ale przede wszystkim dla organizacji, dla brandu, ale też dla nich samych, dla graczy i ich przyszłości. Rzeczy w Internecie zostają, to nie jest tak, że coś co my zrobimy dzisiaj to za 20 lat: „Ha, nikt przecież tego nie będzie pamiętał, że ja tutaj jakąś świnię komuś podłożyłem, albo coś zrobiłem”. To wszystko zostaje w Internecie. Każde nasze słowo, komentarz, tekst, każde nasze działanie.

Michał: I każdy wybryk.

Wiktor: Tak, to zostaje, więc raz – musimy sobie powiedzieć wprost: „OK, wszystkie moje akcje akceptuję i biorę za to odpowiedzialność”, a dwa muszę się zastanowić, nim zrobię coś, nim coś napiszę, powiem. Nie można oczekiwać od ludzi w wieku 14-20… nie wiem, nawet 24 czy 25 lat… Nie, no dobrze, chyba od 25-latka może już bym czegoś oczekiwał. No ale to jest taki wiek, gdzie my jeszcze dojrzewamy, tak naprawdę wielu decyzji i słów będziemy żałować, ale to będzie w Internecie i jeżeli zawodnik będzie miał słabą psychikę, to gdy coś takiego wypływa, takie nieprzyjemne zajścia… No i nie ma zawodnika, jest spalony. I nie dość, że jest spalony jeżeli chodzi o granie indywidualnego gracza, to jest też spalony na scenie jako osoba publiczna.

Michał: Wizerunkowo.

Wiktor: Tak, i dlatego mi się wydaje, że w drużynie ważna jest osoba od wizerunku. Bo osoba taka też tworzy swego rodzaju pewność w zawodniku, że on robi odpowiednie kroki życiowe, a jeżeli on wie, że podejmuje dobre decyzje, to w grze będzie pewniejszy, bo to ma takie odzwierciedlenie. Jak bym poszedł na siłownie i ćwiczył przez rok i naprawdę czuł się niesamowicie w swoim ciele, byłbym z siebie dumny i oglądałbym się w lustrze. to tak samo będę grał dużo lepiej, nawet jeżeli to brzmi absurdalnie, to będę grał lepiej, bo będę czuł się pewny siebie. Ja będę pewny i będę grał na swoje maksimum. Dlatego na pewno PR jest ważny i osoba, która edukuje graczy, to nie jest taki PR-owiec, jak jest w filmach, że wyjdzie do dziennikarzy i: „Dzień dobry proszę państwa, ja dzisiaj jestem tutaj, proszę zadawać pytania, ja tutaj wszystko odpowiem”, nie. To musi być osoba, która nie dość, że weźmie na swoje barki całą organizację i PR organizacji, ale też edukację tych graczy. I gracze też muszą być świadomi tego, że to jest dla ich dobra. Mamy PR-owca. I na pewno CEO jest ważny, czyli osoba, która tym wszystkim zarządza.

Michał: Poczekaj, to ja się cofnę o jeden krok, bo mówiliśmy o drużynie, zaczęliśmy płynnie mówić o organizacji, to teraz wytłumacz jaka jest rola drużyny, a jaka jest rola organizacji. Drużyna ma grać i wygrywać, rozumiem, tak? A organizacja – jest stroną finansującą?

Wiktor: Organizacja raz, jest stroną finansującą, jest stroną pozyskującą sponsorów, tak naprawdę monetyzuje drużynę. Nie ma drużyny bez organizacji i organizacji bez drużyny. Jeżeli chcemy mieć drużynę, to musimy mieć mimo wszystko organizację, żeby była struktura.

Nawet, jeżeli gralibyśmy w pięciu zawodników, musimy założyć organizację, bo musi być jasna struktura, w którą firmy, sponsorzy, inwestorzy wrzucają te pieniądze i oni wiedzą, że: „OK, tak to działa, dobra, ja rozumiem”. Nikt nie powie: „Wiktor, masz tu bańkę”, „Ale jak to?” „Jedź na turniej”, „No, dzięki!”. No piękny byłby ten świat, ja bym się jarał jeszcze bardziej sportami elektronicznymi jak by coś takiego było, ale nie ma. Więc organizacja, to monetyzacja tego wszystkiego, tych działań drużyny.

Na pewno PR jest ważny, wysyłanie drużyn na turnieje. Wybieranie odpowiednich turniejów – tu często gracze decydowali w przeszłości o turniejach, ale wydaje mi się, że obecnie to organizacje, to ludzie, od strony biznesowej powinni patrzeć, który turniej jest dla nas dobry. Uzgadniać z drużyną: „Który turniej Wy potrzebujecie na taki rozbieg w roku?” Bo też ciężko jest pojechać na pierwszy swój turniej w roku, po dwóch miesiącach bez gry oficjalnej i ten turniej to Major, na przykład.

Michał: Major, czyli?

Wiktor: Najważniejszy turniej w roku. Bardzo fajnie jest mieć jeden, dwa turnieje wybiegowe. Pojechać na turniej, gdzie zagramy o, najpierw 150 000 dolarów, jeszcze później jeden o 100 000 i dopiero pojechać na Major, gdzie pula nagród to 1 000 000 dolarów. Bo wtedy gracze troszkę się rozruszają, poprawią swoje błędy, dotrą rzeczy, które trenowali i będzie faktycznie widać to piękno gry. Bo zawsze te pierwsze turnieje w roku są takie strasznie rwane i dlatego to bolało, że ten Major w Bostonie, to był pierwszy turniej w roku.

Michał: Kiedy on się odbywał, w styczniu?

Wiktor: W styczniu. I to bolało. Fajnie jak by był jakiś turniej wcześniej i dlatego na pewno mało osób to zauważyło, tak podejrzewam, że przed Majorem były kwalifikacje do Majora, czyli drużyny walczyły o osiem miejsc w głównym turnieju. I te kwalifikacje odbyły się dosłownie na tydzień przed samym Majorem więc taki rozruch w roku dostało te 16 drużyn, które walczyło o te osiem miejsc. I chyba w ogóle z tego wyszło tak, że dwie drużyny w finale to były drużyny z tego właśnie etapu wstępnego. I to też jest tak, że wtedy jest więcej czasu aby przyzwyczaić się do monitorów, do komputerów, aby pograć. Oni mieli możliwość trenowania tam przez pięć dni plus trzy dni przed samym Majorem. To jest właściwie mały taki bootcamp, a bootcamp to jest zgrupowanie. Takie zgrupowania przed dużymi turniejami nadal w moim odczuciu są czymś bardzo ważnym, bo to jednak wprowadza ten nastrój turniejowy: „OK, zbliża się coś bardzo ważnego, dlatego tu jesteśmy”. Jeżeli to nawet nie pomaga, jeżeli nie sprawia, że gramy więcej, to samo nastawienie psychiczne i obecność dookoła twoich kolegów z drużyny sprawia, że do Ciebie to dochodzi, że zbliża się coś bardzo ważnego i trzeba się skupić. Nie ma już, że wyjdziemy sobie po kawkę, porozmawiamy sobie z rodzicami, czy z dziewczyną, żoną, napiszemy SMS-a, telefonem zadzwonimy – jak gramy w meczu. Nie! Bo każdy widzi. Każdy jest skupiony, więc to też jest ważne. I to też jest odpowiedzialność organizacji, żeby takie zgrupowania robić. Oczywiście, to trzeba uzgadniać z drużyną. Na pewno coś jeszcze pominąłem, ale pewnie wyjdzie w dalszej dyskusji.

Michał: To przejdźmy do tej strony finansowej. Powiedziałeś już jak mogą wyglądać zarobki graczy Counter Strike’a. Powiedziałeś, że to jest od 5000 do 40 000 dolarów nawet miesięcznie. Mówisz o zarobkach drużyn polskich również czy z tej czołówki światowej? Czy to jest tak, że świat zarabia lepiej od nas? Czy ogóle jest taki podział, że my zarabiamy mniej niż świat, jak to jest?

Wiktor: Zdecydowanie świat zarabia lepiej niż my. Od tego jeszcze nam się nie udało uciec, ale gonimy, bo jest dużo ciekawych inwestycji w Polskę, jest dużo marek, które, mimo że to są polskie drużyny, to inwestują tutaj jako sponsorzy czy inwestorzy, więc to jest fajne.

Na pewno mamy Kinguin, które bardzo fajnie prosperuje. Mamy AGO, które teraz na pewno też w jakiś sposób fajniej będzie prosperować, mamy PRIDE, które właściwie wyszło od zera do momentu, w którym są teraz i mimo, że tymi zarobkami, podejrzewam, że nie gonią nawet semi-pro drużyn, czyli takich średniozaawansowanych, to na pewno się rozwijają w bardzo szybkim tempie. I te zarobki też są bardzo fajnie jak na polskie realia. Virtus.pro oczywiście. Inwestor z Rosji, organizacja bardzo rozwinięta. To jest jedna z czołowych organizacji na świecie. Więc to jest taka nasza polska mała czołówka.

Do tego jeszcze jest parę drużyn od youtuberów znanych, tak jak Pompa Team. Jest chyba Codewise Unicorns, też fajnie zapowiadająca się drużyna, bardzo fajny PR zrobili, gdzie była akcja charytatywna dla Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Bardzo fajną zrobili akcję, chyba z 4000 zł ponad udało im się uzbierać. Mi się strasznie podoba to, że te organizacje, które nie mają tak naprawdę środków, to właśnie tak fajnie kombinują. Że oni łapią co tylko się da, walczą o każdy metr, o każdy centymetr i, o ile teraz oni z tego nie mają ogromnych pieniędzy, to tak zakładam, że w przyszłości naprawdę w sportach elektronicznych to im się zwróci. Oni teraz się uczą tego biznesu od podstaw, oni się uczą: „Mam złotówkę, a teraz jej trzeba dobrze użyć”. Bo dużo ciężej się nauczyć, jak ma się milion…

Michał: Nauczyć mądrego wydawania pieniędzy.

Wiktor: Tak, więc ja się bardzo cieszę, że mamy te organizacje, które tak walczą i fajnie do tego rozwijają te młode talenty. Oczywiście młodzież, tak jak Ci mówiłem, chce szybko, „tu i teraz”, jak najwięcej. Więc oczywiście, że też tak jest z zarobkami. Ciężko jest utrzymać niektórych zawodników w ryzach czy w organizacji, ale to już jest inna kwestia. Nie da się wszystkiego objąć.

Michał: I nad wszystkim zapanować w stu procentach.

Wiktor: Ale jeżeli chodzi o zarobki, tak jak mówiłem, w Polsce Virtus.pro, to jednak jest światowa organizacja, wiec te zarobki są na poziomie światowym, natomiast inne organizacje – nie mam takich informacji do końca, ale wiem, że przynajmniej jedna ma tą najniższą stawkę, a reszta niestety nie mam pojęcia. To znaczy, mam pojęcie, ale wolę tego nie mówić.

Michał: OK, jasne. Dobra, to taka druga kwestia, która mnie bardzo interesuje, myślę, że te osoby, które siedzą w świecie esportu, obserwują go również są tym zainteresowanie… Jak wygląda kwestia podziału wygranych w turniejach? Czy to jest tak, że większość zgarnia organizacja, czy większość trafia do zawodników? Jak te proporcje wyglądają?

