2020 to był obiektywnie cholernie trudny rok. Dla wielu osób. Dla mnie – nie bardzo, co wprawia mnie w zadumę nad tym, jak olbrzymim jestem szczęściarzem – zwłaszcza widząc innych, którzy tyle tego szczęścia nie mieli.
Ten wpis to raczej zestaw luźnych myśli niż uporządkowany artykuł. Wybaczcie proszę lekki chaos. Mam jednak nadzieję, że całość złoży się do czegoś mającego głębszy sens.
Zwyczajowo w tym okresie publikowałem podsumowanie roku + plany na rok kolejny. 2020 był jednak dziwny i moją głowę zaprzątają zupełnie inne myśli niż to ile UU odwiedziło bloga i jakie wpisy były najchętniej czytane.
Skończyłem rok w zadumie i z otwartymi pytaniami:
- Czy to co robię ma sens?
- Czy dobrze wykorzystuję moje możliwości na rzecz innych?
- Czy dzielenie się z innymi tym, co mam najlepszego, nadąża za tempem, w jakim sam konsumuję życie?
- Czy wystarczająco uświadamiam sobie, jak wielkim jestem szczęściarzem (zwłaszcza do strony biznesowej)?
- Jak mogę z głową pomagać tym, którzy nie mieli tyle szczęścia albo po prostu nie radzą sobie tak dobrze?
- Czy swoją dobrą passą nie zaciągam zbyt dużego „kredytu” u Opatrzności, który po prostu ciężko może być spłacić?
Na te rozkminy nie ma jednoznacznie dobrych odpowiedzi. Cokolwiek bym nie robił, to zawsze mogę robić więcej / inaczej / lepiej. Zwłaszcza jak zestawię sobie te moje wysiłki, z działaniami osób, które są dla mnie nieustającą inspiracją w obszarze szerokorozumianej dobroczynności. Zwłaszcza osób mających odwagę nieść pomoc tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna – w tych miejscach świata, gdzie dzieje się zło nieporównywalne nijak z naszą sytuacją w Polsce. Bo, co by nie mówić, mamy tutaj cieplutkie, europejskie warunki.
Cześć! Jestem Michał. Dzięki zarabianiu na blogu i rozsądnemu oszczędzaniu stać mnie na wiele. Chcę Ci pokazać jak zadbać o domowy budżet, wychodzić z długów, pomnażać oszczędności i samemu zadbać o godziwą emeryturę. 