Wiktor: To jest bardzo indywidualna sprawa. Wszystko zależy od tego jak jest sformułowany kontrakt. Polecam – czytamy kontrakty! To już jest ten moment, kiedy młodzież, która podpisuje umowy, która chce profesjonalizacji, dużych zarobków, powinna uczyć się czytać kontrakty. Najlepiej dajemy do prawnika, który powie: „Dobrze, źle”. I żeby było jasne: my kontrakty, które podpisywaliśmy były bardzo jednostronne. To były kontrakty polegające na tym, że my ufamy człowiekowi, który zarządza tą całą firmą, tym brandem. Już nie chodzi o osobę, która jest CEO, chodzi o samego właściciela. My darzymy wielkim zaufaniem Antona.

Michał: Antona, czyli właściciela organizacji Virtus.pro.

Wiktor: Tak, Anton Cherepennikov, właściciel organizacji Virus.pro. My go darzymy na tyle dużym szacunkiem i on nas, że my mogliśmy zaufać. Tak mi się wydaje, kto wie. Może jeszcze te słowa, tak jak to mówiłem o internecie, będą kiedyś musiał zjeść. Oby nie. W każdym razie reszta graczy na świecie podejrzewam, że tych kontraktów do końca nie czyta. Są takie drużyny jak Astralis, gdzie to jest drużyna właściwie zawodników, oni mają tam udziały, więc podejrzewam, że to są umowy dobrze konstruowane.

Michał: A to jest ciekawy casus, czyli to jest drużyna, która de facto należy do zawodników.

Wiktor: Tak, to jest drużyna, która de facto należy do zawodników w dużej części i oczywiście jakieś udziały też są dla inwestorów, dla osób które tam zarządzają, ale to już głębiej trzeba by w to wchodzić i bardziej z nimi rozmawiać, bo wiem, że są bardzo otwarci i lubią o tym wszystkim mówić. Nic nie ukrywają, mówią otwarcie o zarobkach, jak to jest w Danii. W Danii nie jest fajnie, to znaczy jest mega fajnie… ale jeżeli chodzi o zarobki to te 60% czy nawet 70% trzeba oddawać państwu, jest więc z tej strony niefajnie, przynajmniej tutaj Polska ma o tyle przyjemniej korzystniejsze stawki więc warto płacić podatki, żeby nie mieć kłopotów.

Kontrakty trzeba czytać. Obecnie są tak formułowane, że są jednostronne, jest dużo sankcji i zapisów czego gracz nie może, a co może, ale jest bardzo mało sankcji dotyczących organizacji. Czyli: „Jeżeli się stanie taka sytuacja, to co na to gracz może zrobić”. Najgorzej wyglądają opcje, jeżeli chodzi o transfery, bo te stawki są czasami bajońskie.

Michał: Rozwiń myśl. O co chodzi z transferami?

Wiktor: Jeżeli chodzi o transfery działają obecnie w esporcie w sposób dość nietuzinkowy, bo zawodnik, który zarabia powiedzmy 5000 dolarów czy euro miesięcznie, może dostać nawet wykup rzędu 100 000 albo 300 000 euro. Gdzie na przykład kontrakt może być ważny powiedzmy rok albo dwa lata. Co jeśli podliczymy sobie nawet wartość tej umowy, to jest coś absurdalnego. Więc to jest po to, by bardziej blokować odejście zawodnika, niż taka szczera dyskusja: „OK, czy chcesz odejść z drużyny?” „Tak”, „Dobra, więc ta drużyna w obecnym składzie się nam za bardzo nie sprawdzi, bo będzie kwas”. Idziemy, rozmawiamy. Nie ma tak. Jest na zasadzie: „Nie odejdziesz z drużyny, tyle macie dać. Jak ktoś da duże pieniądze, to możesz odejść, a jak nie to zostajesz”. Więc to mnie martwi, że nie ma tego sformułowania, takiego wykupu racjonalnego. Na to też musimy popatrzeć trochę jak na piłkę nożną, te wykupy tam też są dość chore. Jak chyba za Messiego jest miliard dolarów.

Michał: Pytanie, ile on zarabia w sezonie?

Wiktor: Za miliard dolarów go sprzedadzą, to rany boski!. Dobrze mówię, że to jest chora suma? Więc, wow. Nie milion, tylko miliard, dużo zer więcej. Tak chyba słyszałem, mogę się mylić, nie śledziłem piłki aż tak uważnie ostatnio, bo wiesz Counter Strike to całe moje życie. Wydaje mi się też, że to się zmienia, bo zostają wprowadzone terminy przez różne ligii, np. przez ESL. Są terminy do kiedy można te zmiany robić.

Michał: Takie zmiany transferowe, czyli podobnie jak w NBA na przykład, jest okienko na transfery i tyle.

Wiktor: Dokładnie. Kończy się liga i teraz jest okres transferowy i na tydzień przed rozpoczęciem ligii już te transfery są zamknięte i nie można ich robić. To sprawia, że jest to okienko do negocjacji. Tylko teraz jeszcze trzeba chcieć negocjować i ja mam nadzieję, że w przyszłości, to się bardziej rozwinie. Chociaż już teraz to fajnie wygląda.

Nie możemy mówić, że to wygląda źle, bo były transfery, np. zawodnika z Bośni do FaZe Clan i fajnie się dogadali. W końcówce chyba zapłacili za niego 150 000 czy 200 000 dolarów, ale wstępnie rozpoczęli negocjacje od miliona dolarów czy od pół miliona. No OK, to był jeden z najlepszych zawodników na świecie więc rozumiem to. Chodzi o NiKo, ale udało się dogadać, fajnie się udało. I przede wszystkim drużyna FaZe jest to organizacją youtuberów amerykańskich, i bardzo fajnie. No OK, wykupują tych graczy, mają tych czołowych graczy na świecie – chociaż ja, to z przymrużeniem oka patrzę na to, że „czołowy gracz”.

Michał: Dlaczego?

Wiktor: Bo teraz poziom niesamowicie się wyrównał i wydaje mi się, że bardzo duży jest „basen talentów”. Nawet w Polsce, jest bardzo dużo takich diamentów nieoszlifowanych, które wystarczy chcieć zobaczyć i odpowiednio do nich podejść, żeby tak naprawdę uzyskać takiego olofmeistera, czy NiKo. Oczywiście, mówimy tu o umiejętnościach mechanicznych. Jeszcze do tego musi dojść odpowiednia psychika i sprawdzenie się na tych najwyższych turniejach, stawkach, gdzie faktycznie Ci gracze udowodnili niejednokrotnie dlaczego są tyle warci, że oni się nie palą psychicznie. Więc to jest fajne. I fajne jest to, że FaZe właśnie pokazuje: „Chcemy tego zawodnika – kupujemy” i robią te transfery.

Chyba OpTic, które też jest drużyną youtuberów, chociaż bardziej chyba z Call of Duty pochodzi ich właściciel. Ale teraz bardzo dużo na YouTube kręcą. Ta publika, Ci fani. Kontakt z fanami w Stanach Zjednoczonych jest niesamowity i to pozwala właśnie FaZe na takie transfery, pozwala OpTic na to samo, bo oni mają kontakt ze swoimi fanami. A fan to niekoniecznie polega na tym, że ta osoba będzie płaciła miesięcznie 100 zł czy złotówkę nawet. Nie! Ta osoba będzie śledziła, będzie żywo wspierała daną organizację, bo ona również jest zainteresowana tym fanem. Jeżeli kibic zobaczy: „Fajnie, on się o mnie troszczy, robi dla mnie jakiś materiał. O, to ja też chce go wspierać”, a od czasu do czasu na pewno „donate” wpadnie, czyli darowizna.

Michał: To jedno, ale drugie budując taką społeczność wiadomo, że mamy większy potencjał na pozyskiwanie sponsorów.

Wiktor: Dokładnie o to chodzi. I oni to widzą, w Stanach Zjednoczonych wszyscy to widzą. Dlatego tam jest taki wysyp niesamowity, jeżeli chodzi o YouTube i ta popularność jest nierealna. Ale w Europie my też mamy takie transfery. Te, które mają miejsce, z tego co kojarzę, to mousesports robiło fajny transfery, HellRaisers także. Virtus.pro próbuje zrobić fajny transfer, więc może też będzie coś ciekawszego.

Czy na polskim podwórku coś takiego było? Tak, ale to jest mniejszy zakres i ja tak bardzo jeszcze tego nie śledzę. Będę musiał popatrzeć więcej na ten temat, to znaczy będę miał więcej czasu. Winię się trochę, że zaniedbałem tę całą stronę biznesową, żeby wszystko wiedzieć, bo bardziej byłem skupiony na grze w Counter Strike’a, ale widzę, że to jest bardzo ciekawy temat. Jest mnóstwo takich rzeczy otwartych, gdzie można zrobić bardzo dużo, gdzie my możemy mieć duży wpływ. Szczególnie gracze, którzy mają ogromne doświadczenie i wiedzą, jak to wygląda od środka. Zobaczymy jak to będzie wyglądało, jak to się będzie toczyło w nadchodzących miesiącach.

Michał: Wyszliśmy od kwestii zawiązanych z podziałem puli z wygranych w turniejach.

Wiktor: I nawet tego nie powiedziałem.

Michał: Tak, tego nie powiedziałeś, ale skręciliśmy w bardzo fajną stronę. Ale dlatego właśnie przypominam żebyś powiedział, jak to wygląda w praktyce.

Wiktor: W praktyce to jest tak, że oczywiście jest podział na graczy.

Michał: Czyli cała ta pula wygrana jest dzielona na graczy? Załóżmy, że mamy 100 000 dolarów.

Wiktor: No to masz pięciu zawodników, masz trenera, który też dostaje jakąś część. Zależnie od drużyny to jest większa albo mniejsza część. W zależności od tego jakie on ma zaangażowanie. Do tego pewien procent nagrody, też zależnie od kontraktu, bierze organizacja.

Michał: Jak duży to może być procent?

Wiktor: To zależy od organizacji. Niektóre mogą chcieć nawet do 40%, inne biorą na przykład 10%. Nie ma jakichś jasnych ram określonych, to jest wszystko w zależności od tego, ile inwestuje dana organizacja i gdzie szuka zwrotów. Gdzie szuka monetyzacji swojej inwestycji. Jeżeli szuka jej w nagrodach i w tym, że drużyna ma odnosić sukcesy, no OK, jest to też sposób, ale ja bym go nie polecał. Bo jest bardzo wyrównany poziom obecnie i wydaje mi się, że najfajniejszą rzeczą, którą można zrobić to jest właśnie PR. Dobre pokazanie zawodników i tworzenie pewnych historii dookoła zawodników. Ciągłe nagrywanie tych filmików fajnych, ciekawych. Niekoniecznie chodzi o wywiad: „Co powiesz o meczu?”, „A co powiesz o tej mapie?”, nie. Tak naprawdę nas, kibiców… Bo ja też jestem przecież kibicem, też oglądam mecze, też szczerze się jaram tym, jak wyglądają te mecze, jak drużyny grają, jak pewien zawodnik zrobił jakąś fajną zagrywkę i co oni napiszą. Jeżeli ja widzę, że jeden z drugim się jakoś tam leciutko zaczepiają, to jest fajne, to jest żywe. My, jako kibice, możemy to śledzić, możemy też coś od siebie napisać, to jest ten świat Internetu, że my możemy też dać swoje zdanie, w jakiejś dyskusji, gdzie np. GuardiaN pisze coś, nie wiem z s1mplem, nie wiem czy tak było, albo s1mple z k0nfigiem, możemy napisać swoją opinię. Może to jakoś lekko przyprawi daną dyskusję, może nie, a może po prostu zostanie absolutnie zlane, ale fajny jest ten kontakt.

Michał: Czyli 10-40% powiedzmy. Można przyjąć takie widełki, że to jest organizacji?

Wiktor: Tak, wydaje mi się, że zdrowe takie podejście to jest 10-15%, bo jednak niektórzy zawodnicy grają: „Ja po prostu chce wygrać ten turniej”, a inni jednak patrzą: „Wow to jest milion dolarów do wygrania, ale jak wygramy to tylko mamy do podziału 600 000?”. „Tylko”, no bo zejście z 1 000 000 do 600 000, to tak – można powiedzieć „tylko”. Więc fajnie jednak to pozostawić po tej stronie motywacyjnej dla zawodników i nie zabierać tego, bo jednak pieniądze, co by nie ukrywać, są swego rodzaju motywacją zawsze. Jest to jedna z nagród. Jest zwycięstwo, czyli jest prestiż, są pieniądze, czyli jest jakaś forma zarobkowa, którą możemy później wykorzystać, która jest niezbędna jednak nam żebyśmy dalej mogli uprawiać te sporty, czy ogólnie żyć. Bez pieniędzy jest bardzo nam ciężko, byłoby bardzo ciężko. Czyli prestiż, monetyzacja.

Dla mnie medale są niesamowicie ważne. Ja nie rozumiem, dlaczego na Majorze, to te turnieje gdzie są setki tysięcy w nagrodach, oni nie dają medali. I to nie chodzi o to żeby zrobić medal na zasadzie, że to troszkę metalu pomalowanego na złoto. Nie, niech ten medal ma coś w sobie. To już takie pieniądze są wrzucane w te sporty elektroniczne, to aż wstyd, że nie ma czegoś takiego.

Michał: Jest jeden puchar de facto dla wygranych i nic więcej.

Wiktor: Co tak naprawdę ten prestiż buduje? To, że ja wygrywam i mogę sobie później zrobić zdjęcie z tym medalem pięknym, że cieszę się, że go mam. Ja pamiętam z WCG, jak wygrywaliśmy te medale, i te 60 000 dolarów, które my wygraliśmy, ja naprawdę o tym nie myślałem. Ja się tak żywo cieszyłem z tego, że ja mam ten złoty medal, po prostu z tym złotym medalem na szyi na lotnisko jechałem. Ja chciałem pokazać, że mam ten złoty medal. I to zatraciliśmy. Wydaje mi się, że to w sportach elektronicznych się zaczyna zacierać to trochę, że zaczyna być rozgrywka prowadzona o pieniądze, później prestiż, a na końcu może coś tam jeszcze dadzą na szyję, ale „Co to w ogóle, wyrzucę do śmieci”.

Michał: A to nie jest tak, że Ci młodzi ludzie, którzy dzisiaj wchodzą do esportu, oni wchodzą przede wszystkim dla pieniędzy? Że motywacją są pieniądze? Bo kiedyś było inaczej, mam wrażenie.

Wiktor: Ja mam nadzieję, że nie. Nie wiem, naprawdę, dlaczego i jakie są teraz motywy. Ja wiem, co było kiedy ja wchodziłem i jakie miałem motywy i jedynie teraz jak sobie rozmawiamy i mogę powiedzieć, że było ciekawiej. Motyw pieniędzy powinien być dodatkiem, takim fajnym bodźcem: „Wow, mogę sobie kupić to i to”, ale tak naprawdę, żeby chodzić z myślą: „Chcę być najlepszy i wierzę, że będę najlepszy”. Ciężka praca, dedykacja, poświęcenie. My naprawdę wrzućmy to słowo „poświęcenie” do niezbędnych cech żeby osiągnąć sukces! A chyba każda legendarna jednostka w sportach mówiła, że poświęcenie jest ważne. No nie oszukujmy się, ale na pewno poświecenie z mniejszymi zarobkami, czyli gdzieś tych pieniędzy na początku nie ma, to się wiąże, to jest zawarte w tym słowie.

Michał: Czyli to jest taka gra w dłuższą grę, w sensie dzisiaj inwestuje, po to żeby być może kiedyś to zmonetyzować?

Wiktor: To jest nic innego jak inwestycja w siebie, my inwestujemy w siebie, ale nie pieniądze, tylko czas i swoje zaangażowanie. Jak my to zrobimy, to będziemy mieli wynik. Oczywiście wyniki mogą przyjść bardzo szybko. Mogą być po tygodniu, po dwóch miesiącach, ale też mogą przyjść po roku, po dwóch. Być może jeden zawodnik jest świetnie psychicznie dostosowany i potrzebuje tylko drużyny, żeby zacząć świecić, a inny zawodnik musi się jednak dotrzeć. Czyli nie dość, że jest utalentowany no to niestety musi się dotrzeć na turniejach, dostać parę razy lanie, schrzanić, pogodzić się z tym. Dać ciała w paru akcjach i dopiero zacznie świecić jasno. Różnie to jest.

Michał: Co Ty, Wiktor, musiałeś poświęcić, jeżeli mówimy o poświęceniu?

Wiktor: Śmiać mi się chce, że mógłbym powiedzieć, że życie swoje. Ja zainwestowałem wszystko. Miałem niesamowicie fajnych znajomych, fajną ekipę, otoczenie, w którym się rozwijałem, i to od małego. Wychodziłem i grałem w kosza z ludźmi z osiedla i fajne było takie życie. Takie normalne dorastanie. Ja się z tego cieszyłem, ale w momencie, kiedy mnie Counter Strike wciągnął to świadomie albo nieświadomie podjąłem decyzję, że muszę jak najwięcej czasu jednak w to zainwestować, bo kiedy ja nie gram – np. jest północ i ja nie gram, to ktoś gdzieś na świecie gra, ktoś gdzieś trenuje. Kiedy ja śpię – ktoś trenuje. Więc ten czas, który ja mam, kiedy nie śpię, jeżeli wykorzystam na trening, to obstawiam, że biorąc pod uwagę moje samozaparcie i moją dedykację, mało będzie osób, które będą więcej ode mnie grały. A to w pewnym stopniu musi mi dać… moje podejście było takie, że musi mi dać, przewagę.

I nadal bardzo w to wierzę, że jednak czas poświęcony na gry, włożony, zainwestowany czas… Jeżeli to nie jest na zasadzie, że my gramy i po drodze jemy chrupki. Jeżeli jesteśmy skupieni na tym w pełni, to musi przynieść rezultaty. To nie jest tak, że to jest strata czasu. Jeżeli mamy talent czy możliwości żeby brać udział w zawodach, czy mamy odpowiednią ekipę, to jest dużo. Bo jednak to jest dużo, czy mamy z kim grać, bo Counter Strike to nie jest gra indywidualna. Tu jednak musisz mieć odpowiednią ekipę, z dobrym nastawieniem, zrobić dobre taktyki, trafić w dzień. Jest dużo „ale”, ale ten czas, który Ty poświęcisz na samego siebie, daje Ci większą stabilność.

Michał: Zwiększa szanse.

Wiktor: Wiesz, to jest takie śmieszne podejście do tego wszystkiego, tak mi się wydaje, wiele osób myśli, że jak dużo grasz to będziesz dużo lepszy, a ja wychodzę z założenia, że jak poświęcisz dużo czasu na grę, to będziesz stabilniejszy.

Michał: Bardziej przewidywalne to będzie.

Wiktor: Twoja gra będzie pewniejsza. Niekoniecznie będziesz raptem super gwiazdą, nie. Ale wyrobisz w sobie taką stabilność. W Twojej głowie taką pewność, że będziesz trzymał poziom. I tyle. Tak mi się wydaje, że to jest najważniejsze przy treningu, żeby jednak ustabilizować te swoje umiejętności, zakres. Widełki swojego talentu czy umiejętności.

Michał: Wrócę do tych aspektów organizacyjno-finansowych. Powiedzieliśmy o tym, że organizacja to jest ktoś taki, kto dba biznesowo o wszystko. Powiedzieliśmy, jak wygląda podział puli z turniejów. Na czym jeszcze mogą gracze zarabiać i na czym gracze zarabiają?

W zasadzie to podzielę to na dwa pytania, ale od razu zasygnalizuję… Bo z jednej strony, są te dodatkowe działalności typu sprzedawanie swojego wizerunku w jakiśtam sposób. Masa zawodników streamuje, masa zawodników w jakiś tam sposób próbuje, nazwijmy to „na boku” dorabiać. Mnie interesuje Twoja opinia na temat tego, czy to jest coś co zawodnik każdy może realizować w zasadzie w nieograniczony sposób, czy tutaj organizacja ma dużo do powiedzenia na ten temat? To jest pierwszy punkt. A drugi punkt, to jak wyglądają te kwestie związane z pozyskiwaniem sponsorów? Czy to jest po stronie organizacji wyłącznie, czy zawodnicy tutaj też mają swój udział?

Wiktor: Ja się śmieję, bo zadałeś mi dwa pytania, ja chciałem Ci odpowiedzieć, jeszcze na jedną rzecz właśnie, jeżeli chodzi o ten wizerunek, że właśnie w momencie, kiedy podpisujemy umowę z organizacją wielokrotnie ten wizerunek to jest część umowy, że organizacja dysponuje naszym wizerunkiem.

Michał: Czyli z góry jest określone.

Wiktor: Tak. Umowy ze sponsorami dla graczy, którzy są pod kontraktem, to jednak gracze muszą wykonywać te rzeczy, które organizacja podpisze w umowie ze sponsorem. To w tym momencie gracz musi wykonać to, jakie są założenia między tymi dwoma podmiotami. Gracz jest wykonawcą tego wszystkiego.

Michał: Ale czy gracz ma wpływ wtedy na to? Podam przykład – Pasha występował w reklamach Media Markt w Rosji – pytanie czy to jest coś takiego, co on musiał wykonać, czy on miał wpływ na to, czy np. w takich reklamach wystąpić, czy nie?

Wiktor: Musiał. To jest tak, że jednak on musiał wystąpić w tych reklamach, natomiast miał dowolność. Tam była dowolność, jeżeli chodzi o termin, tak mi się wydaje. Terminy były tak dobrane, żeby były jak najmniej szkodliwe dla nas, niekoniecznie chyba to było tak, że: „Kiedy chcesz mieć tą reklamę?”, tylko bardziej na zasadzie, że oni sami wybrali termin najmniej szkodliwy. Z jednymi firmami pracuje się łatwiej, z innymi trudniej, więc o tym trzeba zawsze pamiętać. Gracz ma wpływ, ale też to zależy, mniejszy lub większy, na to jak będzie wyglądała dana reklama, na termin nagrania. Ale jednak mamy tą odpowiedzialność, że jeżeli jest umowa z daną firmą i ta firma np. ma wpisane, że będą reklamy z takim a nie innym zawodnikiem, no to ten zawodnik za to dostaje też pieniądze. Nie tylko za to, że jest świetnym graczem, ale też dostaje za to, żeby promować dany produkt, czy daną firmę. To jednak te zasięgi są na tyle duże obecnie, że nie ma co się dziwić, że są takie umowy.

Michał: Marki są tym zainteresowane, po prostu.

Wiktor: Natomiast teraz możemy przejść do tych pytań, o których mówiłeś. Tutaj już, jeżeli chodzi o graczy indywidualnie zależy od tego też jaki jest kontrakt. Dlatego mówiłem na początku: „Czytać, czytać, czytać”.

Czasami w kontrakcie są możliwości, żeby gracz podpisywał sobie umowy indywidualne w pewnym zakresie. Czyli np. organizacja zastrzega sobie pewny zakres, że sprzęt komputerowy, sprzęt elektroniczny, że to organizacja znajduje sobie na to partnera i Wy musicie na tym grać. Albo też jest dowolność, że takiego partnera nie będzie więc jeżeli znajdziecie sobie firmę, która będzie chętna Was w jakiś sposób wspierać, to możecie podpisać umowę indywidualną. Więc to jest bardzo zależne od tego jakie podejście ma dana organizacja i jak wygląda kontrakt, czyli jak się dwie strony dogadają.

W naszym przypadku to było mieszane. Na początku Virtus.pro miało podejście takie, że jednak dajcie nam pełne zaufanie i dajcie nam sto procent, jeżeli chodzi o sponsorów i firmy, no ale z czasem to jednak idzie w dobra stronę, gdzie to rozwija się i te umowy indywidualne zaczynają mieć miejsce i to jest dobre. My mamy teraz bardzo duże zasięgi, jeżeli chodzi o graczy. Kreujemy swoim wizerunkiem bardzo wiele działań i to jest dobre i zdrowe dla organizacji i zawodnika. Jeżeli organizacja zarabia na wizerunku gracza, ale też nie zatrzymuje go w 100% od takich indywidualnych umów czy zarobków, to jest to zdrowe, bo jednak to też jest swego rodzaju motywacja. My nie będziemy wiecznie młodzi, wiecznie na szczycie popularności. I dlatego jeżeli teraz organizacja podpisała umowę na 2 lata z jakąś firmą która zapłaci im nie wiem, jakieś śmieszne pieniądze na przestrzeni 2 czy 3 lat, i gracz nie może nic podpisać sam, mimo, że jego marka i sama scena się rozwija pięć razy szybciej niż umowa, no to gracz strasznie na tym straci. I to nie straci tylko pieniężnie, ale straci też motywacyjnie, bo taka umowa jest krzywdząca dla samego zawodnika.

Nie wiem, jak to jest w poszczególnych organizacjach do końca, ja tylko słyszę pewne informacje i też do końca nie są to rzeczy sprawdzone, ale nie ma co się dziwić. Są umowy i umowy zakazują udzielania takich informacji szczegółowych i trzeba to szanować.

Michał: Jasne. Podpytam Cię, bo powiedziałeś o tym, że trzeba czytać kontrakty… Zastanawiam się czy Wy, jako zawodnicy, macie swoich agentów na przykład, czy to jest powszechne, tzn. agentów, którzy Was reprezentują w kontaktach z organizacją, na przykład?

Wiktor: Nie. Nie ma takich agentów, ale wydaje mi się, że to jest kwestia czasu i jest to coś bardzo niezbędnego. To jest to o czym mówiłem, o tych kontraktach, o umowach indywidualnych, nawet o transferze ewentualnym, o warunkach odejścia, o warunkach dołączenia do drużyny. Nie ma obecnie czegoś takiego jak w sportach czy w niektórych miejscach, gdzie tak naprawdę zawodnik, za to że przechodzi do danej drużyny, jeszcze dostanie bonus. A normalnie chyba to już w piłce nożnej jest, że, chyba nawet to jest standard taki. Jak zawodnik odchodzi, to dostaje jakąś część transferu.

Michał: No na przykład, ma udziały w części przychodów ze sprzedaży gadżetów związanych z nim, z koszulek.

Wiktor: Dokładnie. I to jest wynegocjowane przez agentów. Ze swojego doświadczenia mogę powiedzieć, jako gracz komputerowy na tym profesjonalnym poziomie, tak to nazwijmy, mało jest czasu, aby tak naprawdę usiąść do umowy czy przygotować się na jakieś spotkanie i wszystko sobie zaplanować.

Michał: Przeprowadzić negocjacje, zaplanować strategię.

Wiktor: Tak. Tak naprawdę te negocjacje w dużym stopniu, polegają na takim: „Płyńmy z wodą”. Że dobra, mniej więcej orientuje się w tym wszystkim tutaj, mam jakiś plan o czym powiedzieć, ale to są takie negocjacje, gdzie osoba np. organizacja zawsze ma przewagę, bo osoba w organizacji to jest zazwyczaj osoba, która dobrze zna się na biznesie. I od strony biznesowej będzie nauczona, że trzeba się dobrze przygotować do takich negocjacji. Bo to nie jest rozmowa, że: „Hej, co tam? Może kawkę?”, tylko to jest rozmowa, która będzie wiążąca na rok albo dłużej. Dlatego ta druga strona zawsze jest gotowa, a gracz idzie i myśli: „Dobra, ja chcę taką pensję”. Koniec. I nie myśli o niczym innym. A jest tyle rzeczy, które trzeba przemyśleć, o których trzeba porozmawiać, że naprawdę my młodzi ludzie nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. Nie zdajemy sobie z tego sprawy, a jednak sporty elektroniczne… Bo tutaj gracze profesjonalni w np. grze League of Legends, które jest obecnie najpopularniejszą grą na świecie, to są gracze, którzy mają 15-16 lat.

Michał: Albo mają ogarniętych rodziców i doradców, albo prawdopodobnie i niestety będą w jakimś tam stopniu stratni na podpisywaniu długoterminowych kontraktów. Swoją drogą, na jak długi okres podpisuje się umowy, na przykład w Virtus.pro? Nie wiem, czy możesz zdradzić?

Wiktor: Tak, to było oficjalnie ogłoszone, że nasza umowa była wiążąca na cztery lata. I to zależy od wielu czynników. Zależy od tego na ile znamy daną organizację, jakie są plany długoterminowe tej organizacji, zawodników. Czy oni lubią obecną organizacje, czy gracz lubi zawodników, z którymi przyjdzie mu grać. No to jest bardzo zróżnicowane, ale takim podstawowym terminem jest rok.

Teraz chyba to się zmienia, że taki termin przedłuża się do dwóch lat. Podejrzewam, że to zostawia furtkę, że po roku jest renegocjacja warunków kontraktu, natomiast jest to moim zdaniem bardzo ważne, żeby te umowy były coraz dłuższe. Uważam, że powinny być przynajmniej na 3-4 lata. Bo jest to związane ze sponsorami, nie tylko związane z organizacjami, gdzie organizacja szuka inwestora, partnerów, sponsorów i te duże marki i firmy średnio widzą chęć inwestowania w drużynę, która po roku przestanie istnieć albo całkowicie zmieni się skład, a brand obecny, czyli marka danej organizacji nie jest jeszcze kuszący. Jest dużo takich rzeczy, które mnie dziwią, np. że jeszcze nie mamy tych największych firm w środku, ale to jest do zrobienia z tymi zasięgami jakie obecnie są. Ja nie wierzę, że te największe firmy jak Coca-Cola czy, cały czas powtarzam te same, marki samochodowe, marki napojów, marki od batoników, że one nie są zainteresowane. To jest niemożliwe.

Michał: No zaczyna się to zainteresowanie, nawet w Polsce. Jeden z banków niedawno też wszedł, jest patronem czy sponsorem drużyny więc powoli jakieś ruchy w tym kierunku się rzeczywiście dzieją.

Wiktor: Moim zdaniem jest to kwestia odpowiedniej rozmowy z daną firmą i przedstawienia odpowiedniego planu. To znaczy, jaki mamy plan na naszą organizację, na przyszłość i jakie mamy zasięgi obecnie. Też przedstawienie jaki jest wzrost, jaka jest tendencja. Jeżeli firma ma odpowiednio ogarniętych ludzi to zobaczy, że wejście w esport za trzy lata albo cztery lata to już będzie „po okruchy”.

Michał: Albo wejście w esport za trzy, cztery lata będzie dużo, dużo kosztowniejsze, po prostu… To jeszcze jedno pytanie związane z finansami, takie przyszło mi do głowy. Na ile w drużynach jest taka zasada solidarności, to znaczy czy Wy jako zawodnicy, nie mówię o trenerach, jako zawodnicy, macie takie samo wynagrodzenie? Czy każdy negocjuje indywidualnie?

Wiktor: To jest też, zależne od tego jak działa organizacja. Jedna jest taka, że zawodnicy negocjują indywidualnie, są drużyny, w których gracze negocjują jako drużyna. Ja zawsze wychodziłem z założenia, że lepiej, żeby była rozmowa drużynowa. Żeby każdy zawodnik zarabiał tę samą kwotę, bo jest pięciu zawodników na serwerze i te role są różne, ale każdy przykłada tą swoją cegiełkę dwudziestu procent do wygranej i ja zawsze z takiego założenia wychodziłem. Natomiast obecnie dochodzimy do momentu, w którym poza samą grą są jeszcze te zasięgi, jest ta popularność danego zawodnika. I tutaj też to musi być w jakiś sposób nagradzane, ponieważ, to nie było kreowane przez żadnych PR-owców, było wykreowane przez zawodników indywidualnie i teraz to jak gracz jest popularny i jakie on daje zasięgi danej organizacji też powinno być w jakiś sposób monetyzowane. Wynagradzane. Przynajmniej do tego dążyliśmy w Virtus.pro, żeby to miało ręce i nogi przez te cztery lata. Wydaje mi się, że jest to fajnie teraz zrobione, ale na pewno można wiele rzeczy poprawiać. Poprawić umowy, które będą wygodniejsze dla jednej albo drugiej strony, ale dopiero się uczymy. Sporty elektroniczne to jest nowość dla całego społeczeństwa, a jeżeli chodzi od strony biznesowej, to my się uczymy jeszcze ciągle. Bo od strony prawnej nie jest to uregulowane, nie wiadomo jakie są ramy prawne, jak działać w tych wszystkich sytuacjach, gdzie są, jest dużo takich luk.

Michał: I niuansów jeszcze do uzupełnienia. Co z Twojej perspektywy jest taką największą zmianą na plus w esporcie w ostatnich 10 latach?

Wiktor: Dużo jest dobrych zmian.

Michał: No to śmiało.

Wiktor: Na pewno w dużym stopniu te wszystkie portale społecznościowe, czyli aktywność graczy, to jest ogromny plus. Bardzo to dużo dało.

Michał: Czyli skrócenie tego dystansu między zawodnikiem, a kibicami.

Wiktor: Tak i też liczba tych kibiców zarazem wzrosła dzięki temu. Na pewno trzeba przyznać, że ogromnym plusem i takim motorem jest League of Legends, Riot Games, które zrobiło tą grę i zrobiło to na tak globalną skalę, że Ci ludzie, którzy do tej pory stali plecami do sportów elektronicznych, odwrócili się i zobaczyli, że jakaś bomba leci i że trzeba zareagować jakoś. Trzeba w to wejść albo uciekać. Tak to wygląda. Więc na pewno w dużym stopniu League of Legends zmieniło postrzeganie sportów elektronicznych, z drugiej strony przejdźmy do Doty 2, czyli The International, turniej, w którym w puli mamy dziesiątki milionów dolarów w nagrodach dla graczy, co też odwróciło niejedną głowę i ludzie zaczęli się zastanawiać: „Wow to wygląda naprawdę globalnie, to jest coś ogromnego”. Counter Strike, przede wszystkim z tej perspektywy kibiców, że to była gra, która właściwie była napędzana przez fanów. Kibiców, ludzi, którzy lubią ją oglądać i dostali od Valve to wsparcie.

Michał: Valve, czyli producent gry.

Wiktor: Tak. Valve, producent tej gry, zaczął inwestować swój czas i nie wiem czy pieniądze, bo pieniędzy dużo dostali z tych wszystkich „skórek” i „skrzynek”, które wrzucili do gry. Ale można powiedzieć, że też pieniądz, bo to za darmo by nikt nic nie zrobił.

Michał: To ja taką małą dygresję zrobię Wiktor, dla tych którzy nie wiedzą… Generalnie Counter Strike, to jest taka gra, którą kiedyś się po prostu kupowało płacąc producentowi tylko raz za kupno gry. I ten model biznesowy producenta Valve – on się zmienił. W tej chwili nadal za grę się płaci, ale to są jakieś śmieszne pieniądze, można kupić za parę euro, a tak naprawdę to na czym zarabia producent? No na tym, że sprzedaje ulepszenia, tak w dużym uproszeniu mówiąc. Czyli, z jednej strony rozdaje skrzynki z ulepszeniami i są mikropłatności, które wprowadzono do gry po to właśnie, żeby kupić ładniej wyglądającą broń, inną broń. W sensie, inaczej wyglądającą – a w samej grze działającą tak samo.

Wiktor: Skórki.

Michał: Skórki i różne elementy wzbogacające.

Wiktor: Czyli można po prostu pomalować swoją grę w taki sposób, jak chcemy, pod siebie i za to trzeba płacić i to są te mikropłatności…

Michał: … które przedkładają się w skali globalnej na kolosalne pieniądze.

Wiktor: A propos tego, o co mnie zapytałeś, co miało największy wpływ na rozwój sportów elektronicznych… Mikropłatności miały największy wpływ na rozwój sportów elektronicznych oraz możliwość obstawiania.

Michał: Czyli hazard mówiąc zupełnie wprost.

Wiktor: Hazard miał wpływ na to, że większe zainteresowanie przyszło, jeżeli chodzi o esport. No niestety hazard nie jest czymś pozytywnym, ale na pewno miał wpływ na rozwój, na rozgłos. Więc te dwie rzeczy na pewno miały ogromny wpływ i sami producenci tych trzech tytułów, które wymieniłem spisali się niesamowicie, bo wreszcie ktoś zainwestował swój czas i pieniądze w grę, którą stworzył do celów właśnie współzawodnictwa. Te gry były stworzone po to, żeby tworzyć to współzawodnictwo. Te turnieje były po to, żeby ludzie grali między sobą, współzawodniczyli. Te firmy do tego zainwestowały swoje pieniądze i czas, i mamy dzięki temu teraz sporty elektroniczne na globalną skalę.

Michał: Za kilka dni w Polsce rusza Intel Extreme Masters w Katowicach i tak się zastanawiam, bo Wy kiedyś w Katowicach, wygrywaliście, nawet parę razy chyba… W 2014 roku tą imprezę wygraliście? Jak to jest występować na turnieju przed publicznością z kraju? To jest fajniejsze, bardziej motywujące? Czy nie odczuwacie na tym poziomie Waszym profesjonalnym takiej różnicy, czy to jest, np. Boston, Cluj-Napoca, czy Katowice?

Wiktor: Szczerze to jest i bardziej motywujące, ale też i bardziej stresujące. Bo są jednak pewne oczekiwania, które Ci kibice mają, w związku z tym, że gramy u siebie w domu, gramy przed super publicznością, która nas dopinguje, z całych gardeł, z całego serca. No i my też wtedy mamy tę presję na sobie, że musimy dać z siebie 100% no i byle to wygrać. Więc, oczywiście wygrane wtedy Katowice, ten Major, to było coś niesamowitego. Publika, łzy w oczach, coś nierealnego. Niesamowite przeżycie.

Michał: To był sam początek Virtus.pro w sumie jako drużyny.

Wiktor: Tak, to był początek i szybko nam przyszło. Moim zdaniem trochę za szybko, natomiast niesamowite wspomnienia. Ale tak samo jak np. graliśmy w następnych latach i przegrywaliśmy w półfinale, chyba dwa razy przegraliśmy w półfinale, no to serce złamane. Jak raz przegraliśmy z Fnatic tak, że w ogóle nawet się nie pokazaliśmy. Po prostu zostaliśmy rozjechani.

Michał: No, pokazałeś się później, wyszedłeś na scenę, powiedziałeś znaczące słowa, gdy publika gwizdała na zwycięzców.

Wiktor: Ale to było w Kolonii, to mówimy o Kolonii teraz. To też była taka troszkę inna sytuacja, mogę zaraz powiedzieć. Ale jeżeli chodzi o Polskę to serce nie wytrzymuje czasami, żeby wyjść do tych wszystkich kibiców i nawet podziękować. Ten wstyd. To jest jednak presja i obciążenie, z jakim my musimy działać, bo wiemy jak mamy wielu kibiców, jacy to są naprawdę oddani kibice. Jasne: „Są oddani, no to czemu nie wyjdziesz, czemu nie podpiszesz czegoś, czemu nie podziękujesz?”. Raz nam się chyba tak zdarzyło, że po prostu nie daliśmy rady wyjść na scenę, no za bardzo nas to bolało. Wiedzieliśmy, że zawiedliśmy na całej linii, chcieliśmy się ukryć.

Natomiast to co mówisz o Kolonii, no to była taka sytuacja, że ja też teraz dopiero dorosłem do tego. Wiesz, ja tak naprawdę też byłem, na zasadzie: „A tych nie lubię, a tym nie kibicuję, tym może kibicuję, ale ogólnie, żeby jak najlepiej dla nas”. I to był też taki moment przełomowy, gdzie ja po prostu stałem i sobie przypominałem to wszystko: „Kurcze, czemu Ci ludzie tak bardzo nie lubią tych zawodników? Przecież oni tylko wygrywają. Jedyne czym skrzywdzili, to że są naprawdę świetni i wszystko wygrywają”. I dlatego wtedy mnie po prostu coś ruszyło, że no nie powinno tak być, że drużyna legendarna… To już nie była drużyna taka, po prostu, że ktoś nas ograł, nie. Legendarna drużyna, legendarny zawodnik, który obecnie ma największą liczbę trofeów – olofmeister, był wygwizdywany przez cały stadion i to nie byli tylko Polacy. Cały stadion gwizdał dlatego, bo wygrali? I wiesz, ja tak wyszedłem i to w ogóle jak sobie teraz myślę, to była jakaś głupota. Ja idę, gdy olofmeister udziela wywiadu, gość, który jest naprawdę legendą, właśnie wygrał turniej, świetnie grał przez cały rok czy ostatnie dwa lata. I wychodzi TaZ, wiesz, ja idę, gdzie my przegraliśmy, tak naprawdę, ja jakoś rewelacji nie grałem. I ja coś sobie w głowie ubzdurałem, że jak wezmę mikrofon, to raptem stadion się uciszy. Jak teraz to do mnie dochodzi, to nieźle, głupota taka, że: „Wow, co Ty wymyśliłeś?”

Ale wtedy byłem w jakimś takim transie, że wyszedłem i po prostu odezwałem się chyba do takich ludzkich uczuć, żeby szacunek dla zwycięzcy okazywać i byłem po prostu głęboko w szoku. Już tego nie było widać, ale byłem w szoku, że naprawdę po 3-4 sekundach – cisza i dalej można spokojnie prowadzić wywiad z olofmeisterem. Byłem w szczerym szoku i mimo, że wtedy przegraliśmy, to poczułem się wtedy taki, uniesiony tym, jak kibice potrafią jednak się szybko zmienić, zachować. Że jest ten szacunek u kibiców. My, jako osoby publiczne, my go też kreujemy. To jak my się odnosimy, jak my mówimy, jak się nosimy na co dzień, będzie miało oddźwięk też w naszych kibicach. W ludziach, którzy nam kibicują, czy kibicują innym drużynom.

Michał: Tak i myślę, że to jest też warte podkreślenia, że to jest duża odpowiedzialność. To, co Wy macie jako zawodnicy, szacunek, którym jesteście obdarzani, to jest duża odpowiedzialność w stosunku do tych ludzi, żeby pokazywać im, co to są prawidłowe postawy. I to co wtedy zrobiłeś w Kolonii, to że wyszedłeś, przejąłeś na chwilę mikrofon od osoby, która wywiad prowadziła, i powiedziałeś: „To są wygrani, uszanujcie ich, uszanujcie go”. To było absolutnie niesamowite i to jest też taki moment, mi się wydaje, jak patrzę na całą Twoją karierę, to jest jeden z tych definiujących momentów. Wiesz, meczy jest wiele. Ale takich momentów… Myślę, że każdy ma pewnie parę szans w życiu, żeby w takim kluczowym momencie się odpowiednio zachować. I to co wtedy zrobiłeś to było ewidentnie coś takiego, co pokazuje też, jaki masz charakter. Ja mówię jako fan w tej chwili. Są takie definiujące momenty, je się pamięta i myślę, że przy całej tej emocjonalnej stronie rozgrywek i tego, że rzeczywiście ta chwila przegranej zawsze jest bolesna, zwłaszcza, kiedy to jest tak prestiżowy turniej, to żeby się zebrać na coś takiego, to wielki szacun, wielki szacun, Wiktor.

Wiktor: To był niesamowicie w ogóle ciężki mecz dla nas, bo my mieliśmy ogromną przewagę i my przegraliśmy ten mecz z przewagi.

Michał: Ja myślę, że rozbudziliście wtedy olbrzymie emocje w tej Kolonii i ta sala Was pokochała właśnie za początek tego meczu.

Wiktor: Mi się ogólnie wydaje, że nasza drużyna zawsze miała takich żywych kibiców, bo my sami byliśmy taką żywą drużyną. Emocjonalną. Potrafiliśmy wyjść, i tak jak ludzie kochali naszą drużynę, my potrafiliśmy tą miłość pokazać też im i graliśmy całym sercem.

Michał: Druga rzecz, która jest pioruńsko ważna, Ty o tym wspomniałeś, czyli o tym kreowaniu wizerunku drużyny jako drużyny, jako całości oprócz kreowania wizerunku pojedynczych graczy. To jest to, że Wy cztery i pół roku graliście razem, pod jedną organizacją. Nie ma drugiej drużyny na świecie, która przez ten czas nie dokonałaby jakichś zmian. Jesteście jedyni w swoim rodzaju, można powiedzieć. Więc i w tym sensie, też to jest coś takiego co jakby sprawia, że kocha się Was całych… jednocześnie nienawidząc gorszej gry.

Ja też dygresję zrobię dla tych osób, które nas oglądają, ale i też dla Ciebie, że w tej chwili jak patrzę na Virtusów, po tym jak Ty już usiadłeś „na ławce”, oglądałem te dwa mecze ostatnie, które grali przedwczoraj i wczoraj, i połowa serca mówi: „Chłopaki, oby Wam nie poszło. Tak z zawiści, bo TaZa uziemiliście”, a druga połowa mówi: „Kurcze, super, że wygrywacie”. I to jest też coś takiego, że mówię o tym zupełnie szczerze, bo myślę, że wielu Kibiców przeżywa w tej chwili to samo. Czyli w pewnym sensie jest coś takiego, że z jednej strony chcemy, bo to jest „nasza drużyna”, żeby ona wygrywała, a z drugiej strony wiemy, że to już nie jest „ta sama nasza drużyna”, bo jakieś zmiany się dokonały. Ja jednocześnie potrafię kibicować, ale też widzieć tę drugą stronę.

Wiktor: Wiesz, dla mnie w ogóle, kiedyś tak było, że: „OK, dobra, zmiany”, albo kogoś wyrzuciliśmy: „Wyrzuciliście mnie, o nienawidzę Was”. Ale teraz tak do tego podchodzę, nawet te Katowice się zbliżają i ja nie mam frajdy z myślenia „żeby im nie poszło, żeby było źle, i żeby zobaczyli jaki błąd zrobili” – nie, naprawdę. Coś mieliśmy, coś się skończyło, coś się zaczyna i mi się wydaje, że przede wszystkim skończyły się te fajne lata. Cztery lata, które my stworzyliśmy dla wszystkich Kibiców i dla siebie. Natomiast teraz zaczęło się coś nowego i OK. Dla mnie się zaczyna nowy etap w życiu, ale Virtus.pro jako organizacja nadal jest. Tam jest nadal ta czwórka graczy, którym Ci wszyscy ludzie kibicowali. Ja bym chciał, żeby tak dalej było. Wydaje mi się, że to jest ważne, szczególnie patrząc na to, że MICHU też wchodzi tam. Na razie jest na wypożyczeniu, jest to młody gracz, no i ja nie chcę, żeby to wyglądało tak, że ja odchodzę i ludzie będą gwizdać, albo będą jacyś nieszczęśliwi, że mnie tam nie ma, nie! Ja bym chciał, żeby było jak zawsze, żeby naprawdę „z kopem” kibice wjechali, kibicowali Virtus.pro i żeby polska drużyna wygrała.

Michał: Jedyna polska drużyna w Katowicach.

Wiktor: Wiesz, ja naprawdę chciałem, żeby AGO się też dostało na ten turniej, żebyśmy mogli kibicować dwóm polskim drużynom. Ja to podkreślam, dwóm. Nie ma AGO, to kibicujemy jednej. To jest dla mnie niesamowicie proste.

Michał: Dokładnie tak! Jak byś tak miał podsumować powoli i powiedzieć co było najtrudniejsze od strony emocjonalnej dla Ciebie w tej karierze esportowej dotychczasowej?

Wiktor: Wydaje mi się, że ogólnie chyba największym wyzwaniem były takie dwa etapy. Pierwszy etap to były właściwie te całe czasy Counter Strike’a 1.6, gdzie cały czas był ten rollercoaster, jeżeli chodzi o finansową sprawę, o sprawę organizacji, sprawy w drużynie, naprawdę to nie był dobry klimat. Było ciężko, ale świetnie wiedzieliśmy wszyscy, po co gramy. Byliśmy bestiami turniejowymi, wiedzieliśmy, że gramy, bo to jest nasze życie. Turniej musimy wygrać, żeby móc dalej robić to co kochamy. I wszystko inne, jakieś wszystkie ciężkie rzeczy, które się działy, czy w drużynie, czy przez organizację, czy przez brak środków do życia odkładaliśmy na bok. Zawsze na pierwszym miejscu było „wygrywamy turniej”. I wszystko robiliśmy w tym kierunku, łącznie z jechaniem na bootcamp, gdzie naprawdę warunki w porównaniu do tego jakie są teraz były poniżej „wow”. To był taki czas ciężki, ale też moim zdaniem kreujący mój charakter. Nasz charakter. Każdego zawodnika, człowieka inaczej to ulepiło, ale mi dało kopa jakiegoś doświadczenia i dlatego dla mnie Virtus.pro to jest ten drugi etap też niesamowicie ciężki.

To był okres, w którym ja chciałem zmienić to, co się działo wtedy, wcześniej. Chciałem, żeby ta drużyna była przede wszystkim takim miejscem spokoju i jakiegoś szczęścia w drużynie i żeby pokazać wszystkim, że nie trzeba robić zmian co pół roku. Zresztą my mieliśmy taką filozofię od początku. Ja nigdy nie chciałem tych zmian robić. Właściwie to my zrobiliśmy dwie zmiany. Była zmiana w momencie, kiedy rozstaliśmy się z Mariuszem (Loord) i z Kubą (kuben), to był też moment, kiedy Jarek (Pasha) też już kończył grę, a ja i Filip (Neo) mieliśmy grać w League of Legends. I to właśnie był ten etap najcięższy, bo to był czas, kiedy my nie wiedzieliśmy co dalej. Ja i Filip graliśmy w League of Legends i ja byłem szczerze przekonany, że to jest ta droga, którą ja idę. Przekonywałem trochę Filipa, że powinniśmy tą drogą iść, bo 1.6 już nie miało perspektyw i moment, kiedy my się rozstawaliśmy, to nie był moment, kiedy my mówiliśmy: „Dobra, zmieniamy Was”, tylko to był szczery moment, w którym my stwierdziliśmy: „To koniec, zamykamy ten etap Złotej Piątki, musimy iść swoimi drogami dalej, bo nie wiemy co dalej zrobić”. I nawet później było widać, że OK, po podjęciu decyzji ja np. grałem przez chyba miesiąc dzień w dzień po 10h ze wszystkimi młodymi polskimi graczami, szukając, czy jest na scenie taki talent żeby można było coś zrobić.

Michał: Ale w League of Legends, tak?

Wiktor: Nie, w CS’a. Grając w League of Legends już po jakimś czasie podjąłem decyzję, że CS, że jednak, zostajemy przy CS’ie, wierzymy w to. Ale to był ten ciężki moment, gdzie nie wiadomo było jaka jest przyszłość, co się dalej wydarzy czy uda się w innej grze osiągnąć taki sukces, czy zostawiamy całą tę legendę za nami i idziemy w inną grę, czy dalej próbujemy coś robić w CS’ie. To był faktycznie najcięższy moment w mojej karierze, gdzie nie było widać światełka. Naprawdę, nie było widać światełka w tunelu i wszystkie decyzje były podejmowane w ciemno. Wtedy ja tylko i wyłącznie zostałem przy CS’ie, bo wyobraziłem sobie taki naturalny progres od strony producenta Doty 2, że skoro: „Oni wydali Dotę 2, wydali Team Fortress i Counter Strike’a. Teraz ogłosili CS: GO, którego cały czas próbują updatować, czyli cały coś ulepszali i aktualizowali”. No i w międzyczasie to był taki moment, gdzie te mikropłatności wchodziły bardzo szybko i dość znacząco ulepszały jakość rozgrywki, popularność gry i tak sobie pomyślałem: „Dobra, zrobią to”. Koniec.

Michał: Czyli akt wiary, krótko mówiąc.

Wiktor: Akt wiary, to był akt wiary w producenta Valve i tyle.  

Michał: Super! Widzisz, decyzja okazała się absolutnie świetna.

Wiktor: Wiesz, jeszcze w tamtych czasach nie było osoby z tych wyższych sfer, z tych organizatorów turniejów, która by mi powiedziała: „Zostań przy CS’ie”, tylko było „Zacznij grać w LoLa”.

Michał: Czyli wszyscy stawiali krzyżyk praktycznie na CS’ie.

Wiktor: Większość stawiała krzyżyk na CS’ie, wszyscy mówili: „LoL, to jest to, idź w LoLa, będzie super, tam są pieniądze, tam jest przyszłość”.

Michał: Grałeś przez chwilę w LoLa, a jednak zdecydowałeś się zaufać CS’owi, zastanawiam się, poza tym, że to był taki akt wiary, co Ci jeszcze pomogło, gdzie szukałeś takiego potwierdzenia tego, że to jest dobry pomysł. Miałeś jakąś taką inną odskocznię zewnętrzną, która by Ci pomogła wytrwać w tym postanowieniu, że zostajesz w CS’ie?

Wiktor: Jedyne co, to cała ta historia, którą mieliśmy za sobą, nasze osiągnięcia jako gracze Counter Strike’a mówiło mi, że jeżeli to ma wypalić, jeżeli to wypali, jeżeli będzie CS: GO duże, no to też nasza marka pomoże nam w znalezieniu organizacji, a my już wtedy graliśmy przez ponad pół roku nie zarabiając nic. Graliśmy przez ostatnie pół roku CS’a 1.6, albo i dłużej, z osiem albo dziewięć miesięcy, nie zarabiając nic, bez żadnych dochodów i żyjąc z oszczędności. A jeździliśmy na turnieje, byliśmy w organizacji, nie mieliśmy innej organizacji, nie było też innych możliwości. I sytuacja była bardzo ciężka i to jedyna rzecz, która mi powiedziała, że dobra, że jak zostanę przy CS’ie to mam tę markę swoją. W LoL-u, mimo, że ja wiedziałem, że ja jestem dobry i mi mówili, że jestem dobry, to nie miałem nic więcej.

Michał: Musiałbyś od zera zaczynać.

Wiktor: A teraz widzisz, jest multum świetnych graczy w League of Legends, ale tylko garstka dostaje swoją szansę i tak samo podejrzewam byłoby i wtedy, i to byłby jeszcze większy „rzut na taśmę” tak mi się wydaje, niż pozostanie przy CS’ie i chyba dlatego zostałem przy CS’ie.

Ale z drugiej strony może bałem się zmian, tak jak np. teraz. Kończy się pewna era dla mnie, w moim życiu i wow, ja sobie zdałem sprawę, że to będzie zmiana. A my naprawdę jako ludzie, jako istoty myślące, my naprawdę nie lubimy zmian, bo nam jak jest dobrze i ciepło, to za bardzo nie lubimy zmieniać miejsca pobytu. Skoro nam jest dobrze, to po co ryzykować? I są jednostki, które tak ryzykują i to zazwyczaj są jednostki, które osiągają sukcesy największe, ale tak ogólnie to jak jest dobrze, to po co zmieniać?

Michał: Masz 32 lata, tak? Dobrze mówię?

Wiktor: W tym roku, jeszcze 31.

Michał: Jeszcze 31, za chwilę będą 32 skończone. Powiedz, jak myślisz do kiedy będziesz jeszcze grał w CS’a?

Wiktor: To jest ciężkie pytanie, bo ja osobiście chcę jeszcze grać w CS’a. Widzę wiele wyzwań przede mną, wiele rzeczy które chciałbym zmienić, które mi się nie podobają. Nie podoba mi się, jaki zostaje oddźwięk po mojej grze, po mojej osobie jako graczu obecnie. I to nie jest to co ja kreowałem przez całe swoje życie, przez cała swoją karierę wcześniej, tylko to są te ostatnie trzy i pół roku, a właściwie półtora roku. Tak naprawdę, nie chcę, żeby to ostatnie półtora roku czy dwa lata, było czymś co będzie rzutowało na moją cała karierę. Dlatego na pewno chciałbym to zmienić i wiem, że stać mnie na to, żeby to zmienić.

Ja Ci to już mówiłem na samym początku wywiadu, że ja kocham sporty elektroniczne, ja kocham współzawodnictwo. Myślenie o tym, że ja jestem wypalony, albo że nie ma we mnie ducha walki, i tak dalej – nie istnieje coś takiego. Ja wiem, że jeżeli jestem w stanie znaleźć drużynę ludzi, którzy będą chcieli wygrywać i będą mieli to DNA, tę dedykację, te mechaniczne umiejętności, a mamy takich graczy w Polsce nawet, to ja wiem, że ten sukces jest na wyciągnięcie ręki. Bo ta zmiana w moim życiu nie będzie dla mnie czymś, co spowoduje, że ja będę chodził z głową w dół, tylko to jest dla mnie ważny moment, który ja muszę odebrać jako coś, co ma mnie zmotywować. Ja nigdy nie miałem problemu z motywacją, ale to ma mnie dodatkowo kopnąć w tyłek i powiedzieć: „Nie! Ty nie masz się poddać tylko Ty teraz masz z tego wyciągnąć jak najwięcej”. I pytanie, w którym kierunku ja chcę pójść, które drzwi będą dla mnie najbardziej racjonalne, bo ja naprawdę chcę grać. Ja chcę wygrać już następnego Majora! Ja już teraz jestem w stanie to sobie wyobrazić. Jestem w stanie pracować na to, a co będzie, ale to zweryfikuje życie.

Michał: Masz otwarte wszystkie możliwe furtki prawdopodobnie w tej chwili do tego, żeby rzeczywiście w różnych kierunkach mocno karierę rozwijać. Moje pytanie płynęło nie tyle z braku wiary, bo tutaj wiarę to mam olbrzymią w Twoje możliwości. Zresztą nie trzeba mieć dużej wiary – wystarczy popatrzeć na dotychczasowe rezultaty. Pytanie wynikało z takiego naturalnego wyobrażenia, że kariera sportowców ogólnie, to jest coś takiego co jednak w pełnym momencie się kończy. To znaczy to wyczynowe konkurowanie na najwyższym poziomie i utrzymywanie najwyższej formy, to nie jest coś, co jest fizycznie możliwe przez całe życie. Oczywiście, w esporcie jest trochę inaczej, ale mimo wszystko ja nawet patrząc na siebie, jestem ciut starszy od Ciebie, ale dobrze wiem, że 10 lat temu byłem dużo sprawniejszy niż w chwili obecnej…

Wiktor: Jeżeli chodzi o to, to ja wychodzę z założenia takiego, że kiedyś się martwiłem: „No ok ten rok będzie ostatni, ten też”. Ale teraz popatrzmy na sportowców, kiedy tak naprawdę Ci sportowcy osiągają najlepsze rezultaty, nawet w UFC. Kiedy Ci, w sportach walki, gdzie naprawdę timing, refleks, to musi być na absolutnym topie żeby wygrać taką walkę, oni osiągają swój taki najlepszy czas? W wieku 28-29 lat. To jest połączenie doświadczenia z szybkością. W hokeju bramkarze, którzy muszą mieć ten niesamowity refleks, żeby wyłapywać te krążki, swój najlepszy czas mają właśnie po 30-tce. Tak samo w piłce nożnej. W momencie, kiedy liczy się refleks i doświadczenie, a nie sama kondycja, nie samo takie przygotowanie fizyczne, no to w wychodzi na to, że 30 lat to wcale nie jest zły wiek.

Jest jeszcze jedna rzecz. Ciąży na mnie taka odpowiedzialność, wydaje mi się, że moment, w którym ja „zawieszę myszkę na kołku” i powiem: „Dość”, to będzie moment, który w dużym stopniu ustali te widełki, pokaże: „OK, czyli sporty elektroniczne to kariera od-do”. Wiesz, dlaczego tak mówię? Bo ja jestem jednym z najstarszych graczy, ale szczerze Ci powiem, że mało widziałem zawodników, którzy by mieli więcej ognia w sobie do rywalizacji niż ja. I z tej perspektywy samej wiem, że jeżeli ten ogień się we mnie wypali, to będzie ciężko to przeskoczyć. I tylko z tego względu, tu już nie chodzi o umiejętności czy osiągnięcia, tylko z samego tego ognia rywalizacji, wiem, że w momencie, kiedy ja powiem „Stop”, to będę mógł szczerze stwierdzić, że to chyba będzie taki limit wieku esportowca, albo blisko limitu.

Michał: Taki limit odniesienia na przyszłość. Myślałeś o tym co „po” – kiedykolwiek ta kariera gracza się zakończy? Co po tej karierze? Jakie furtki być może otworzą się na przyszłość?

Wiktor: Ostatnio zacząłem się na tym zastanawiać i jest taka śmieszna sytuacja, bo w 2016 r. miałem taką rozmowę z właścicielem Virtus.pro, który był zdania, że może już powinienem przestać grać, że może zająłbym się czymś innym, że to jest dobry czas dla mnie, żebym zmienił stronę, ale ja mu wtedy powiedziałem, że: „Zaufaj mi, wygramy jeszcze turnieje i warto jeszcze poczekać”. No i wtedy wygraliśmy chyba dwa bardzo duże turnieje i podejrzewam też, że z tym się wiązało to, co później napisał w swoim krótkim felietonie.

Ja już myślałem troszkę o tym i wydaje mi się, że jest dużo ścieżek, które jeszcze tak naprawdę nie zostały przetarte w esporcie i te wszystkie role, o których mówiliśmy. Ja chciałbym coś robić w stronę budowania świadomości społeczeństwa na temat tego, jak sporty elektroniczne są ogromne i jaka to jest przyszłość. Chciałbym, żeby moja przyszła praca wiązała się z tym. Z takim, o ile nie budowaniem świadomości samych graczy, co budowaniem świadomości kibiców, fanów. Może by się to wiązało z tym, że działałbym w jakiejś lidze większej, tam to mógłbym jakoś kreować. Albo ze strony organizacyjnej. Nie są te bramy jeszcze pootwierane, bo sporty elektroniczne, tak jak mówiłem wcześniej, te ramy, w których działamy, nie są stworzone. Te role, jakie są wymagane, nie są utworzone.

Teraz wchodzimy w czasy, gdzie ogromne marki chcą wchodzić w sporty elektroniczne, inwestorzy chcą inwestować, ale tak naprawdę oni mają wiedzę biznesową, nie mają wiedzy o tym, jak działa to od kuchni w sportach elektronicznych. OK, może mają pomysł jak na tym zarobić, ale nie wiedzą do końca, jak to wszystko wygląda w środku i ja na własnej skórze się przekonuję, że wiem o czym mówię, bo nawet ludzie, którzy zarządzają drużynami są brani ze strony biznesowej, z normalnego sportu, czy to jest piłka nożna, czy hokej, czy koszykówka. Ci ludzie przychodzą i myślą, że tak będzie to wyglądało i tak to powinno wyglądać. Mi się wydaje, że potrzebujemy edukacji biznesowej dla graczy tak, żeby w przyszłości Ci gracze, którzy będą w moim wieku albo starsi, wiedzieli, jak zabrać się na przykład za prowadzenie drużyny, jak zabrać się do budowania organizacji, jak doradzić odpowiednio inwestorom, bo to też jest moim zdaniem przyszła praca, która się otworzy. To jest przyszłość, bo jeżeli duże marki chcą inwestować w sporty elektroniczne, to muszą mieć partnerów, którzy im wskażą drogę na tym nowym, jak by nie patrzeć, terytorium.

Michał: Jak na współpracę z takimi dużymi i prestiżowymi markami zapatrują się sami zawodnicy? O czym Wy tam między sobą rozmawiacie, kiedy widzicie, że na koszulkach SK Gaming chyba, logo Mercedesa się pojawiło czy Audi, już nie pamiętam w tej chwili.

Wiktor: Astralis miało Audi na pewno.

Michał: A SK ma chyba Mercedesa?

Wiktor: Oj, nie wiem, czy mają, to chyba jeszcze tak daleko nie poszło.

Michał: Nie? Gdzieś widziałem tego Mercedesa… no nieważne, wiem, że Audi jest na pewno.

Wiktor: Wiem, że z FC Koln teraz podpisali umowę o Partnerstwie, ale Mercedesa chyba nie widziałem.

Michał: OK, Audi na pewno było już na koszulkach zawodników. Czy mówi się o tym, rozmawia się o tym w ogóle?

Wiktor: Tak. Rozmawia się o tym, pyta się: „Co macie z tego, chłopaki, jak to wygląda?” I obecnie te duże marki badają rynek. To jest ich rodzaj badania rynku. To nie jest tak, że oni wchodzą i od razu rzucają grube miliony, mówią: „Macie”.

Michał: Zawodnicy nie jeżdżą jeszcze tymi Audikami, tak?

Wiktor: Nie, nawet z tego co słyszałem, to nawet to nie jest na własność, tylko dostają jakieś zniżki, więc to oczywiście wygląda śmiesznie, jak się o tym tak pomyśli, ale na tym to polega, że te duże marki na razie chcą delikatnie wejść, żeby się nie poparzyć, zobaczyć, jak to wygląda. Bo też mi się wydaje, że to się wiąże z tym, o czym mówiłem wcześniej, że niekoniecznie są chętni, żeby inwestować w jakichś partnerów czy doradców, którzy są w sportach elektronicznych. Oni wolą sami wejść, puścić kogoś, że: „Dobra sprawdź, jak to wygląda, ucz się”, bo zaoszczędzą na tym pieniądze, ale czasowo na tym tracą. I pytanie, czy nauczą się w odpowiednim okresie, czy może za późno w to w końcu wejdą. Ale to moim zdaniem jest taki przełomowy moment, gdzie Astralis pokazało: „Patrzcie, mamy Jack&Jones, marka branży odzieżowej i Audi”, no to „wow”, to trzeba powiedzieć, „wow”, naprawdę. To pokazuje, przynajmniej daje wydźwięk fajny, a od tego trzeba zacząć, od czegoś trzeba zacząć.

Michał: Ktoś musi być pierwszy.

Wiktor: I to jest, moim zdaniem, to zdrowe podejście właśnie, że mimo, że tam są grube pieniądze już inwestowane w Astralis, to potrafią pomyśleć: „OK, ale z tymi Partnerami popracujemy wolniej”. To jest fajne.

Michał: To jest też tak, że organizacje czy taka drużyna jak Astralis o której powiedzieliśmy, że jest w zasadzie taką spółdzielnią, oni też muszą budować w pewien sposób ten profesjonalny swój wizerunek i takie prestiżowe fajne marki pomagają ich od razu umiejscowić na pewnym pułapie, gdzieś tam wyżej w stosunku do drużyn, które tych partnerów mają słabszych, takich wizerunkowych partnerów. Więc też to fajnie wpływa.

Tak się jeszcze zastanawiam, czy Ty możesz powiedzieć w jaki sposób zawodnicy dzisiaj, którzy zarabiają coraz większe pieniądze, w jaki sposób oni tymi pieniędzmi dysponują? To znaczy, czy oni mają taką świadomość, że takie kariery esportowe kiedyś się skończą i że w zasadzie, podobnie jak sportowcy, pieniądze, które zarabiają dzisiaj, w pełnym momencie będą musiały im wystarczyć na ten okres, od zakończenia kariery sportowej aż do końca życia? Tak w dużym uproszczeniu, nazwijmy to „wiek emerytalny esportowca”, na pewno jest niższy niż typowego etatowca.

Wiktor: Powiem Ci, że tak zakładam, że świadomość graczy komputerowych, nawet tych najmłodszych, jest taka, żeby tych pieniędzy jednak nie roztrwonić. Wiąże to się z tym, że w sportach, czy jesteś piłkarzem czy koszykarzem, to po tym możesz coś zazwyczaj robić w tym sporcie. Jest tak jakby utarta ścieżka, jest trener, można pójść do telewizji jako specjalista, komentator. Jest dużo różnych dróg, gdzie, jeżeli jesteś odpowiednio ogarnięty, poradzisz sobie. W sportach elektronicznych to jest jeszcze niezbadane terytorium, to jest jeszcze miejsce, gdzie tak naprawdę my nie wiemy, jakie są nasze możliwości po skończeniu kariery. Wszyscy mówią „analityk, trener”. No OK…

Michał: Nie każdy się kwalifikuje.

Wiktor: … Strasznie się ograniczamy i dlatego wiele młodych ludzi na pewno oszczędza pieniądze z myślą: „Nie wiem co później będzie”. Niekoniecznie ze świadomością: „Oszczędzę, bo nie ma co wszystkiego wydawać”, tylko bardziej z takiego, że tak powiem na przekór, że: „A jak by coś było nie tak?”. I wydaje mi się, że to jest fajne, bo na pewno to jest takie zdrowsze podejście do życia, że duże pieniądze, no to odłożę trochę tak na wszelki wypadek. Wydaje mi się, że to jest w świadomości młodzieży teraz.

Michał: Super. Jest Wiktor coś, czego żałujesz w przebiegu swojej kariery? Czy jest coś, co chciałbyś, żeby potoczyło się inaczej?

Wiktor: Jeżeli jakieś rzeczy potoczyłyby się inaczej, to podejrzewam nie byłbym teraz tu, gdzie jestem, taki jaki jestem. I biorąc pod uwagę to, że byłem osobą, która była trochę wybuchowa, która była trochę nastawiona, że „ja chcę wygrywać, to robimy wszystko, za wszelką cenę, żeby wygrywać”. Moje nastawienie było takie trochę samolubne w stronę tego, żeby był sukces. I jak ja bym zmienił swoje podejście… To nie jest tak, że ja zawsze taki byłem. Ja zmieniałem swoje podejście, raz próbowałem być: „Tutaj OK, wygrywamy i musi być tak że to ja wygrywam”, a w innym miejscu było: „Wygrywamy i ja staram się zrobić wszystko żebyśmy tylko wygrywali i poświęcam wszystko”. I mógłbym powiedzieć, że żałuję tego, że albo innego działania, ale tak naprawdę to wszystko mnie nauczyło wielu rzeczy i tak w wieku 31 lat mogę powiedzieć, że dopiero teraz wiele rzeczy rozumiem, wiele moich działań rozumiem i wiele działań innych ludzi i czuję, że po prostu całe to życie, całe te 19 lat do tej pory (mam nadzieję, że to nie jest koniec jeszcze mojej sportowej kariery), dało mi taki bagaż doświadczenia, że nic bym nie cofnął. Że żałuję niektórych słów, pojedynczych, które pod wpływem nerwów rzuciłem, ale to jest od życiowej strony. Decyzyjnie nie mogę niczego żałować. Tylko muszę się z tego uczyć.

Michał: Super. To rozwinę w trochę inną stronę, bo powiedziałeś, że masz dużo doświadczeń, to teraz mądrzejszy o te wszystkie doświadczenia, które masz dzisiaj, gdybyś miał taką możliwość, że wsiadasz w wehikuł czasu i się cofasz, powiedzmy 10 czy 15 lat i spotykasz siebie samego, to co byś podpowiedział takiemu młodszemu TaZowi.

Wiktor: Powiedziałbym chyba tylko taką jedną rzecz, coś czego nie wiedziałem przez dłuższy czas, że brak decyzji to jest świadome niepodejmowanie żadnych działań. I powiedziałbym po prostu sobie, że lepiej żebym podejmował decyzje i uczył się z nich, niż żebym żałował, że czegoś nie zrobiłem, albo czegoś nie spróbowałem.

Michał: Czyli, to pierwsze zdanie, to znaczy też to, że „niepodjęcie decyzji też jest decyzją”?

Wiktor: Tak. To jest coś czego ja naprawdę nie rozumiałem bardzo długo, coś czego się nauczyłem. Tak naprawdę wiele rzeczy muszę powiedzieć, że ja się nauczyłem od Antona. Od właściciela Virtus.pro. To jest człowiek, który w pewnym stopniu stał się dla mnie mentorem w podejściu do biznesu i bardzo się cieszę, że w ogóle miałem okazję w taką wyprawę się wybrać z Virtus.pro. To jest coś, co naprawdę niesie moje serce w górę, bo rzeczy, których się nauczyłem na błędach, ten człowiek nie wykorzystał przeciwko mnie albo nam, tylko użył tych błędów naszych i moich, żeby nas uczyć. To jest gość z klasą i, no wow, cieszę się, że udało nam się poznać przynajmniej jednego takiego właściciela w naszej historii! Bo tak naprawdę przez te 19 lat my mieliśmy problemy, jeżeli chodzi o właścicieli organizacji, firm, żeby komukolwiek zaufać i nie skończyć ze smutną miną.

Michał: Jak trafiłeś na Antona?

Wiktor: Wiesz co, w ogóle to jest śmieszna sytuacja, bo z Antonem poznałem się na imprezie, gdzie rozmawiałem właśnie, żeby skończyć grać w CS’a i zacząć grać w LoL-a, jak mi wiele osób doradzało, i wtedy oni świętowali z ówczesną drużyną wygraną na DreamHacku, bo chyba wtedy pokonali NiP, była jakaś taka sytuacja, że świętowali. Anton był megaszczęśliwy i mówił, że „jak powiesz „For mother Russia”, to dostaniesz piwo”, a ja powiedziałem: „Nie, nie powiem. Mogę powiedzieć – Za Polskę i wtedy mogę to piwo wziąć, ale tak to nie powiem”. No i tak z takiej głupkowatej sytuacji, z takiego świętowania ich, poznałem go i później tak naprawdę jako człowieka poznałem i zdefiniowałem swoją opinię po jednej sytuacji, gdzie rozmawialiśmy na temat przejścia do Virtus.pro i… tylko rozmawialiśmy. Bazowało to wszystko na naszych słowach, na jego słowie i moim słowie. I nie było wtedy jeszcze żadnego zainteresowania.

Gdyby Virtus.pro nas wtedy nie wzięło pod swoje skrzydła my byśmy nie mieli drużyny. Nie mielibyśmy organizacji i byśmy znowu grali za darmo. Co w naszej wtedy sytuacji, szczególnie Jarka, który nie mógł sobie już pozwolić na takie granie po prostu bez pieniędzy, i w sumie, i ja i Filip też nie byliśmy młodzi, więc w sumie możliwe, że to byłby koniec. Możliwe, nie wiem jak by się to potoczyło, może byśmy sobie wszyscy jakoś poradzili z tym, może byśmy znaleźli organizację i grali i byłoby super, ale to był moment, w którym on powiedział: „OK wygrajcie turniej, to wtedy porozmawiamy”, bo na turnieju z nim rozmawiałem. Wygraliśmy i już zaczęliśmy świętować: „Fajnie, że podpisujemy umowę, już kontrakt taki, pensja…”. To było poniżej tysiąca euro i my świętowaliśmy, super było, cudownie. I okazało się, że ówczesny CEO Virtus.pro stwierdził, że on sobie bierze inną drużynę, a nie nas. I napisał mi, że dziękuje, ale wzięli inną drużynę. I ja wtedy tak usiadłem… Wow. I napisałem do Antona: „Czyli tyle warte jest Twoje słowo?”. I on wtedy mi odpisał: „Wait”. Po pół godziny do mnie zadzwonił czy odezwał się na Skype, nie pamiętam, i mi powiedział „Welcome to Virtus.pro”. Tyle.

Michał: Świetna historia.

Wiktor: I został wtedy zwolniony ówczesny CEO. To mi pokazało: „Wchodzimy w świat, do którego jeszcze nie mieliśmy okazji dotrzeć, czyli do świata, gdzie słowo człowieka jest coś warte”. Tyle.

Michał: Niesamowite. Czego nauczył Cię Anton, bo mówiłeś, że traktujesz go jak mentora i dużo się od niego nauczyłeś?

Wiktor: Wiesz, tam było dużo takich fajnych sytuacji, gdzie my tak naprawdę dorastaliśmy jako ludzie, rozumiejący biznes. My tak naprawdę strony biznesowej takiej pieniężnej, takiej finansowej, wcześniej nie rozumieliśmy. My graliśmy, bo kochaliśmy grę i na tym się skupialiśmy. I my mówimy o okresie 4 lata do tyłu, to wcale nie tak dawno.

Michał: Tak, 2014 rok.

Wiktor: Przez 15 lat gry ja grałem, bo miałem frajdę i się nie interesowałem tak bardzo stroną biznesową. Ale było wiele takich sytuacji definiujących charakter nasz jak i Jego, gdzie raz jedna strona wzięła mniej, raz druga strona wzięła mniej, I w drugą stronę, raz jedna strona dała więcej i to też od strony finansowej, gdzie my mieliśmy oferty od drużyn ze Stanów Zjednoczonych, które naprawdę były ogromne, ale po rozmowach w drużynie zdecydowaliśmy, że zostajemy tutaj, bo tutaj faktycznie wreszcie mamy człowieka z charakterem. Mamy gościa, na którym możemy budować tę naszą markę, z którym możemy faktycznie myśleć, że ta przyszłość będzie stabilniejsza i było wiele takich fajnych scen, wiele fajnych powiedzeń, On nam wiele rzeczy mówił. Nie chcę tego mówić publicznie, bo to są prawdopodobnie takie jego prywatne historie, ale On się dzielił swoimi prywatnymi historiami, nawet biznesowymi doświadczeniami, tylko po to, żeby zwrócić nam, mi, uwagę na coś, czego ja nie zauważałem. W momencie, kiedy ja popełniałem jakieś duże faux pas, jeżeli chodzi o kwestie finansowe, to On nie robił na zasadzie: „To teraz dostaniecie zero”. Nie, tylko uczył, edukował, tłumaczył. I to jest fajne. To jest rzadkość. To jest bezcenne. To jest człowiek, który ma wszystko, jest multimilionerem, jest jednym z najlepiej zapowiadających się biznesmenów młodego pokolenia w Rosji i On miał czas żeby nas edukować. Wow.

Michał: Dar z niebios, co?

Wiktor: No wow!

Michał: Dokładnie. Będziemy w takim razie Wiktor kończyli, ale zanim skończymy to jeszcze jedno pytanie chcę Ci zadać: czego byś sobie życzył od swoich fanów, co fani mogą dla Ciebie zrobić? Czy jest coś takiego, co w obecnej sytuacji jest szczególnie dla Ciebie ważne?

Wiktor: Kibicować Virtus.pro w Katowicach.

Michał: Myślę, że to gwarantowane.

Wiktor: To wszystko.

Michał: Gdzie można znaleźć więcej informacji o Tobie, jeżeli ktoś chciałby Cię znaleźć, Twoje profile społecznościowe, itd.? Dla tych osób, które jeszcze Cię nie śledzą.

Wiktor: Gdzie można mnie znaleźć – na Facebooku, na Twitterze i na Instagramie.

Michał: Tak czy siak zalinkuję do wszystkich profili.

Wiktor: Jakoś mnie znajdziecie, a jak nie znajdziecie to też cieszcie się życiem i nie zawracajcie sobie głowy takim brodaczem.

Michał: Dzięki wielkie Wiktor za rozmowę. Dzięki za poświęcony czas.

Wiktor: Dzięki wielkie za zaproszenie, naprawdę jedna z fajniejszych rozmów.

Michał: Dziękuję.

 

Wow! Dzięki wielkie Wiktor za przyjęcie mojego zaproszenia.

Nie ukrywam, że jestem wielkim fanem TaZa i nasza rozmowa nadal wydaje mi się totalnie nierzeczywistym doświadczeniem. Dla mnie to niesamowite, że tak utytułowany zawodnik może być jednocześnie tak przystępnym, skromnym i poukładanym facetem. Jestem pod jeszcze większym wrażeniem niż przed naszą rozmową.

Mam nadzieję, że TaZ szybko znajdzie dla siebie godne miejsce na scenie esportowej i jeszcze nie raz zaskoczy nas swoim dążeniem do perfekcji i rywalizacją na najwyższym poziomie. Tego właśnie mu życzę.

I pomimo, że era złotej piątki – czyli legendarnego składu graczy Virtus.pro – już się bezpowrotnie skończyła, to nadal zachęcamy wspólnie z TaZem do kibicowania Polakom. Oby w tym tygodniu na IEM w Katowicach udowodnili, że ostatnia zmiana wyszła im na dobre. Go Go VP! Samych headów Wam życzę!

Przypominam, że notatki i transkrypt tego odcinka podcastu znajdziecie pod adresem – https://jakoszczedzacpieniadze.pl/117.

Jeśli wybierasz się do katowickiego Spodka w weekend, to dokładnie się rozglądaj. Może mnie wypatrzysz w tłumie między piątkiem a niedzielą.

A tymczasem dziękuję Ci bardzo za wspólnie spędzony czas i życzę skutecznie przenoszenia Twoich celów finansowych na wyższy poziom. Do usłyszenia!